Κοπελιά είσαι φοβερή. Κι εγώ νόμιζα ότι είμαι η μόνη της γενιάς του 65 που δεν έχει δει ... καλό...
Εννοώ , δεν έχω παράπονο, αλλά όπως πολύ σωστά είπες, δεν έχουμε πραγματοποιήσει όσα ονειρευόμασταν.
Χαίρομαι πραγματικά για το άρθρο σου. Εϊναι καλογραμμένο, με χιούμορ και εξηγεί ακριβώς τι μας συμβαίνει.
Μπορώ να προσθέσω σε αυτά που ανέφερες και μια φοβία , λόγω πλούτωνα και ουρανού στην παρθένο, με τις αρρώστιες και γενικά μια παραξενιά;
Αν το έχεις ψάξει περισσότερο, μήπως γνωρίζεις αν θα τα ξεπεράσουμε ποτέ όλα αυτά που μας ταλανίζουν, ή μάλλον στην επόμενη ζωή;
Όχι τίποτα άλλο, αλλά να μην κουραζόμαστε και άδικα.
Σε ευχαριστώ για το άρθρο σου.
Εύη