...πονοκέφαλος?...:dizzy: :bigsmile:
Συμφωνώ για την καρμικότητα των γεγονότων της ζωής μας αλλά και της επανάληψής τους μέχρι να γίνουν σαφές μάθημα - εάν πρέπει. Χρειάζεται μια προσοχή όμως εδώ, να μην καθόμαστε και να τα υπομένουμε όλα απλά και στωϊκά λέγοντας «αφού πρέπει να γίνει ας γίνει» ή «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει» διότι κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε μία εντελώς παθητική αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Την καρμικότητα δεν πρέπει να την αναζητάμε κατά τη διάρκεια ενός γεγονότος//βιώματος//κατάστασης αλλά μετά την λήξη του. Στο ενδιάμεσο είναι αδύνατον να την αντιληφθούμε, λόγω του γεγονότος ότι ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Ας πούμε ότι βρίσκεται στην κατάσταση της σύλληψης (νοητός, αόρατος κόσμος, χάος, ασυνείδητο). Στην κατάσταση της κυοφορίας η καρμικότητα περνά μετά την φυσική ολοκλήρωση των γεγονότων (ψυχή, υποσυνείδητο), και ο τοκετός (άφιξη στη σφαίρα του συνειδητού) σημαίνει την αντίληψη των μαθημάτων από τον άνθρωπο.
Μετά από αυτή τη στιγμή σαν γνήσια κοσμικά τέκνα μας τα συμπεράσματα αυτά οφείλουν να μην ξεχνιούνται ούτε να παραβλέπονται αλλά και εμείς να τους φερόμαστε με σεβασμό. Με τον τρόπο αυτό μόνο προχωράμε, χωρίς η μοίρα να χρειάζεται να μας πισωγυρίζει συνεχώς για να συμπληρώνουμε κενά...