Printable View
Δεν βρίσκεις ότι ίσως είναι υπερβολικά μεγάλη η ευθύνη που θα φορτώναμε στους άλλους , αν περιμέναμε να νιώσουμε την πληρότητα μέσα απο την παρουσία τους;:bigsmile:Quote:
Originally Posted by παλίρροια
Ίσως η αδελφή ψυχή να βρίσκεται μέσα μας και να περιμένει απλώς να την ανακαλύψουμε:bigsmile:
:love:
Λες να είμαστε διχασμένες προσωπικότητες και δεν το ξέρουμε :nuts:Quote:
Originally Posted by roadrunner
Eνδεχομένως και τριχασμένες:toung:Quote:
Originally Posted by Μητσάκος
αχ αυτό θα έλεγα....
(σιγα Φωτο....θα καρφωθουμε...)
Κορίτσια μου με όλο τον σεβασμό θα διαφωνήσω :love:
Το θέμα της αδελφής ψυχής προχωράει πολύ παραπέρα από αυτό της προσωπικής ολοκλήρωσης. Η παρουσία της δίπλα μας δεν φέρνει βάρος σε κανέναν από τους δύο, αλλά την αίσθηση πως «απλά, τώρα όλα είναι στη θέση τους». Έχει και το τίμημά του αυτό όμως.
Προσωπικά την δυσκολία σε τέτοιου είδους συναντήσεις (ή αποκαλύψεις όπως ταιριάζει καλύτερα) την ανάγω στο ότι πρόκειται για επαφές ψυχής. Και η ψυχή όπως γνωρίζουμε παραμένει αμετάβλητη από τη στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι να παραδώσουμε. Έτσι προκύπτει ένα τεράστιο θέμα συγχρονισμού: επιτρέπουν τα γεγονότα της ζωής του ενός δεν επιτρέπουν του άλλου, βρίσκεται σε θέση ο ένας δεν βρίσκεται ο άλλος, είναι μικρός ο ένας είναι μεγάλος ο άλλος κλπ. Κοινώς, μιας και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει το πότε θα συναντηθείς με την αδελφή σου ψυχή ώστε να είσαι προετοιμασμένος ανάλογα, το «παράθυρο» απόλυτα ευτυχούς κατάληξης είναι ελάχιστο γιατί στο μεταξύ ο καθένας έχει ακολουθήσει τον δικό του, ανεξάρτητο δρόμο ζωής που τον έχει οδηγήσει σε σημεία το πιθανότερο δύσκολα να αλλάξουν.
Εκεί ενσκήπτει και άλλο ένα πρόβλημα. Η παρουσία του ανθρώπου αυτού είναι τόσο καταλυτική, τόσο αποκαλυπτική για τους μέσα και έξω κόσμους και των δύο, σε βαθμό που συνεπαίρνει βαθύτατα. Εάν υπάρχουν ήδη τεκμηριωμένες δεσμεύσεις όπως π.χ. στην περίπτωση της ¶ννας, οι κραδασμοί μπορεί να ταρακουνήσουν δεσμούς γάμους και οικογένειες. Δεν δίνω άδικο - ειδικά όταν οι δεσμεύσεις αυτές έχουν χτιστεί σε βάσεις από ρηχές έως συμβατικές. Μην ξεχνάμε, η επαφή με την αδελφή ψυχή είναι τελείως υπερβατική...
Κάτι άλλο που θέλει προσοχή είναι το μέγεθος της επαφής που θα θελήσουμε με αυτό το άτομο. Ναι, νοιώθουμε εντελώς ο ένας μέσα στον άλλον και με την απουσία του νοιώθουμε λιγότεροι, αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα και ότι η σχέση μας μπορεί (και πρέπει) να επεκταθεί μέχρι το σεξουαλικό. Δυστυχώς εκεί παρουσιάζεται ένα conflict συναισθημάτων τα οποία μοιάζουν μεν απελπιστικά πολύ μεταξύ τους, αλλά για το καλό όλων οφείλουμε να τα διακρίνουμε και να τα ξεχωρίσουμε. Ιδανικά, θα θέλαμε ο σύντροφος να μας εμπνέει την βαθιά αυτή επαφή και χωρίς όρια επικοινωνία μέχρι τη στιγμή της ερωτικής τελείωσης, οπότε για τον λόγο αυτό την ευφορία που νοιώθουμε προς το αδελφόψυχο ταίρι την μεταφράζουμε και σαν ερωτική. Δεν είναι όμως πάντοτε έτσι. Δεν είναι όλες οι αδελφές ψυχές προορισμένες για αυτό τον ρόλο, τουλάχιστον όχι αμέσως με την εμφάνισή τους. Η εμπλοκή του σώματος μέσα στον έρωτα της ψυχής όταν οι καταστάσεις δεν συνηγορούν, όσο ποθητή και να είναι μπερδεύει τα πράγματα. Και εκεί, προκύπτει το δράμα.
Η αναζήτηση λύσης δεν είναι πάντα εφικτή εάν οι απαγορευτικές καταστάσεις δεν είναι αναστρέψιμες - και χωρίς σοβαρές συνέπειες. Σε περίπτωση που υπάρχει ήδη μόνιμος ερωτικός σύντροφος από τη μία ή και από τις δύο πλευρές η σχέση με την αδελφή ψυχή αναγκάζεται σε απόκρυψη ή σε απώλεια. Μία συμβατική συμβιβαστική και πολύ συνηθισμένη λύση είναι τα άτομα να επικοινωνούν αραιά για το «καλώς έχει», καλύπτοντας έτσι εν μέρει το κενό τους και παίρνοντας δύναμη να συνεχίζουν τις δρομολογημένες πορείες τους. Ούτως ή άλλως, και μακριά που είναι «γνωρίζουν»... Αυτό είναι άλλωστε βασικό ιδίωμα στη σχέση δύο αδελφών ψυχών. Εάν δεν συμβαίνει, τότε πρόκειται για κάτι άλλο - καψούρες, εγωϊσμοί, και ξέρω 'γω τι. Ο χρόνος φανερώνει με ακρίβεια. Και ανθρώπους που αποδείχθηκε ότι είναι αδελφή μας ψυχή δεν τους αφήνει να χαθούν απ' τη ζωή μας.
Αγαπητέ Δείμων...
Δεν είναι ότι διαφωνώ με όσα λες....ίσα ίσα τα διατύπωσες πολύ ορθά...
Το θέμα λοιπόν είναι και εκεί εντοπίζεται το σκεπτικισμός μου..ότι ο όρος αυτός χρησιμοποιείται ευρέως, τόσο που σε κάνει να αναρωτιέσαι...ακους π.χ. να λένε "Βρήκα την αδερφή ψυχή μου, ταιριάζουμε απόλυτα"...δε νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο...και τελικά ίσως απλά η "αναζήτηση" να είναι μάταιη...μια και στην ουσία, δεν είναι και τόσο ξεκάθαρο τι είναι αυτό που αναζητάμε...και τελικά αν αυτό θα είναι το οποίο θα μας ευχαριστήσει και ικανοποιήσει κιόλας...και δεν αναφέρομαι μόνο στην περίπτωση ερωτικού συντρόφου...αλλά οποιουδήποτε συντρόφου και συνοδοιπόρου σε αυτή τη ζωή....η έννοια της αδερφής ψυχής και από το μύθο τουλάχιστον νομίζω ότι παραπέμπει στην ολοκλήρωση...απλά αυτό το οποίο λέω είναι ότι αν κάποιος δεν αισθάνεται πληρότητα όπως η φίλη μας...ίσως αυτό να μην εχει να κάνει με την απουσία της αδερφής ψυχής στη ζωή μας αλλά με την αποστασιοποίηση τη δικιά μας να ζήσουμε την ίδια μας τη ζωή...
Με εκτίμηση
:bigsmile:
Για να βρούμε την "αδελφή ψυχή" μας πρέπει πρώτα να βρούμε την δική μας "ψυχή". Γιατί αυτό που μας ελκύει στον άλλο είναι μέσα μας κι αν αυτό δεν είναι αρμονικό τότε και αυτό που θα ελκύσουμε δεν θα είναι αρμονικό. Η αρμονία και το ψυχικό βάθος και δέσιμο σε μια σχέση ξεκινούν από μας.
Eν κατακλειδι οπως θα ελεγε και ο ομοζωδιος μου
πρωτα τα βρισκουμε με την δικη μας ψυχη και μετα βλεπωντας και κανοντας:bigsmile:
...κατα τη δική μου γνώμη λοιπόν μια τέτοια συνάντηση, με την αδελφη ψυχή, είναι αυτό που "φέρνει" πιο πολύ σε κιντερ έκπληξη....
ποτέ δεν φαντάστηκα την πνευματική πορεια σαν μια μοναχική διαδρομη με έπαθλο την όποια...ολοκλήρωση.
Θέλω να ολοκληρωθώ με ...παρέα!!! Το καλύτερο μου θα ήταν να ξανασυναντηθώ με αυτούς που αγάπησα στην προαναφερθείσα ημέρα της μαρμότας.....Στην πράξη αρνούμαι κατηγορηματικά κάθε είδους λάντζα αν κάποιος αλλος -δικός μου και εγω δική του- δεν βάλει ένα χεράκι, στην ανάγκη έστω και την παρηγορητική του παρουσία.
την αδελφη ψυχή την συνάντησα όταν, ψόφια στην κούραση, σύρθηκα σε ένα τράπεζι υποχρεώσεων επαγγελματικής φύσης....δεν είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου....μα ποτέ σε αυτή τη ζωη δεν θα ξεχάσω αυτά τα κατακαθαρα μάτια, τη φωνή του.....κατα απόλυτο τρόπο νοιώθω ευτυχής γιατί αυτός ο ανθρωπος υπάρχει...
....αστρολογική παράμετρος: συναστρία με "απόλυτες όψεις", πλάνητες σε ιδιομοιρία με δεσμούς και άξονες του ωροσκοπίου, άπειρα quincux που δεν δείχνουν να ενοχλούν και το κυρίωτερο "δίδυμες"δύσκολες όψεις, πόσο συνηθισμένο ειναι πχ ο Ηλιος του ενος να κάνει τρίγωνο με τον Ποσειδώνα του άλλου ....και τούμπαλιν. Εν πάσει περιπτώσει όταν συμβεί το πράγμα δεν γίνεται να μπερδευτεί με οτιδήποτε άλλο ......κατα τη γνωμη μου, δεν χρειάζεται κληρονομικό χάρισμα για να το αντιληφθείς....
....τις καλύτερες ευχές μου, ας σας συμβεί καλά μου ............
Κοραλλία μου θα διαφωνήσω και πάλι. :love:
Ποιός είναι αυτός που αντικειμενικά έχει βρει τον εαυτό του? κατά τη γνώμη μου κανείς, γιατί εάν//όταν αυτό συμβεί θα σημαίνει δύο πράγματα: ή ότι ακριβώς τη στιγμή εκείνη σταματάμε κάθε όραμα εξέλιξής μας και μένουμε στο σημείο εκείνο, έστω ακολουθώντας για το μέλλον μία ήδη σφιχτά διαμορφωμένη και σαφώς προδιαγεγραμμένη πορεία, ή ότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή πεθαίνουμε...! (Αν και ούτε το πρώτο διαφέρει πολύ από τον θάνατο :toung:)
«Γνωρίζω τον εαυτό μου» σημαίνει γνωρίζω την κατάσταση του εαυτού μου κατά το εκάστοτε παρόν. Η κατάσταση αυτή δεν θα είναι απαραίτητα η «τέλεια» ή η «πλήρης» - αυτό εάν επιτυγχάνεται επιτυγχάνεται από ελάχιστους ανθρώπους και δύσκολα. Με όσα λέτε την γνωριμία της «καλής» αδελφής ψυχής την επιτρέπετε σε πολύ λίγους, στους υπόλοιπους κάτι υποδεέστερο ή τίποτα. Τα γεγονότα όμως κάτι τέτοιο το διαψεύδουν... Συναντήσεις αυτού του είδους συμβαίνουν σε πολύ κόσμο, και εάν έχετε και εσείς μία παρόμοια εμπειρία ίσως διακρίνετε ότι δεν έγινε στην πλέον ολοκληρωμένη φάση του Εγώ σας..
Η αδελφή ψυχή μπορεί να παρουσιαστεί οποτεδήποτε χρειάζεται. Εάν κάποιος δεν την χρειαστεί, δεν θα του παρουσιαστεί ποτέ - δεν έχει λόγο. Ούτε ζητάει διαπιστεύσεις για το εάν κάνει έρθει, απλά έρχεται. Όπως είπα πιο πάνω γνωρίζει χωρίς να ξέρει, ξέρει χωρίς να είναι εκεί. Και η επαφή, το ίδιο απλά, συμβαίνει τη στιγμή που πρέπει, αφήνοντας τις περισσότερες φορές και τους δύο να αναρρωτιούνται και το πως και το γιατί.
.