Ακριβώς!!!Μην το αποδεχτούμε κιόλας γιατι μην ξεχνάμε ότι όταν νοιάζεσαι για κάποιον και θες πραγματικά να είσαι μαζί του δε θα σκεφτείς τη μαμά σου που θα σου πει "πρόσεξε ποια θα σε τυλίξει"...;)Quote:
Originally Posted by kiaRRa
Printable View
Ακριβώς!!!Μην το αποδεχτούμε κιόλας γιατι μην ξεχνάμε ότι όταν νοιάζεσαι για κάποιον και θες πραγματικά να είσαι μαζί του δε θα σκεφτείς τη μαμά σου που θα σου πει "πρόσεξε ποια θα σε τυλίξει"...;)Quote:
Originally Posted by kiaRRa
Quote:
Originally Posted by SKYLOROCK
Φυσικά και δεν θα σκεφτείς τη μαμά σου, ούτε κανέναν. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτες τις αντιληψεις στις έχουν εμφυσήσει από μικρή ηλίκια; Είναι πλέον κτήμα σου και δύσκολα-εως και αδύνατον μπορείς να τις αγνοήσεις.
¶λλωστε, όπως προαναφέρθηκε, δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν είναι δυνατόν όλοι ταυτόχρονα να επιθυμούμε μια πιο σοβαρή δέσμευση. Δεν έχει όλος ο κόσμος τις αυτές προτεραιότητες στη ζωή του.:love:
Δεν ξέρω αν είμαι απόλυτη σε αυτό αλλά θεωρώ ότι όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά "απαρνείσαι" τις όποιες ιδέες σου έχουν εμφυσήσει από μικρή ηλικία,σκέφτεσαι πλέον με τα δικά σου θέλω και όχι με τα θέλω που σου έχουν περάσει οι άλλοι...Ουτοπικό ή όχι δεν ξέρω αλλά έτσι νιώθω ότι είναι το σωστό:love:Quote:
Originally Posted by kiaRRa
Εχω γίνει ο δικηγόρος του διαβόλου;:unsure:Quote:
Originally Posted by e k
Συμφωνώ ek!Πρέπει να είναι αμφίδρομο και για να είναι ,θα πρέπει και οι δύο να δύνανται να δώσουν αλλά και να λάβουν το συναίσθημα.
Οταν δεν εχουν τα ίδια συναισθήματα με εμάς ή όχι τόσο έντονα όσο εμεις είναι λογικό να πνίγονται ;)
Η καμιά φορά κάποιοι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον που τα συναισθήματα ήταν "ελεγχόμενα"κι όταν βρεθούν με κάποιον που ειναι εξαιρετικά εκδηλωτικός να τους ξενίζει..και τόσοι άλλοι λόγοι..
Ειναι πολύ ευκολο να καταλήγουμε σε "αφοριστικά" συμπεράσματα.Το δύσκολο είναι να αγαπάς κατανοοώντας και αποδεχόμενος την φύση του κάθε ανθρώπου.
Σε όλο τον κόσμο άνθρωποι βιώνουν έρωτες χωρίς ανταπόκριση η τουλάχιστον όχι με τους είδους την ανταπόκριση που ήθελαν.
Από τη στιγμή που θα δηλωθεί ομως εξαρχής η πρόθεση, η φύση του σύναισθήματος απέναντί μας ή έστω δηλωθεί στην διάρκεια, η το δεχόμαστε η χωρίζουμε και ψάχνουμε για αυτο που μας καλύπτει.:bigsmile:
Τα παραπάνω,είναι το αποτέλεσμα βαθιάς περισυλλογής, κατόπιν επώδυνων βιωματικών εμπειριών (πληθυντικός :cry: ).
Ναι, έχεις δίκιο, συμφωνώ.Quote:
Originally Posted by roadrunner
Το πρόβλημα είναι, ότι η έννοια της αγάπης δεν γίνεται από όλους μας αντιληπτή με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση. Εκεί κάπου σε έναν χωρισμό χάνεται η μπάλα και λέμε ότι "ενω εγω τον αγαπούσα, αυτός...":sad2:
Έχει απόλυτο δίκιο η roadrunner μας, είναι δύσκολο να αποδεχτούμε τον άλλον όπως είναι, χωρίς να θέλησουμε πεισματικά να τον αλλάξουμε.:embarrest
Έχει απόλυτο δίκιο η roadrunner μας, είναι δύσκολο να αποδεχτούμε τον άλλον όπως είναι, χωρίς να θέλησουμε πεισματικά να τον αλλάξουμε.:embarrest[/quote]
Και το αντιστροφο...:sad:
Κανείς ποτέ δεν είπε ότι ειναι απλές οι διαπροσωπικές σχέσεις. Θέλει υπομονή και κατανόηση να αποδεχτείς και να αγαπήσεις κάποιον πραγματικά. Γι' αυτό και ένας χωρισμός μας αφήνει με την πίκρα του ανικανοποιήτου και ίσως την αίσθηση, ότι το μέχρι τότε ταίρι μας ήταν αχάριστο!
Και το αντιστροφο...:sad:[/QUOTE]Quote:
Originally Posted by starfish
Νομίζω οτι αυτό αναζητάμε όλοι τελικά:bigsmile:
Κορίτσια έχετε όλες δίκαιο!
Εγώ πάντως πιστεύω στην απόλυτη αγάπη δίχως όρια και δεν ακούω ούτε οικογένεια, ούτε φίλους (ως δίδυμος). Το ζω κι όπου με βγάλει! Απ΄την άλλη δεν μπορώ να κατακρίνω τους ανθρώπους που υπολογίζουν τους γύρω τους, γιατί απλά έτσι έχουν μεγαλώσει!
'Οσο για τα ξεκαθαρίσματα που είπε μια φίλη, στην δική μου την περίπτωση το ξεκαθάρισμα ήταν για μια μόνιμη σχέση από την πλευρά του και όχι για κάτι που απλά μας διασκεδάζει και περνάμε την ώρα μας. Γι αυτό και πονάω τόσο πολύ τώρα!
Βέβαια δεν μπορώ να μην δω και να παραδεχτώ ότι ήταν 10 χρόνια μικρότερος και δεν μπορεί να σκέφτεται τόσο ώριμα όσο εμείς οι μεγαλύτερες και σαφώς τέτοιες τόσο σοβαρές αποφάσεις ίσως και να μην ήταν σε θέση να τις πάρει, χωρίς να σκεφτεί τη διαφορά ηλικίας!
Η ανωριμότητά του απλά ήταν ότι δεν έπρεπε να μου τάζει ΤΟΣΑ πολλά πράγματα, γιατί απλά δεν ήταν 100% σίγουρος ότι θα τα έκανε. Και αυτό ακριβώς είναι που πονάει τόσο πολύ! Ότι εγώ επένδυσα σ αυτόν.......