Printable View
Καλό είναι να μην φτάνουμε στα άκρα. Ούτε το ένα είναι σωστό, αλλά ούτε και το άλλο! Και αφού εμείς οι ίδιοι (οι μεγαλύτεροι) δεν κάνουμε τίποτε για να αλλάξουμε όλη αυτή την κατάσταση, τι περιμένεις να αλλάξει από μόνη της? Αποκλείεται!Quote:
Originally Posted by giorgosb71
Η Αμερική, αλλά και η Κορέα και η Ρωσία, πάντα οι ίδιες ήταν. Ακόμη και την εποχή που οι νέοι, νυν πουρά (cΆest moi), εμβάθυναν.
Σίγουρα σήμερα οι δυνατότητες επικοινωνίας να είναι προσιτότερες, αλλά και τότε ο κόσμος δεν ήταν καλύτερος. Μία στις τόσες βρίσκαμε μη ανεγκεφάλ. Και η έλλειψη του σημερινού "εκσυγχρονισμού" επαφιόταν στα ταμπού (βλ. γειτονιά) και όχι στο οτι δεν γινόταν και τότε χαμός.
Εγώ πάντως έχω εμπιστοσύνη στη νέα γενιά. Η μόνη διαφοροποίηση τους, κατ' εμέ, βρίσκεται στους γρήγορους ρυθμούς που τους έχουν επιβληθεί και τους έχουν αναγκάσει να σκέφτονται πρακτικότερα (on/off). Η πολυτέλεια του να την ψάχνουμε έχει περάσει ανεπιστρεπτί γι'αυτούς. Δυστυχώς.
Και η έλλειψη του σημερινού "εκσυγχρονισμού" επαφιόταν στα ταμπού (βλ. γειτονιά) και όχι στο οτι δεν γινόταν και τότε χαμός.
Εγώ πάντως έχω εμπιστοσύνη στη νέα γενιά. Η μόνη διαφοροποίηση τους, κατ' εμέ, βρίσκεται στους γρήγορους ρυθμούς που τους έχουν επιβληθεί και τους έχουν αναγκάσει να σκέφτονται πρακτικότερα (on/off). Η πολυτέλεια του να την ψάχνουμε έχει περάσει ανεπιστρεπτί γι'αυτούς. Δυστυχώς.[/quote]
Συμφωνω!
Τι να προλαβουν να "χωνεψουν" τα παιδια σημερα;
Αλοιμονο στους μεγαλυτερους, που εχουν προλαβει αλλες εποχες και παρ ολα αυτα εχουν γινει [η μηπως ηταν παντα ετσι;] τοσο κυνικοι και στεγνοι ανθρωποι, οσο ισως να μην γινουν ποτε τα σημερινα πιτσιρικια...:sad:
Συμφωνω σε ολα που ειπες για την Αμερικη giorgobs
Θα συμφωνησω και εγω
Πιστευω απο πισω ειναι και φταιει η Αμερικη με τα αναλογα """προιοντα\προτυπα""" που πουλαει ανα εποχη (αλλα πουλουσε το 80 και αλλα τωρα...)
αλλα βεβαια και μεις φταιμε που τα χαφτουμε τοσο ευκολα και κανουμε τα ιδια
Φυσικα δεν το λεω επειδη ειμαι κομουνιστης...
Ισα ισα ουτε τον κουμουνισμο υποστηριζω αλλα ουτε και τον Καπιταλισμο,
και τα 2 τα σιχαινομαι
Οι εκφράσεις του έρωτα δεν έχουν όρια. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε γι'αυτό μεμονωμένα, αν είχαμε να κάνουμε μια ξεπέτα, ένα τριήμερο ας πούμε με όποια μόνικα μπελούτσι, σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων, στην καραϊβική με το καρτελάκι κρεμασμένο έξω από την πόρτα στο πόμολο «ενοχλήστε μας μόνο για βιταμίνες».Quote:
Originally Posted by araida
Το πρωκτικό όμως σε μία αληθινή σχέση, δεν είναι κάτι περισσότερο από το άγγιγμα των ακροδάχτυλων ή στη διαδρομή του λεωφορείου, να νιώθεις το μπράτσο της λατρείας σου στο δικό σου, το κεφάλι της και τα μαλλιά της στον ώμο σου, τα χέρια της να σου σφίγγουν το στομάχι πάνω στη μηχανή. Εκθειάζει, προσφέρει απλά τον βαθύτερο εσωτερικό μας κήπο, που με αυστηρά τεχνοκρατικά κοινωνικά κριτήρια, σε άλλες εποχές, αυτά που είμαστε και που διαπράξαμε, μας κάνουν να κοκκινίζουμε, αλλά και να περηφανευόμαστε στον εαυτό μας, που αξιωθήκαμε να βιώσουμε. Και όταν αγαπάς ενοχλεί ή πονάει λιγότερο έως καθόλου.
Δεν είναι τίποτε μπροστά στην απεγνωσμένη μας προσπάθεια να βγάλουμε κάθε λεπτό με το χέρι την καρδιά μας και ματωμένη και χαμογελαστή και να την προσφέρουμε, να την κάνουμε να αναπνεύσει, να χαρεί, όλα τα όμορφα πράγματα που είμαστε στη ζωή. Ανίσχυροι, κάτω από τη θύελλα του πόθου, ανήμποροι να αντισταθούμε, με μόνη προσδοκία την άρνηση να επιστρέψουμε στην λήθη της μοναξιάς και της απομόνωσης, την ανάγκη να δούμε μέσα στα μάτια του άλλου ότι μόνο εμείς υπάρχουμε στη γη γι’αυτήν-ον. Δεν υπάρχει καμία διαφορά από αυτό που ονομάζεται: κόβω φλέβες, βάζω το χέρι στη φωτιά, θα μπορούσα να κοιτώ τα μάτια σου για ώρες μέρες χρόνια μια ολόκληρη ζωή. Τον ορμητικό χείμαρρο συναισθημάτων που πηγάζουν σε κάθε μας επαφή με αυτόν –ήν που κρατάει το κλειδί, που κατέχει την μοναδικότητα και μας απελευθερώνει. Υπάρχουν (ή έστω κάποτε υπήρξαν) στιγμές που μας διαχωρίζουν από το μέσο όρο, την μετριότητα που μας κατακλύζει από παντού γύρω μας, (την κοινότυπη σχέση επιβίτωρα–δούλας).
Είναι ένα ακόμη σπάνιο εντελβάις στην πλαγιά των άλπεων.
περιεργο θεμα για ενα ωραιο ποιητικο κειμενο...
Quote:
Το πρωκτικό όμως σε μία αληθινή σχέση, δεν είναι κάτι περισσότερο από το άγγιγμα των ακροδάχτυλων ή στη διαδρομή του λεωφορείου, να νιώθεις το μπράτσο της λατρείας σου στο δικό σου, το κεφάλι της και τα μαλλιά της στον ώμο σου, τα χέρια της να σου σφίγγουν το στομάχι πάνω στη μηχανή.
.Quote:
Δεν υπάρχει καμία διαφορά από αυτό που ονομάζεται: κόβω φλέβες, βάζω το χέρι στη φωτιά, θα μπορούσα να κοιτώ τα μάτια σου για ώρες μέρες χρόνια μια ολόκληρη ζωή
Πολύ ποιητική η προσέγγιση σου για το πρωκτικό sex, αλλά κάτι δεν κατάλαβα:unsure:Quote:
Είναι ένα ακόμη σπάνιο εντελβάις στην πλαγιά των άλπεων.
Η πρώτη παράγραφος δεν είναι λίγο αντιφατική σε σχέση με τις δύο τελευταίες? Γιατί όπως καταλαβαίνω εγώ τα γραφόμενά σου, λες απ 'την μια ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις απλές εκδηλώσεις της αγάπης και της συντροφικότητας, που πραγματικά είναι σημαντικές και σε γεμίζουν σε μία αληθινή σχέση. Απ 'την άλλη, ίδιο ακριβώς σε αξία με το κόβω φλέβες κτλ. Τέλος, είναι λες σπάνιο εντελβάις.
Δηλαδή συμπερασματικά, εννοείς ότι οι αληθινές σχέσεις είναι όλα τα παραπάνω ή ότι το πρωκτικό sex στα πλαίσια μιάς αληθινής σχέσης ομοίως, είναι όλα τα παραπάνω? :weird:
Φιλικά:cheesy:
Μαρίνα σε ευχαριστώ για το άβαταρ αλλά ρε παιδί μου μπροστά σε όλο τον κόσμο; :embarrest
Και είμαστε και πολλοί (ώχου τι έγραψα... πολλοί!!!) Θα πλακώσουν οι ΝΤΟΥ :toung:
Marina 7771
Για την αποκατάσταση της τάξης και την ερμηνεία των εννοιών, παραθέτω τις παρακάτω αντιστοιχίες:
... σπάνιο εντελβάις στην πλαγιά των άλπεων => μόνιμος και διαρκής αγώνας, μοναδικός σκοπός ύπαρξης, η εξιλέωση που παίρνουμε από την αγάπη
... κόβω φλέβες, βάζω το χέρι στη φωτιά => συνήθεις διαδικασίες πίστης και αφοσίωσης που είναι η νόρμα μες τον έρωτα, και που δεν έχουν σχέση ούτε με κορώνες, ούτε με υπερβολές, έτσι φαίνονται από τους απ έξω της σχέσης που δυσκολεύονται να κατανοήσουν
... τριήμερο με όποια μόνικα μπελούτσι => πράξη παρατεταμένης μοναξιάς, πράξη εκδίκησης, κάτι να χουμε να κάνουμε αφού δεν πάω στο γήπεδο, δεν έχει τίποτε πάλι η τηλεόραση...
... σχέση επιβίτωρα–δούλας => η συνήθης αντιμετώπιση της παραπάνω πράξης από αγοράκια με σύνδρομο κατωτερότητας, από άτομα καταπιεσμένα και ισοπεδωμένα, με την ανάγκη της επιβεβαίωσης στα μάτια τρίτων που έχουν αρχές οι οποίες διέπονται από το ρητό "η δεύτερη θέση είναι βλακεία"