Μητέρες και γιοι - 1ο Μέρος

Η σχέση μητέρας και γιου είναι πολυδιαφημισμένη και πολλές φορές θα λέγαμε εξιδανικευμένη. Αυτή η εξιδανίκευση όμως δεν χωράει όταν μιλάμε για ψυχολογία ούτε και αστρολογία βέβαια. Η λανθασμένη αυτή σχέση πολλές φορές οδηγεί σε λάθη ανάλυσης του χάρτη άρα και δυσκολίες στην κατανόηση της σχέσης μεταξύ των ανθρώπων.

Μάθαμε από την ίδια την κοινωνία ότι η μητέρα συνήθως θέλει αγόρι και πως η σχέση μεταξύ της μητέρας με το αγόρι είναι πολύ σημαντική και για τους δύο. Επίσης μάθαμε για την απεριόριστη αγάπη της μάνας προς το παιδί της αλλά και την προστασία του αγοριού προς τη μάνα. Το μοναδικό που δεν μας λένε είναι ότι η σχέση μεταξύ της μάνας με τον γιο (σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό) είναι αυτή που δημιουργεί κρίση στα αγόρια και γενικότερα στους άνδρες, λόγω της συναισθηματικής ανικανότητας αρκετών γυναικών να επιδράσουν σωστά στα παιδιά τους.

Ακολουθούν απορίες και συζήτηση επί του άρθρου: Μητέρες και γιοι - 1ο Μέρος

πολύ ενδιαφέρον άρθρο!!!

ενδιαφέρον το άθρο αυτό

Χρήστο μου καλημέρα, και έναν καλό μήνα να έχουμε όλοι!

Πρωί -πρωί μπαίνοντας σε ετούτη την ιστοσελίδα, ποτέ δεν θα φανταζόμουν πως θα επρόκειτο -ειδικά εσύ - να μου μπήξεις μία λαβωματιά στα έγκατα ψυχής και σπλάχνων! Ναι σπλάχνων!

Μητέρα δύο αγοριών εγώ η ίδια, κόρη μίας μάνας τεσσάρων προηγηθέντων της δικής μου γέννησης αγοριών, ενώ εγώ το ένα και μοναδικό κορίτσι όχι μόνο στην ίδια την οικογένεια μου αλλά και στο ευρύτερο συγγενικό περιβάλλον, δεν υπήρξε τίποτε από όλα όσα περιγράφεις που δεν βίωσα σε βάθος.

Με έναν Πλούτωνα στο ζώδιο του Λέοντα στον 5ο οίκο εγώ ή ίδια, γέννησα με τις πιο καταραμένες όψεις -χειρότερες δεν γινόταν - τρία παιδιά εκ των οποίων το πρώτο κορίτσι και τα άλλα δύο αγόρια.

Με απόντα πατέρα εγώ η ίδια, και παρόντα αλλά πλήρως απόντα πατέρα τα παιδιά μου, με μεγάλη και ειλικρινέστατη αγάπη, συγκατάβαση και κατανόηση - πως άλλωστε με όλα όσα τεκταίνονταν εις βάρος των αγοριών και που εγώ βίωσα στο έπακρο - προς την ανδρική ψυχολογία, ουδόλως έπραξα σωστά προς τα δικά μου αγόρια.

Σε αντίθεση λοιπόν με την μέση Ελληνίδα μητέρα -κορίτσια μανάδες συγγνώμη αλλά έτσι αισθάνομαι – κατόπιν των εμπειριών μου, δεν θα έλεγα ότι έχω την καλύτερη γνώμη ειδικά για την Ελληνίδα μητέρα.

Την ανά πάσα στιγμή να αναφωνεί π.χ. – το ζω καθημερινά μέχρι και σήμερα – «αχ έρχεται ο άντρας της ζωής μου», και ενώ εσύ περιμένεις να δεις να εμφανίζεται ο μέγα έρωτας της υπό μορφή ενός άντρακλα μέχρι εκεί πάνω, να καταφθάνει ο εξάχρονος γιός με το σχολικό.

Ακόμα χειρότερα, να βλέπεις την υπερχειλίζουσα από καμάρι 55άρα μάνα να βάφει τα νύχια, να πηγαίνει κατ’ εξαίρεση κομμωτήριο, να επιλέγει την τέλεια ενδυμασία, και ρωτώντας της προς τι όλος αυτός ο στολισμός να σου απαντά:

Πάω αεροδρόμιο. Σήμερα επιστρέφει ο «άντρας της ζωής μου», εννοώντας και πάλι τον γιό της.

Όσο για εκείνη που δεν χαλαλίζει ένα δευτερόλεπτο να σου φτιάξει έναν καφέ γιατί είναι κουρασμένη και βαριέται, αλλά ξεσηκώνεται στις δύο τα χαράματα να φτιάξει ομελέτα του γιού της που μόλις γύρισε κατάκοπος από τα μπαρ και τα ξενύχτια, τι να πει κανείς.

Και για να μην μακρηγορώ, άφωνη και άλαλη μένω ανακαλύπτοντας την κατά άλλα περίοπτη και σε εξέχουσα κοινωνική και επαγγελματική θέση μητέρα, που λύνει και δένει αβλεπτεί ολόκληρο στόλο υφισταμένων της, να κοιμάται ελλείψει θέρμανσης αγκαλιά με τον 33χρόνο γιό της για να μην κρυώνει!

Ε ρε Σπαρτιάτισσα μάνα και αν ήσουν εδώ έβλεπες και ζούσες τα μάνας-γιου τεκταινόμενα είμαι σίγουρη ότι θα τις έριχνες όλες μία –μία στον Καιάδα!

Ξέρω πως και γιατί πολλές καλώς εννοώντας αυτού του είδους τους ρόλους σας ως μάνες αγοριών όχι μόνο θα μου ορμήσετε να με φάτε ζωντανή που τόσο απροκάλυπτα εγείρομαι εναντίον των απαράδεχτων για εμένα και την δική μου κρίση μητρικών πρακτικών σας.

Όμως μην ανησυχείτε. Έχω και εγώ και εξίσου απροκάλυπτα μπορώ με την ευθύτητα και όλο το θάρρος που διαθέτω ώστε να θέλω ευθαρσώς να ομολογήσω και μάλιστα να παραδοθώ άνευ όρων στην κρίση σας, για τις δικές μου χοντρές –χοντροειδέστατες και απαράδεχτες παιδαγωγικές μεθόδους στις οποίες και εγώ δυστυχώς προέβηκα με τους γιούς μου.

Που αν και διαφορετικές, ωστόσο εντελώς απαράδεχτες.

Εάν ένας λόγος που σήμερα 01.03.2012 ήδη με την έναρξη αυτού του μήνα –καθοριστικού και για το γιατί και εγώ τόσο λαθεμένα μεγάλωσα τα παιδιά μου μιας και είναι ο μήνας που γεννήθηκα – είναι γιατί πιστεύω πως ο Χρήστος δεν άγγιξε μόνο δικές μου ευαίσθητες χορδές.

Βαθιά μου πίστης είναι πως εάν και εφόσον με ειλικρίνεια είτε ως επαγγελματίες αστρολόγοι είτε ως ερασιτέχνες είτε ως αρχάριοι ή απλά μέλη, ζούμε και αναπνέουμε ομολογούμαι όχι μόνο τις αλήθειες της ίδιας της αστρολογίας αλλά και τις ατομικές μας, πρέπει και οφείλουμε να σταθούμε πολύ προσεχτικά στο εν λόγω άρθρο του Χρήστου.

Ως εκ τούτου προτείνω –και μακάρι να γίνει αποδεκτό – είτε μέσω της κλειστής Ερευνητικής Σελίδας είτε οιασδήποτε άλλης σελίδας να ανοίξουμε το θέμα αυτό με ανταλλαγές απόψεων, ζωντανά παραδείγματα, ναι και γιατί όχι ίσως και με αληθινές συνεντεύξεις από τους γιούς αυτού του μητρικού μπάχαλου!

Χρήστο σε ευχαριστώ από βάθος καρδίας! Ήταν και μάλιστα ενόψει γενεθλίων το ωραιότερο χαστούκι που θα μπορούσες να μου προσφέρεις ως δώρο. Είμαι δε τρίσβαθα συγκινημένη, ενόψει της αφίξεως του ενός εκ των δύο γιών μου εντός των ημερών, από το εξωτερικό.

Να προσθέσω δε πως η συγκίνηση μου αυτή οφείλεται μεταξύ όλων των άλλων, στο ότι τουλάχιστον εκείνος άνοιξε επιτέλους τους δρόμους, δίνοντας μου/μας έτσι την ευκαιρία να θέσουμε τους εαυτούς μας στο χειρουργικό τραπέζι μίας υπέροχης ψυχοθεραπεύτριας, και από κοινού και φυσικά στο βαθμό που αυτό θα είναι εφικτό να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας.

Ποτέ δεν είναι αργά. Και παρά ποτέ, τουλάχιστον όσο μας παίρνει και μπορούμε να αποκαθίστανται τα λάθη μας.

Αναγνωρίζοντας όλα όσα περιγράφεις στο άρθρο σου, πάλεψα επί επτά χρόνια να τον πείσω. Ανεξαρτήτως των λόγων των αιτιών –πραγματικών καρμικών ή άλλων – είμαι απολύτως πεπεισμένη πως η μάνα είναι πάντα μάνα.

Και η συναισθηματική και η ψυχική τροφοδοσία προς το παιδί της, πρέπει να γίνεται με γνώμονα το ποια συναισθηματική τροφή ταιριάζει και άρα μπορεί το παιδί της χωνέψει καλύτερα.

Χρήστο σε ευχαριστώ ειλικρινέστατα. Μπράβο σου! Μου έκανες πολύ μεγάλο καλό!

Εν εναγώνια αναμονή των απόψεων σας.

Και πάλι καλό μήνα


Χρυσάνθη

Καλημέρα και καλό μήνα.
Ευκαιρίας δοθείσης, το άρθρο είναι "τροφή" για σκέψη και απολογισμό.

Η Κριαρίνα με σελήνη στο σκορπιό πεθερά μου: Χήρα τα τελευταία 25 χρόνια. Μητερα 3 αγοριών σήμερα, (33 σκορπιός-36 λιονταρι-37 καρκίνος) περήφανη, αυτάρκης, λιγόλογη μα με πολλά "εργα", χωρίς παραχαιδέματα, χωρίς γλυκανάλατες εξαρσεις, γεμάτη αξιοπρέπεια, και ήθος απαράμιλλο.
Χωρίς υπερβολή,θα ήθελα να έχω το 1/100 του χαρακτήρα της.

Από την άλλη όμως, ποια μητέρα σήμερα, με τέτοιους ρυθμούς μπορεί να μπεί σε καλούπια, αναφορικά με την τρυφερή έκφραση της μητρότητας?
Ειτε έχουμε αγόρια είτε έχουμε κορίτσια, δεν σταματάμε να τα λατρεύουμε και να δείχνουμε την αγάπη μας με ποικίλους τρόπους. Και θα τα κακομάθουμε, και αγκαλίτσα θα κοιμηθούμε, και θα κυλιστούμε στα χορτάρια για να παίξουμε μπάλα μαζί τους, και ό,τι άλλο φανταζόμαστε. Βέβαια, εκεί που τελειώνει η τρυφερή διαπαιδαγώγηση, αρχίζει το μέτρο και μέσα μας όλες οι μητέρες, γνωρίζουμε πραγματικά πού είναι οι κανόνες, ασχέτως πόσο είμαστε έτοιμες να τους ακολουθήσουμε.;)

Ταυρίνα μου παρότι Κριαρίνα καμία σχέση, με την πεθερά σου, βλέπεις ο ωροσκόπος μου στον Καρκίνο με κατατάσσει στις σαλιάρες μάνες. Η μητρότητα είναι θείο δώρο και τα παιδιά αγόρια/κορίτσια έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Μάνα, μητέρα, μαμά καμιά δεν έχει σπουδάσει, όλες λάθη κάνουμε αλλά θέλω να πιστεύω και το καλύτερο που μπορούμε.

Η άποψη που θέλει λιγότερα χάδια κι αγκαλιές για τα αγόρια μου προκαλεί ανατριχιλα. Ένα αγόρι είναι πάνω απ' όλα ένα παιδάκι, ευαίσθητο, τρυφερό, εξαρτημένο και πάντα χρειάζεται την αγάπη και τη στοργή της μάνας. Ίσως αν σταματούσαμε αυτούς τους διαχωρισμούς να μην είχαν τόσο μεγάλες διαφορές τα δυο φύλα.

Μεγαλύτερη χαρά δεν έχω παρά τη στιγμή που θα κουλουριαστούν και τα δυο στην αγκαλιά μου και θα τα πνίξω στα φιλιά. Κάτι η δική τους φύση κάτι η δική μου (η οποία παραδέχομαι είναι υπερβολικά εκδηλωτική), τι να πω...απολαμβάνω να τα παραχαϊδεύω, να τα κακομαθαίνω τώρα που έχουν περισσότερο απ' οτιδήποτε ανάγκη την αγάπη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς.

Χίλιες φορές ένα κακομαθημένο αγοράκι παρά ένα στερημένο από στοργή και χάδια αγοράκι που μελλοντικά θα γίνει ένας ψυχρός άντρας. Όσο για τα όρια....κάπου κάποτε πρέπει να μπαίνουν όχι όμως στα χάδια και τις αγκαλιές. Όσο για τη δική μου πεθερά αν και Παρθένος στο ζώδιο, ευτυχώς είχε τις ίδιες απόψεις με τη νύφη και μου παρέδωσε έναν εκδηλωτικό άντρα. Τουλάχιστον θα πάμε χορτάτοι από χάδια και φιλιά.

Quote:

---

Originally Posted by Τίνα Ζαχαριάδου

Ταυρίνα μου παρότι Κριαρίνα καμία σχέση, με την πεθερά σου, βλέπεις ο ωροσκόπος μου στον Καρκίνο με κατατάσσει στις σαλιάρες μάνες. Η μητρότητα είναι θείο δώρο και τα παιδιά αγόρια/κορίτσια έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται. Μάνα, μητέρα, μαμά καμιά δεν έχει σπουδάσει, όλες λάθη κάνουμε αλλά θέλω να πιστεύω και το καλύτερο που μπορούμε.

Η άποψη που θέλει λιγότερα χάδια κι αγκαλιές για τα αγόρια μου προκαλεί ανατριχιλα. Ένα αγόρι είναι πάνω απ' όλα ένα παιδάκι, ευαίσθητο, τρυφερό, εξαρτημένο και πάντα χρειάζεται την αγάπη και τη στοργή της μάνας. Ίσως αν σταματούσαμε αυτούς τους διαχωρισμούς να μην είχαν τόσο μεγάλες διαφορές τα δυο φύλα.

Μεγαλύτερη χαρά δεν έχω παρά τη στιγμή που θα κουλουριαστούν και τα δυο στην αγκαλιά μου και θα τα πνίξω στα φιλιά. Κάτι η δική τους φύση κάτι η δική μου (η οποία παραδέχομαι είναι υπερβολικά εκδηλωτική), τι να πω...απολαμβάνω να τα παραχαϊδεύω, να τα κακομαθαίνω τώρα που έχουν περισσότερο απ' οτιδήποτε ανάγκη την αγάπη, τη σταθερότητα και την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς.

Χίλιες φορές ένα κακομαθημένο αγοράκι παρά ένα στερημένο από στοργή και χάδια αγοράκι που μελλοντικά θα γίνει ένας ψυχρός άντρας. Όσο για τα όρια....κάπου κάποτε πρέπει να μπαίνουν όχι όμως στα χάδια και τις αγκαλιές. Όσο για τη δική μου πεθερά αν και Παρθένος στο ζώδιο, ευτυχώς είχε τις ίδιες απόψεις με τη νύφη και μου παρέδωσε έναν εκδηλωτικό άντρα. Τουλάχιστον θα πάμε χορτάτοι από χάδια και φιλιά.

---

Πόσο δίκιο εχεις, πραγματι εκπτωσεις σε χαδια και αγκαλιές δεν πρεπει να γίνονται.

Από την άλλη όμως, μπορω απόλυτα να καταλάβω μια γυναίκα με 3 γιους που εμεινε μόνη της,στα 39 της, μάνα και πατέρας μαζί, να μεγαλώσει σωστα τα παιδιά της, και να τους ωθήσει να γίνουν άντρες από νωρίς. Απόδειξη αυτού, οι "αντρίκιοι" χαρακτήρες των 3 παιδιων της.

Δεν ξερω πόση δύναμη είχε μέσα της και δεν "κρεμάστηκε" από τα παιδιά της. Προφανώς είναι βαρύ το φορτίο του ρόλου και των 2 γονέων σε μια γυναίκα που απαρνιέται τη "γυναίκα"και όλα όσα απορρέουν από τη φύση της, για να δωσει προτεραιότητα στην επιβίωση και την ανατροφή των παιδιών της. Και βέβαια,δεν φαίνονται καθόλου στερημένοι από χάδια, καθως οι χαρακτήρες τους είναι ανοιχτόκαρδοι και συντροφικοί, και οι οικογένειές τους, θορυβώδεις και πολυμελείς!:love:

Προφανώς, εκείνη είχε βρεί το "μέτρο", κατι που ίσως λείπει από τις σύγχρονες μανούλες, οι οποίες λόγω του φορτωμένου προγράμματος και της πολύωρης απουσίας τους, ΔΕΝ έχουμε το κουράγιο να πούμε "οχι" στα παιδιά μας, προσπαθωντας να αναπληρωσουμε τα κενα της απουσίας μας. Η ισορροπία του τρόμου, ενα πράγμα..

Υ.Γ: Κι εγω παντως, λυγίζω σε καθε παραπονιαρικο βλέμμα των παιδιών μου, και καταλήγω κι εγω τρελή "σαλιάρα" (και μ'αρέσει) κι ας μην εχω ωροσκόπο καρκίνο!:p

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συγχέεται η αμέριστη στοργή με το παραχάιδεμα. Δεν θα αγκαλιάσεις , δεν θα φιλήσεις, δεν θα παίξεις και δεν θα κάνεις χατίρια στο παιδί που γέννησες; Μην λέμε ανοησίες τώρα.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τα όρια και οι κανόνες συγχέονται με την σκληρότητα και την έλλειψη τρυφερότητας. Η πραγματική, ουσιαστική και εποικοδομητική αγάπη προς ένα παιδί, σημαίνει πως οι γονείς του φροντίζουν να μεγαλώσουν έναν άνθρωπο ικανό να ευτυχίσει. Ένας άνθρωπος που νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου και ότι ο κόσμους του χρωστάει, έχει τις ίδιες ακριβώς πιθανότητες να δυστυχήσει, όσο ένας άνθρωπος που νομίζει ότι δεν αξίζει την αγάπη και παίρνει τον ρόλο του «σωτήρας» για να την κερδίσει.
Η αμέριστη αγάπη και τρυφερότητα δεν αναιρεί τα όρια και τους κανόνες. Το ζήτημα στην αγάπη μας προς τα παιδιά, δεν είναι να νιώθουμε εμείς καλά με τις τύψεις μας. Ένα παιδί για να νιώσει ασφάλεια και σταθερότητα, πρέπει να σέβεται και όχι να φοβάται τους γονείς του.
Ο σεβασμός δεν εμπνέται με σκληρότητα και έλλειψη στοργής. Αλλά ούτε και με χαλαρότατα και έλλειψη ορίων. Μέτρον άριστον!

Καλησπέρα και από καρδιάς σε όλες και όλους να ευχηθώ καλό μήνα, και επιτέλους άνευ κρύου.

To άρθρο το Χρήστου –τουλάχιστον έτσι κατάλαβα εγώ άλλως ο Χρήστος ας με διορθώσει – αναφέρεται στην γνώση του Οιδιπόδειου από τους γονείς, αλλά και της απαραίτητης αυτογνωσίας από εμάς τους ίδιους τους γονείς ως εκείνες τις εξαιρετικές προϋποθέσεις για το μεγάλωμα των παιδιών μας.

Το Οιδιπόδειο άλλωστε παγκοσμίως παραδεκτό, και υπαρκτό που παρουσιάζεται σε όλα τα παιδιά, -αγόρια /κορίτσια – και που όμως λύνεται πολύ πιο σπάνια από ότι καν εμείς πιστεύουμε ή θα θέλαμε να παραδεχτούμε, είναι θέμα που κατά τις στατιστικές αφήνει σε πολύ υψηλό ποσοστό, άλυτα τα ίχνη των συναισθηματικών και ψυχολογικών απωθημένων.

Αν δεν απατώμαι δε, ο Χρήστος μιλά για εκείνους τους πολύ λεπτούς μηχανισμούς εξαιτίας των οποίων εντείνονται οι ψυχικές δυσκολίες σε όλους τους ανθρώπους γενικά.
Δίνει δε μία πρώτη ερμηνεία το πώς κάποιες μητέρες για τους δικούς της λόγους “αιχμαλωτίζει με διαφορετικούς τρόπους η καθεμία, το αγόρι με την αγάπη της κρατώντας το όμως δυστυχώς προσανατολισμένο και αγκιστρωμένο επάνω της μια ζωή.

Μιλά για ισορροπίες που αν κανείς κοιτάξει προσεχτικά γύρω του και μέσα στην κοινωνία θα διακρίνει ξεκάθαρα τις τόσες και τόσες αποτυχημένες ενηλικιώσεις αγοριών.
Πεποίθησης μου δε είναι, πως όταν η προσέγγιση της μητέρας αν και ασυνείδητη δεν είναι όμως όντως "καθαρή" από τυχόν δικές της πρώιμες ματαιώσεις, τελικά το παιδί –μα κορίτσι μα αγόρι - αναπτύσσει έναν "ψευδή εαυτό", μέσα από τον οποίο μοιραία χάνει άθελα του και αυτό, την ικανότητα της δικής του ανάπτυξης ως ένα διαφορετικό μοναδικό και απολύτως αυτόνομο ον.

Τόσο από προσωπική εμπειρία όσο όμως και από επαγγελματική – με τόσες και τόσες αξιολάτρευτες κατά τα άλλα κυρίες να τρελαίνονται όταν ο γιός τους παντρεύεται ή παίρνει τα όρη και τα βουνά να φύγει μακριά τους – οφείλω συνειδητά να παραδεχτώ το άδικο που εξαιτίας της έστω ασυνείδητης μητρικής θέσπισης του οιδιπόδειου επιτελείται στην ιδιοσυγκρασία του παιδιού.
Το ότι εγώ όντως καυστικά εκφραζόμενη αναφέρθηκα σε αυτές τις απλές και στην πραγματικότητα εντελώς επιφανειακές μητρικές εκδηλώσεις στο προηγούμενο δημοσίευμα μου, είναι απόρροια της σε βάθους οιδιπόδειας κατάρας.

Μία κατάρα την οποία και αναγνωρίζω, και ευθέως παραδέχομαι ότι δεν είμαι άμοιρη ευθυνών για την ύπαρξη της.
Το ότι καημός και λαχτάρα μου με το που συναντώ τους γιούς μου 2 μέτρα άντρακλες είναι να τους παίξω στα γόνατα μου λες και είναι μόλις δυόμιση ετών, δεν διαφοροποιεί το γρίφο, ποσώς εξαλείφει του λόγου το αληθές, άρα ουδείς λόγος να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου.
Το ότι δηλαδή ως μάνα δεν οφείλω, δεν πρέπει δεν χρειάζεται να εργαστώ στο μέτρο του δυνατού να απενεργοποιήσω ακόμα και από εμένα την ίδια τους κρυφούς χάρτες της οιδιπόδειας συμπεριφοράς μου –όποιοι και εάν είναι αυτοί – που πιθανόν εξακολουθούν να λειτουργούν και είναι βλαπτικοί για τα παιδιά μου.

Φιλ – Χρ –Σπ

Ενθουσιαστηκα με το αρθρο!!!!!!

Μπραβο Χρηστο!!!

Αναρωτιεμαι αν επιτρεπεται να σας δωσω δυο ημερομηνιες γεννησης [μια της μανας και μια του γιου].

Εκει να δειτε Οιδιποδειο...

Η συγκεκριμενη μανα παντως ευνουχισε και τα δυο της αγορια. Ειδικοτερα τον εναν [τον μεγαλυτερο], τον ευνουχισε απο την μεση και πανω και τον παρεδωσε στην κοινωνια ΜΙΣΟΓΥΝΗ.
Δεν θα αναφερθω στον μικροτερο, γιατι αυτος "πληρωσε" την σχεση της μανας του με τον μεγαλυτερο αδελφο του.

Γενικοτερα, η γυναικα αυτη, εμεινε χηρα γυρω στα 33 της χρονια και θεωρησε επομενο να χρισει τον 13χρονο πρωτοτοκο γιο της, "συζυγο" της.
Μην νομισετε ομως, πως ανηκε στην κατηγορια της χηρας που πασχιζει να τα βγαλει περα με δυο μικρα παιδια.
Ο ξαφνικος θανατος του αντρα της, την εκανε πλουσιοτερη απο πριν και στα πλαισια του πενθους, εμφανιστηκε δυο μηνες αργοτερα με "συντροφια", σε τραπεζι που την ειχαν προσκαλεσει οικογενειακοι φιλοι και προς τιμην του προωρα χαμενου αντρα της.

Σαν χηρα, "εδωσε και πηρε" μη λογαριαζοντας τα δυο ανηλικα αγορια της και κανοντας τον σπιτι τους κεντρο διερχομενων, πασης φυσεως και ηλικιας, συντροφων.
Οι αντιδρασεις δε που ειχε απο τον οικογενειακο της περιγυρο ουδολως την επτοησαν. Τους βαφτισε οπισθοδρομικους και ηθικολογους και συνεχισε την ζωη της.

Ο πρωτοτοκος δεν προλαβε να τελειωσει το σχολειο και αρχισε να δουλευει στην επιχειρηση που ειχε αφησει ο πατερας του, ενω η ιδια ξοδευε αλογιστα χρηματα οχι μονο σε λουσα, αυτοκινητα και ταξιδια αλλα και σε πανακριβα ινστιτουτα αδυνατισματος στην Ελβετια, αφου καταβροχθιζε ο,τι εβρισκε μπροστα της.

Θα περιμενε καποιος μια τετοια γυναικα να ειναι αποροφημενη απο την προσωπικη της ζωη και να μην επεμβαινει στις ζωες των γιων της. Δηλαδη να ειναι αδιαφορη.
Ηταν οντως αδιαφορη. Οσον αφορα ομως τον δευτεροτοκο.
Γιατι ο πρωτοτοκος ηταν ηδη χρισμενος "ατυπος συζυγος της" και επομενως ειχε "υιοθετησει" και τον κατα δυο χρονια μικροτερο αδελφο του.
Ο πρωτοτοκος, φτασε στο σημειο μαλιστα, να της υποσχεθει πως αν εκεινη δεν παντρευοταν, δεν θα το εκανε ποτε ουτε και εκεινος.
Τραγικο?
Το πιο τραγικο ομως ειναι πως αυτη το πιστεψε.
Και το πιο τραγικο ειναι πως εκεινος καποια στιγμη παντρευτηκε.

Δεν ηταν ομως μονο η γυναικα του γιου της αντιζηλη της. Ηταν και τα παιδια του και εγγονια της. Οπως ακριβως ηταν και οποια γυναικα ειχε διπλα του ο γιος της και η σχεση του μαζι της σοβαρευε.
Οι σκηνες ζηλοτυπιας που του εκανε ηταν μοναδικες!!! Και ο πολεμος εναντιον της νυφης της ανισος. Ανισος υπερ της μητερας του φυσικα... Γιατι ο γιος ειχε εστερνισθει πληρως την αποψη πως η μητερα του ειχε μονον εκεινον στη ζωη και πως ολοι οι αλλοι ηταν περαστικοι.
Δεν θαπρεπε και αυτος να σκεφτεται και να πραττει παρομοια αφου της ειχε δωσει και την υποσχεση?
Σκεφτειτε μονον πως οταν η νυφη της γεννησε το πρωτο της εγγονι, η μαμα του συζυγου της της ζητουσε, επανειλημενα, να της το δωσει να το υιοθετησει!!!!


Ο,τι και να γραψω για αυτο το ζευγαρι [μανας?γιου], ειναι λιγο.
Και δεν το βρηκα καθολου τυχαιο που ο "μικρος" γιος επαγγελεται ψυχολογος.

Εαν μπορω να δωσω ημερομηνιες γεννησης των δυο τους, θα καταλαβετε...

Παρτε μια ιδεα ομως...
Αυτος Αρης/αναδρομος στον Αιγοκερω σε τριγωνο με της μαμας του την Αφροδιτη/αναδρομη στην Παρθενο αλλα σε τετραγωνο με Ηλιο/Σεληνητης μαμας του στον Ζυγο.
Αυτος Σεληνη στον Αιγοκερω σε τετραγωνο με Σεληνη κ Ηλιο της μαμας του στον Ζυγο.
Αυτος Κρονος στις 3μ. Σκορπιου σε τετραγωνο με Αφροδιτη 1η μ. Λεοντα.
Η Μαμα του Ερμη 1η μ. Λεοντα σε τετραγωνο με Πλουτωνα 28η μ. Καρκινου.
Αυτος Κρονος 3μ. Σκορπιος σε τριγωνο με Κρονο της μαμας του 5η μοιρα των Ιχθυων.
Η μαμα του αναδρομη Αφροδιτη αντιθεση Κρονος, Αφροδιτη τετραγωνο Αρης, Αρης τετραγωνο Κρονος.

Αυτα....