Όπως ο άνθρωπος στη γη αλλάζει επίπεδο συνειδητότητας, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, έτσι και στο πνευματικό πεδίο, το πνεύμα συνειδητοποιεί ότι οφείλει να υποστεί δοκιμασίες προκειμένου να εξελιχθεί, τόσο αυτό όσο και τα άλλα πνεύματα, των οποίων δεν είναι παρά τμήμα. Τότε, λοιπόν, είναι που του ζητείται η μεγάλη θυσία.
Έχει πλήρη συνείδηση των προηγουμένων του ενσαρκώσεων, ξέρει τι κέρδισε και τι έχασε στις τελευταίες απ' αυτές, και ξέρει επίσης τι θα επιτύχει στην αμέσως επόμενη.
Τον διακατέχει φοβερή αγωνία, που είναι ανάλογη με τη γήινη αγωνία, όταν η ύλη προσπαθεί να μην αποσπασθεί από το πνεύμα, λίγο πριν από το θάνατο.
Ανάμεσα στις δοκιμασίες που διαβλέπει είναι: ο θλιβερός γάμος, ο θάνατος των παιδιών, ο αποχωρισμός από αγαπημένα πρόσωπα οι γήινες καταστροφές, η φυλάκιση, η ατίμωση, και σε αντιστάθμισμα όλων αυτών, μερικές μέρες χαράς. Τότε το πνεύμα καταλαμβάνεται από αγωνία, το φως του σκοτεινιάζει και κραυγάζει τη φράση που αντηχεί διαμέσου όλων των ορατών και αοράτων σφαιρών: "Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί", πατέρα μου, πατέρα μου, γιατί μ' εγκατέλειψες!
Τότε είναι που επεμβαίνουν τα πνεύματα της προστασίας: όλο το πνευματικό φως των παλαιοτέρων όντων, όλες οι θείες ακτίνες του ουράνιου απεσταλμένου συγκεντρώνονται στο σκοτεινιασμένο από την αγωνία φως του θύματος της μοιραίας εξέλιξης και τα ουράνια άσματα το περιβάλλουν και το ενθαρρύνουν.
Μέσα σε απέραντο ενθουσιασμό, βλέπει το πνεύμα όλο τον κύκλο εξελίξεως των όντων και των πεδίων, που θα εξελιχθούν μαζί με αυτό και ανακράζει: "Πατέρα μου, είμαι έτοιμος, επιτρεψέ μου, μόνο, να είμαι στρατιώτης του Κυρίου μας, μη με εγκαταλείπεις και είθε η παρουσία Σου να με σώζει σε αυτήν τη γήινη κόλαση όπου θεληματικά καταβυθίζομαι".
Στη συνέχεια τα "νερά" του ποταμού της Λήθης, που είναι αστρικό ποτάμι και όχι φυσικό, περιστοιχίζουν το πνεύμα που θα κατέβει.
Αυτή η απώλεια μνήμης είναι απαραίτητη, για να αποφευχθεί η αυτοκτονία επάνω στη γη.
Υπάρχουν πολλές φορές στο θείο πεδίο σημεία τέτοιας ομορφιάς, που τα δυστυχισμένα γήινα πλάσματα μετά δυσκολίας μπορούν να συλλάβουν. Τότε, όταν φθάνει η στιγμή της καθόδου του Σωτήρα, τα θεία πνεύματα που έρχονται να ολοκληρώσουν τη θεία αποστολή, συγκεντρώνονται γύρω από τον απεσταλμένο του Πατέρα, και μπροστά από τη μεγαλοπρέπεια της αποστολής τους, μπροστά από τον τρόμο για τις δοκιμασίες που θα υποστούν, τα εγκώμια ανακατώνονται με κλαυθμούς και οδυρμούς. Κάποιο πνεύμα, πιο φλογερό από τα άλλα, φωνάζει: "Ω Κύριε, κανείς δεν μπορεί να σ' αγαπήσει περισσότερο από εμένα, κανείς δεν θα σου είναι πιο πιστός από εμένα".
Τι ασύστολα λόγια! Η ειμαρμένη θέλει έναν προδότη, η ειμαρμένη θέλει έναν αγνώμονα, έτσι ώστε να πραγματοποιηθούν τα σχέδια του πεπρωμένου.
Εκείνος που υπερηφανεύεται για τη δύναμή του θα γίνει Ιούδας, εκείνος που πιστεύει ότι δεν μπορεί να απαρνηθεί το Σωτήρα, θα γίνει άγιος Πέτρος και θα ακούσει τον πετεινό να λαλεί τρεις φορές.
Ας ρίξουμε όμως ένα πέπλο, έτσι όπως το κάνει η Φύση, ας αφήσουμε τα ρευστά της σκιάς να συμπυκνωθούν γύρω από το πνευματικό φως, ας αφήσουμε τα πνεύματα να συγκεντρωθούν στις αστρικές σφαίρες που θα τα οδηγήσουν στις θύρες του Ζωδιακού και από κει στη γη.
Ας θυμηθούμε όμως αυτά που είπε ο Βιργίλιος στην Αινειάδα του, Βιβλίο 6ο:
"Εν τω μεταξύ, ο Αινείας αντιλαμβάνεται στην πλευρά ενός φαραγγιού ένα απομονωμένο άλσος, τα νερά της Λήθης έλουζαν αυτό το ήσυχο μέρος. Στις όχθες του ποταμού πετούσε ένα πλήθος σκιών από όλα τα μέρη του κόσμου. Έτσι, τις ωραίες ημέρες του καλοκαιριού, οι μέλισσες διασκορπίζονταν στα λιβάδια, αναπαύονταν στα διάφορα λουλούδια και πετούσαν γύρω από τους κρίνους. Η εξοχή αντιβούιζε από το βόμβο του σμήνους των εντόμων. Ο Αινείας απορημένος ρωτά τον πατέρα του, ποιο είναι αυτό το ποτάμι και γιατί αυτές οι σκιές εμφανίζονται εκεί.
Αυτές οι ψυχές, απαντά ο Anchise πρέπει να ζωογονήσουν καινούρια σώματα, γι' αυτό έρχονται ομαδικά στις όχθες αυτού του ποταμού, που τα νερά του που πίνουν διψασμένα τους κάνουν να ξεχνούν το παρελθόν. Εδώ και καιρό, εύχομαι να σας γνωρίσω, υιέ μου, εκείνες τις ψυχές που θα αποτελέσουν τους ένδοξους απογόνους σας: αυτή η γνώση θα μεγαλώσει τη χαρά που πρέπει να έχετε για την ευτυχή άφιξή σας στην Ιταλία.
Ω πατέρα μου, διακόπτει ο Αινείας, είναι αλήθεια ότι αυτές οι ψυχές ξαναγυρίζουν στη γη για να ζωογονήσουν για δεύτερη φορά θνητά σώματα; Είναι δυνατόν να επιθυμούν τόσο θερμά να ξαναδούν το φως, και να θέλουν τόσο πολύ να ζήσουν αυτή τη δύστυχη ζωή.
Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Να λοιπόν το πνεύμα συνδεδεμένο με το υλικό του σώμα. Ας μην ξεχνάμε δε ότι η φύση δεν κάνει άλματα. Η παιδική ηλικία, λοιπόν, θα είναι μια μικτή κατάσταση κατά την οποία το πνεύμα ζει ακόμη σε δύο επίπεδα. Αυτό συμβαίνει μέχρι την ηλικία των επτά χρόνων και σε αυτό το διάστημα το παιδί μπορεί να βλέπει τους πρόγονους του, το οικογενειακό του πνεύμα, με το οποίο συνομιλεί συχνά και παίζει μαζί του. Εάν οι γονείς είναι αρκετά σώφρονες, ώστε να μη διακόψουν αυτές τις επαφές, αυτή η διπλή ζωή μπορεί να επιφέρει μεγάλα οφέλη στο γήινο πεπρωμένο.
Κατά τη διάρκεια λοιπόν, των επτά πρώτων ετών, το πνεύμα δοκιμάζεται και ο εγκέφαλος του παιδιού έχει σχέσεις και με τη γη και με τον αόρατο κόσμο. Ζει σε δύο επίπεδα. Γι' αυτό το παιδί έχει οράματα. Το πνεύμα του συλλαμβάνει το αόρατο πεδίο. Η γέννηση στο γήινο πεδίο σημαίνει θάνατο στο επέκεινα. Οι παλαιοί που περιβάλλουν το πνεύμα οδύρονται, αλλά εξακολουθούν να προστατεύουν το παιδί στα πρώτα χρόνια του στη γη.
Από τον πρώτο έως τον έβδομο χρόνο το πνεύμα ενσαρκώνεται. Το σώμα του παιδιού κατά τη γέννησή του μπορεί να μη δεχθεί το πνεύμα φαινομενικά. Έχουμε, λοιπόν, θάνατο του παιδιού. Η φύση χρησιμοποιεί όλες τις δυνάμεις. Το παιδί μυείται στη γη, αποκτά συνείδηση του νέου περιβάλλοντος του, έχει νέες ιδέες.
Ο Louis Claude de Saint Martin (1743-1803. Διάσημος Γάλλος μυστικιστής, ιδρυτής του Μαρτινιστικού Τάγματος, αναβιωτής του οποίου υπήρξε ο Papus. Είχε επηρεαστεί από τη σκέψη του Ιακώβου Μπαίμε. Η φιλοσοφία του ήταν Χριστοκεντρική και έμεινε στην ιστορία του εσωτερισμού ως ο "Άγνωστος Φιλόσοφος" λέει, πως το δέντρο δεν γεννιέται με βλαστούς. Υπάρχει στην αρχή ένας σπόρος. Το ίδιο ισχύει και για τις ιδέες που είναι σαν σπόροι στο μυαλό του παιδιού. Κατόπιν, τα αισθήματα από την τρέχουσα ζωή βοηθούν στην ωρίμανση των ιδεών. Το μυαλό του παιδιού είναι ένας κήπος, όπου μπορούν να καρποφορήσουν οι εντυπώσεις που εξαρτώνται από την κληρονομικότητα και από το παράδειγμα των ίδιων των γονέων. Αυτός ο κήπος, όμως, μπορεί να γίνει κήπος μίσους και αποδοκιμασίας. Τα πάντα εξαρτώνται από την προηγούμενη ενσάρκωση και από το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται το παιδί.
Από τα 7 έως τα 14 χρόνια έχουμε μια περίοδο ευπιστίας: το παιδί πιστεύει σε ότι του λένε. Εν τούτοις, στο σχολείο το παιδί αλλάζει στάση, από ανάγκη να αντιμιλήσει στο δάσκαλο.
Από τα 14 έως τα 21 χρόνια, το παιδί μεταμορφώνεται και γίνεται πιο σαφές. Εάν πιστεύει στις συμβουλές που του δίνονται, γίνεται συνετό και ισορροπημένο. Συνήθως όμως τις περιφρονεί, προσπαθεί να ξεφύγει από το περιβάλλον του, δημιουργεί προσωπικότητα. Είναι η "άχαρη ηλικία" για τις μητέρες.
Από τα 21 έως τα 28 το άτομο επεξεργάζεται μια καθαρά προσωπική θεώρηση του κόσμου. Στο χώρο της εργασίας πιστεύει ότι τα αφεντικά εκμεταλλεύονται το προσωπικό. Εάν ασχολείται με τι φιλοσοφία γίνεται άθεος και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της αστυνομίας και της φυλάκισης. Κατόπιν εξελίσσεται.
ΟΙ ΑΝΩΜΑΛΕΣ ΕΠΑΝΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ
"Μπορεί να τιμωρείσθε μέχρι 7ης γενεάς" λέει η Βίβλος. Αυτή η φράση είναι ακατάληπτη εάν δε γνωρίζετε το μυστήριο της μετενσάρκωσης.
Από πλευράς φυσιολογίας, μια ασθένεια μπορεί να τροποποιήσει τα φυσικά όργανα μέχρι και τρεις γενεές, αν όχι περισσότερο. Αστρικά και πνευματικά αυτή η τροποποίηση μπορεί να επεκταθεί μέχρι την έβδομη γενεά, όπως πολύ σωστά το λένε οι Γραφές.
Ας πάρουμε έναν άνθρωπο επιφορτισμένο με μεγάλες γήινες ευθύνες. Στη βέβηλη κοινωνία παίζει το ρόλο του δικαστή, πηγή συνήθως ή φοβερού πεπρωμένου ή έξοχων ανταμοιβών. Ας υποθέσουμε επιπλέον, ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σκεπτικιστής, δεν πιστεύει παρά μόνο στην άμεση ικανοποίησή του και κρίνει τους άλλους όπως τον εαυτό του. Μέσω του περισπούδαστου αθεϊσμού του, της βεβαιότητας που έχει για τη μη υπευθυνότητα των πράξεών του και καλυμμένος από την κοινωνική του θέση, συσσώρευσε τη στιγμή του θανάτου του, τα πιο επώδυνα βάρη για τους δικούς του, έχοντας την πεποίθηση: "μετά από μένα, το τέλος του κόσμου".
Ένας τέτοιος άνθρωπος, καθόρισε ο ίδιος χωρίς να το ξέρει, το πεπρωμένο του. Δεν θέλησε να υπάρχει άλλος κόσμος, και συνεπώς δεν θα υπάρξει άλλος κόσμος γι' αυτόν.
Πεθαίνει ηλικιωμένος, περιβαλλόμενος από την επισφαλή γήινη εκτίμηση και αποδοχή. Δεν έκανε καλό σε άνθρωπο όσο ζούσε, ήταν ένα κοινωνικό καρκίνωμα, και γι' αυτό το θείο πεδίο είναι κλειστό γι' αυτόν, αλλά για να του δωθεί μια νέα θεία βοήθεια ξανάρχεται στη γη.
Έτσι, μη έχοντας πνευματική κατοικία στην αντίπερα όχθη, επανενσαρκώνεται αμέσως σ' ένα από τα εγγονάκια του ή σε μωρό κάποιου, αν δεν έχει ο ίδιος οικογένεια. Σε γενικές γραμμές, όμως, θα είναι αυτός ο ίδιος που θα εισπράξει τους αρνητικούς τόκους του κεφαλαίου των δοκιμασιών που συσσώρευσε.
Υφίσταται, λοιπόν, στη δεύτερη γενεά ό,τι θέλησε να αποφύγει. Ο εγγονός του κρατικού λειτουργού έχει καταδικαστέα ένστικτα, επαναστατεί εναντίον των πάντων: οικογένειας, κοινωνίας, εκκλησίας. Και κατηγορεί τον πρόγονό του για όλα τα κακά, μη ξέροντας ο δύσμοιρος, πως κρίνει τον ίδιο τον εαυτό του. Η φυλακή, που τόσο ανοιχτόχερα την προσέφερε στους άλλους, ανοίγει και γι' αυτόν.
Εκεί είναι που καμιά φορά έρχεται να τον επισκεφθεί κάποια ουράνια ακτίνα. Μέσα στις πιο σκληρές δοκιμασίες, το πνεύμα του αποκτά σιγά-σιγά συνείδηση της επέκεινα ύπαρξης και έτσι οδηγείται στο θείο πεδίο που τόσο παραγνώρισε και περιφρόνησε.
Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
Μια άλλη περίπτωση ανώμαλης επανενσάκρωσης είναι η αυτοκτονία. Η αυτοκτονία δόθηκε στον άνθρωπο ως αντιστάθμισμα της λήθης των προηγουμένων υπάρξεων. Εάν ο άνθρωπος είχε συνείδηση του τι έπρεπε να εξαγοράσει με τη γήινή του ύπαρξη, δε θα ήθελε ούτε καν να ξεκινήσει τη φυσική ζωή, θα αυτοκτονούσε αμέσως. Έτσι, σε στιγμή δειλίας, παραφροσύνης, ή απογοήτευσης ο άνθρωπος θέλησε να κόψει το σύνδεσμο που τον κρατούσε στο φυσικό σώμα. Εδώ όμως δεν υπάρχει γενικός κανόνας. Ας μη ξεχνάμε ότι υπάρχουν αυτοκτονίες, που οφείλονται στην τρέλα, συμβαίνουν δηλαδή, όταν το πνεύμα είναι χωρισμένο από το σώμα του. Υπάρχουν αυτοκτονίες που προκαλούνται από αστρικές λάρβες και πολλές ακόμη περιπτώσεις αυτοκτονίας.
ΕΙΣΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΑΝΕΛΙΞΗ
Το αθάνατο πνεύμα του ανθρώπου πληρώνει τα λάθη που διέπραξε σε προηγούμενες ενσαρκώσεις (Κάρμα). Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη γη, φτιάχνουμε το μελλοντικό πεπρωμένο μας. Με το θάνατο του υλικού σώματος, το πνεύμα περνά από ένα κατώτερο επίπεδο σ' ένα ανώτερο - ανελίσσεται. Αντιθέτως, στη γέννηση, το Πνεύμα περνά από ένα ανώτερο επίπεδο, σ' ένα κατώτερο - εισελίσσεται.
Κατά τη διάρκεια όμως αυτών των κύκλων της εξελίξεως, το φυσικό, αστρικό και ψυχικό Σύμπαν ακολουθεί την πορεία του προς τα εμπρός στο χώρο και στο χρόνο, παρ' ότι οι καθοδικές και ανοδικές κλίμακες που διέρχεται το Πνεύμα δεν γίνονται αντιληπτές παρά μόνο απ' αυτό, και δεν επηρεάζουν τη Γενική Πρόοδο του Σύμπαντος.
Αυτό μπορεί να παρομοιασθεί με το ατμόπλοιο που ακολουθεί την πορεία του χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν του τις διάφορες κινήσεις των επιβατών του. Η ελευθερία των επιβατών είναι πλήρης, παρ' ότι η πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη από την κατεύθυνση που ακολουθεί το πλοίο.
Κατά τη διάρκεια της εξελικτικής πορείας του αθανάτου πνεύματος το ανθρώπινο ον περνά από διάφορες κοινωνικές τάξεις ανάλογα με τη διαγωγή του στις προηγούμενες ενσαρκώσεις.
- "Ο άνθρωπος οφείλει να γνωρίζει την πηγή των δυστυχιών που δοκιμάζει αναγκαστικά, και αντί να κατηγορεί την Πρόνοια που μοιράζει τα καλά και τα κακά ανάλογα με το τι αξίζουμε και με το τι κάναμε στο παρελθόν, να τα βάλει με τον εαυτό του εάν υποφέρει από τις αναπόφευκτες συνέπειες των λανθασμένων πράξεών του. Διότι ο Πυθαγόρας αποδεχόταν την ύπαρξη πολλών, διαδοχικών υπάρξεων και υποστήριζε πως το παρόν που μας χτυπά και το μέλλον που μας απειλεί δεν είναι παρά η έκφραση του παρελθόντος, που ήταν έργο μας στους περασμένους καιρούς".
Ιεροκλής (Νεοπλατωνικός), 5ος αιώνας.
Μεταξύ δυο διαδοχικών ενσαρκώσεων, το αθάνατο Πνεύμα απολαμβάνει την κατάσταση της ευδαιμονίας, που αντιστοιχεί στο ιδανικό που δημιούργησε κατά τη διάρκεια της τελευταίας ενσαρκώσεώς του. Ένας πλούσιος που μετρούσε τα πάντα με τα χρήματα, ή ένας ισχυρός που καταχράστηκε την εξουσία του, θα επανενσαρκωθούν στο σώμα ενός ανθρώπου που θα αγωνίζεται σχεδόν όλη του τη ζωή κατά της αδικίας.
Αυτή η κακοτυχία δεν προέρχεται από τον Θεό, προέρχεται από τον τρόπο που χρησιμοποίησε τη θέλησή του το αθάνατο Πνεύμα. Κατά τη διάρκεια όμως αυτής της ενσαρκώσεως το Πνεύμα θα μπορέσει μέσω της υπομονής και καρτερικότητας απέναντι στις δοκιμασίες και μέσω της επιμονής στον αγώνα, να ξανακερδίσει εν μέρει το χαμένο έδαφος.
"Αναπόφευκτη η ισχύς των νόμων τον Θεού, που κατά τη διάρκεια των αιώνων προσφέρει στον καθένα αυτό που του ανήκει, ανάλογα με την αξία του και τον τρόπο που έδρασε στην προηγούμενη ζωή του, έτσι ώστε αυτός που βασίλεψε άδικα να περιπέσει σε κατάσταση δουλείας στην επόμενη ενσάρκωσή του".
