Υπάρχει για τους Μάγους η άλλη άποψη, πως ήταν τέσσερις και όχι τρεις. Είναι δε τόσο βέβαιο αυτό για την Πανεπιστήμη της Μεταφυσικής, ώστε το διατυμπανίζει σαν μυστικό της, σαν το απόρρητο που εκείνη κράτησε και εκείνη γνώριζε και κατείχε χάρις στον κλάδο της, την ΑΠΟΚΡΥΦΟΛΟΓΙΑ.
Ύστερα με την πάροδο των χιλιετηρίδων, το ανακοίνωσε και το παρουσίασε το κρυμμένο τούτο μυστικό, όπως πράγματι έγινε, κατά την ώρα της προσκύνησης του Βρέφους από τους Μάγους της Ανατολής.
Τότε, οι Μάγοι ήταν οι σοφοί, οι πανεπιστήμονες, οι φωτισμένοι του Θεού, όπως σας γράφω σε δυο τεύχη του «Ομακοείου» που φέρουν τους αριθμούς 38 και 43. Κατείχαν την αληθινή Σοφία και αυτή μονάχα δίδασκαν, τη Σοφία του Θεού και όχι την ανθρώπινη σοφία του τρισδιαστάτου Νου, που πορίζεται τις γνώσεις του από τις πέντε χαμηλοαισθήσεις του.
Οι τρεις Μάγοι κατείχαν την ύψιστη κοινωνική και ιερατική θέση στην Ανατολή τον καιρό της γέννησης του Ιησού Χριστού και η υπόληψή τους ήταν πάρα πολύ μεγάλη. Όχι μόνο ήταν σεβάσμιοι και αξιοπρεπείς, αλλά κατείχαν γνώσεις για τους άλλους κόσμους, αφού διέθεταν ενόραση για να τους εξετάζουν και να έρχονται σε επαφή μαζί τους.
Τα ονόματά τους ήταν πασίγνωστα τότε στον κόσμο της εποχής τους, που έφτασαν ως τις ημέρες μας με θαυμασμό από τους συγγραφείς του αρχαίου κόσμου. Ο Ξάνθος, ο Ερμόδωρος και ο Αριστοτέλης, αναφερόμενοι στους Μάγους, τους χαρακτηρίζουν μαθητές του στενού κύκλου του Ζαρατούστρα.
Από το ιερό βιβλίο ΓΚΑΘΑΝ βγαίνει το αληθινό όνομά τους, που είναι ΜΑΓΑΒΑΝ ή ΜΑΧΑΒΑΝ. Στη δε θεία ΑΒΕΣΤΑ το ιερό της βιβλίο των Ζωροαστρών, το θείο δώρο, το θείο χάρισμα, η υπέρτατη ευλογία του Θεού, αποκαλείται ΜΑΓΑ.
Ας δούμε τα ονόματα των Μάγων, που προσκύνησαν τον σαρκωθέντα Λόγο, μέσα στο σπήλαιο. Ήταν απών ο Ιωσήφ αφού έτρεξε να βρει Μαμή για τη σπαργάνωση του Βρέφους. Η Μητέρα μόνη το σπαργάνωσε και το τοποθέτησε μέσα στη φάτνη με τα ξηρά της χόρτα να ζεσταθεί το μόλις βγαλμένο από τη μήτρα Βρέφος.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, φάνηκαν οι ξένοι επισκέπτες με τα περίεργά τους κεντημένα ρούχα και τα καπέλα που φορούσαν, ενώ στην είσοδο της σπηλιάς, διακρίνονταν οι καμήλες, φορτωμένες με τα δευτερεύοντα δώρα, εκτός αυτών που βάσταζαν στα χέρια και που ήταν τα πιο πολύτιμα απ' όλα.
Η Σμύρνα είχε και έχει αξία πάρα πολύ μεγάλη και ένα αλαβάστρινο τεράστιο βάζο, κόστιζε την εποχή εκείνη μια υπολογίσιμη περιουσία. Το χρυσάφι του δεύτερου Μάγου, ήταν σε ραβδιά και σε νομίσματα κατάλληλο ν' αλλάξει τη φτωχή συντροφιά των τριών αγαπημένων του Θεού.
Ο τρίτος των Μάγων πρόσφερε το πιο μεγάλο δώρο, το λιβάνι το εύοσμο το Περσικό, το ατίμητο και σπάνιο μέσα στη χρωματισμένη τεράστια γυάλα, που η δόξα του φανέρωνε την έννοια του Θεού και έκλεινε κάθε τι έξω από την πνευματικότητά του.
- 1ος ΓΑΣΠΑΡ. Ο πιο μικρός σε βαθμό και που πρώτος γονυπέτησε και προσέφερε τη Σμύρνα. Βγαίνει από το σπάνιο φυτό ΜΩΡ απ' το οποίο οι Έλληνες έβγαζαν το όνομα ΜΥΡΟΝ. Ακόμα το αποκαλούν Σμύρνα, σύμμεικτο των δυο μυρωδιών του, που το κατατάσσει ανάμεσα στα πιο εξελιγμένα φυτά του φυτικού βασιλείου. Εδώ, το φυτικό βασίλειο, προσκυνεί τον Κατασκευαστή του, Ιδρυτή του, Πλάστη του και Σχεδιαστή του, Σαρκούμενο ΛΟΓΟ.
- 2ος ΒΑΛΤΑΣΑΡ. Προσφέρει ράβδους χρυσού και χρυσονομίσματα. Ενώ η Σμύρνα συμβολίζει τον τέλειο άνθρωπο, ο χρυσός συμβολίζει τον υπέροχο σε τελειότητα Νου, τον Βασιλέα άνθρωπο, τον Ηγέτη πάσης Γνώσης και Σοφίας, την μεταστοιχείωση των άλλων μετάλλων στην ευγενέστερη παράστασή τους στους κόσμους της μορφής.
- 3ος ΜΕΛΧΙΩΡ. Ο μεγαλύτερος σε βαθμό από τους δύο πρώτους Μάγους, Γασπάρ και Βαλτάσαρ, προσέφερε το λιβάνι, το σύμβολο της Θεότητας και της απόλυτης πνευματικότητας και της αιώνιας στερέωσης του πνευματοβασιλείου στην ¶πασα Δημιουργία Του.
- 4ος ΜΑΧΑΒΑΝ ή ΜΑΓΑΒΑΝ ή ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ. Έκαναν χώρο και πλησίασε ανυπόδητος, αποσύρας τα σάνδαλά του και την λευκή χλαμύδα του που κάλυπτε όλο το σώμα εκτός από τα πάνλευκα μαλλιά του. Αντί να καταθέσει όπως οι κατώτεροι του ένα υλικό αξίας δώρο στο ΑΓΙΟ ΒΡΕΦΟΣ, καταθέτει λόγια κλαίοντας που ακούονται από τη Μαρία, το Βρέφος και τους τρεις κατάπληκτους μάγους, τους κατώτερους του Μελχισεδέκ του μεγάλου αρχιερέα Μαχαβάν, που βγάζει σιγά σιγά από το στόμα του και μοιάζουν σαν μουσική που διαπερνά τα αυτιά των παρόντων που κλαίνε όλοι τους από περίεργη χαρά, ενώ τα ζώα κοιτάνε μαγεμένα.
Ακούστηκε για μια στιγμή, τόσο καθαρά και τόσο κρυστάλλινα, να λέγει πως καταθέτει το δώρο του Θεού στον εξανθρωπισθέντα Λόγο, την ανεκτίμητη αληθινή Αγάπη, που είχε κρατήσει προ αιώνων μέσα του ο αρχιερέας Μαχαβάν, ο Μελχισεδέκ και την κατέθετε τώρα στον υψηλό διάδοχό του, τον Ιησού Χριστό, που κατέβηκε για σάρκωση στον κόσμο της μορφής.
Αυτή η αυτοταπείνωσή Του, αφήνοντας τη δόξα του Θείου Λόγου, όπου τον δοξολογούσαν οι μυριάδες μυριάδων των Αρχαγγέλων και αγγέλων για να προσφέρει τη διδασκαλία της απελευθέρωσης των ανθρωποψυχών, δείχνει τον Μέγα του Θεού Γιο, τον Πρωτότοκο εξ' όλων των εκ νεκρών, τον αγαπητότερο στον Ουράνιο Πατέρα Λόγο, που μόνο δι' Αυτού γίνονται αντιληπτές οι Σκέψεις του Πατέρα σ' όλα τα πλάσματά Του. Ο ερχομός Του στην ταπεινή Γη, δίνει την απελευθέρωση στον Μελχισεδέκ και την απαλλαγή του από την αρχική αποστολή του για καθοδήγηση των Πεπτωκότων αγγέλων, των πνευματοψυχών.
Η δωρεά του Θείου Πνεύματος και κάθε άλλη δωρεά, δεν φτάνει στο δονισμό που φτάνει η Θεϊκή Αγάπη, γιατί Θεός είναι ΑΓΑΠΗ και ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ της πάσης ολοκληρωτικής εκδήλωσής Του. Ο Μαχαβάν προσέφερε αυτό το θείο δώρο κατ' εντολή του Ενός Πατέρα πάντων, στον σαρκωθέντα Λόγο, για να το μεταφέρει στον κόσμο των ανθρώπων, των πρώην Πεπτωκότων αγγέλων, που συναποτελούν τα όντα της Διάστασής μας.
Η άγια μετάδοση από τον Αρχαίο των Καιρών, στον Νέο των Καιρών, γίνεται μόλις σαρκώθηκε ο Λόγος ενώπιον των κατάπληκτων σοφών της εποχής, των τριών Μάγων των εξάρχων της σοφής Ανατολής. Αραβική Έρημος (Πετρώα Αραβία). Μεσοποταμία. Περσία. Ινδία. Τα τέσσερα μέγιστα πνεύματα της τότε Ανατολής, που κρατούσε το σκήπτρο της σοφίας όλης της ανθρωπότητας.
Η συγκινητική αποκάλυψη της εξομολόγησης του ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΜΑΓΟΥ της προσκύνησης, περιέχει όλη τη μυστική παράδοση της Ανατολής ως την ώρα εκείνη, πως κρατούσε τα κλειδιά της Θείας Σοφίας και της Θείας Γνώσης και θα τα κρατούσε ως την ώρα της έλευσης του Θείου Βρέφους, που θα παρελάμβανε Εκείνο πλέον την ύψιστη Θεία Παρακαταθήκη που κρατούσε η σοφία της ΑΝΑΤΟΛΗΣ.
Ο κρατών τη θεϊκή ακτίνα της Θείας Σοφίας, γνώριζε πως οι μέρες του τελείωναν και πως το Θείο ¶στρο, το κληθέν ¶στρο της Βηθλεέμ, φανερώθηκε από τον αστερισμό της Παρθένου, από τον Αύγουστο και κατευθύνονταν προς τη Μικρά Ασία, προς δυσμάς, ενώ διήλθε αρχικά απ' την Ανατολή και διαπέρασε την Ινδία, την κοιλάδα του Ινδού, την Μεσοποταμία και την Αραβική έρημο, προχωρών σιγά-σιγά, για να δείχνει στους Μάγους με τις καμήλες τους, το χώρο της Σάρκωσής Του.
Γονατιστός και κλαίοντας παρέδιδε στο βρέφος την εντολή που είχε προ της σάρκωσης του Λόγου στον κόσμο της μορφής. Η θεϊκή ιδιότητα της ΑΓΑΠΗΣ, το μεγαλύτερο τίμημα της Θείας Αντίληψης, το δυσκολότερο δόνημα και δυσκολότατο συναίσθημα για το ανθρωπόμορφο ον του κόσμου τούτου, μεταφέρονταν την ώρα εκείνη των ψαλμών των μυριάδων αγγέλων που κάλυπταν τους λόγους του Θεού. «Ιδού ο Υιός Μου ο αγαπητός ον Εγώ ευδόκησα».
Οι ψαλμωδίες των αγγέλων επανελάμβαναν τους λόγους του Μοναδικού Θεού, του Αληθινού και του Αιώνιου, που τους συνόδευε το Θείο Φως, το Ανέσπερο και το Αιώνιο με τη δική του γλώσσα, τη Φωτεινότητά Του, που οι διαφορετικές δονήσεις Του, άλλαζαν τα χρώματα και τις αποχρώσεις Του και προσέδιδαν σ' όλη την περιοχή την εντύπωση, πως χιλιάδες ήλιοι ξαφνικά ανέτειλαν, σκορπίσαντες το μεσημερινό τους φέγγος και κατάλαμψαν τον κόσμο όλο...
Κάτω από τη Θεία Λάμψη του Πνευματικού αυτού κατακλυσμού, ανοίχτηκαν τα υλικά μόρια και αποϋλώθηκαν. Οι επισκέπτες της σπηλιάς, είδαν τον ουρανό ψηλά και το αστέρι κατ' ευθείαν πάνω από το Θείο Βρέφος και πιο ψηλά ακόμα, τον Παντεπόπτη Οφθαλμό, να είναι τρισευτυχισμένος, παρατηρώντας τον σαρκωθέντα Γιο Του...
Σ' αυτή τη Θεία Κοινωνία βρέθηκαν οι βοσκοί που κινήθηκαν από τη λάμψη του αστέρα της Βηθλεέμ και τους ψαλμούς των ανεβοκατεβαινόντων αγγέλων, που εναλλάσσονταν τα τάγματά τους, πότε με τεράστια φτερά ως κάτω, πότε με μεσαία φτερά ως τη μέση και πότε με κοντά φτερά ως την περιοχή του στήθους, να ψάλλουν το αλληλούια και να μακαρίζουν το σαρκωθέν Πλάσμα, τον Λόγο του Θεού, η ίδια η συνουσία Του και η αυτή Του Δόξα, να δέχεται την ταπείνωση, τη λάσπωση, για να διδάξει στα αδέλφια Του την πρέπουσα ενέργειά τους για σωτηρία...
Σ' αυτή τη Θεϊκή Μυσταγωγία, ενώ οι Μάγοι έμειναν εμβρόντητοι μα και κατάπληκτοι, δίχως να μπορούν έστω και για μια στιγμή μονάχα, να συνέλθουν, ο τέταρτος των Μάγων έκαμε μια χειρονομία πολύ περίεργη. Πήρε στα χέρια του το βρέφος και το σήκωσε ψηλά πάνω απ' το κεφάλι του, ώστε τα πόδια του να πατήσουν στο κεφάλι του με τ' άσπρα τα μαλλιά, στην «ΠΟΛΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΗ» (Πολιά: λευκή κεφαλή) και έκαμε μια αναγνώριση που τρόμαξε τους άλλους Μάγους, τους κατωτέρους του σε τίτλους και σε αξιώματα.
Σε αναγνωρίζω, είπε, Κύριό μου και Εξουσιαστή μου και Διδάσκαλό μου και οδηγό μου από τότε που αποπνευματώθηκα από τον Τρισάγιο Πατέρα μας. Μου έδωσες το φως και την πνευματογνώση και με απέστειλες διδάσκαλο στα πέρατα των κόσμων και δίδαξα τα όντα όπως με δίδαξες και με οδήγησες.
Τώρα σου παραδίδω την αρχή και κάθε εξουσία πάνω στη Γη που είχα, έως την ώρα που σαρκώθηκες και δόνησες όλη τη Γη, με το δικό Σου δονισμό, που είναι γνώριμός μου, γιατί μ' αυτό το δονισμό με δίδαξες πάνω στους ουρανούς, λίγο πιο πέρα από τον ¶γιο και τον Τρισάγιο Θρόνο του Σεβαστού Πατέρα.
Σου παραδίδω τους λαούς και όλα τα ανθρώπινα γένη, τα προετοιμασμένα να δεχθούν το νέο φως τους, το Αληθινό, το καθ' αυτό Τέλειο Φως, που βγαίνει απ' την Πνοή του Ίδιου του Πατέρα, σαν Φως και σαν Δόνηση, που το σκορπάς σ' όλους τους κόσμους ΕΣΥ, αφού μόνο Εσύ είσαι ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ και Συ μονάχα μπορείς και ξέρεις να ερμηνεύεις τα αυξομειωμένα Φώτα του Θεού. Ύστερα έβαλε το βρέφος μεσ' τη φάτνη και γονατίσας μπρος της, συνέχισε να λέγει:
Ακούστηκαν τα λόγια τούτα και γράφτηκαν τόσο στα αιθερικά αρχεία, όσο και στα ακασικά αρχεία και στα Πανδημιουργικά Αρχεία. Είναι τα λόγια της μεγάλης μύησης που περιέχουν την Ουσία των πραγμάτων.
Να τι είπε στο Θείο Βρέφος ο τέταρτος σεβάσμιος Μάγος...
«Σε περίμενα τόσα χρόνια να κατέβεις. Η μούμια μου γήρασε πια τόσο. Έρχεσαι στην πιο κατάλληλη ώρα. Εγώ τελείωσα το έργο μου. Είσαι και είμαι στην υπηρεσία του Πατέρα. Είμαι αυτό το Βρέφος που τόσο το περίμενα και που αυτή την ώρα προσκυνώ. Είμαι ο ίδιος Συ που σε περίμενα να με αντικαταστήσεις. Έρχομαι μέσα Σου και Συ μπαίνεις μέσα μου, αφού Εσύ και εγώ είμαστε το ίδιο Ένα, είμαστε η αιώνια Ροή, μέσα στην αντικειμενικότητα και πάντα κοινωνούμε με τον Ασάλευτο Πατέρα μας. Σε προσκυνώ και σε αναγνωρίζω αφού Εσύ είσαι το είναι μου και εγώ είμαι το Είναι Σου.
»Σου μεταδίδω τις τελευταίες εμπειρίες της φυσικής μου ζήσης της αιώνιας δικής Σου ζήσης... Είμαι αυτός που Είσαι και που θα Είσαι πάντοτε μεσ' τη Δημιουργία». Όλοι γονατισμένοι έκλαιγαν και μαζί με τους λίγους ανθρώπους τα εξαγιασμένο τώρα πια άλογα ζώα... »
Το Βρέφος ανακάθισε και κοίταξε στα μάτια του... ΑΡΩΓΟΥ (ΤΟΝ ΣΑΟΥΙΝΤ ΓΙΑΝΤ) του Μελχισεδέκ, του αντικαταστάτη και διαδόχου του Ζαρατούστρα - Ζαραθούστρα, του Αρχαίου των Αρχαίων του Μαχαβάν ή Μαγαβάν, οπότε κύλησαν από τα μεγάλα μάτια του Βρέφους τα πρώτα Δάκρυα και ενώθηκαν με τα δάκρυα του Αρχαίου των Καιρών.
Την ίδια τη στιγμή της ένωσης των άγιων Δακρύων του Θείου Βρέφους και του υπερηλικιωμένου, του Τέταρτου Μάγου άστραψαν περίεργα τα πάντα και ένα φως διαφορετικό και ξέχωρο, διέσχισε τα γύρω και άφησε με Θεία γαλήνη και γλυκύτητα που λίγωσε τις καρδιές ανθρώπων, αγγέλων και ζώων και φάνηκε πως είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αληθινής Αγάπης, που έφερε σαν επιστροφή και απόδοση στον σαρκωθέντα Λόγο, το Γιο Του.
Ένας σεισμός διαδέχτηκε το Φως το ξέχωρο και το διακεκριμμένο, ΤΟ ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ και μια νεφέλη που κατέβηκε έσμιξε τα δυο φυσικοσώματα, του Βρέφους και του γέροντα τα τύλιξε και τα συνένωσε και μεταφέρθηκε η ΑΓΑΠΗ μέσα στο Θείο Βρέφος και έγιναν τα δυο τους ΕΝΑ και σαν το νέφος διαλύθηκε, είχε χαθεί ο γέροντας και είχε δώσει το ποτό της Θείας Ουσίας, την ¶για Αγάπη στο Θείο Βρέφος.
Κατάπληκτοι οι τρεις σεβάσμιοι γονατιστοί Μάγοι, έχασαν από μπροστά τους τον Μεγάλο των Καιρών, τον Σεβαστό διδάσκαλό τους, τον άγιο Σαουίν Γιάντ, τον ευλογημένο του Πατέρα και προαποσταλμένο του Θείου Λόγου, τον Αγαπημένο Του...
Τότε το Εγώ και το Εσύ χάθηκαν και στην καινούργια θέση τους, έμεινε το Βρέφος, για να προσφέρει την Αγάπη στα πλάσματα του Πατέρα και να τα Αγαπά αυτά το Θείο Βρέφος για πάντα ΕΩΣ ΤΕΛΟΣ.
Τώρα ο Αιώνιος Λόγος αντικατέστησε τον φθαρτό λόγο και παρέμεινε στη Γη το ουσιαστικό Παρόν του Θεϊκού Συμβόλου, που το κρατούσε χιλιετηρίδες πριν ο Αρωγός, ο Αρχαίος των Καιρών, ο Μελχισεδέκ, η Θεία Τάξη των πραγμάτων, ο τέως αντιπρόσωπος του Θεού στον κόσμο των Πεπτωκότων...
Από τον Προαιώνιο Λόγο προήλθαν τα πάντα και σ' Αυτόν τα πάντα θα επανέλθουν, αφού Θεός και Λόγος Του αποτελούν το ίδιο πράγμα και μόνο στα πλάσματά Του παρουσιάζονται σαν δυο ξέχωρα της Ουσίας εκδηλώματα...
Ύστερα το Βρέφος ξάπλωσε και έκλεισε τα μάτια. Στράφηκε προς τη Μητέρα Του και της έριξε μια γλυκειά ματιά Αγάπης, που της διαπέρασε την καρδιά. Ύστερα κοίταξε τους τρεις απομείνοντες Μάγους και τους χαιρέτησε με το δικό Του τρόπο, του γνώριμου χαμόγελού Του, ευχαριστώντας τους για τα δώρα τους και για το θείο έργο τους στη Γη...
Ποιος ήταν λοιπόν ο Τέταρτος των Μάγων; Τι ήταν αυτό το Μέγα Δώρο που διατηρούσε αμόλυντο να το προσφέρει στον σαρκωμένο Λόγο;
Η ιστορία είναι πολύ παλιά και μακριά. Όταν πληρώθηκε ο χρόνος και τέλειωσε η ίδρυση της τελευταίας αιθερικοφυσικής Διάστασης και έπεσαν μέσα σ' αυτή, οι πιο αγαπημένοι άγγελοι του Πατέρα, τα πιο αξιοζήλευτα παιδιά Του, ο Ων, θέλησε να τα προστατεύσει από την προσκαιρότητα της ύλης που θα γινόνταν σώμα τους, από την συνθετικότητά της, απ' την αδυναμία της να παραμένει μόνιμα συνενωμένη πάνω στο αιθερικό της σώμα και για να το διατηρήσει αυτό, προσέφερε σαν δώρο την Αγάπη, τη δύναμη της αιώνιας σύνδεσης ανάμεσα στους κόσμους και στα όντα, ανάμεσα σ' όλα τα δημιουργήματά Του και στον Εαυτό Του, χαρίζοντας την πιο ωραία ιδιότητα Του, το πιο ωραίο Δυναμικό Του δώρο, που το αποκαλούν στη Γη ΑΓΑΠΗ...
Σαν μεταφορέα του δώρου Του αυτού, της πολύτιμης ΑΓΑΠΗΣ, διάλεξε τον τρισαγαπημένο Του Αρχάγγελο του Κάλλους, που τον απέστειλε στη Γη με το γνωστό μας τίτλο του Αρχαίου των Καιρών και τον κατηύθυνε προς την Ανατολή, όπου ανάμεσα στον Ευφράτη και στην Μεσοποταμία, προ της κοιλάδας του Ινδού, τον εγκατέστησε από τότε, σαν έναν πνευματικό ηγέτη ή βοηθό των αποσταλμένων Του διδασκάλων...
Έτσι παρέμεινε η Θεϊκή Αγάπη προς την Ανατολή και την κατηύθυνε σ' όλο τον κόσμο απ' εκεί ο Αρχαίος των Καιρών, σαν ένας πνευματικός ηγέτης, δίχως ο κόσμος να γνωρίζει το μεγάλο μυστικό που έκρυβε βαθειά του, ως την ημέρα της γέννησης του Θείου Βρέφους, που το καλωσόρισε προσκυνώντας το σαν ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΜΑΓΟΣ...
Ο Τέταρτος Μάγος, ήταν η έδρα της Αγάπης που προσφέρθηκε από τον Δημιουργό στον Μονάκριβό του Γιο Ιησού Χριστό, δια του διατηρητή της, στην τρισδιάστατη μορφή, Τέταρτου Μάγου.
Για μια στιγμή που χάθηκε το νέφος μέσα στη σπηλιά, το χρυσωπό και λαμπερό και πολυχρωμάτιστο, ακούστηκε η ψιθυριστική λαλιά του Αρωγού παντός όντος μέσα στο Σύμπαν, που έλεγε τα τελευταία λόγια του στο Θείο Βρέφος. "Εσύ και εγώ, είμαστε πάντα Ένα και τώρα που βρεθήκαμε για μια στιγμή αχώρια, θα ξαναγίνουμε και πάλι Ένα, όπως υπήρξαμε ΤΟΤΕ μαζί Του Ένα.
Τώρα λιώνει το έξω σώμα μου και γίνεται δικό Σου και από τα δυο μας σώματα θα μείνει Ενα, μεσ' το οποίο θα μεταδώσω, όσα απέκτησα στα τόσα χρόνια, όλο το εμπειρικό αρχείο μου σε Σένα. Ακόμα θα Σου μεταδώσω το πιο πολύτιμο απ' όλα, το πιο μεγάλο Θείο Δώρο, που φύλαγα στη Γη τόσες χιλιετηρίδες και το προόριζα για Σένα, αγαπημένε Γιε του Τρισευλογημένου Πλάστη και Πατέρα μας..."
Τότε συνέβηκε ο σεισμός που αναφέρω και το αστράπισμα του Ανέσπερου Φωτός και η μεγάλη ψαλμωδία των Αγγέλων και των πολύχρωμων Αρχαγγέλων, που κράτησε πολύ, αλλά που είχε κλείσει τα μάτια των τριών Μάγων και των βοσκών που ήλθαν να χαρούν τη γέννηση του Θεανθρώπου στη Βηθλεέμ...
Για μια στιγμή που άνοιξαν τα μάτια τους, είδαν να λείπει ο Σεβάσμιος ηγέτης της ομάδας τους, ο κομιστής του πιο πολύτιμου από όλα τα πλούσια δώρα, του Θείου Δώρου της Αγάπης, που κρατούσε τόσα χρόνια φυλάσσοντάς τη, για να την παραδώσει στον Λόγο, που θα την έκανε κάποια γήινη μέρα σύστημά του και λάβαρό Του και μοναδική κλίμακα της ανόδου προς τον Πατέρα, κάθε Πεπτωκότα Αγγέλου. Είχε αποϋλοποιηθεί και είχε προωθήσει τα κεκτημένα από τη Γη, στο νέο διαχειριστή της Θείας Αγάπης, Κύριον Ιησούν Χριστόν τον σαρκωθέντα Λόγον του Θεού - Πατέρα.
Ο Απόστολος των Εθνών ΠΑΥΛΟΣ, ο ιδρυτής του Χριστιανισμού, εξυμνεί και περιγράφει με τα πρέποντα λόγια την Αγάπη, υψώνοντάς τη έως το Θείο, απ' το οποίο και προέρχεται... Τι είναι λοιπόν η Αγάπη; Είναι το πνευματικώτατο δόνημα του Δημιουργού, που περικλείει κάθε καλό, κάθε ωραίο, κάθε δημιουργικό και κάθε τέλειο. Περιέχει το ύψιστο δόνημα της εκδήλωσης του Πλάστη και Πατέρα.
Η δόνηση της Αληθινής Αγάπης αποδόθηκε θαυμάσια από τον φιλόσοφο του ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ μέγα Πλάτωνα, διακεκριμένο μαθητή του γνωστού τοις πάσι Σωκράτη. Ο ιδεαλισμός του Πλάτωνα, υψώνει την αληθινή Αγάπη στα θεία πλαίσια των ΜΗΤΡΩΝ ΙΔΕΩΝ, όπου το τελειότερο κορύφωμα της Θεότητας. Εδώ πρέπει να σας τονίσω πως ο έρωτας είναι πολύ υποδεέστερος της αληθινής Αγάπης και αφορά μόνο το σώμα και το κάλλος του τρισδιάστατου κόσμου, ενώ η Αγάπη αφορά ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΑΛΛΟΣ...
Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, διαβάζουμε τις αποστάσεις του έρωτα και της Αγάπης και με κατάπληξη διαπιστώνουμε πως ο έρωτας ανήκει στις χαμηλές δονήσεις του ανθρώπου, στις φυσικές συνέπειες του τρισδιάστατου κραδασμού του. Αντίθετα. Η Αγάπη προέρχεται και εκβάλλεται και εκχύνεται από τα βάθη του ανθρώπου, όπου εδρεύει η πνευματοψυχή του. ¶ρα είναι της ψυχής παράγωγο και προϊόν και σαν τέτοιο είναι αθάνατο και τέλειο.
Αντίθετα, ο έρωτας είναι προϊόν του σώματος, του έξω εαυτού μας, του κατώτερου εγώ το γνώρισμα, της σάρκας μας το αναφύλλημα, του φυσικού μας κόσμου του τρισδιαστατικού το γνώρισμα. Εδώ γνωρίζονται οι βασικές διαφορές των δυο μεγάλων αντιθέσεων του ανθρώπου. Ο έρωτας είναι η σάρκα του, είναι η θνητότητά του, το πεπερασμένο. Η αγάπη του είναι το πνεύμα του, η πραγματική υπόστασή του, η αιωνιότητά του, το άπειρο της Θείας Ουσίας που κληρονομείται μέσα του.
Να τι κρατούσε στην τρισδιάστατη αυτή περιοχή της Πανδημιουργίας ο Μέγας Αρωγός, ο Αρχιερέας Μελχισεδέκ, στους άπειρους αιώνες της σκλαβιάς του μέσα στον τοποχρόνο του Σύμπαντός μας, στην τραγική τρισδιάστατη δόνηση της 13ης Διάστασής μας.
Κρατούσε την Ακτίνα της Αγάπης και περίμενε τον αντικαταστάτη του, που θα τον κληρονομούσε με Ειδική Χάρη και ειδική Διαταγή του Ίδιου του Ουράνιου Πατέρα. Αυτή τη Χάρη και αυτή την ειδική Διαταγή, δέχτηκε μια μέρα ο Αρχαίος των Καιρών, ο Μέγας Αρωγός, ο Μελχισεδέκ και έσπευσε να παραδώσει στον κατελθώντα εκ των βαθέων Ουρανών, την άκρη της Αγάπης, που φύλαγε τόσο καιρό βαθειά μέσα στο ψυχοπνευματικό του είναι και μέσα στην αιθερική καρδιά του. Δεν γνώριζε πως να τη χρησιμοποιήσει και που και πως να τη διοχετεύσει. Μόνο την κρατούσε και την φύλαγε και τη δοξολογούσε και περίμενε που θα την παρέδιδε και σε ποιον θα τη μεταβίβαζε.
Όπου κάποια βραδυά, μεσ' το Ναό των Ζωροαστρών, όπου ιερουργούσε προς τον Κύριο των όλων, είδε μπροστά του τον Αρχάγγελο Μιχαήλ με ειδική αποστολή κατελθώντα, να του μιλεί για την κάθοδο του Θείου Λόγου, για τη σάρκωσή Του και τη νεώτερη διδασκαλία Του για την Αγάπη, που πάνω της έπρεπε να στηριχθεί κάθε προσπάθεια θρησκευτική και κάθε πράξη θεϊστική, για την εξύψωση του ανθρωπίνου γένους και για την κατανόηση της αληθινής υπόστασης του ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ και της απελευθέρωσης απ' τα δεσμά της ύλης του Πεπτωκότα Αγγέλου...
Τότε κατάλαβε ο Αρωγός, ο Μελχισεδέκ, ο ευλογημένος, πως έφτασε η ώρα του και ήλθε η στιγμή να παραδώσει το αθάνατο πνεύμα του στον Γεννήτορά του και Θεό του και την Αγάπη Του που τόσες χιλιάδες χρόνια φύλαγε αχρησιμοποίητη να την παραδώσει στο γεννηθησόμενο Θείο Βρέφος, στον Ιησού Χριστό, που θα την χρησιμοποιούσε όπως πλέον έπρεπε.
Αθήνα 9/9/92
Ν.Α. ΜΑΡΓΙΩΡΗΣ
