Printable View
Όταν ο Χάρυ γνώρισε την Σάλυ…
Για όσους δεν έχουν δει την ταινία, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων, που οι δρόμοι τους για πολλά χρόνια διασταυρώνονται διαρκώς τυχαία, μετά χάνονται, γίνονται φίλοι, εραστές, μετά χωρίζουν και τελικά … φτάνουμε στο χάπι έντ, όπου ο ήρωας συνειδητοποιεί ότι αυτό που έψαχνε ήταν μπροστά του τόσα χρόνια. Σε έναν κόσμο που το τετριμμένο «η ζωή δεν μιμείται την τέχνη», είναι ο κανόνας, υπάρχει άραγε το περιθώριο για εξαιρέσεις;
Ti θαυμάσιο κείμενο...Μπράβο. Δεν ξέρω αν το λένε αδελφή ψυχή και αν υπάρχουν αδελφές ψυχές γενικά, αλλά κάτι παρόμοιο έχω βιώσει. Είμαι σίγουρος γνώρισα μια τέτοια ψυχή πριν κάποια χρόνια. 'Εχουν πολύ καλή ποιότητα τέτοιες σχέσεις, και διάρκεια, αλλά δεν ένοιωσα πληγωμένος ούτε μία στιγμή. Απλά όταν απομακρύνεσαι υπάρχει μια αμοιβαία αίσθηση σαν να έχεις αφήσει ανοιχτή την πόρτα και είτε θα υπάρχει αμοιβαίος πόνος είτε καθόλου πόνος. Ουσιαστικά δεν ξεστομίζονται ποτέ λέξεις αποχωρισμού. Αντ'αυτού μπορείς να ακούσεις από ένα τέτοιο άτομο ''εδώ είμαι'', ακόμα κι αν φύγει προσωρινά. Είναι συγκλονιστικές οι εμπειρίες και η ποσότητα γνώσης που συσωρεύεται από τέτοιου είδους σχέσεις.
Ακόμα κι ο πόνος έχει άλλη ποιότητα, αλλά από την πρώτη μέρα δεν νοιώθεις απλά οικειότητα, νοιώθεις ότι συμφωνείτε σχεδόν σε όλα. Το'χω ζήσει παλιά, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να του βάλλω πινακίδα ''αδελφή ψυχή''. Νομίζω οι καρμικές σχέσεις είναι επώδυνες και σχέσεις εναντίωσης και ανταγωνισμού συχνά, ενώ οι σχέσεις που περιγράφεις είναι κάτι ακόμα πιο ανώτερο και έχουν πολύ περισσότερη αίσθηση βεβαιότητας. Ο χωρισμός μπορεί να επέλθει μόνο αν πεθάνει ή μετακομίσει αναγκαστικά κάποιος από τους δυο, αλλά και πάλι είναι τυπικός, και όχι ουσιαστικός χωρισμός.
Αγαπητή Φωτεινή
Έγραψες ένα πολύ συγκινητικό κείμενο και σου δίνω τα συγχαρητήριά μου.
Νοιώθω πως αν σχολιάσω κάποια σημεία του, θα αδικήσω άλλα.
Θα ήθελα μόνο να εστιαστώ στο τελευταίο σου μήνυμα:
Πρέπει να αγαπήσουμε και να αποδεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Μόνο τότε θα είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ψυχή, καθώς όλοι όσοι βρίσκονται πλάι μας, είναι αδέλφια μας. Δεν σημαίνει πως θα είναι πάντα ερωτικοί σύντροφοι ή συγγενείς. Με ανοιχτή την καρδιά στην Αγάπη, θα νοιώσουμε τον άνθρωπο με τον οποίο μας συνδέουν πολλά. Έχεις απόλυτο δίκιο!
φιλικά
Λίλιαν Σίμου
Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!:embarrest
Φωτεινή μου πάρα πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο το άρθρο σου!!!:bigsmile:
Μου άρεσε ειδικά το σημείο που ανέφερες τα συναισθήματα που μπορεί να μας προκαλέσει μια ενδεχόμενη συνάντηση με την αδελφή ψυχή μας...
Και φυσικά να κρατήσουμε και το παρακάτω:
:love:Quote:
Originally Posted by roadrunner
Συγχαρητήρια και πάλι!!!:clapping::clapping:
Πολύ όμορφο κείμενο Φωτεινή. Ελαφρύ και ευχάριστο στην ανάγνωση!
Κρατάω το σημείο που αναφέρεις και συ ακόμη μια φορά, ότι αδελφή ψυχή δεν είναι απαραίτητα ένας ερωτικός σύντροφος, αλλά μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε, η οποιαδήποτε... άντρας ή γυναίκα, φίλος ή φίλη...
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο πιστεύω σε αυτό που ονομάζουμε αδελφή ψυχή. Αυτό που ξέρω είναι ότι με κάποιους ανθρώπους υπάρχει μια καλύτερη επικοινωνία, ένα στενότερο δέσιμο, μια σχέση αλληλοσυμπλήρωσης, που με κάποιους άλλους δεν έχουμε.
Συγχαρητήρια! Περιμένουμε και άλλα ;)
Πράγματι όμορφο κείμενο με ενδιαφέροντα σημεία.
Όπως όλοι, έτσι και εγώ θα σταθώ στο σημείο όπου τονίζεται πως το καρμικό δέσιμο δεν αναπτύσσεται μόνο ανάμεσα σε ερωτικούς συντρόφους. ¶λλωστε είναι τόσο πολύπλοκες οι ανθρώπινες σχέσεις που δεν θα πρέπει να τις βλέπουμε μονοδιάστατα.
Αν αποδεχθούμε την υπάρξη τέτοιου δεσμού ανάμεσα στους ανθρώπους!
Συγχαρητήρια:bigsmile:
Eυχαριστώ και χαίρομαι που σας άρεσε το θέμα.:bigsmile:
Πέρα από τα σημεία που σταθήκατε θα ήθελα να προσθέσω πως, όπως γράφω,το "κλειδί" στις ανθρώπινες σχέσεις -όποιου είδους κι άν είναι και ανεξάρτητα με το άν δεόμαστε την θεωρία ή όχι-είναι το ότι,για να ειναι υγιείς θα πρέπει πρώτα εμείς οι ίδιοι να αποδεχτούμε και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
:love:
πάρα πολύ καλό
πιστεύω ότι στην ζωή μας ερχονται ατομα που πολλές φορές τα νιώθουμε γνωστά ή το άλλο σε κρίσιμες φάσεις της ζωής μας γνωρίζουμε άτομα που μας βοηθούν ή μας επιρεάζουν
Υπέροχο το άρθρο σας! πολύ κατανοητό και ακριβές!!!
κι εγώ σε διάφορες στιγμές της ζωής μου συνάντησα ανθρώπους που μαζί τους νιώθω οικεία και δημιουργήθηκαν σχέσεις ζωής μαζί τους. Για παράδειγμα μία φίλη την οποία γνωρίζω 22 χρόνια τώρα και πάντα είχα την αίσθηση ότι μας συνδέει κάτι βαθύ - από την πρώτη μέρα που την είδα.
Επιδίωξα εγώ να τη γνωρίσω καλύτερα και από τότε είμαστε σάν αδελφές. Παρόλο που η φίλη μου έχει δύο αδελφές, η δική μας σχέση είναι πιο κοντινή και πιο βαθειά. Κάτι χαρακτηριστικό που νιώθω μαζί της, είναι ότι τη βλέπω σαν κόρη μου ενώ δεν την περνάω παρά 2 χρόνια, όμως τη νιώθω σαν το μικρό γλυκό παιδάκι μου, που δεν μπορώ να θυμώσω μαζί του ό,τι και να κάνει.
Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους