Ο Τροπος να...

Quote:

Originally Posted by Margaret

Θα ήθελα να ρωτήσω την lilian simou, πως πρέπει να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; :confused: Εννοώ πρέπει να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας δείχνοντάς τους το καλό και ξεχωρίζοντας τους το κακό, μα πως μπορούμε να τους δώσουμε να καταλάβουν την αξία της αγάπης, της ειρήνης, της γενναιοδορίας; Πως μπορούμε να τους δώσουμε να καταλάβουν την απονιά του κόσμου αλλά και την αγάπη που μπορείς να συναντήσεις σε αυτόν. Αν στείλουμε τα παιδιά μας στην κοινωνία απροετοίμαστα για την σκληρότητα που εμείς κρατήσαμε μακριά τους, θα <<πληγωθούν>> και δύσκολα θα σταθούν στα πόδια τους. Αν όμως τους αφαιρέσουμε κάτι που εμείς οι ενήλικες κοιμίζουμε; την αθωότητα; Πως θα τους δείξουμε πως δεν υπάρχουν νεράιδες, καλοί βασιλιάδες; Πως οι άνθρωποι που θαυμάζουν από την τηλεόραση δεν είναι τίποτα άλλο από μαριονέτες. Έχουμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε την αθωότητα; Έχουμε το δικαίωμα να την κρατήσουμε για πάντα; και πως θα ήταν ο σωστός τρόπος να το κάνουμε χωρίς να προκαλέσουμε κατάθλιψη;

Ευχαριστώ πολύ
Margaret

Αγαπητή φίλη

Απευθύνεστε σε μένα και σας απαντώ, χωρίς να είναι πιθανόν προσωπικό το ζήτημα, ώστε να μελετήσω τα στοιχεία ενός χάρτη. Βέβαια, ενδεχόμενα ένας ψυχολόγος, να ήταν καταλληλότερος. Ωστόσο, μέσα από την μελέτη της αστρολογίας, σαν ψυχολογικό προφίλ του ανθρώπου και μέσα από την εμπειρία της μητρότητας, θα σας δώσω την άποψή μου.

Ο προβληματισμός σας είναι πολύ εκφραστικός και περιγραφικός. Νομίζω σχεδόν τα λέτε όλα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρατήσουμε ισορροπίες, καθώς τα όρια πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα. Όταν ο γονιός είναι πολύ κοντά στο παιδί του και εκδηλώνει συνήθως μία προστατευτικότητα, πράγματι, φοβάται να το αφήσει να πληγωθεί. Αλλά αυτό δεν επιτρέπει στο παιδί να δει την αλήθεια της καθημερινότητας. Είναι δύσκολο για τον γονιό να αποφασίσει τι θα κάνει, Μπορεί μόνο αφού ο ίδιος έχει πρώτα βρει τις ισορροπίες του, δεν έχει ακραίες φοβίες και ανασφάλειες. Πιστεύω ο μόνος τρόπος για να καλύψει τα ερωτηματικά σας , είναι αυτός της συζήτησης, του διαλόγου. Να γίνει φίλος με το παιδί, και να αναπτύξει γέφυρα επικοινωνίας, όπου όλα θα μπορούν να αναλυθούν με τη θετική και την αρνητική τους πλευρά. Γιατί τα περισσότερα έχουν δύο όψεις. Δηλαδή, να χαίρεται την τέχνη μίας κινηματογραφικής ταινίας, αλλά να μην ταυτίζεται με το φανταστικό της σενάριο. Να μάθει να επιλέγει την ταινία και αυτόν που θα θαυμάζει. Να τον θαυμάζει γιατί παίζει ή τραγουδά ωραία, αλλά όχι για να υιοθετεί την εικόνα του σαν πρότυπο.

Να μάθει τον πόνο και την σκληρότητα της ζωής, αλλά να μάθει και για εκείνους που αγαπούν την ζωή και την σέβονται. Για όσους προσφέρουν στη ζωή, στη φύση, στον συνάνθρωπο, για τους Δασκάλους που είναι το φως, στο σκοτάδι της άγνοιας. Για τους φάρους που μας προστατεύουν στην τρικυμία. Πρέπει, λοιπόν, να μάθει το παιδί την ομορφιά της θάλασσας, αλλά και τους υφάλους που κρύβει. Όσο, για την αθωότητα, μία λέξη που μου άρεσε ειλικρινά, είναι πιστεύω το να είμαστε αληθινοί. Είναι να βρούμε την Αλήθεια μέσα μας και να την διατηρούμε σαν άσβεστη φλόγα. Δύσκολο να καθοδηγήσουμε το παιδί μας, αν εμείς δεν την έχουμε ανακαλύψει. Γιατί πέρα από τον διάλογο, που θεωρώ εποικοδομητικό, είναι το παράδειγμά μας που θα παίξει κυρίαρχο ρόλο.

Και για την απογοήτευση, ή την κατάθλιψη, έχω την αίσθηση, πως μόνο όταν θέτουμε στόχους σωστούς και καθαρούς, θα έχουμε κίνητρο να παλεύουμε μέσα στις αντιξοότητες. Διαφορετικά, θα είναι πολύ δύσκολο να σηκωθούμε ξανά, όταν σκοντάψουμε στο δρόμο της ζωής.

Ελπίζω οι απόψεις μου να βοήθησαν λίγο τις δικές σας ανησυχίες, ή τουλάχιστον να σας κάλυψαν σε ένα βαθμό.
Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή σας και τις αναζητήσεις σας που μας καταθέσατε.

φιλικά
Λίλιαν Σίμου