Ξημέρωσε η Πέμπτη η πρώτη μέρα "των αζύμων ότε το Πάσχα έθυον" (Μάρκ. 14, 12). Την ξεχωρίζουμε Μεγάλη και ήταν αληθινά μεγάλη η πρώτη των αζύμων της εποχής εκείνης του Χριστού, η τελευταία Πέμπτη που έζησε στη γη σαν άνθρωπος, ο ενανθρωπισμένος ¶πειρος Θεός.
"Που θέλεις απελθόντες ετοιμάσωμεν ίνα φάγης το Πάσχα;" Υπάγετε εις την πόλιν και απαντήσει υμίν άνθρωπος κεράμιον ύδατος βαστάζων ακολουθήσατε αυτώ και όπου εάν εισέλθη είπατε τω οικοδεσπότη ότι ο διδάσκαλος λέγει, που εστίν το κατάλυμα μου, όπου το Πάσχα μετά των μαθητών μου φάγω; Και αυτός υμίν δείξει, ανώγαιον μέγα εστρωμένον έτοιμον και εκεί ετοιμάσατε υμίν". (Μάρκ. 14, 13 - 15).
Οι αγαπημένοι μαθητές του ΚΗΙΧ, Πέτρος και Ιωάννης, στάλθηκαν να βρουν τον άνθρωπο με το κεράμιον ύδατος, δηλαδή τον άνθρωπο με το πήλινο σταμνί νερού, κάπου στην πύλη της δεξαμενής του Σιλωάμ. Όλα αποδεικνύουν, ότι το σπίτι που θα πήγαιναν ήταν το πατρικό σπίτι του μετέπειτα Ευαγγελιστή και Αποστόλου Μάρκου. Ο πατέρας και η μητέρα του νεαρού Μάρκου, υπήρξαν ενθουσιώδεις μαθητές του γλυκύτατου Ραββί. Οι δυο Απόστολοι και Ευαγγελιστές Ιωάννης και Λουκάς, περιγράφουν με το δικό τους τρόπο, το τελευταίο δείπνο, όπου ο ίδιος δάσκαλος παρέδωσε το ιερό μυστήριο, της Θείας Κοινωνίας. (την άγια Μετάληψη).
"Ειδώς ο Ιησούς ότι ήλθεν αυτού η ώρα ίνα μεταβή εκ του κόσμου τούτου προς τον Πατέρα, αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω, εις τέλος ηγάπησεν αυτούς" (Ιωαν. 13, 1).
Β) "Επιθυμία επεθύμησα τούτο το Πάσχα φαγείν μεθ' υμών προ του με παθείν λέγω γαρ υμίν ότι ουκέτι ου μη φάγω αυτό, έως ότου πληρωθή εν τη βασιλεία του Θεού." (Λουκ. 22, 15, 16).
Το τραπέζι έπρεπε οπωσδήποτε εκτός από το κρασί με τα τέσσερα ποτήρια και τον άζυμο άρτο, να περιείχε και τα πικρά χόρτα και το απαραίτητο ψητό αρνί. (Παμπάλαια παράδοση των Εβραίων από το Μωυσή). Πρώτος σήκωσε την πρώτη κύλικα, το πρώτο ποτήρι. Με συγκίνηση ευλόγησε τους παρόντες. «Λάβετε, τούτο και διαμερίσατε εις εαυτούς. λέγω γαρ υμίν, ου μη πίω από του νυν από του γεννήματος της αμπέλου, έως ου ή βασιλεία του Θεού έλθη». Μια ζήλεια ανάμεσα στους μαθητές, ποιος θα βρισκόταν πιο πάντα στο δάσκαλο, φάνηκε και τη βραδυά του δείπνου. Ίσως ο Ιούδας ο Ισκαριώτης να απαιτούσε μια θέση δίπλα στο αγαθό αρνίο και οι λοιποί από προαίσθηση δεν έδιναν τη θέση στον υπερήφανο Ιουδαίο, που σαν κοσμοπολίτης με κοινωνικές σχέσεις, ζητούσε πάντα να επιδεικνύεται, ακόμα και μπροστά στον αναμφισβήτητα πνευματικά ανώτερο του διδάσκαλο...
Βλέποντας ο Θείος Νους ότι μάταια δίδαξε την ταπεινοφροσύνη, λέγοντας ότι πρώτα θυσιά-ζεται ο άνθρωπος και ύστερα δοξάζεται, πρώτα βαφτίζεται στου πόνου το ποτήρι και υστέρα ανασταίνεται, αποφάσισε με πράξη να διδάξει για να θεραπεύσει τη ματαιοδοξία του ανθρώπου. Σηκώθηκε από το ανάκλιντρο του, έβγαλε τα εξωτερικά του ρούχα και έδεσε στη μέση του μια ποδιά (ιμάτιο, λέντιο) πήρε τη λεκάνη τη γέμισε με ζεστό νερό και άρχισε να πλένει τα πόδια των συνδαιτημόνων Του. Οι μαθητές του, κατάπληκτοι παρακολουθούσαν την ανεξήγητη συμπεριφορά του διδασκάλου τους. Κανείς δεν τόλμησε να διαμαρτυρηθεί, ούτε ο Ισκαριώτης; Μόνον ο Πέτρος αντιστάθηκε και είπε: "Πως είναι δυνατό να μου πλύνεις, Συ, τα πόδια;" Και Εκείνος ήσυχα και γαλήνια απάντησε στον Πέτρο. "Ό,τι αυτή τη στιγμή εγώ κάνω, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Θα έλθει ή ώρα που θα καταλάβεις αυτό που κάνω..." "Δεν θα σε αφήσω να μου πλύνεις τα πόδια μου ποτέ." απάντησε ο Πέτρος. Τότε ο Ιησούς λίγο πειραγμένος, απάντησε αυτό που οι αιώνες δεν ξεχνούν. "Εάν δε μ' αφήσεις να πλύνω τα πόδια σου, δε θα μπορέσεις να βρίσκεσαι μαζί μου, εκεί όπου θα πάω... " Τότε κατάλαβε ο Πέτρος και απαντά χαρωπά. "Κύριε πλύνε μου όχι μόνο τα πόδια μου, αλλά και τα χέρια μου και το κεφάλι μου..." Σ' αυτά τα λόγια απαντά ο Χριστός λέγοντας. "Όποιος έχει καθαρθεί - λουσθεί, από τις αμαρτίες του, δεν έχει ανάγκη να πλυθεί, εκτός από τα πόδια του και σεις είσθε καθαροί, αλλά όχι όλοι σας..." Υπονοούσε τον Ιούδα.
Ύστερα ανακάθησε στη θέση του, που αναμφισβήτητα ήταν η τιμητική, στην κορυφή του ημικυκλίου η του οβάλ τραπεζιού, όπου ήταν το ανάκλιντρο του. Δεξιά του είχε θέση ο αγαπημένος του μαθητής Ιωάννης. Αριστερά του βρισκόταν πάντα ο πιστός του Πέτρος. Δίπλα στον Ιωάννη βρισκόταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο "Παραδούς Αυτόν". Η φράση του δασκάλου πού πριν από λίγο ακούσθηκε, ότι όλοι δεν ήταν καθαροί, συννέφιασε την ατμόσφαιρα του δείπνου και ενώ όλοι τους υποψιάζονταν τον ακατάδεκτο συμμαθητή τους, δεν είχαν τη βεβαιότητα για τις ανησυχίες τους.
Συμφώνα με τον ψαλμό, ο δάσκαλος ακούστηκε να λέγει κάτι παρόμοιο για την αχαριστία του ανθρώπου "Ό τρώγων μου τον άρτον επήρεν επ' εμέ την πτέρναν αυτού". (Ίωάν. 13, 18 και Μαρκ. 14, 18). Αφού έψαλλε τον ψαλμό αυτό, πικράθηκε και συνεπλήρωσε με πόνο, που βγήκε από τα βάθη του ψυχικού του κόσμου... "Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι εις εξ υμών παραδώσει με". Όλοι κατατρόμαξαν και κοίταζαν ο ένας τον άλλο περίεργα. Καθένας με τη σειρά τον ρωτούσε τρέμοντας το δάσκαλο. "Μήτι εγώ ειμί, Κύριε;" Τότε όλοι πάγωσαν, όταν άκουσαν το φοβερό κατηγορώ του Ιησού. "Εις των δώδεκα, ο εμβαπτόμενος μετ' εμού εις το τρύβλιον". (Μάρκ. 14, 20).
Πάνω στο τραπέζι βρίσκονταν τέσσερα πιάτα που καθένα του εξυπηρετούσε τρεις συνδαιτημόνες (3X4=12). Αυτά τα πιάτα (πινάκια) ήταν γεμισμένα με τον πασχαλινό ζωμό, το Χαροσέθ. Μέσα σ' αυτόν βουτούσαν τις μπουκιές τους και τα πικρά τους χόρτα για να τα φάγουν. Καθώς σας έγραψα πιο πάνω, ο Ιησούς με τον Ιωάννη και τον Ιούδα είχαν το ίδιο πιάτο σουπιέρα και το ίδιο ποτήρι του κρασιού. Μέσα λοιπόν στου Ιησού το πιάτο, βουτούσαν οι δυο του μαθητές, ο Ιωάννης και ο Ισκαριώτης. Και συνεπλήρωσε ο διδάσκαλος, με λόγια πόνου και λύπης για τα ερχόμενα επεισόδια. "Ότι ο μεν υιός του ανθρώπου υπάγει, καθώς γέγραπται, περί αυτού, ουαί δε τω ανθρώπω εκείνω δι' ου ο υιός του ανθρώπου παραδίδοται, καλόν ην αυτώ ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος". Τότε ο Ιούδας ρώτησε το δάσκαλο. "Μήτι εγώ ειμί Ραββί;"
Ο Ιούδας καθόταν μαζί με τον Ιωάννη και έτσι ο δάσκαλος και ο προδότης μπορούσαν να αλληλοκοιτάζονται και να συνομιλούν, σαν να βρίσκονταν δίπλα ο ένας στον άλλο, αφού ο Ιωάννης που βρισκόταν ανάμεσα τους έπαιρνε την κανονική του θέση πάνω στο ανάκλιντρο. Στο ερώτημα του Ιούδα ο Χριστός ατενίζοντας στην οροφή της αίθουσας, απάντησε σιγανά, το περίφημο "Συ είπας". Εβραϊκά "κεν διββαρτά", που ισοδυναμούσε με το δικό μας μπορεί να είσαι συ η σχεδόν συ είσαι. Οι άλλοι μαθητές δεν άκουσαν την απάντηση του Χριστού, εκτός από τον Ιωάννη, που βρισκόταν ανάμεσα τους. Αυτός κατάλαβε απόλυτα τι είπε ο δάσκαλος και τι υπονοούσε. Γι' αυτό το λόγο, ο Πέτρος ανασηκώθηκε στο ανάκλιντρο του και κοίταξε επίμονα τον Ιωάννη. Ο Πέτρος, όπως σας έγραψα καθόταν στο αριστερό πλευρό του Ραββί και έβλεπε τη ράχη του, ενώ ο Ιωάννης καθόταν στο δεξί του χέρι και ήταν εστραμμένος προς τον Ιησού.
Όταν ο δάσκαλος συνομιλούσε με τον Ισκαριώτη, ο Ιωάννης έβλεπε πάνω από το κεφάλι του τον Πέτρο και η άκουγε τους λόγους του η έβλεπε τους μορφασμούς του και τις χειρονομίες του. Στην προκειμένη περίπτωση, ενώ ο Ιησούς απαντούσε στον προδότη, ο Ιωάννης έβλεπε τον Πέτρο, που του ζητούσε με χειρονομίες, μισόλογα και μορφασμούς, να του πει ακριβώς τι άκουσε να βγαίνει από το στόμα του δασκάλου. Ο Ιωάννης κατάλαβε και στηρίζοντας το κεφάλι του στο στήθος του αγαπημένου του δασκάλου, τον κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια με συντριβή και πόνο, λύπη και αγωνία και τον ρώτησε. "Κύριε, τις εστίν;". Ο δε Ραββί απάντησε με τη γαλήνια φωνή του, ραγίζοντας τις καρδιές του Ιωάννη και του Πέτρου, ενώ ο κολασμένος μέσα στον ατέρμονα χρόνο, Ιούδας ο Ισκαριώτης, καμώθηκε πως δεν κατάλαβε. "Εκείνος έστιν ω εγώ βάψω το ψωμίον και δώσω αυτώ". Λέγοντας τα λόγια αυτά, έκοψε ένα κομμάτι από το άζυμο και αφού το βούτηξε μέσα στο πινάκιο, το πρόσφερε στον Ισκαριώτη, που το άρπαξε με βουλημία και το μάσησε. "Και μετά το ψωμίον, εισήλθεν τότε εις εκείνον ο Σατανάς". Μόλις έγινε αυτή η σκηνή, σηκώθηκε από το ανάκλιντρο του ο Ιούδας για να φύγει και τότε ο Ιησούς πρόσθεσε. "Λέγει ουν αυτώ ο Ιησούς, ο ποιείς ποίησον τάχιον"...
Μετά την έξοδο του προδότη, ο Ιησούς πήρε στα χέρια του ένα κομμάτι άζυμο ψωμί και αφού πρόφερε λέξεις περίεργες που δε. ν περιλαμβάνονται στο τυπικό, το έκοψε σε μικρότερα κομμάτια και ευλογώντας τα μοίραζε στους μαθητές του, λέγοντας... "Λάβετε φάγετε, τούτο εστίν το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον, τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν". Σε λίγη ώρα, όταν έφτασε η σειρά του τρίτου ποτηριού κατά τα καθιερωμένα, ο Ιησούς πήρε ένα γεμάτο ποτήρι κρασιού, το ευλόγησε ευχαριστώντας τον Πατέρα του τον εν τοις ουρανοίς, το έβαλε στο στόμα του και υστέρα το έδωσε με τη σειρά να πιουν όλοι οι παρόντες, λέγοντας... "Πίετε εξ αυτού πάντες. Τούτο το ποτήριον ή Καινή Διαθήκη εν τω σώματι μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον. Τούτο ποιείτε, οσάκις εάν πίνητε, εις την εμήν ανάμνησιν".
Πέρασαν σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια από την αξέχαστη βραδυά της Πέμπτης εκείνης, που ο Χριστός παρέδωσε στην ανθρωπότητα τη ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Υπέρτατο Κριτή των κόσμων, με τη γλυκύτερη μεσολάβηση του γιου Του, του αιώνιου Λόγου, του τέκνου της Αγάπης ΙΗΣΟΥ. Ο Παύλος στην επιστολή του προς Κορινθίους ( Α' II, 23, 29), γραφεί για τη διπλή πράξη του Χριστού και την χαρακτηρίζει σαν μια αληθινή διαθήκη, που την στερέωσε με τη θυσία του, δίνοντας το αίμα και τις σάρκες Του για να απολυτρώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της ύλης. Έτσι η συνεχής επανάληψη της υπενθυμίζει και προετοιμάζει κάθε ψυχή να νιώσει και να προγραμματίσει, ότι το αίμα και η σάρκα δε φέρνουν απολύτρωση και ότι κρατούν μέσα στο θάνατο τον άνθρωπο και το περιεχόμενο του, την Πνευματοψυχή του.
Το βράδυ εκείνο θυμήθηκαν οι ένδεκα μαθητές του, αυτά που πριν λίγους μήνες τους είχε πει κάπου στην Καπερναούμ. "Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς... Η γαρ σαρξ μου αληθής έστιν βρώσις, και το αίμα μου αληθής έστιν πόσις. Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ... Ο τρώγων με κακείνος ζήσει δι' εμέ. Ούτος εστίν ο άρτος ο εξ ουρανού καταβάς". Τώρα κατάλαβαν το ζώντα άρτο και τώρα μόλις ένιωσαν μέσα να χτυπά αστραφτερή η εσωτερική αλήθεια, ότι τα πάντα του δασκάλου τους είναι αποπνευματωμένα και σβύνουν, απομορφοποιούν και αποϋλοποιούν την άστοργη ύλη του φυσικοσώματος μας...
Η εντολή του Ιησού ήταν και είναι γενική και αφορά όλα τα πλάσματα του κόσμου, μέσα στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα παιδιά της γης. Αφού το αίμα και η σάρκα δεν μπορούν να δουν τη βασίλεια των ουρανών, εξυπακούεται ότι πρέπει να εγκαταλειφθούν και να μεταβληθούν με πίστη στην τάξη του ιδεώδους πνεύματος. "Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν". Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός σας. Να μετατρέψετε την ύλη, σάρκα και αίμα, όπως την μετέτρεψα και εγώ σε τέλειο πνεύμα.
Τι μεγαλείο και τι ύψος διδασκαλίας σωτήριας για κάθε άνθρωπο; Γίνετε τέλειοι, όπως ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Το Θεϊκό παράγγελμα του ηχεί και θα ηχεί αιώνια μέσα στις ψυχές και στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Όταν από το άγιο ποτήρι εισέρχεται στο στόμα μας η δόνηση του πνεύματος, που έγινε από τον άρτο και τον οίνο ένα με τη σάρκα και το αίμα εκείνου, τότε το ύψιστο μυστήριο λαμβάνει χώρα ανάλογα με την προετοιμασία και το πιστεύω του ανθρώπου. Όταν με του πιστεύω τη βοήθεια η εσωτερική κυριαρχία καταλαμβάνει και την εξώτερη υπόσταση, του κελύφους τη βασιλεία, τότε οι μυστικές πνοές του πνεύματος αυτοκυριαρχούν στο είναι μας και γίνεται η μυστική συνάντηση του έξω και του έσω, δίνοντας στο Χριστικό σημείο, τη δόξα που του πρέπει... Μέσα σ' αυτήν τη θεία χαραυγή για τον πιστό και για τον οποιοδήποτε συνάνθρωπο που νιώθει την αποπνευμάτωση, γεννιούνται οι ελπίδες και γίνονται κτήματα στο φυσικό εγκέφαλο, οι προαιώνιες επαγγελίες για τις ουράνιες αλήθειες. Αυτό το "ποιείτε" είναι ένα από τα αρχαιότατα παραγγέλματα όλων των Προφητών που πέρασαν από τη γη μας. Είναι η προσταγή Εκείνου.
Κάνετε σεις οι άνθρωποι αυτές τις πράξεις, ώστε να αποπνευματώνεσθε αδιάκοπα. Γίνετε αγνοί όπως Εκείνος. Τότε ο σίτος, ο άρτος, η ύλη της διάστασης σας, θα αποπνευματωθεί και το κρασί σας θα γίνει δύναμη που θα μετατρέπει ό,τι παρουσιάζει την αντίδραση στη μόνη αληθινή οδό της απολύτρωσης... Είθε και σεις αγαπητοί μου αναγνώστες να μετατρέψετε με την αγνή σας πίστη στον Ιησού Χριστό το υλικό φορτίο σας, σε πνεύμα... άπειρο.
Καλή Λαμπρή και Καλή Ανάσταση.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΙΜΕΛΗΣ
Υπεύθυνος διδασκαλίας ΟΜΑΚΟΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
από την αστείρευτη πηγή του Διδασκάλου ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΡΓΙΩΡΗ
