Νομίζω πως οι περισσότεροι λίγο-πολύ έχουμε βιώσει μια σχέση η οποία δεν χαρακτηρίζεται από "αποκλειστικότητα" με την στένη έννοια του όρου. Το να βρεθεί κάποιος σε μια τέτοια σχέση είναι πανεύκολο αν και ποτέ επιθυμητό. Πόσες φορές έχουμε νιώσει ακαταμάχητη έλξη για κάποιο μη διαθέσιμο άτομο? Ή πόσες φορές έχουμε δεχτεί φλερτ απο κάποιον δεσμευμένο? Αλλά υπάρχει και η χειρότερη περίπτωση, όταν κατά τη διάρκεια του μεγάλου σου έρωτα μαθαίνεις οτί είσαι ο ανεπίσημος δεσμός! Τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις? Πως βιώνεται ένας τέτοιος έρωτας? Θα αναφερθώ σε κάποιες προσωπικές μου εμπειρίες ως το "τρίτο πρόσωπο", που διείσδυσε σε μια αγγελικά πλασμένη(?) σχέση.
Η παγίδα στην οποία έπεσα και εγώ είναι γνωστή, κλασική και δυστυχώς πολύ αποτελεσματική και ξεκινάει από την πρώτη κιόλας γνωριμία. Εγώ αδέσμευτη και εκείνος στα πρόθυρα χωρισμού από μακροχρόνια σχέση. Έτοιμος να "ανοίξει τα φτερά του" και να ζήσει όλες αυτες τις στιγμές που στερήθηκε μέσα στα χρόνια της ρουτινιασμένης του σχέσης. Και ούσα ερωτευμένη το έβλεπα, το ένιωθα και... "τσουπ" έπεσα στην παγίδα, τον πίστεψα!
Γιατί η ρουτίνα σε μια σχέση κρύβει μια πολύ σημαντική δύναμη! Την δύναμη της συνήθειας! Πώς μπορεί κάποιος να στερηθεί απλές, καθημερινές στιγμές τόσων ετών? Παγιδεύεται και αυτός! Και εδώ μπαίνει και μια άλλη σημαντική παράμετρος. Η συναισθηματική ασφάλεια. Ποιός θα μπορούσε να εγγυηθεί σ' αυτον τον άνθρωπο οτί εγώ που με ήξερε μόλις λίγους μήνες θα μπορούσα να σταθώ δίπλα του, να τον στηρίξω και να του προσφέρω σιγουριά αντάξια της μακροχρόνιας του σχέσης? Αξίζει να ρισκάρει να χάσει αυτή τη σίγουρη αγάπη? Απ' την 'αλλη, εκεί που χάνεται η λογική, να μην ζήσει και τον καινούριο έρωτα που του προσφέρει απροσδόκητες συγκινήσεις? Λογικό επακόλουθο: ο συνδυασμός όλων αυτών...ή αλλιώς το ερωτικό τρίγωνο στην ζωή μου (4 χρόνια πίσω).
Και περνούσαν οι βδομάδες και ο χωρισμός του πήγαινε από αναβολή σε αναβολή. Και όσοι έχει τύχει να έχετε ζήσει κάτι παρόμοιο καταλαβένετε πόσο οδυνηρό είναι να ξέρεις ότι μοιράζεσαι τον άνθρωπο σου. Κάθε μέρα ευχόμουν να χωρίσει... Και κάθε μέρα με έπνιγαν οι τύψεις για τις σκέψεις μου αυτές. Γιατί δεν ήμουν μόνο εγώ το θύμα. Ήταν και η άλλη κοπέλα εν αγνοία της. Αυτή η κοπέλα που "μισούσα" και συμπονούσα την ίδια στιγμή. Και πόσο την ζήλευα... όχι από αίσθημα κατωτερότητας, αλλά επειδή δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ τα χρόνια και τις καταστάσεις που είχαν περάσει μαζί. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το είχαν περάσει μαζί. Καθετί του θύμιζε εκείνη, το είχε ζήσει μαζί της.
Τύψεις, τύψεις, αφόρητες τύψεις... όσο έμενα μόνη μου. Όταν βρισκόμασταν όλα αντικαθίστονταν από την χαρά και την πληρότητα της αγκαλιάς του. Είχα προσπαθήσει να τον χωρίσω μερικές φορές αλλά δεν θυμάμαι να κατάφερα να μείνω σταθερή πάνω από δυο μέρες. Η αποχαιρετιστήρια αγκαλιά έφερνε πάντα πολλές άλλες... Και στην τελική (για να μην χαρακτηριστώ εντελώς αδύναμος άνθρωπος) όταν δεν θέλουν δύο άνθρωποι να χωρίσουν, δεν χωρίζουν.
Όταν όμως θέλεις να χωρίσεις? Με το πέρασμα του καιρού φαίνεται ότι δεν είναι δύο τα θύματα στα ερωτικά τρίγωνα αλλά τρία. Και ο φίλος μου είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να χωρίσει. Όχι τόσο επειδή υπήρχα εγώ αλλά επειδή ήταν πολύ νέος για να στερηθεί τον έρωτα (αυτό το κακό έχουν κάποιες φορές οι μακροχρόνιες σχέσεις που ξεκινούν στην εφηβεία. Κάποια στιγμή ο έρωτας τελειώνει αλλά είσαι πολύ νέος για να δεχτείς ότι τελείωσε για σένα για πάντα).
Και κάπου εδώ έρχεται ο ρόλος του κοινωνικού περίγυρου. ¶ντε να δεχτούν οι οικογένειες που ετοίμαζαν τα "κουφέτα" ότι χωρίς σημαντικό λόγο (λόγος απιστίας δεν υπήρχε, καθότι και κρυφή η σχέση) ο γαμπρός παρατάει την νύφη... Πανηγύρια!! Αλλά και οι κολλητοί ακόμα, που είχαν συνηθίσει την συγκεκριμένη κοπέλα στο πλευρό του, δεν συναινούσαν στον πιθανό χωρισμό.
Πλύση εγκεφάλου από δω, πλύση εγκεφάλου από κει... χώρισε εμένα!!
Και κάπου εδώ τελείωσε η εμπειρία μου από ερωτικό τρίγωνο!! Αλλά δεν τελείωσε η ιστορία. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια εφάγα όντως κουφέτα, έζησα όμως και τον "πολυπόθητο" χωρισμό του. Και χωρίς τύψεις αυτή τη φορά!! Και επειδή "έρως ανήκατε μάχαν" είμαστε ξανά μαζί... σε σχέση χωρίς γωνίες!!
ΥΓ. Μπορεί το τέλος να είναι αισιόδοξο αλλά πραγματικά δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν τον πόνο που έζησα και έζησε και εκείνος ανάμεσα στις 2 τελευταίες παραγραφους!
Στα ερωτικά τρίγωνα είμαστε ΟΛΟΙ θύματα!!
