Μυθιστόρημα

Ένα παιχνίδι που συνηθίζεται σε όλα τα φόρα. Δημιουργούμε μια ιστορία. Ο καθένας μας προσθέτει με το ποστ του και ένα κομμάτι στην υπόθεση και δημιουργούμε μια πλοκή με στόχο .... όπου μας πάει η βάρκα.

Όρος: Κάθε πόστ που κάνουμε μετά το δικό μου που ξεκινά και την ιστορία πρέπει να είναι κομμάτι της ιστορίας και όχι κριτικές των προηγουμένων, ερωτήσεις, πειράγματα και άσχετα.

Καλή επιτυχία!






Ένα τσιγάρο που τρυπούσε το σκοτάδι σαν δαιμονικό μάτι με την άγρυπνη καύτρα του! Η ατμόσφαιρα αποπνικτική και η πανέμορφη Σέλια αναζητούσε τρόπο να δροσίσει τη κάψα που ο Αυγουστιάτικος Ήλιος είχε φροντίσει να συσσωρεύσει στο μικρό της διαμέρισμα μέχρι αργά το απόγευμα.
Κοίταξε προς τον ουρανό και αναρωτήθηκε αν η ασήμαντη παρουσία της στον κόσμο των ανθρώπων εκείνη τη νύχτα ήταν απαραίτητη... Χωρίς να το καλοσκεφτεί άρπαξε την ιπτάμενη σκούπα της, έριξε την μεταξωτή εσάρπα στον αριστερό της ώμο και......

Quote:

---

Originally Posted by Dell Piero

Ένα τσιγάρο που τρυπούσε το σκοτάδι σαν δαιμονικό μάτι με την άγρυπνη καύτρα του! Η ατμόσφαιρα αποπνικτική και η πανέμορφη Σέλια αναζητούσε τρόπο να δροσίσει τη κάψα που ο Αυγουστιάτικος Ήλιος είχε φροντίσει να συσσωρεύσει στο μικρό της διαμέρισμα μέχρι αργά το απόγευμα.
Κοίταξε προς τον ουρανό και αναρωτήθηκε αν η ασήμαντη παρουσία της στον κόσμο των ανθρώπων εκείνη τη νύχτα ήταν απαραίτητη... Χωρίς να το καλοσκεφτεί άρπαξε την ιπτάμενη σκούπα της, έριξε την μεταξωτή εσάρπα στον αριστερό της ώμο και......

---

....ξεκίνησε το μαγικό της ταξίδι πάνω από την μισοσκότεινη πόλη του Θόρνμπερι. Συντροφιά της ήταν ο ουρανός με τ' άστρα...που το φως τους φώτιζαν με έναν λαμπερό και μυστήριο τρόπο κάθε σκοτεινό σημείο της πόλης...κάθε στενάκι...κάθε δρομάκι. Ένα απαλό και δροσερό αεράκι χτυπούσε το πρόσωπο της. Ήταν τόσο ευχάριστο, που πολλές φορές έκλεινε τα μάτια για να το απολαύσει... Οι δρόμοι απο ψηλά φαίνονταν τόσο μικροί, σαν να ήταν μακέτα...και τα φώτα που τρεμόπαιζαν έμοιαζαν σαν κεριά που το απαλό αεράκι τα φυσούσε και φάνταζαν πως κάποια στιγμή θα σβήσουν...αλλά τελικά ορθώνανε ξανά την φλόγα τους....

....ειχε ενα ασχημο προαισθημα...Η πραγματικοτητα δεν την αφηνε ν΄απολαυσει το μαγικο πεταγμα πανω απο την πολη...πανω απο τον ιδιο της τον εαυτο... Ηθελε να ξεκουραστει...να ξεφυγει...να γεμισει την ψυχη της με σκεψεις ευχαριστες...με ουτοπιες απιαστες...
Ομως η Σελια ηταν απο τους ανθρωπους που δεν δισταζαν να φορεσουν τσιμεντενιες μποτες, να τσουβαλιαστουν ακομη και μεσα σ΄ενα πορτμπαγκαζ...
Την βραδια πριν πιασει δουλεια στην Ταιρον, πηγε νωρις για υπνο...
Ο Αντονυ της ειχε αφησει ενα μηνυμα να βγουνε με κατι φιλους, αλλα αυτη ειπε οχι...
Το ξυπνητηρι χτυπησε στις πεντεμισι εκεινο το πρωι και ενιωθε οτι κατι δεν πηγαινε καλα με το ρολοι: ηταν ακομη σκοτεινα....

...το μικρό διαμέρισμα είχε παραδοθεί στο σκοτάδι χωρίς αντίσταση. Σηκώθηκε ανήσυχη και κοίταξε από το παραθυρο. Το σκοτάδι είχε απλώσει τα πέπλα του ως εκει που έφτανε το βλέμμα της,το τρομαγμένο τώρα βλέμμα της. Πήρε τηλέφωνο τον Αντονυ. Ακούει την αγουροξυπνημένη φωνή του. "Συνέβει κάτι τρομερό!" του λέει...

... Δεν μπορώ να σου μιλήσω από το τηλέφωνο ... Άντονυ, νομίζω ότι έφτασε η ώρα ... καλύτερα να συναντηθούμε στο γνωστό σημείο σε 30 λεπτά.
Έτσι και έγινε, συναντήθηκαν στο γνωστό σημείο ... ένα εγκαταλελειμένο υπόγειο - τουλάχιστον έτσι φαινόταν εξωτερικά...
πλησίασαν την πόρτα του υπογείου, πέρασαν την κάρτα με τον κωδικό και ακολούθησαν τον δρόμο που οδηγεί στο δωμάτιο όπου βρίσκονται όλα τα στοιχεία.
Κοιτάχτηκαν για δευτερόλεπτα και λέει η Σέλια ..................

πρεπει να αδραξω την στιγμη και πριν ενα πιθανο τελος χτυπησει την πορτα των ζωων μας να σου πω πως μεσα μου παλλεται η ζωντανη εκφραση του ερωτα μας οτι κι αν γινει σ αγαπω...

H Σέλια κράτησε την ανάσα της και άκουγε τον χτύπο της καρδιά της να ηχεί δυνατά σαν τύμπανο που μετρούσε αντίστροφα τον χρόνο που μετά τα όσα εκστόμισε είχε παγώσει. Ο Άντονυ έπιασε το ιδρωμένο χέρι της και το φώλιασε ανάμεσα στα δικά του. Την κοίταξε με σίγουρο, ευθύ βλέμμα και της είπε: "Εύχομαι, το πλάσμα που μεγαλώνει μέσα σου, να πάρει έστω και λίγη απο την γενναιότητα σου. Είσαι υπέροχος άνθρωπος Σέλια. Το ξέρεις πως κι εγώ σ' αγαπώ, γλυκό μούτρο". Ο αέρας που κρατούσε εναγωνίως ξεχύθηκε απο τα πνευμόνια της. Ανάπνεε ελεύθευρα τώρα, ξέροντας πως θα έχει τον Αντονυ σύμμαχο στη ζωή της.
Έμειναν αγκαλιασμένοι για ώρα μέσα στη μικρή, σκοτεινή αίθουσα, σιωπηλοί ανταλάσσοντας χαμόγελα και υγρά βλέμματα-υποσχέσεις για ένα αισιόδοξο αύριο. Από τον διάδρομο άρχισαν να ακούγονται ρυθμικά βήματα. Το τέμπο που ολοένα και δυνάμωνε, κρατούσε ένα ζευγάρι γόβες στιλέτο...

Οι γόβες... της Λουσίλ. Η γυναίκα που εκείνο το βράδυ ήταν αποφασισμένη να πάρει την εκδίκησή της. Στην ιεραρχία των μαγισσών ήταν στις ανώτερες βαθμίδες των μυημένων. Οι δυνάμεις της δεκαπλάσιες από της όμορφης Σέλια που πάντα όμως κατάφερνε να ξεγλιστρήσει από την καταστροφική μανία της Λουσίλ.
Στον δικό τους κόσμο είχαν μια "ειδοποίηση" σαν ηλεκτρική εκκένωση που τις προειδοποιούσε για την παρουσία άλλων ξενιστών. Η Σέλια ένιωσε να της διαπερνά το κορμί και με την άκρη του ματιού της την είδε. Η Λουσίλ όμως ήταν ταχύτερη. Το κοφτερό στιλέτο καρφώθηκε με μανία στο λαιμό του Άντονυ... Ένας πίδακας αίματος, ο ρόγχος του θανάτου και ο νέος σωριάστηκε νεκρός.
Έστρεψε το κόκκινο από το αίμα του Άντονυ πρόσωπό της προς τη Σέλια και την κοίταξε με μίσος. Αυτή τη φορά καμία δύναμη του καλού δεν θα σε προστατεύσει....
Ήταν μια φράση λάθος. Στα δέκατα του δευτερολέπτου που μεσολάβησαν η Σέλια είχε τον απαραίτητο χρόνο για να βουτήξει στο κενό....

...μα στον ίδιο μηδενικό χρόνο, η απόφαση που πήρε ήταν διαφορετική.
Στο "μαγικό" κόσμο τους ο χρόνος είναι αόρατος, αιώνιος. Ο χρόνος επινοήθηκε από τους θνητούς για να εξωραΪσουν μέσα από τη πεπερασμένη ύπαρξή τους, την ιδέα του θανάτου!
Η όμορφη Σέλια όμως ήταν μάγισσα και ο θάνατος δεν θα την λύτρωνε από τον πόνο της για τον αδικοχαμένο Αντονι. Το άψυχο σώμα του, κείτονταν ακόμα μπροστά της... η μισητή φιγούρα της Λουσίλ απομακρυνόταν γελώντας υστερικά....η φράση της "Αυτή τη φορά καμία δύναμη του καλού δεν θα σε προστατεύσει" την ξύπνησε από το λήθαργο...

- "Θα εκδικηθώ στο όνομα του έρωτα" φώναξε δυνατά.

Η Λουσίλ, κοντοστάθηκε και γύρισε προς το μέρος της, με το ίδιο φαρμακερό βλέμμα.
- " Σ' αυτόν τον αιώνιο πόλεμο, μικρή μου ανόητη, απλώς κερδίζετε μερικές μάχες. Υπάρχετε χάρη στη μεγαλοσύνη του Σκοτεινού Αρχοντα. Διασκεδάζει με την αφέλειά σας... Δεν μπορείτε να μας συντρίψετε! Οι άνθρωποι επιθυμούν όλα όσα εσείς ονομάζετε "Κακό". Εχουμε τη δύναμη να τους δώσουμε όλα όσα ζητούν από την πρόσκαιρη ζωή τους, χωρίς πόνο, χωρίς κόπο! Εσείς, τι τους προσφέρετε; Eλπίδα! Ζώντας με την ελπίδα, αποκοιμίζουν τα "θέλω" τους. Ε, λοιπόν, εμείς τους θυμίζουμε τι σημαίνει ΖΩΗ!"

- "Κάνεις λάθος !", απάντησε η Σέλια βουρκωμένη. Τους προσφέρουμε Ζωή χωρίς Θάνατο! Το Κακό είναι η έλλειψη της γνώσης του Καλού. Εκμεταλλεύεστε την έλλειψη της γνώσης. Οταν ο Αρχοντάς σας στέλνει το Τέρας της Καταστροφής στους θνητούς, αυτοί ξέρουν πως ο Αγγελος του Φωτός θα τους προστατεύσει. Η Ελπίδα της παντοτινής βασιλείας του Λευκού Αρχοντα, ζει ακέραιη στο ανθρώπινο γένος! "

- "Μην έχεις αυταπάτες, Σέλια. Μην χαραμίζεις τις δυνάμεις σου, σε ανέλπιδους σκοπούς, έλα μαζί μας" , απάντησε η Λουσίλ.

- "Θα εκδικηθώ όλο το γένος σας. Θα τρέφομαι από το μίσος μου και θα το κάνω ασπίδα για τα βέλη σας"

Η Λουσίλ έπιασε την Σέλια απαλά από το πηγούνι και γύρισε το πρόσωπό της στο λιγοστό φως. " Είσαι πολυ όμορφη, γοητεύεις τύπους σαν τον Αντονι, μα είσαι καταδικασμένη να σπέρνεις γύρω σου καταστροφή και θύματα. Ο ρομαντισμός σου δεν θα τους σώσει από το αίμα! Σκέψου το " .....

Αααα! ανοητη... ηταν το τελευταιο πραγμα που ξεστομισε η Λουσιλ οταν το μαχαιρι καρφωθηκε στην πλατη της και κατεληξε στην ασπλαχνη καρδια της.Αιμα γαλαζιο μαγικο ξεχυθηκε απο μεσα της και σωριαστηκε στο πατωμα. Η Σιλια ειχε παρει την εκδικηση της μα η ψυχη της ειχε χαθει μαζι με τον αγαπημενο της. Σκοτος και κρυο την τυλιγε, ριγος και απελπισια. Χαθηκε το φως απο τα ματια της χαθηκε το φως απο παντου...Οχι δεν μπορουσε να κλαψει η αυρα της ειχε σκοτεινιασει και ενιωθε το σωμα της κενο. Πως εγινε αυτο! Αντονι σηκω μη με αφηνεις μονη μου δεν μπορω! δεν ειμαι δυνατη, εσυ μου εδινες δυναμη, σηκω για εμενα, σηκω για μας! Φως ξεχυθηκε παντου φως και χρωματα γεμισαν το υπογειο η Σιλια αιωρειτο πανω απο το αψυχο σωμα του Αντονι και απο την κοιλια της πηγαζε ολο αυτο το φως...Ουτε η ιδια δεν καταλαβενε τι συμβαινει!... Ο Αντονι σηκωθηκε, ο μικρος που ειχε μεσα της ηταν πιο δυνατος.......