Τα αρχέτυπα είναι μία μοναδική πηγή αντιστοιχίας η οποία μας βοηθά να καταλάβουμε ποια είναι τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά μας και με ποιον τρόπο μπορούμε μέσα από αυτά να αποφύγουμε λάθη που κάποια στοιχεία της προσωπικότητάς μας δημιουργούν.
Σε αυτήν την ενότητα θα δούμε πώς οι γυναίκες μπορούν μέσα από την αστρολογία και αποσυμβολίζοντας μύθους διαφόρων λαών να προστατευτούν από τον προσωπικό τους μύθο στον συναισθηματικό στίβο. Για να το κατορθώσετε χρειάζεται να ξέρετε πού βρίσκεται ο Κυβερνήτης του 7ου οίκου, σε ποιο δηλαδή ζώδιο, καθώς και σε ποιο ζώδιο βρίσκεται η Αφροδίτη. Αν δεν ξέρετε αυτά τα στοιχεία καλύτερο θα ήταν τότε να κοιτάξετε απλώς ποιο είναι το ζώδιό σας. Επειδή ο Κυβερνήτης του 7ου και η Αφροδίτη είναι πολύ πιθανό να είναι σε διαφορετικά ζώδια πρέπει να κοιτάξουμε κυρίως τον Κυβερνήτη του 7ου και έπειτα να πάρουμε κάποια στοιχεία από την Αφροδίτη, εκτός και αν είναι ο ίδιος σηματοδότης.
Προσωπικός μύθος Αιγόκερω: Οrunmila
Είναι η μοναδική περίπτωση που επιλέξαμε έναν άνδρα για να αντιπροσωπεύσει ένα γυναικείο προσωπικό μύθο. Αυτό όμως δεν είναι καθόλου τυχαίο. Αρκετές γυναίκες με αυτή τη θέση πολλές φορές γίνονται ο άνδρας του εαυτού τους. Αρνούνται να δεχθούν ότι θα είναι υποτελείς σε ένα σύντροφο και τις περισσότερες φορές είναι αρκετά ανεξάρτητες από τη μία, αλλά και ευαίσθητες στις σχέσεις τους από την άλλη.
Το βασικό συστατικό που ζητούν είναι η σταθερότητα με ένα σύντροφο ο οποίος να μπορεί να τους εμπνέει και να τους τονώνει την υπερηφάνεια. Ο Οrunmila (θεότητα της γνώσης και της φρόνησης, αλλά και της μαντείας) εξάλλου είναι ένας θεός ο οποίος μαγεύτηκε από μία θεά, την Odu, αρκετά δυνατή και ισχυρή, που με την εμφάνισή της έκανε μεγάλη εντύπωση στον κόσμο, όχι τόσο λόγω της ομορφιάς της αλλά λόγω του χαρακτήρα και της δυναμικότητας που είχε. Η Odu εκφράζει επακριβώς αυτή την τάση που έχουν οι γυναίκες με προσωπικό μύθο στον Αιγόκερω: θέλουν ένα σύντροφο αρκετά δυνατό και ισχυρό, ο οποίος κάνει τη διαφορά όχι τόσο λόγω της εμφάνισής του αλλά λόγω της ισχύος και της δεινότητας που έχει ως προσωπικότητα. Δυστυχώς όμως, συνήθως για μία τέτοια προοπτική η ζωή απαιτεί και κάποιο τίμημα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το τίμημα είναι σχετικό με το συναίσθημα και την ελευθερία. Όταν η γυναίκα (ή ακόμα και ο οποιοσδήποτε άνθρωπος) αναζητά στον σύντροφο τη δύναμη και την εξουσία είναι πολύ φυσικό να μην μπορεί να αποδεχθεί μία συμπεριφορά αρκετά ανεξάρτητη. Περισσότερο θα θέλει να διοικεί και να επιβάλλεται στον άνθρωπό της. Εκεί ακριβώς είναι που θα ξεκινήσουν οι λεγόμενες υποχωρήσεις –που δεν είναι τίποτα άλλο από την τάση των ανθρώπων με αυτό το στοιχείο έντονο στο χάρτη τους να κάνουν πίσω– για να μπορέσει να νιώσει καλύτερα ο καταπιεστικός με κάποιο τρόπο σύντροφός τους.
Πολλές φορές εδώ συναντάμε γυναίκες που είναι τελικά οι άνδρες του σπιτιού και οι κατά την φύση άνδρες κάθονται με μία μορφή κηφήνα και δεν κάνουν τίποτα παρά μόνο περιμένουν τα πάντα από τη γυναίκα. Αυτό αρχικά μπορεί να δίνει στις γυναίκες ασφάλεια αλλά στο τέλος οδηγεί στην αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων.
Η ζωή πολλές φορές για αυτό το αρχέτυπο είναι σκληρή γιατί δεν δίνει και τις καλύτερες περιπτώσεις ανδρών, συνήθως οι άνδρες είναι σκληροί ή και αδιάφοροι. Το ζήτημα είναι ότι δεν είναι λόγω λανθασμένης επιλογής της γυναίκας αλλά επειδή η ίδια η μοίρα το ζητά. Χαρακτηριστικό επίσης αυτής της θέσης είναι ότι το άτομο νιώθει πολλές φορές αποξενωμένο. Αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως οι γυναίκες με αυτή τη θέση φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και, για να αντισταθμίσουν, πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά και στην προσφορά. Αυτό όμως σημαίνει ότι οι ίδιες τελικά αφαιρούν από τους εαυτούς τους την λάμψη που χρειάζεται για να βρουν αυτό που θέλουν. Οι ίδιες είναι, με λίγα λόγια, οι υπεύθυνες για το ότι τελικά οι άλλοι τις αντιμετωπίζουν μόνο σαν ικανές για επαγγελματική βοήθεια ή εξυπηρετήσεις. Οι ίδιες έχουν αρνηθεί τη θηλυκότητα και το πάθος που χρειάζεται μία γυναίκα για να αλλάξει τα δεδομένα στη ζωή της.
Το αρχέτυπο αυτό για να μπορέσει να απελευθερωθεί χρειάζεται να ισορροπήσει με τον ίδιο του τον εαυτό και να πιστέψει στις ίδιες του τις ικανότητες. O ίδιος ο Orunmila, που ήταν φύλακας μαντείου, είχε δώσει τον καλύτερό του εαυτό στο καθήκον του, κάτι όμως που τον έκανε μονόπλευρο. Δεν κατανοούσε ότι χρειάζεται εμείς οι ίδιοι να αντιμετωπίσουμε τις ανασφάλειές μας και να πούμε ότι «δεν είμαι μόνο για τη δουλειά μου άξιος» έτσι ώστε όχι μόνο οι αισθηματικές αλλά και οι φιλικές σχέσεις να είναι καλύτερες. Στην περίπτωση τέλος που το πρότυπο αυτό εκφραστεί όπως είπαμε στην αρχή με κάποιο σύντροφο που θα είναι αρκετά σκληρός και απαιτητικός (όπως η Odu, για παράδειγμα, που απαίτησε από τον Orunmila να μην έρχονται καθόλου γυναίκες στο μαντείο του), θα πρέπει ίσως η ίδια να δει τη σχέση με τον πατέρα της και τη μάνα της. Θα πρέπει να δει μήπως προβάλλει την αυστηρότητα των ίδιων της των γονιών επάνω στα πρόσωπα που αγαπά και μήπως θα έπρεπε να ξεπεράσει αυτό το στάδιο, να απελευθερωθεί από το παρελθόν της και να είναι πια ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη όσο ποτέ.
Προσωπικός μύθος Υδροχόου: Τύχη
Μία θεότητα που και πολύ λατρεύτηκε στην αρχαιότητα αλλά και σήμερα μνημονεύεται πάρα πολύ, παρ’ όλο που πολλές φορές δεν είναι παραδεκτό, είναι η Τύχη. Η Τύχη παραμένει ίσως το μόνο ειδωλολατρικό σύμβολο το οποίο ακόμη και τόσα χρόνια μετά παραμένει έστω και δειλά να αναφέρεται ως «θεά» παρά τον θρίαμβο των μονοθεϊστικών θρησκειών. Η Τύχη λοιπόν θεωρείται από τις μεγαλύτερες θεές αλλά και από τις πιο παράξενες. Η φύση της είναι πάντα πολλαπλή και απρόβλεπτη, κανείς δεν ξέρει τι κάνει και κανείς δεν ξέρει τις προθέσεις της. Δεν θα πρέπει βέβαια να την ονομάσουμε και τυφλή γιατί ξέρει πολύ καλά πού πάει και τι κάνει.
Θεωρούνταν θεά σχετική με τον Καιρό γιατί έτσι όπως ακριβώς αλλάζει ο καιρός και από τη λιακάδα έχουμε βροχές και χιόνια έτσι και αυτή δίνει τα δώρα της σε κάποιον αλλά μετά του γυρνάει την πλάτη και πάει στον επόμενο άνθρωπο. Έτσι είναι και ο προσωπικός μύθος του Υδροχόου, σαν τον καιρό. Από τη μία περνάνε πολύ καλές στιγμές στη ζωή τους, λένε ότι επιτέλους είναι ευτυχισμένοι και μπορούν να ηρεμήσουν. Από την άλλη όμως έρχονται και οι καταιγίδες -πολλές φορές από το πουθενά- και όλα αλλάζουν. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι Υδροχόοι από μόνοι τους θα προκαλέσουν αυτές τις αλλαγές. Όταν σε μία σχέση επικρατεί ηρεμία και τάξη αυτοί οι ίδιοι είναι που πολλές φορές θα αλλάξουν τα δεδομένα μόνο και μόνο για να μην υπάρξει η «ύβρις» της σταθερότητας. Η συνεχής καλή πορεία τούς δημιουργεί υποσυνείδητα ενοχικό σύνδρομο, πιστεύουν δηλαδή ότι πρέπει να αυτοτιμωρηθούν και να αλλάξουν τα δεδομένα επειδή ευνοούνται υπερβολικά σε σχέση με τους άλλους. Αυτό όμως εκτός του ότι κουράζει τους ίδιους του Υδροχόους κουράζει βέβαια και τους συντρόφους τους. Για πόσο καιρό θα μπορείς να είσαι σε μία θάλασσα καπετάνιος όπου από τη μία υπάρχει ηρεμία και ξαφνικά την άλλη στιγμή υπάρχει φουρτούνα και καταιγίδα; Το θετικό είναι ότι όταν επικρατεί στην ζωή τους ο απόλυτος πανικός τότε και πάλι με ένα μαγικό τρόπο μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα και να μπουν σε μία κατάσταση ηρεμίας. Το δύσκολο βέβαια παραμένει να είναι στις περιπτώσεις που οι ίδιοι δεν έχουν μάθει να ελέγχουν αυτόν το μηχανισμό αυτοπροστασίας. Τότε η ζωή τους είναι μονίμως ένας δρόμος ο οποίος δεν έχει τέρμα, είναι επιρρεπείς στις διαθέσεις της ίδιας τους της υποσυνείδητης ανασφάλειας.
Για την Τύχη οι άνθρωποι είχαν κατασκευάσει μία εικόνα πολύ πετυχημένη: σε έναν τροχό επάνω είχαν τοποθετήσει έναν βασιλιά και ακριβώς κάτω του ο τροχός συνέθλιβε ένα άλλο πρόσωπο ενώ στα δεξιά και στα αριστερά υπήρχαν δύο άτομα, το ένα έτοιμο για την άνοδο και το άλλο έτοιμο για την πτώση. Η αισθηματική ζωή των Υδροχόων, λοιπόν, είναι σε μία αντίστοιχη κατάσταση. Το πρόβλημα τους δημιουργείται γιατί βλέπουν την κίνηση του τροχού και όχι το σημείο ακινησίας του που δεν είναι άλλο από τον άξονα του τροχού, το σημείο δηλαδή που ο τροχός γυρίζει γύρω από τον εαυτό του. Η πρόκληση λοιπόν που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι με τον προσωπικό μύθο του Υδροχόου είναι ότι δεν εστιάζουν εκεί που πρέπει και κάποιες φορές δεν τολμούν να κάνουν τις απαραίτητες θυσίες (να βάλουν και λίγο νερό στο κρασί τους) έτσι ώστε να μην κινούνται από τον τροχό αλλά να τον κινούν αυτοί οι ίδιοι. Με αυτόν τον τρόπο θα σταματήσουν να έχουν τα σκαμπανεβάσματα, δεν θα είναι γεμάτη απογοητεύσεις και αναταραχές η καθημερινότητά τους. Η στάση τους αυτή εξηγείται ίσως γιατί έτσι όπως η τύχη φέρνει διάσπαρτους κεραυνούς στον ουρανό έτσι και αυτοί θέλουν να λάμπουν και να δημιουργούν λίγο θόρυβο. Αν όμως πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους εκείνη την στιγμή να τους πλησιάσουν τότε τα αποτελέσματα θα είναι αρνητικά.
Προσωπικός μύθος Ιχθύ: Ψυχή
Η Ψυχή ήταν μία πολύ όμορφη κόρη ενός βασιλιά, τόσο όμορφη που οι άνθρωποι λέγανε ότι ήταν πιο ωραία και από την ίδια την Αφροδίτη. Για αυτόν το λόγο η Αφροδίτη απαίτησε από τον πατέρα της Ψυχής να την παντρέψει με ένα τέρας στην κορυφή ενός βουνού. Ο πατέρας της Ψυχής την οδήγησε μαυροντυμένη στην τοποθεσία που έπρεπε και την άφησε, ενώ αυτή είχε αποδεχθεί στωικά την μοίρα της. Εδώ ακριβώς συναντάμε και το πρώτο ζήτημα που αντιμετωπίζουν όσες κατατάσσονται αρχετυπικά στον μύθο της Ψυχής: πολλές φορές οι άνθρωποι πέφτουν θύματα ζήλιας ή μίσους από κάποιους άλλους και αποδέχονται τις συνέπειες του μίσους των άλλων χωρίς προβληματισμό και άγχος ενώ θα έπρεπε να διεκδικήσουν το δίκιο τους και να αντισταθούν. Στη συνέχεια του μύθου η Ψυχή μεταφέρεται με μαγικό τρόπο σε ένα απέραντο παλάτι που το χαρακτήριζαν ο πλούτος και οι ανέσεις. Κύριος του παλατιού ήταν ο Έρωτας, γιος της Αφροδίτης, ο οποίος ήταν πολύ ερωτευμένος με την Ψυχή. Για να διαφυλάξει την αγάπη του αλλά και την ίδια την Ψυχή από την οργή της μητέρας του, την παντρεύτηκε με την προϋπόθεση να μην δει ποτέ την όψη του και να μην προσπαθήσει ποτέ να ανακαλύψει ποιος πραγματικά ήταν, αν δε η Ψυχή αποκάλυπτε ποιος ήταν, τότε θα έχανε για πάντα και αυτόν αλλά και την πολυτελή ζωή.
Όπως είναι λογικό, η Αφροδίτη δεν θα ενέκρινε ποτέ την ένωση σε γάμο του γιου της με μια θνητή, πόσο μάλλον με την Ψυχή, την οποία ζήλευε. Για αυτό λοιπόν το λόγο και ο Έρωτας έβλεπε την Ψυχή μόνο το βράδυ. Η Ψυχή τα δέχθηκε όλα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλήμα και ανησυχία, έτσι όπως γίνεται συνήθως και με τα άτομα που έχουν έντονο τον Ιχθύ: δεν μπορούν να σταματήσουν να θυσιάζονται και να δίνονται στα πρόσωπα που αγαπούν. Στην συνέχεια του μύθου, η Ψυχή, παρ’ όλο που περνούσε καλά, νοστάλγησε το σπίτι της και τους δικούς της. Με τις θερμές της παρακλήσεις έπεισε τον Έρωτα να της επιτρέψει μια επίσκεψη στο σπίτι της, αρκεί να μην μιλούσε σε κανέναν και για το παλάτι αλλά και για το ότι δεν γνωρίζει στην όψη τον σύζυγό της. Στο σπίτι της, παρά την υπόσχεση που έδωσε, μίλησε για όλα στις αδερφές της και αυτές με την στάση τους και την υποβολή τους της δημιούργησαν άσχημα συναισθήματα έντονης περιέργειας, ζήλιας και ανασφάλειας. Πού βρισκόταν ό σύζυγός της την ημέρα, τι έκανε, ποιος ήταν πραγματικά; Η ίδια βρέθηκε σε δεινή θέση γιατί τα ερωτήματα ήταν αναπάντητα.
Είναι η στιγμή που ο Ιχθύς, ενώ έχει κάνει εκατομμύρια παραχωρήσεις, τελικά βρίσκεται σε αδιέξοδο, με αποτέλεσμα να επιχειρεί μία μίνι επανάσταση και να ζητήσει τα δικαιώματα του. Ο καθένας βέβαια θα περίμενε ότι εφόσον ζητάει τα ίδια της τα δικαιώματα και εφόσον πρόκειται για ένα άτομο που έχει κάνει πολλά για το σύντροφό της αυτό θα εκτιμηθεί και ο σύντροφός της δεν θα της αντιταχθεί. Παρ’ όλα αυτά η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή: όταν κάποιος έχει συνηθίσει να του δίνεις τα πάντα και να κάνεις όλες τις παραχωρήσεις χωρίς ιδιαίτερο κόπο, το πιο πιθανό είναι τελικά να έχεις να αντιμετωπίσεις είτε τη βία είτε την εγκατάλειψη στην περίπτωση που ζητήσεις και εσύ κάτι. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος των αποτυχημένων σχέσεων που κάνουν οι γυναίκες με αυτό το αρχέτυπο.
Η Ψυχή λοιπόν πήγε τη νύχτα με ένα κερί πάνω από τον Έρωτα που κοιμόταν, για να δει πώς είναι. Αμέσως κατάλαβε ότι πρόκειται για έναν πανέμορφο θεό και αισθάνθηκε πολύ τυχερή. Δυστυχώς όμως, κάποιος θόρυβος ακούστηκε, το χέρι της Ψυχής που κρατούσε το κερί τραντάχτηκε, λιωμένο κερί έσταξε επάνω στον Έρωτα και τον ξύπνησε, με αποτέλεσμα να καταλάβει τι είχε κάνει η Ψυχή και να φύγει από το σπίτι πετώντας. Η Ψυχή προσπάθησε να τον βρει αλλά ματαίως. Δεν τον βρήκε πουθενά και απελπισμένη απευθύνθηκε στην μητέρα του την Αφροδίτη η οποία της είπε ότι, αν ήθελε να ξανασμίξει με τον γιο της, θα έπρεπε να περάσει από τέσσερις δοκιμασίες. Ουσιαστικά κάθε δοκιμασία είχε να κάνει με ένα πολύ σημαντικό κομμάτι των ελλείψεων που χαρακτηρίζουν ακραία τους Ιχθείς: η έλλειψη οργανωτικότητας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, η έλλειψη μαχητικότητας και, τέλος, η ομορφιά της ψυχής που την έχουν οι Ιχθείς αλλά δεν την εμπιστεύονται. Μια επιπλέον πρόκληση που θα είχε να αντιμετωπίσει η Ψυχή ήταν ότι κατά τη διάρκεια αυτών των 4 άθλων διάφορες ψυχές θα την παρακαλούσαν να τους βοηθήσει. Αν το έκανε αυτό, θα χανόταν μαζί τους.
Εδώ διακρίνουμε και το μεγάλο πρόβλημα που έχει αυτό το αρχέτυπο: να μην λέει όχι και κυρίως να απαιτεί συνεχώς από τον εαυτό του να είναι καλός με όλους. Στο τέλος η Ψυχή έπρεπε να φέρει σε πέρας και τον δυσκολότερο άθλο που ήταν η παραλαβή από την Περσεφόνη, η οποία βρισκόταν στον Κάτω Κόσμο, ενός κουτιού που περιείχε το σφρίγος και την ομορφιά που έχασε η Αφροδίτη εξαιτίας της γέννησης του Έρωτα. Η Ψυχή κατάφερε να πάρει το κουτί, η Περσεφόνη όμως μέσα είχε βάλει, αντί για σφρίγος και ομορφιά, τον θάνατο. Στην έξοδο από τον Κάτω Κόσμο η Ψυχή σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν πριν παραδώσει το κουτί στην Αφροδίτη να κρατήσει λίγο από το περιεχόμενό του, χωρίς βέβαια να γνωρίζει τι πραγματικά περιείχε. Φυσικά, ανοίγοντάς το, περιέπεσε στον βαθύ και αιώνιο ύπνο.
Ο Έρωτας, αφού πληροφορήθηκε το τι συνέβη, ικέτευσε την μητέρα του να τον βοηθήσει και με την μεσολάβηση της Αφροδίτης η Ψυχή απέκτησε την αθανασία και έκτοτε ζούσε με τον σύζυγό της στον Όλυμπο ως θεά. Συμπερασματικά, το γεγονός της επιτέλεσης των άθλων από την Ψυχή, παρά τις τεράστιες δυσκολίες και αντιξοότητες, μας δείχνει ότι κάθε άτομο που έχει έντονο αυτό το αρχέτυπο των Ιχθύων θα πρέπει να μετασχηματίσει αυτά τα αρνητικά αλλά πολύ σημαντικά στοιχεία του χαρακτήρα του, αν θέλει να αποκτήσει αρμονικές σχέσεις και ισορροπία στην ζωή του.
