Αποχαιρετισμός στην Α.

Κυρία Τίνα όπως πάντα έχετε και έναν καλό λόγο να μου πείτε όπως και τότε στο θέμα ποσειδώνας σύνοδος κρόνος. Γι αυτό σας αγαπώωωωωω

Παρακινούμενη από αυτή τη μικρή πρόταση της Lena Dim που όμως λέει τόσα πολλά κι από δεκάδες άλλα ποστ και μηνύματα, νιώθω πως οφείλω να σας πω κάποια πράγματα και κυρίως στις μαθήτριες μου. Αγαπούσα κι αγαπώ την αστρολογία πάρα πολλά χρόνια, τόσα πολλά και τόσο βαθιά που αν για κάποιο λόγο έπρεπε να τη στερηθώ θα ήταν σαν να έπρεπε να στερηθώ τον αέρα που αναπνέω. Το τελευταίο διάστημα και λίγο πριν το τελευταίο μου άρθρο άρχισα να νιώθω άβολα «μαζί της». Οι προβλέψεις άρχισαν να χαλούν τη ψυχολογία μου, όχι γιατί δεν «έβγαιναν» αλλά γιατί οι υποθέσεις και τα σενάρια ήταν τόσα πολλά που με κούρασαν.

Οι δύσκολοι πλανητικοί σχηματισμοί, η απαισιοδοξία και η καταστροφολογία είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε κοσμικό, δεν ήταν το φόρτε μου. Πάντα έβρισκα κάτι θετικό και αισιόδοξο να πω για τους δύσκολους σχηματισμούς ακόμη και στα δύσκολα γεγονότα που καλούμουν εγώ η ίδια να αντιμετωπίσω, έβλεπα πάντα φως. Εκνευριζόμουν αφάνταστα όταν διάβαζα τις δυσοίωνες προβλέψεις των αστρολόγων, στεναχωριόμουν και θύμωνα όταν διάβαζα μίζερα, απαισιόδοξα ποστ ή κατά την υποκειμενική μου κρίση, ατυχίες που μόνο ως ατυχίες δεν μπορούσα να χαρακτηρίσω. Αναρωτιόμουν γιατί είναι τόσο πολλοί εκείνοι που έβλεπαν τις ασχήμιες της ζωής και τόσο λίγοι εκείνοι που έβλεπαν τις ομορφιές της και ακόμη πιο λίγοι εκείνοι που έβλεπαν το μεγαλείο της Αστρολογίας.

Πάντα πίστευα πως η Αστρολογία εξυψώνει τον άνθρωπο μέσα από τη γνώση του εαυτού του. Πάντα πίστευα πως ήμουν καλός άνθρωπος και καλή αστρολόγος γι αυτό προσπαθούσα να μεταδώσω την αισιοδοξία μου, την αγάπη μου για την αστρολογία και τις γνώσεις μου όπου και σε όποιον τις χρειάζονταν. Φαντάζομαι πως τα παρακάτω που θα διαβάσετε όχι μόνο θα σας απογοητεύσουν αλλά θα με βλάψουν και ως επαγγελματία, όμως στην παρούσα φάση λίγο με νοιάζει (εώς καθόλου) η επαγγελματική μου πορεία. Έχασα την αισιοδοξία μου, νιώθω απογοητευμένη και ανίκανη κάθε φορά που εκθέτει κάποιος τον πόνο του να «βγω» να τον στηρίξω για να βοηθηθεί.

Νιώθω ανίκανη όχι γιατί στα μάτια μου έχασε την αίγλη της η Αστρολογία αλλά γιατί χάθηκα εγώ η ίδια κάτω από το βάρος των δύσκολων επιρροών που δέχεται το ωροσκόπιο μου τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχει ένας πλανήτης στο ωροσκόπιο μου που να μην προσβάλλεται. Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας, Πλούτωνας έχουν στήσει χορό κι εγώ βαρέθηκα να τους κανακεύω για να μου δείξουν το καλό και όμορφο πρόσωπο τους. Έχω σταματήσει καιρό τώρα να διαβάζω το ωροσκόπιο μου γιατί δεν θέλω να ξέρω. Για την ακρίβεια από την περίοδο που παρουσιάστηκε το πρόβλημα της υγείας του παιδιού μου σταμάτησα να κοιτώ τα ωροσκόπια μας. Το κακό είναι βέβαια πως τα γνωρίζω απ’ έξω κι έτσι είναι εύκολο να καταλαβω πως θα επηρεαστούμε οικογενειακώς από τις διελεύσεις και όλα τα πλανητικά φαινόμενα.

Διαβάζω τις θετικές ιδιότητες των δύσκολων πλανητών και το θετικό κλίμα που προσπαθούν κάποιοι να μεταφέρουν ώστε να σας δώσουν το κίνητρο να συνεχίσετε γιατί έτσι πρέπει κι εγώ αυτή τη στιγμή δεν βρίσκω τίποτα θετικό σε κανέναν πλανήτη και σε κανέναν σχηματισμό. Διάβαζα κάπου τα καλά του Ποσειδώνα κι αυτή την στιγμή αν μπορούσα να τον "πνίξω" με τα ίδια μου τα χέρια για να αφήσει τη Σελήνη μου ν' αναπνεύσει, θα το έκανα ευχαρίστως. Όσο για τον Πλούτωνα, μέχρι ν' αφήσει ήσυχους τον Ήλιο και τον Άρη, δεν έχω λόγια.

Τις τελευταίες ημέρες είδα με τα μάτια μου τον απόλυτο σωματικό πόνο που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος εξαιτίας της κακής ψυχολογικής του κατάστασης κι εγώ που δεν ευχήθηκα ποτέ το κακό κανενός, που δεν ευχήθηκα ποτέ για κανέναν ζωντανό οργανισμό να εγκαταλείψει τα εγκόσμια, προσευχόμουν με τις ώρες, να «φύγει» για να λυτρωθεί. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου, όχι επειδή προσευχήθηκα να «φύγει» αλλά επειδή δεν κατάφερα να κάνω πράξη όλα όσα διδάσκω και πρεσβεύω τα τελευταία χρόνια. Εξακολουθώ να αγαπώ και να πιστεύω στην Αστρολογία όμως πλέον δεν πιστεύω σε εμένα και υπό αυτές τις συνθήκες δεν είμαι σε θέση να βοηθήσω κανέναν και να του προσφέρω όλα όσα μπορούσα κατά το παρελθόν.

Λυπάμαι που απογοητεύω όσους με αγαπούν και με στηρίζουν τα τελευταία χρόνια όμως πρέπει να σας «αφήσω». Μέχρι να συνέλθω και να πειστώ πως είμαι σε θέση να στηρίξω την Αστρολογία και εσάς που την αγαπάτε, δεν μπορώ να είμαι επαγγελματίας αστρολόγος. Για να είναι σε θέση κάποιος να σας συμβουλέψει θα πρέπει να είναι ο ίδιος σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Μέσα μου αυτή τη στιγμή βλέπω μόνο σκοτάδι και τίποτα περισσότερο. Δεν μπορώ και δεν θέλω, να αρθρογραφήσω, να απαντήσω σε καμιά σας αστρολογική απορία και βασικά δεν μπορώ να προσφέρω τίποτα και σε κανέναν. Θέλω να ξαναβρώ τον άνθρωπο που ήμουν λίγο καιρό πριν και μετά την αστρολόγο, γι αυτό αποχωρώ από το σάιτ ως επαγγελματίας και παραμένω ως μέλος για να μπορώ να σας διαβάζω. Σας ευχαριστώ πολύ όλους κι εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Και τώρα που έβγαλα από πάνω μου το βάρος της ταμπέλας του αστρολόγου, θα μου επιτρέψετε να συνοδέψω έναν πολυαγαπημένο μου και πραγματικά βασανισμένο άνθρωπο στην τελευταία του κατοικία……


Gothic Music - Requiem for the Nameless Dead - YouTube

Παντα πιστευα, οτι ειναι ιερη η στιγμη που ενας ανθρωπος αποφασιζει να καταθεσει την ψυχη του.

Κι αυτη την ωρα που διαβαζουμε τα λογια σου, σκυβουμε το κεφαλι οσοι τουλαχιστον απο εμας βρεθηκαμε σ αυτη την ιδια τραγικη θεση. Να μην αναγνωριζουμε τον εαυτο μας, γιατι ο ποσειδωνας εκτελουσε την διαβρωση και την αποδομηση της ψυχης μας.

Τινα μου, εχω κι εγω προσευχηθει βαθεια πρωτα για να γινει το <θαυμα>, που δεν εγινε ποτε και μετα προσευχηθηκα το ιδιο θερμα για την <αποχωρηση> του πατερα μου και της καλυτερης φιλης μου.

Βιωσα ομως το <θαυμα> στην περιπτωση της μητερας μου. Κι αυτη ειναι η αλλη πλευρα του ιδιου νομισματος.

Τινα μου, σε περιμενουμε πισω, οποτε εσυ το αποφασισεις. Προς το παρον να ξερεις, οτι σου κραταω το χερι σιωπηλα.........:love:

Πόσο δίκιο έχεις Τίνα…. Κι έλεγα , μόνο εγώ το νιώθω αυτό; Είναι φορές που είναι πολύ κουραστικό να ακούς ότι όλα γίνονται για κάποιο καλό σκοπό και φέτος που ο καλύτερός μου φίλος έφυγε από τη ζωή στα 42 του , επώδυνα, μόνο οργή και θλίψη μπορώ να νιώθω. Καμία ανακούφιση από αυτό που έβλεπα στον χάρτη μου να έρχεται Μόνο κενό και θλίψη. Τίποτα σοφό δεν βρίσκω στον πόνο και στην απόλυα. Τίποτα δεν έμαθα, εκτός από το ότι έχασα έναν άνθρωπο με τον οποίο έχω κάνει τις πιο βαθιές συζητήσεις της ζωής μου και τα πιο τρανταχτά γέλια.
Δεν ξέρω ποια συμπαντική σοφία του επεφύλασσε μια τέτοια σκληρή μοίρα από την μέρα που γεννήθηκε και πραγματικά δεν θέλω να ξέρω μία!

Ωστόσο, καταλαβαίνω πως νιώθεις και είμαι σίγουρη ότι σε κάθε περίπτωση αποφασίζεις το σωστό. Κάποτε είχαμε μιλήσει για τον Πλούτωνα και υπήρξαμε και οι δύο άκρως αισιόδοξες για τις "τρίλιζες" που κάνει στους χάρτες μας . Τώρα που το ζούμε είναι αλλιώς. Δεν ξέρω όμως αν τελικά είναι χρήσιμο να ωραιοποιούμε τις καταστάσεις και να χρυσώνουμε το χάπι. Ο πόνος, το μοιραίο και το τραγικό, είναι μέρος της ζωής και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε και συμφιλιωθούμε μαζί του, τόσο το καλύτερο.

Ο εκλιπόν φίλος μου είχε ένα απίστευτο χιούμορ και λίγο πριν το τέλος του έλεγε : « Το μόνο σίγουρο στη ζωή, είναι οι φόροι και ο θάνατος».

Καλή ενδοσκόπηση και καλό Πλούτωνα.

Δεν με απογοητευεις Τινα μου:love:γιατι πανω απ΄ολα εισαι φιλη μου
και μετα δασκαλα μου
Περνας δυσκολους καιρούς ...
και εκανες πολυ καλα που θελεις να κανεις παυση
να ξεκουραστει η ψυχη και το μυαλο σου
εγω ,εμεις εδω ειμαστε παντα κοντα σου
και οτι σε αγαπαω -αγαπαμε πολυ αυτο το ξερεις
Για μενα εισαι το πιο ζεστο ,αληθεινο , αισιοδοξο κοριτσι
επισης εισουν παντα διπλα στους μαθητες σου δινοντας την γνωση σου απλοχερα .

με εκτιμηση και αγαπη Κουκι:love:

Έχουμε όλοι δικαίωμα στην ξεκούραση, Τίνα. Πέρασα κι εγώ περίοδο άρνησης για πέντε χρόνια στη δεκαετία των 20. Όπως μεταμορφώνονται όλοι, μεταμορφωνόμαστε κι εμείς. Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από τους μαθητές μας. Απλά πληροφορίες μεταφέρουμε. Και κάποια στιγμή καλούμαστε να αναμετρηθούμε κι εμείς με τον εαυτό μας. Μπες χωρίς εμπόδια σ' αυτόν τον κύκλο και κοίταξε τον εαυτό σου. Εμείς δεν πάμε πουθενά. Αν αποφασίσεις να επανέλθεις, εδώ θα είμαστε.

Τίνα μου, με τάραξες συθέμελα μ' αυτά που γράφεις γιατί σ' αγαπάω τόσο πολύ που πονάω στην σκέψη ότι πονάς αλλά και γιατί γνωρίζω βαθειά την αλήθεια των όσων λες.

Ο Πλούτωνας είναι το σκοτάδι της απόγνωσης, το αδιέξοδο της ψυχής όταν χάνει το νόημα της ύπαρξης. Στην ηλικία που είμαι τώρα όμως ξέρω ότι αυτές οι κρίσεις κάποια στιγμή περνάνε και ξαναβρίσκουμε την προοπτική μας. Είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος, Τίνα μου, δεν σε φοβάμαι...