Πτώσεις, Εξάρσεις και άλλα παραμύθια

Έχω πεσμένο Άρη.
Από τα πρώτα μου βήματα στην Αστρολογία είχα να αντιμετωπίσω αυτήν την κατάρα, αυτή τη μέγιστη ντροπή.
Από μικρός είχα υποψίες για την ατολμία μου αλλά τώρα είχα πλέον και αποδείξεις.

Κατανοούσα πλέον γιατί επέτρεπα σε κάποιους συμμαθητές μου στο σχολείο να με υποτιμούν. Γιατί δεν ήθελα να τους ανταγωνίζομαι στις κοκορομαχίες και στα 20αρια. Γιατί φοβόμουν να διεκδικήσω το τελευταίο κουλούρι στο κυλικείο.

Που πας ρε Καραμήτρο με πεσμένο Άρη;

Στην ποδοσφαιρική ομάδα της τάξης μου ήθελα να παίζω επιθετικός και με έβαζαν μονίμως τερματοφύλακα. Γι αυτό κι εγώ για να τους εκδικηθώ έκανα γιουρούσια από το ένα τέρμα στο άλλο, τρώγοντας τα γκολ με το τσουβάλι.
Με αυτόν τον έμμεσο τρόπο πέτυχα τελικά να καθιερωθώ ως δεξί μπακ.

Αλλά η επιθυμία μου να γίνω ένας σπουδαίος σέντερ φορ καταβαραθρώθηκε στην άβυσσο της πτώσης.

Και τότε άρχισαν τα ψυχολογικά μου προβλήματα.

Παρατηρούσα με λαχτάρα κάποιους αρσενικούς που καυγάδιζαν και σκαρφάλωναν στα δέντρα. Που μοίραζαν φάπες. Που διεκδικούσαν ακόμη κι όταν είχαν άδικο. Που έβριζαν, έφτυναν και ξέρναγαν όπου έβρισκαν. Που κατούραγαν πάνω στα παρκαρισμένα αμάξια, επεκτείνοντας διαρκώς την περιοχή της παντοδυναμίας τους. Και επεδείκνυαν τη σεξουαλική τους υπεροχή χουφτώνοντας μπούτια, κωλαράκια και κολώνες της ΔΕΗ.

Την ίδια στιγμή εγώ παρίστανα το καλό παιδί και ήμουν η καλύτερη αρσενική φιλενάδα των κοριτσιών.

Διάβαζα για την άμεση σχέση του Άρη με τη σεξουαλικότητα και κόντευα να σκάσω. Στα 21 μου χρόνια κοίταζα και ξανακοίταζα μέσα από το εσώρουχο μου κι αναρωτιόμουν: Γιατί είναι πάλι πεσμένος; Είναι μοιραίο να μείνει έτσι αιωνίως;

Θυμόμουν όταν πιο μικρός έβλεπα στην TV τον Τομ Τζόουνς να δίνει το σόου του μπροστά στις ξετρελαμένες κυρίες που ατένιζαν με λαχτάρα το φουσκωμένο του παντελόνι. Τι θάρρος, τι αμεσότητα! Αχ, ας του έμοιαζα, έστω και λιγουλάκι...

Ήθελα να πάρω κάποια δραστική πρωτοβουλία αλλά δεν μπορούσα. Ύστερα από βασανιστικές σκέψεις δράσης έπεφτα αποκαμωμένος πάνω στις κούκλες μου.
Τις χτένιζα, σήκωνα το φουστανάκι τους κι ονειρευόμουν...

Ήμουν ένας καρδιοκατακτητής, σαν το Ροδόλφο Βαλεντίνο, σαν το Ρίτσαρντ Γκηρ.
Ένας ηγέτης που έπαιρνε το παιχνίδι πάνω του, σαν τον Μπεκεμπάουερ, ένας κίλερ των γηπέδων σαν τον Γκερντ Μίλερ.
Ένας θηριώδης πυγμάχος σαν τον Τζέηκ Λα Μότα.

Ένας ατρόμητος εξερευνητής που δεν υπολόγιζε κακουχίες και κινδύνους.
Ήμουν ο Έντμουντ Χίλαρι, που κατέκτησε το Έβερεστ, ο Ρόαλντ Αμούδσεν, που έφτασε μέχρι τις εσχατιές του Νότιου Πόλου, ο Ζακ Υβ Κουστό, που ταξίδευε στις θάλασσες του κόσμου.

Ήμουν ο Βίλχελμ Ράιχ, ένας καταπέλτης της κοινωνικής υποκρισίας.

Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το «Άκου Ανθρωπάκο», θαυμάζοντας και ζηλεύοντας την αμεσότητα και το θάρρος του.
«Πάρτα άρρωστε!» ούρλιαζα, χώνοντας τα κι εγώ στον ανώνυμο «Ανθρωπάκο».
Έβγαζα τα απωθημένα μου, γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα μπορούσα να του τα πω στα ίσα...

Μέσα από την αστρολογία συνειδητοποίησα τη μάταιη προσδοκία μου ,τις χίμαιρες μου για μια φυσιολογική ζωή στα πρότυπα των αρχαίων ημών προγόνων, που οι αγώνες τους για την ελευθερία ενέπνευσαν τόσους και τόσους αγωνιστές.
Πως να έφτανα το μεγαλείο ενός Μπάιρον;

Ήμουν οριστικά και αμετάκλητα ένας υπερευαίσθητος «μαμάκιας».

Στην καλύτερη περίπτωση θα γινόμουν μια καταθλιπτική μεγαλοφυία σαν το Μότσαρτ. Υδροχόος με Άρη στον Καρκίνο... Εκείνος όμως είχε τον Ποσειδώνα του στο Λέοντα. Σε έξαρση...
Ενώ εγώ, δεν είχα τίποτα σε έξαρση.

Έπιανα το ωροσκόπιο μου και το κούναγα πάνω κάτω μπας και αλλάξουν ζώδιο οι πλανήτες. Τζίφος... Έμεναν εκεί, ακίνητα σημάδια μιας αθεράπευτης γενετικής ανωμαλίας.

Μεγαλώνοντας έμαθα τουλάχιστον να προσέχω ώστε να μην ξεσπούσα τα απωθημένα μου πάνω στους μικρούς και τους ανίσχυρους. Και κυρίως, να μην συμπεριφέρομαι μαλθακά, όπως ο Γκορμπατσόφ, και με πουν προδότη...

Παίρνοντας όμως μερικά ακόμη μαθήματα αστρολογίας, ο εφιάλτης μου μεγάλωσε: Κινδύνευα να γίνω σαν τον Αλ Καπόνε.

Η καλή δασκάλα μου περιέφερε το ωροσκόπιο του ως υπόδειγμα ενός καταπιεσμένου κομπλεξικού πτωτικού Άρη. Κάθε φορά νόμιζα ότι όπου νάναι θα σκάσουν μύτη οι «Αδιάφθοροι» και θα με συλλάβουν...

Και το ένα σοκ διαδεχόταν το άλλο.
Εγκατέλειψα την κομμουνιστική ιδεολογία όταν έμαθα ότι ο πρώην αγαπημένος μου Κάρολος Μαρξ είχε κι αυτός τον Άρη στον Καρκίνο.
Δεν άντεχα άλλους «λαπάδες», που γκρινιάζουν και ασκούν κριτική εκ του ασφαλούς.

Το ίδιο έπαθα και με τους Πάμπλο Νερούδα, Μίλαν Κούντερα και Νόαμ Τσόμσκι.
Αποκήρυξα τον Πικάσο, θεωρώντας τη Γκουέρνικα προϊόν αδυναμίας και κλάψας.
Όχι να έρθουν οι δήθεν να μας το παίζουν μάγκες...

Ο Σοπενάουερ πάλι έδωσε το έναυσμα για μαζικές αυτοκτονίες όσων είχαν τον Άρη σε πτώση, παίρνοντας ίσως παράδειγμα από τον εαυτό του. Καλή η προσπάθεια του αλλά ο ίδιος τελικά το έριξε στη φιλοσοφία και έβγαλε την ουρά του απ' έξω.

Το ίδιο και ο Στέφεν Κινγκ. Προσπαθεί εδώ και χρόνια, ύπουλα και μεθοδικά να τρομοκρατήσει όλους τους κατοίκους του πλανήτη, ώστε στο τέλος να του τον παραδώσουν αμαχητί.

Αλλά και κάποια δείγματα ηγετών με τον Άρη στον Καρκίνο δεν ήταν και τα καλύτερα, παρά την όποια ενθαρρυντική αρχή.
Ο Μάρκος έγινε δικτάτορας στις Φιλιππίνες, εξαντλώντας όλη του την αγριότητα και στο τέλος έπεσε από μια Υδροχόα με τον Άρη στην Παρθένο. Ντροπή...
Και ο Μάλκομ-Χ στις ΗΠΑ ξέσπασε το μένος του κατά του ρατσισμού των λευκών με ανάλογη μανία και τραγική κατάληξη. Τους τα είχε μαζέψει και στο τέλος τον καθάρισαν...
Η τελευταία μου ελπίδα, ο Καντάφι κλείστηκε κι αυτός στην απομόνωση της «Τζαμαχιρίας», απεμπολώντας οριστικά τα σχέδια του για μια παγκόσμια επανάσταση.
Αυτός τα μάζεψε και τα έχωσε κάτω από μια τέντα...

Ο εφιάλτης των απέθαντων απωθημένων έγινε ακόμη πιο ζωντανός όταν αργότερα έμαθα και για τον Πέρι Σμιθ, που με το συνεταιράκι του τον Χίκοκ καθάρισαν εν ψυχρώ μια ολόκληρη οικογένεια.
Ευτυχώς που ο Χίκοκ είχε τον Άρη του στο Λέοντα. Ήταν κι αυτό μια παρηγοριά. Δεν είμαστε μόνον εμείς οι εν δυνάμει μανιακοί...

Όμως η αστρολογία δίνει και λύσεις. Θέλοντας και μη, κατέληξα στο να εξελιχθώ κι εγώ σε έναν ακόμη συμπλεγματικό διανοούμενο, σαν κι αυτούς που είχα απορρίψει.

Από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα, σκέφθηκα και έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα...

Κι όπως συχνά μια πράξη απελπισίας εξελίσσεται σε θρίαμβο, έτσι άρχισα να κερδίζω σταδιακά τη χαμένη μου αυτοεκτίμηση. Ένα φως άρχισε να φαίνεται αχνά στο βάθος του τούνελ των πτώσεων.

Η λύτρωση δεν ήταν πια μια φενάκη.
Μπορούσα να γίνω κι εγώ σπουδαίος δήθεν ηγέτης, υπερβαίνοντας το μειονέκτημα μου με τις απαράμιλλες πνευματικές μου αρετές.

Και η Αστρολογία μου προσέφερε πεδίον δόξης λαμπρόν...


Οι έρευνες
Στην πολύχρονη μαθητεία μου στην Αστρολογία, μια από τις πιο σημαντικές στιγμές ήταν όταν πρωτοαντίκρισα το ωροσκόπιο του Βίλχελμ Ράιχ.
Τότε κατάλαβα από που συνέλαβε ο Ράιχ την ιδέα της «θωράκισης», που μετατρέπει το μέσο «Ανθρωπάκο» σε ένα άρρωστο κατήγορο, με μια φυλακισμένη η διεστραμμένη σεξουαλικότητα.
Βλέποντας τον Ήλιο στον Κριό σε τετράγωνο με τον Άρη του στον Καρκίνο, συνειδητοποίησα ότι ο Ράιχ περιέγραφε αυτό που θα μπορούσε να πάθει και εκείνος. Αυτό που ήδη υπήρχε μέσα του και το αναγνώριζε και σε όσους το είχαν:
Τον κίνδυνο μιας αποκλειστικά αμυντικής η κλειστής λειτουργίας, που δεν επέτρεπε την ομαλή ενεργειακή ροή της κοσμικής ενέργειας. Μιας λειτουργίας που εγκλώβιζε ψυχικά περιεχόμενα και τα μετέτρεπε σε εξαγριωμένα θηρία.

Ωστόσο η επισήμανση του Ράιχ που έγινε η «λυδία λίθος» της ψυχής μου, ήταν εκείνη που αναφερόταν στις άμυνες του οργανισμού, ορίζοντας τις-σε αντιδιαστολή με την άκρατη επιθετικότητα- ως εντελώς αναγκαίες και ...φυσιολογικές . Απλά δεν πρέπει να είναι απόλυτα κλειστές, επιτρέποντας στο όλο σύστημα να «αναπνέει».

Για πρώτη φορά οι ενοχές για τη δειλία μου υποχώρησαν και ένοιωσα περήφανος ως καλός αμυνόμενος.
Κάτι σαν τον Μπουφόν η το Μαλντίνι.

Και ήμουν σίγουρος πλέον ότι θα έβρισκα κι άλλους επιτυχημένους του είδους.
Σαν τον στρατηγό Ουέλινγκτον, που κράτησε το Ναπολέοντα στο Βατερλό.
Τόσοι κόποι και θυσίες του Βοναπάρτη χάθηκαν από έναν Άρη στον Καρκίνο. Γι αυτό ο σοφός λαός επισημαίνει ότι «τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι...»

Κατάλαβα ότι το να αμύνεσαι δεν είναι ντροπή. Κι άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως τελικά η εγγενής ανωμαλία μου δεν ήταν τόσο μειονεκτική αλλά αντίθετα ένα στρατηγικό πλεονέκτημα.

Μήπως ο κάθε Άρης έχει τις δικές του δυνατότητες ανεξάρτητα από ταμπέλες και χαρακτηρισμούς-πολλώ δε μάλλον αφορισμούς;
Και είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, ανάλογα με το που θα τον βάλεις να «δουλέψει»;
Μήπως σε όλα τα ζώδια έχει πλεονεκτήματα και αδυναμίες;

Κι αν είναι έτσι, σε τι συνίσταται η πτώση του Άρη και γενικότερα όλων των πλανητών;
Πόσο μπορεί να είναι αυτή η παραδοσιακή «ετικέτα» μπούσουλας σε μια ερμηνεία;


Σκέφτομαι ότι ο Άρης στον Καρκίνο παίρνει εύκολα πρωτοβουλίες όταν κινείται σε οικείο περιβάλλον, η γενικότερα σε γνωστά νερά-με τη μπανιέρα αιώνιο σύμβολο της ασφαλούς κολύμβησης.
Η όταν υπερασπίζεται τις αρχές της οικογένειας η της πατρίδας του, όποια κι αν θεωρεί ως τέτοια.

Όπως ο Άρης στον Αιγόκερω αποδίδει τέλεια όταν έχει εξασφαλισμένη την κοινωνική αποδοχή και την ταμπελίτσα της αυθεντίας. Μέχρι να το πετύχει πολλές φορές λειτουργεί και αυτός συμπλεγματικά, προσπαθώντας να αποδείξει το ότι είναι κάποιος.

Τελικά και οι δύο διακρίνονται, λειτουργώντας συχνά στα πλαίσια μιας ενοποιημένης πολικότητας, που συμπεριλαμβάνει τις ιδιότητες και των δύο ζωδίων.
Και αν στην Αστρολογία δεχόμαστε την αρχή της πολικότητας τότε και οι πτώσεις με τις εξάρσεις πάνε περίπατο...

Ύστερα από πολλά χρόνια έρευνας, η αίσθηση μου είναι ότι όλη αυτή η θεώρηση περί κυριαρχίας και αδυναμίας, ως ένα βαθμό δεν είναι παρά καρπός μιας κοινωνικής ηθικής, με συγκεκριμένα πρότυπα.

Κάποτε που οι μάχες δίνονταν σώμα με σώμα, ένας «κακός» Άρης μπορεί όντως να ήταν ανεπιθύμητος.
Όταν όμως το ζητούμενο είναι η ειρήνη, ποιος είναι τελικά ο «κακός» της ιστορίας;
Και τι γίνεται αλήθεια με τις διαστροφές και τα φονικά;

Οι συγκριτικές μελέτες είναι ίσως ενδεικτικές: Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ είχε Άρη στον Κριό και ο Λεοπόλντ Φον Μαζόχ στον Αιγόκερω.
Να μου λείπει τέτοια έξαρση...

Ο Μένγκελε είχε τον Άρη στον Υδροχόο, ο Τσαρλς Μάνσον στην Παρθένο και ο Τζέφρι Ντάμερ, που κομμάτιαζε τα θύματα του και τα παράχωνε στο ψυγείο, πάλι στον Κριό.
Ο Τζιμ Τζόουνς, που αιματοκύλισε τους πιστούς του στη Γουϊάνα, είχε κι αυτός Άρη στο Λέοντα.
Χα! Τελικά, για όλους έχει ο μπαχτσές...

Ψάχνοντας στατιστικά στα data της Ροντέν, αναφορικά με τους εγκληματίες διαπίστωσα ότι τις περισσότερες συμμετοχές σε μανιακούς και κατά συρροήν δολοφόνους με πολλά απωθημένα τις είχε ο Άρης στην Παρθένο, στους Ιχθύες και το Λέοντα.
Κι ο Καρκίνος, ο άρχων των αρρωστημένων απωθημένων, στον πάτο των μετρήσεων... Συντηρητικός και στις σφαγές...

Ήξερα πλέον ότι υπάρχει κάτι σάπιο στο αστρολογικό βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Ήθελα επισταμένα να διαπιστώσω πόσο αντέχει η αστρολογική παράδοση, συγκρινόμενη με την πραγματικότητα.
Και το καλύτερο δεν άργησε να έρθει. Γιατί όσο ψάχνεις, βρίσκεις...

Ο αθλητισμός είναι μια από τις βασικές δραστηριότητες στο «παλμαρέ» του Άρη. Και θα περίμενε κανείς ένας Άρης στον Καρκίνο να χαρακτηρίζει στις περισσότερες περιπτώσεις αθλητές μάλλον συντηρητικούς η αμυντικών προδιαγραφών.

Μαραντόνα, Μέσι, Ντρογκμπά, Τρεζεκιέ, Ζιντάν, Πλατινί, Γκούλιτ, Ράικαρντ, και ο Σισέ έχουν τον Άρη στον Καρκίνο.
Να χαρώ εγώ πτώσεις...

Το ίδιο ο Φέντερερ και ο Αλόνσο, πρωταθλητές και μαχητές στο είδος τους.

Και βέβαια όσοι ακόμη προανέφερα και είναι με μπολντ στο κείμενο που μόλις διαβάσατε.


Τα μοιράζομαι όλα αυτά μαζί σας σε μια περίοδο που ο γενέθλιος Άρης μου ασφυκτιά ανάμεσα στα πυρά του διελαύνοντα Κρόνου και του διελαύνοντα Πλούτωνα.
Νοιώθει όπως ακριβώς όταν έχει απέναντι του πρόσωπα, που παίζουν παιχνίδια εξουσίας πατώντας πάνω στο συναίσθημα του.

Πάρτε το σαν ένα είδος ψυχοθεραπείας, που εκείνος το έχει ανάγκη και πολύ περισσότερο εγώ.