Ο Νόμος των Βολφ - Τίτιους - Μπόντε και η ανυπακοή του Πλούτωνα

Αστρολογία - Αστροσοφία
Ακόμα μέχρι σήμερα, η κόρη της αστρολογίας, η αστρονομία, δεν μπόρεσε να βρει τα αίτια της μη υπακοής στον παραπάνω νόμο των τριών αστρονόμων Βολφ, Τίτιους και Μπόντε, του πλανήτη Πλούτωνα. Ενώ όπως πιο κάτω θα διαβάσετε, όλοι οι πλανήτες του ηλιακού συστήματος συμμορφώνονται απόλυτα στην... Τετρακτύ του Πυθαγόρα, ο Πλούτωνας δεν υπακούει στα παραδεγμένα της ηλιακής οικογενείας μας και ως εκ τούτου θεωρείται από τον εσωτερισμό δικαιώτατα ξένος και παρείσακτος. Μέσα στο χρόνο του 1778 ο Μπόντε ανακοίνωσε το εύρημα που είχαν ήδη κάνει οι Βολφ και Τίτιους.

Το όλο θέμα βρίσκεται έξω από την έρευνα της επίσημης αστρονομίας και περιέχεται στα Πυθαγορικά εδάφη, όπου οι αριθμοί εκπροσωπούν αληθινές δυνάμεις και κατευθύνονται από μια νοήμουσα αρχή, που έχει όργανο της την περίφημη Τετρακτύ. Μ' αυτή μετρούσε την εξάπλωση του σύμπαντος κόσμου πριν από 2.500 χρόνια και μ' αυτή συνάντησε τις αναστολές στο πέρασμα της ύλης η την αντίδραση της... Αντιύλης.

Οι μνημονευόμενοι λοιπόν τρεις αστρονόμοι τυχαία ανακάλυψαν, ότι οι αποστάσεις των πλανητών μας υπάγονται σε μια περίεργη διάταξη, σ' ένα νόμο θα λέγαμε, που καθορίζει πόσο μακρυά θα είναι ο καθένας τους από την έδρα του πατέρα μας Ήλιου.
Ο Πυθαγόρας δίδαξε στην αριθμοσοφία του (Βλέπε βιβλίο μου «Η Πυθαγόρεια Αριθμοσοφία»), ότι ο κάθε αριθμός εκπροσωπεί ένα κομμάτι της ουσίας και ότι η κάθε αύξηση του η η ελάττωση του απόλυτα αντιπροσωπεύει τις σκέψεις και ενέργειες του Θείου Νου. Αυτό εδώ επαληθεύεται με την περίεργη ανακάλυψη του νόμου, που τελικά ονομάστηκε «Νόμος του Μπόντε», γιατί αυτός τον πλούτισε και τον επέκτεινε μέσα στα άδυτα της αστροσοφίας.

Αλλά προτού προχωρήσουμε στα συμπεράσματα μιας, σωστό είναι να ασχοληθούμε πρακτικά πάνω στο απίθανο αυτό εύρημα των αστρονόμων.
Στο βιβλίο του «Φως εις το σκότος», ο Ν. Μαργιωρής, γράφει για τα Πυθαγόρεια συμβολικά σημεία, τόσο, από εξώφυλλο του, όσο και στο ιδιαίτερο κεφάλαιο όπου αναπτύσσει το μεγαλείο της αδιερεύνητης ακόμα Τετρακτύς. «Μηδέν συν άπειρο δίνει Μονάδα» «0+∞=1». Κρατείστε αυτή την Πυθαγόρεια... εξίσωση για να αντιληφθείτε τον ανακαλυμμένο νόμο του Μπόντε.

Παραθέτω τους αριθμούς, που οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν για να βρουν μέσα στην ίδια φύση, μια υπολογισμένη σταθερή μαθηματική σχέση, ανάμεσα στο Νου και στον τοποχρόνο.
Οι αριθμοί αυτοί είναι οι εξής: 0, 3, 6, 12, 24, 48, 96, 192, 384, 768. Ξεκινούσαν από το μηδέν, το παν και το τίποτα, το περιέχον όλα, το άπειρο και... την ίδια τη δημιουργό αιώνια μονάδα.
Καθώς τους βλέπετε, ανήκουν στο τριαδικό σύστημα, γιατί ο κύκλος, το μηδέν, μέσα του περιέχει το άγιο σχήμα του τριγώνου, της Τετρακτύς, όπως στο εξώφυλλο του άλλου μου βιβλίου «Η Θεουργία διδάσκει», βλέπετε.
Ο κάθε αριθμός είναι διπλάσιος του προηγουμένου του, δηλ. αυξάνεται πολλαπλασιαζόμενος με τον αριθμό δύο, την αντίθεση του ένα, τη θήλεια αρχή της ανατάραξης και αποκάθαρσης των κόσμων.
Μόνο το μηδέν δεν επιδέχεται την αύξηση, γιατί μέσα στην ίδια την ουσία είναι το όλο και το παν.

Τώρα αν προσθέσουμε δυο φορές το δύο σε κάθε αριθμό απ' αυτούς που βλέπουμε, δηλαδή τον αριθμό τέσσερα (4), τότε θα βρούμε κάτι το πολύ, μα πάρα πολύ ενδιαφέρον. Να τι θα βρούμε. Το μηδέν θα γίνει 4. Το τρία θα γίνει επτά (7). Το έξι θα γίνει δέκα (10). Το δώδεκα θα γίνει δεκαέξι (16). Το εικοσιτέσσερα θα γίνει εικοσιοκτώ (28). Το σαράντα οκτώ θα γίνει πενήντα δύο (52). Το εννενηνταέξι θα γίνει εκατό (100). Το εκατόν ενενήντα δύο θα γίνει εκατόν ενενήντα έξι (196). Τ6 τριακόσια ογδόντα τέσσερα θα γίνει τριακόσια ογδόντα οκτώ (388) και το επτακόσια εξήντα οκτώ θα γίνει επτακόσια εβδομήντα δύο (772).

Τώρα πως οι αστρονόμοι αυτοί διάλεξαν αυτούς τους αριθμούς, είναι μια άλλη ιστορία την οποία σας θίγω στα πρώτα - πρώτα λόγια μου, όταν σας γράφω ότι είναι Πυθαγόρειοι χώροι η Πυθαγόρεια εδάφη αυτές οι αποκαλύψεις των αριθμών, που αντιπροσωπεύουν την ίδια την ουσία με τα προγράμματα της.
Με βάση το μηδέν, οι αριθμοί αυτοί, είναι πολλαπλάσια του αριθμού τρία. Της Τετρακτύς γινόμενα.
Να λοιπόν πως έχουν. 0X3=0. 3X1=3. 3X2=6. 3Χ4=12. 3 Χ8=24. 3X16=48. 3X32=96. 3X64= 192. 3Χ128=384. 3X256=768.
Το τριαδικό σύστημα κατευθύνει απόλυτα τα αποτελέσματα που βλέπουμε πάνω στους αριθμούς αυτούς, που είναι δέκα (10).

Ο αριθμός δέκα είναι ιερός και αντιπροσωπεύει την ίδια Τετρακτύ αφού αποτελείται από τους πρώτους τέσσερις αριθμούς, που ξέρουμε οι άνθρωποι.
1+2+3+4 = 10. Οι τέσσερις αυτοί αριθμοί, μας δίνουν το ιερό πηλίκο δέκα. 10= 1+0=1. Να πάλι η ακατάλυτη Μονάδα. Τώρα ας παρατηρήσουμε καλά τους αριθμούς που βρήκαμε προσθέτοντας μαζί τους, τον αριθμό 4. 0+4=4, 3+4=7, 6+4=10, 12+4=16, 24+4=28, 48+4=52, 96+ 4=100, 192+4=196, 384+4=388, 768 +4=772.
Οι καινούριοι αυτοί αριθμοί δυναμώθηκαν με τη δύναμη του αριθμού τέσσερα που προστέθηκε στον καθένα τους.

Τώρα αν διαιρέσουμε τους αριθμούς αυτούς με τον αριθμό δέκα (10), θα μας δώσουν στη σειρά που είναι τις αποστάσεις των πλανητών μας από τον Ήλιο - πατέρα.
Αυτό είναι καταπληκτικό γιατί προέρχεται από μια άλλη ανακάλυψη, την απόσταση γης - ήλιου που μας δίνει τον τρόπο μέτρησης των αποστάσεων μέσα στον κόσμο και μας λύνει το μεγάλο πρόβλημα της μυστηριακης Τετρακτύς του Πυθαγόρα που μετρούσε τη συνεχή επέκταση της ύλης μέσα στο χάος.

Ας παρακολουθήσουμε όμως την αριθμητική διάταξη, που θα μας.δώσει απίστευτα και ακατανόητα αποτελέσματα αυτά που έλεγαν οι Πυθαγόρειοι, ότι ήταν ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ και κάτοχος τους ήταν ο Φερεκύδης, ο δάσκαλος του Πυθαγόρα.
Να και η διαίρεση τους με τον αριθμό δέκα.

4:10=0,4 ΕΡΜΗΣ
7:10=0,7 ΑΦΡΟΔΙΤΗ
10:10=1 ΓΗ
16:10=1,6 ΑΡΗΣ
28:10=2,8 ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΕΙΣ
52:10=5,2 ΔΙΑΣ
100:10= 10 ΚΡΟΝΟΣ
196:10=19,6 ΟΥΡΑΝΟΣ
388:10=38,8 ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ
772:10=77,2 ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ

Τώρα δέστε και σεις κατάπληκτοι, ό,τι είδαν και οι εφευρέτες του νόμου τούτου. Βέβαια στα 1778 που τον ανακοίνωσε ο πολύς Μπόντε, δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί οι αστεροειδείς, ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας. Όμως ο νόμος τους υποδείκνυε ξεκάθαρα και φυσικά βοήθησε την ανακάλυψή τους.
Να τώρα και ο επίσημος πίνακας αποστάσεων των πλανητών από το κέντρο του Ήλιου.

Σ' αυτό τον πίνακα σας δίνω μόνο εννιά αντί για δέκα, που είναι ο διαλυμένος πλανήτης του συστήματος μας και ονομάζουμε τα λείψανα του «Αστεροειδείς».

http://i834.photobucket.com/albums/z...perer_m/T1.gif


Αφού στον πίνακα που σας παρέθεσα είδατε τις αποστάσεις σε αστρονομικές μονάδες και σε εκατομμύρια χιλιόμετρα, τώρα μπορείτε να συγκρίνετε τον πίνακα του Μπόντε, όπως τον μάθαμε, με τις αστρικές μονάδες, ώστε και μόνοι σας να συμπεράνετε, όπως συμπέρανα και εγώ με τη σειρά μου.

http://i834.photobucket.com/albums/z...perer_m/T2.gif

Καθώς παρατηρείτε, οι δύο τελευταία πλανήτες ξεφεύγουν από τον νόμο του Μπόντε. Ο Ποσειδώνας, αντί 38,8 αστρονομικές μονάδες παρουσιάζεται με 30,110 σήμερα με τα τελειότερα μέσα που διαθέτουμε. Περίπου 9 αστρονομικές μονάδες διαφορά υπάρχει, ανάμεσα στο νόμο του Μπόντε (38,8) και της σημερινής αστρονομικής μέτρησης (30,110).
Ο Πλούτωνας έχει μία αδικαιολόγητη διαφορά. Κατά το νόμο του Μπόντε, πρέπει να βρίσκεται στην απόσταση των 77,2 αστρονομικών μονάδων, ενώ με τη σημερινή αστρονομική μέτρηση, μας δίνει μόνο 39,6 αστρονομικές μονάδες.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την τεράστια αυτή διαφορά ανάμεσα στις δυο μετρήσεις, στου Μπόντε τις υποδεικνυόμενες αποστάσεις με το νόμο του που στους άλλους πλανήτες επαληθεύεται και στην καταμέτρηση της Αστρονομίας.
Μήπως δεν είναι η θέση αυτή που υποδεικνύει ο νόμος του Μπόντε; Μήπως υπάρχει η υπήρχε άλλος στη θέση του πλανήτης που για λόγους αγνώστους σε μας δεν ανακαλύφθηκε;
Η μήπως ρουφήχτηκε από δυνάμεις ισχυρότερες και έφυγε για πάντα από το ηλιακό μας σύστημα;
Μήπως είναι καλυμμένος με αντιύλης σωματίδια και δε μας γίνεται ορατός; Ή μήπως διατρέχει την τραγωδία της διάλυσης του, όπως την έπαθε ο άγνωστος πλανήτης μας που τώρα τον γνωρίζουμε με τα λείψανα του, τους αστεροειδείς;

Ο νόμος του Μπόντε είναι παράγωγο της Τετρακτύς και είναι αληθέστατος. Αυτόν που μας υποδεικνύει, δεν είναι ο Πλούτωνας, αλλά κάποιος μακρύτερα μας άγνωστος, σε 77,2 αστρικές μονάδες και όχι σε 39,6 που βρίσκεται ο Πλούτωνας.
Αν όμως είναι ο Πλούτωνας στη θέση αυτή των 40 αστρονομικών μονάδων και όχι των 77,2 που ο νόμος του Μπόντε μας υποδεικνύει, τότε συμβαίνει αυτό το άλλο, ότι πρέπει να βρεθεί ο Ήφαιστος, ο χαμένος και αναζητούμενος πλανήτης η Θεός των αρχαίων Ελλήνων και της Ελληνικής Μυθολογίας.
Αν όμως βεβαιωθεί επίσημα η απουσία του, η ανυπαρξία του, τότε πρέπει να στραφούμε στην αναζήτηση του χαμένου αδελφού πλανήτη, στα υπονοούμενα της Πυθαγορικής Αριθμοσοφίας, στα Τερατουργήματα του Πυθαγόρα.

Η αντιύλη, εχθρός θανάσιμος της ύλης, (Βλέπε ανέκδοτο βιβλίο Ν. Μαργιωρή «Ύλη και Αντιύλη») διάλυσε η αιχμαλώτισε τον απομακρυσμένο από την οικογένεια πλανήτη μας. Κανονικά ζητούμε όχι έναν, άλλα δύο αγνώστους πλανήτες, ώστε να γίνουν όλοι δώδεκα και ένας ο πατέρας τους ήλιος, δεκατρείς συνολικά (13), που είναι ο ιερός αριθμός τέσσερα - Τετρακτύς. 1+3=4.
Μια όμως και αναφέραμε τις αστρονομικές μονάδες, πρέπει να πούμε την προέλευσή τους. Εδώ βρίσκεται και το μεγάλο ερωτηματικό.
Η απόσταση γης - ήλιου είναι ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα και βγαίνει από την εξής σκέψη και τον εξής υπολογισμό. Οκτώ λεπτά πρώτα, που κάνει η ηλιοακτίδα να φτάσει στη γη, αν γίνουν δεύτερα, μας γίνονται 8X60 =480. 480Χ300.000 χιλιόμετρα 144.000, χλμ. λαμβανομένης υπ' όψη της αφετηρίας της ακτίνας από το κέντρο του ήλιου μας.

Αύτη η απόσταση γης - ήλιου των εκατόν πενήντα εκατομμυρίων χιλιομέτρων αποτελεί το μέτρο μέτρησης με αστρονομικές μονάδες. Όταν λέμε, μια αστρονομική μονάδα, εννοούμε την απόσταση αυτή που έγραψα.
Τώρα πως κατά το νόμο και τον πίνακα Μπόντε ταιριάζουν οι αποστάσεις για όλους τους πλανήτες, η επιστήμη δεν απάντησε ακόμα. Αρκέστηκε να τον παραδεχθεί και μάλιστα να τον χρησιμοποιεί σαν πιο ακριβές μέτρο μέτρησης των αποστάσεων των πλανήτων, αφού ταιριάζει με την ταχύτητα του φωτός, αναμφισβήτητης ακρίβειας.

Στην απόλυτη ακρίβεια της η απόσταση γης - ήλιου, είναι 149,50 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Ένα έτος φωτός περιέχει 9,5 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα.
Ένα Παρσέκ περιέχει 31 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα η 3 1/4 έτη φωτός.
Ο πατέρας ήλιος τρέχει με την ταχύτητα των είκοσι χιλιομέτρων στο δευτερόλεπτο, παρασύροντας μαζί του και όλο το οικογενειακό του σύνολο.
Κατευθύνεται προς τον αστερισμό του Ηρακλή και ιδιαίτερα στον Όμικρον του ίδιου αστερισμού. Το σημείο αυτό λέγεται από τους αστρονόμους άπηκας η κόρυμβος και βρίσκεται στο βόρειο ημισφαίριο του ουρανού κοντά στο λαμπερότατο αστέρι Βέγα.

Αν τα χρόνια ήταν άλλα θα σας έγραφα τα αλησμόνητα εκείνα λόγια που έγραψε ο Γαλιλαίος στα 1610 στις 29 Σεπτεμβρίου, όταν σήκωσε το χειροποίητο του τηλεσκόπιο που έφτιαξε ο ίδιος και παρακολούθησε τις φάσεις της Αφροδίτης.
«haec immatura a me iam frustra leguntur, o, y».
Δηλαδή: «όσα δεν είναι κατανοητά και είναι απόκρυφα για τους άλλους, έχουν γίνει πια γνωστά ολότελα από μένα».
Στις 11 Δεκεμβρίου όμως αναθάρεψε και πιστεύοντας στις υποσχέσεις αξιωματούχου της Ιερής Εξέτασης, διόρθωσε τα παραπάνω και έγραψε:
«cunthae figuras amulatur mater amorum». Δηλαδή: «Ή μητέρα των ερώτων μιμείται τις φάσεις της Αρτέμιδας». «Ή Αφροδίτη εφαρμόζει τις φάσεις της Σελήνης».

Όμως επειδή σήμερα ευτυχώς για τον πολιτισμό μας δεν υπάρχει η ανασταλτική δραστηριότητα της Ιερής Εξέτασης, μπορούμε να μιλήσουμε ελεύθερα και να διατυπώσουμε τις σκέψεις και μελέτες μας, πάνω σ' αυτά τα θέματα, που περιέχουν εκπληκτικές αποκαλύψεις για κάθε άνθρωπο.
Το ηλιακό μας σύστημα είναι από τις μικρότερες οικογένειες μέσα στο σύμπαν μας και συμπεριλαμβάνεται μέσα στο γαλαξία μας που μ' άλλους δέκα τρεις μεγαλύτερους του, αποτελεί την τυπική γειτονία των τοπικών γαλαξιών. Μέσα σ' αυτούς, υπάρχουν απειράριθμοι σε ποσότητες εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ήλιοι με τους πλανήτες τους και τους πολλούς τους κόσμους.

Ο νόμος του Μπόντε ήταν η αρχή, ο μίτος θα λέγαμε να βγούμε από το σκοτεινό λαβύρινθο, του φόβου και της αμφιβολίας και να μετρήσουμε για να μελετήσουμε τις αποστάσεις σε αστρονομικές μονάδες, ύστερα σε έτη φωτός και έπειτα σε Παρσέκ τα βάθη και τα πλάτη του απεριόριστου και περιορισμένου σύμπαντός μας.
Ο Πυθαγόρας και οι προηγούμενοι του γνώριζαν αυτά, που μόλις τώρα αρχίζουμε να νιώθουμε. Δεν είναι πια μυστήρια και προ παντός απόκρυφα. Λέγονται φανερά.
Υπάρχει μέσα, κοντά, ολόγυρα, στη γειτονιά μας, το ίδιο το Αντισύμπαν, η περιβόητη Αντιύλη, που μας κρατά αιχμαλώτους της παντοδυναμίας της και περισσότερο της ιδιοσυστασίας της. Κινδυνεύει το Σύμπαν από το Αντισύμπαν και η Ύλη μας, από την Αντιύλη. Η καταστροφή μας δεν είναι μακρυνή. Σε τρία τρισεκατομμύρια χρόνια, μπορεί πάλι να συμβεί...

******


Απόσπασμα Διδασκαλίας
του ΟΜΑΚΟΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
εκ της πλουσιωτάτης παρακαταθήκης
του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΡΓΙΩΡΓΗ