Γιατί λειτουργεί η Αστρολογία

Από τους προϊστορικούς χρόνους, η ανθρωπότητα είχε προσπαθήσει να κατανοήσει τη γήινη εμπειρία της. Η πρώτη κίνηση προς αυτό ίσως να ήταν η κατεύθυνση του βλέμματος του κατοίκου των σπηλαίων προς τους ουρανούς, απορώντας και εικάζοντας τα μελλοντικά γεγονότα. Ο ουρανός μπορούσε να πει ιστορίες, επεφύλασσε οιωνούς. Μπορούσε να προβλέψει τις καιρικές συνθήκες που με τη σειρά τους είχαν επιπτώσεις στα ταξίδια, στο κυνήγι και στη γεωργία. Το φως της ημέρας και το σκοτάδι υπολογίστηκαν σύμφωνα την ανατολή και τη δύση εκείνων των δύο μεγαλόπρεπων σωμάτων, του Ήλιου και της Σελήνης. Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τον ουρανό ως ένα σχεδιάγραμμα για τις κινήσεις τους. Οι αποκαλούμενοι "Σοφοί" ήταν εκείνοι που έκαναν λεπτομερή μελέτη των σχημάτων των πλανητών και των αστέρων και που παρατηρούσαν με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως οδηγοί. Οι παρατηρήσεις αυτές γίνονταν σε συσχέτιση με τον τρόπο που η Μητέρα Φύση καθρέφτιζε τα μελλούμενα γεγονότα στον ουρανό. Η δραστηριότητα των οστρακόδερμων και η περιοδικότητα της παλίρροιας συνέπιπταν με τις φάσεις της σελήνης. Οι ναυτικοί λαοί, που στερούνταν πυξίδων, χρησιμοποιούσαν τον Πολικό Αστέρα και άλλους αστερισμούς για τη ναυσιπλοΐα. Οι Αιγύπτιοι επανειλημμένα είχαν παρατηρήσει ότι ο Νείλος πλημμύριζε κάθε φορά που ανέτελλε ο Σείριος μαζί με τον Ήλιο. Ο ωρολόγιος μηχανισμός με τον οποίο οι αρχαίοι παρατηρούσαν τον ουρανό, διαμόρφωνε και καθόριζε τα ετήσια ημερολόγιά τους. Επιπλέον, αυτό το ωριαίο σύστημα εξέτασης των ουράνιων φαινομένων λειτουργούσε.

Πώς όμως γινόταν αυτό; Τι ήταν αυτό που έφερνε σε άμεσο συσχετισμό τη γη με τον ουρανό; Η αστρονομία ήταν η μελέτη των πλανητών και των αστέρων, κατόπιν η αστρολογία ταυτίστηκε με τον ορισμό που δόθηκε από τον Ralph Waldo Emerson, εκπρόσωπο του υπερβατισμού. Επρόκειτο, απλά, για την "εφαρμογή της αστρονομίας στα καθημερινά ζητήματα των ανθρώπων".

Ο Βρετανός αστρονόμος Percy Seymour έγραψε ένα βιβλίο που προκάλεσε έκπληξη, με τίτλο "Αστρολογία, η Απόδειξη της Επιστήμης" (Astrology, the Evidence of Science), στο οποίο υποστηρίζει ότι ορισμένες προβλέψεις που γίνονται, με βάση τα ωροσκόπιο, μπορούν να εξηγηθούν λογικά και να εξεταστούν επιστημονικά. Υιοθετώντας μια τέτοια θεωρία, στοιχημάτισε την επαγγελματική του θέση και, κατά συνέπεια, αντιμετώπισε μεγάλη κριτική. Στην επιστήμη της Αστρολογίας δεν είναι άγνωστη η σκληρή κριτική, ενώ πολλές φορές αντιμετωπίστηκε ως αντικείμενο χλευασμού. Ο Rob Hand, αστρολόγος, συντάκτης και συνιδρυτής του Astrolabe, υποστηρίζει ότι "ο τρόπος που τα ΜΜΕ ασχολούνται με την Αστρολογία είναι υπεύθυνος για την χλευαστική αντιμετώπισή της." [1]

Ο Seymour είναι κάτοχος μάστερ και διδακτορικών πτυχίων στην αστροφυσική και έχει υπηρετήσει ως λέκτορας στο Royal Observatory στο Γκρήνουιτς της Αγγλίας. Αυτήν την περίοδο είναι βασικός λέκτορας στην έδρα Αστρονομίας στο Plymouth Polytechnic Institute στη νοτιοδυτική Αγγλία και διευθυντής του εκεί πλανηταρίου. "Φυσικά περίμενα ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις για τη θεωρία μου", παραδέχεται ο Seymour, "αλλά δεν περίμενα η επίθεση να είναι τόσο σφοδρή και παράλογη. Μερικοί από τους συναδέλφους μου εδώ στο πολυτεχνείο και στη Βασιλική Αστρονομική Κοινότητα (Royal Astronomical Society) απορρίπτουν απλά την ιδέα χωρίς να διαβάσουν το βιβλίο ή ακόμα και χωρίς να εξετάσουν τα αποδεικτικά στοιχεία. Εν τω μεταξύ, πολλοί άλλοι, ακόμα και σεβαστοί, επιστήμονες, έχουν διατυπώσει θεωρίες σχετικά με τον Κόσμο, που είναι κάπως παράξενες, προκειμένου να εξηγήσουν την εξαφάνιση των δεινοσαύρων ή κάτι άλλο. Κανένα πρόβλημα! Αν όμως κάποιος διατυπώσει μια θεωρία για την αστρολογία οι άνθρωποι υποθέτουν ότι είναι τρελός." [2]

Ο ίδιος ο Seymour αντιμετώπιζε σκεπτικιστικά την αστρολογία έως το 1984, όταν του ζητήθηκε η σύντομη άποψή του σε συνέντευξη από το BBC. Η απάντησή του, τυπική στην ερώτηση, ήταν η εξής:"έχω στη διάθεση μου στοιχεία προκειμένου να υποστηριχθούν ορισμένες πτυχές της αστρολογίας, αλλά δεν θα μπορούσα προσωπικά να σκεφτώ οποιονδήποτε μηχανισμό για να εξηγήσω πώς οι πλανήτες, ο ήλιος, και η σελήνη μπορούν να επηρεάσουν την ανθρώπινη ζωή." [3] Άρχισε, έπειτα, να ξανασκέφτεται σοβαρά την ελαφρώς επιθετική απάντησή του σε αυτήν την αιώνια υπαρκτή ερώτηση και ανακάλυψε τον μηχανισμό που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ο χαμένος συνδετικός κρίκος μεταξύ του Κόσμου και των ανθρώπων. Η θεωρία του είναι τώρα σαφής και απλή: "... η αστρολογία δεν έχει να κάνει με τον μυστικισμό ή την μαγεία, αλλά βασίζεται στα μαγνητικά κύματα. Μπορεί να εξηγηθεί μέσα από την έντονη δραστηριότητα του ήλιου, όπως επηρεάζεται από την κίνηση των πλανητών, όπως συνδέεται με τη γη με τον ηλιακό αέρα και όπως γίνεται αντιληπτή σε μας μέσω του μαγνητικού πεδίου της γης, ενώ ακόμα αναπτυσσόμαστε μέσα στη μήτρα της μητέρας μας." [4]

Η αρχική απόδειξη για την εγκυρότητα της αστρολογίας που ο Seymour υιοθέτησε ήταν η εργασία του Michel Gauquelin, ενός γάλλου ψυχολόγου- στατιστικολόγου, του οποίου η αυστηρή μέθοδος δοκιμής της αστρολογίας έδειξε ότι η θέση των πλανητών στο ωροσκόπιο ως σύνολο, και όχι μόνο το ηλιακό ζώδιο, μπορεί να δώσει ένα τελικό συμπέρασμα. Με άλλα λόγια, τα συστατικά στοιχεία ενός γενέθλιου χάρτη είναι πιο σημαντικά από το σύνολό τους. Το 1951, «οπλισμένος» με τα στοιχεία γέννησης 576 γάλλων γιατρών, οι οποίοι είχαν επιλεγεί από την Academie de Medecine, ο Gauquelin σημείωσε σημαντική πρόοδο στην έρευνά του. "Έχοντας (πολύ επώδυνα) υπολογίσει δια χειρός τη θέση των πλανητών σύμφωνα με την ώρα της γέννησης κάθε γιατρού, έκανα μια στατιστική συνολική καταγραφή των συμπερασμάτων μου. Ξαφνικά, μου παρουσιάστηκε ένα σημαντικό δεδομένο. Οι γιατροί που επέλεξα δεν είχαν γεννηθεί με συνήθη χαρακτηριστικά. Είχαν γεννηθεί, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, δύο ώρες περίπου μετά την ανατολή και το μεσουράνημα δύο πλανητών, του Άρη και του Κρόνου. Επιπλέον, ήταν ελάχιστες οι γεννήσεις μετά από την ανατολή και το μεσουράνημα του Δία. Μετά από μια τέτοια μακροχρόνια και άκαρπη αναζήτηση, ήμουν εδώ, αντιμέτωπος με όχι ένα, αλλά τρία εκπληκτικά ευρήματα – τα οποία προέκυψαν από την παρατήρηση της καθημερινής κίνησης των πλανητών." [5]

Ο Gauquelin εξέτασε αυτήν την νέα μέθοδο περαιτέρω με την υποβολή στην ίδια διερεύνηση των γενέθλιων χαρτών 508 γιατρών που δεν ήταν ακόμα εκλεγμένοι από την Academie de Medecine. "Υπολόγισα τις θέσεις του Άρη και του Κρόνου. Για άλλη μια φορά, οι γιατροί αυτοί είχαν γεννηθεί στην ανατολή και στο μεσουράνημα αυτών των πλανητών. Για άλλη μια φορά, δεν υπήρχαν γεννήσεις, όταν ο Δίας κινείτο στο συγκεκριμένο τεταρτημόριο του πλανητικού στερεώματος". [6] Ο τομέας που ο Gauquelin αναφέρει συγκεκριμένα είναι το τεταρτημόριο του ωροσκοπίου από τον 10ο μέχρι τον 12ο οίκο.

Η ανακάλυψη του Gauquelin οδήγησε σε περαιτέρω έρευνα για ακόμα μια θεωρία, αυτήν της "πλανητικής κληρονομικότητας", ένα σημείο που έχει κοινά στοιχεία με τη θεωρία του Seymour ότι η αστρολογία "... γίνεται αντιληπτή από μας μέσω του μαγνητικού πεδίου της γης, ενώ αναπτυσσόμαστε μέσα στη μήτρα της μητέρας μας". Δέκα έξι χρόνια μετά και αφού μελετήθηκαν πάνω από 30.000 γενέθλιοι χάρτες, ο Gauquelin δημοσίευσε τα αποτελέσματά του στο βιβλίο L'Hérédité Planétaire: "Τα παιδιά έχουν την τάση να γεννιούνται όταν έχει μόλις ανατείλει ένας πλανήτης ή μεσουρανεί και εάν ο ίδιος αυτός πλανήτης ήταν στα ίδια τεταρτημόρια του ουρανού κατά τη γέννηση των γονέων τους. Βεβαίως, αυτή η τάση δεν είναι πολύ έντονη, παρόλα αυτά, λαμβάνοντας υπόψη τον μεγάλο αριθμό γεννήσεων που εξετάστηκαν, η πιθανότητα να υπάρχουν τόσες πολλές πλανητικές ομοιότητες από τη μια γενεά στην άλλη από τύχη καταλήγει να είναι λιγότερο από μία προς ένα εκατομμύριο(1/1.000.000)." [7]

Κατά συνέπεια, ο Gauquelin αντέκρουσε τον Kepler που, το 1598, προσπάθησε να πείσει τους άλλους για τη θεωρία του περί αστρικής κληρονομικότητας: "Ιδού οι συγγένειες των γεννήσεων. Έχετε σύνοδο Ήλιου-Ερμή, το ίδιο και ο γιος σας. Και οι δύο έχετε τον Ερμή πίσω από τον Ήλιο. Έχετε έναν τρίγωνο Κρόνου-Σελήνης, ο γιος σας έχει σχεδόν εξάγωνο Κρόνου-Σελήνης. Η Αφροδίτη σας και η δική του είναι σε αντίθεση... " [8]. Ο Kepler μπορούσε μόνο να προτάξει απλοϊκές προτάσεις, επειδή στερείτο πρόσβασης σε χιλιάδες χρονολογίες γέννησης, ενώ ο Gauquelin ήταν σε θέση να εξασφαλίσει κάτι τέτοιο.

Στην ανακάλυψη του μηχανισμού εξήγησης του τρόπου που οι πλανήτες, ο Ήλιος, και η Σελήνη μπορούν να επηρεάσουν την ανθρώπινη ζωή, ο Seymour ισχυρίζεται ότι τα αποτελέσματα του Gauquelin για την πλανητική κληρονομικότητα "είναι ό,τι πιο σημαντικό απ’ όλα τα συμπεράσματά του, όσον αφορά τη δική μου θεωρία. Αυτό συμβαίνει, επειδή είναι βασισμένα σε αντικειμενικές ποσοτικές μετρήσεις, όπως οι πλανητικές θέσεις και οι χρονολογίες, σε αντιδιαστολή με τα γνωρίσματα της προσωπικότητας. Δείχνουν, επίσης, αρκετά σαφώς, ότι εμπλέκεται ένας φυσικός παράγοντας. Γνώριζα ότι ο Gauquelin παρατήρησε ότι αυτές οι επιρροές ήταν έντονες σε μέρες με μεγάλη μαγνητική διαταραχή και αυτό μου φάνηκε πολύ σημαντικό και έτσι άρχισα να το εξετάζω διεξοδικά". [9]

Οι μαγνητικές διαταραχές είναι το κλειδί για το αρχαίο αξίωμα "όπως πάνω, έτσι κάτω", επειδή η διαταραχή αυτή δημιουργεί δράση που γίνεται αντιληπτή και η οποία, στη συνέχεια, μπορεί να παρατηρηθεί και να αναλυθεί. Άλλωστε, η θεωρία του Seymour για το πώς λειτουργεί η αστρολογία είναι βασισμένη στο μαγνητισμό. Ο τρόπος που η μήτρα μπορεί να συλλάβει ένα μαγνητικό ερέθισμα γίνεται μέσω του νευρικού συστήματος. Με τον ίδιο τρόπο που ένα μωρό μοιάζει στους γονείς του, όσον αφορά τα φυσικά χαρακτηριστικά, έτσι και οι μαγνητικές κεραίες του συνδέονται και συντονίζονται στις ίδιες μαγνητικές συχνότητες με αυτές της μητέρας ή/ και του πατέρα. Ο Seymour μάς υπενθυμίζει ότι η ίδια η γη είναι ένας μεγάλος μαγνήτης, που περιβάλλεται από ένα μαγνητικό πεδίο που είναι 20 έως 30 φορές μεγαλύτερο από τον ίδιο τον πλανήτη. Επομένως, η μαγνητική έλξη ή "οι διαταραχές" απορροφώνται έντονα. Όταν ένα μωρό πρόκειται να γεννηθεί, ένα μαγνητικό σήμα από έναν πλανήτη, το οποίο γίνεται αντιληπτό από τις νευρικές κεραίες στη μήτρα της μητέρας, προκαλεί τη συγκεκριμένη στιγμή γέννησης. "Η αστρολογία...αντέστρεψε τη φυσική ροή των πραγμάτων αποδίδοντας στους πλανήτες τη δύναμη να προβλέπουν την προσωπικότητα. Αυτό για το οποίο ο Seymour αισθάνεται πεπεισμένος είναι ότι τα γονίδια θέτουν τις βάσεις για την προσωπικότητα και τα γονίδια καθορίζουν ποιο πλανητικό μαγνητικό σήμα θα δηλώσει τη γέννηση του ατόμου. Η αστρολογία προσδιορίζει απλά ποια φύση ήδη έχει οριστεί, αλλά τα αποτελέσματα που η αστρολογία περιγράφει δεν είναι επιφανειακά με κανένα τρόπο, ούτε περιορίζονται στις πρώτες στιγμές της ζωής του ατόμου." [10]


Αυτό που είναι περίεργο με τη θεωρία του Seymour σχετικά με τον μαγνητισμό είναι ότι, αν και αναγνωρίζει πλήρως τις ηλιακές κηλίδες, τις ηλιακές εξάρσεις, τις ηλιακές φλόγες και τους ηλιακούς ανέμους, δεν αναφέρεται ποτέ στην εργασία τού πατέρα της έρευνας των ηλιακών κηλίδων, John H. Nelson. Ένας ερασιτέχνης αστρονόμος από την παιδική του ηλικία και ραδιοχειριστής για την RCA Communications, ο Nelson καινοτόμησε στην έρευνα και στην πρόβλεψη σχετικά με τον ήλιο, μέσα από αυστηρό πειραματισμό που διήρκησε πάνω από 25 χρόνια. Το 1946 του δόθηκε ο τίτλος " Αναλυτής Διάδοσης Μικρού Μήκους Κυμάτων" και άρχισε μια σειρά επιστημονικών παρατηρήσεων, τα αποτελέσματα των οποίων ήταν αντιφατικά. "Συνειδητοποιήσαμε ότι ο ήλιος επηρεάζει κάπως τους πλανήτες ή ότι οι πλανήτες επηρεάζουν κάπως τον ήλιο, με τρόπο που οι μέχρι στιγμής αναγνωρισμένοι νόμοι της επιστήμης αδυνατούν να εξηγήσουν. Παρόλο που οι ηλιακές κηλίδες δεν έχουν γίνει πλήρως κατανοητές, πρόσεξα, μέσω προσεκτικής παρατήρησης, ότι είναι προβλέψιμες. Το γιατί οι προβλέψεις επαληθεύονται δεν είναι εύκολα προφανές. Όταν οι μελλοντικοί ερασιτέχνες ή επιστήμονες βρουν επιστημονική εξήγηση γι' αυτό που πραγματοποιείται στο ηλιακό σύστημα, στον ήλιο και στην ιονόσφαιρα της γης, θα μπορέσουμε να διαχωρίσουμε το θέμα από τον αποκρυφισμό και θα του δώσουμε επιστημονική βάση. Είμαι βέβαιος ότι αυτό θα είναι εφικτό κάποια μέρα." [11]

Οι Κινέζοι είχαν καταγράψει τις ηλιακές κηλίδες από τους αρχαίους χρόνους, αλλά ήταν ο αναγεννησιακός επιστήμονας Γαλιλαίος Galilei, ο οποίος, αφού τις παρατήρησε με το τηλεσκόπιο που είχε φτιάξει, τις παρουσίασε στους επιστήμονες, τον 16ο αιώνα στην Ιταλία. Εκείνη την εποχή, οι επιστήμονες συνδέονταν με την Καθολική Εκκλησία, της οποίας τα άτεγκτα δόγματα δεν επέτρεπαν την ελεύθερη σκέψη. Το δόγμα της Εκκλησίας για τον Ήλιο και τους πλανήτες βασιζόταν στον Αριστοτέλη, ο οποίος υποστήριζε ότι ο Ήλιος ήταν τέλειος και χωρίς οποιαδήποτε κηλίδα. Ο Γαλιλαίος, επιμένοντας επανειλημμένα ότι ο ήλιος περιοδικά παρουσίαζε μαύρα σημεία στην επιφάνειά του, υπέστη έντονη φονταμενταλιστική αντίδραση, ενώ του είπαν ότι, αν δεν ακύρωνε τη δήλωσή του, θα τιμωρούνταν με βασανιστήρια. Αγανακτισμένος και γεμάτος άγχος, απέσυρε τελικά τη δήλωσή του, λέγεται όμως ότι αμέσως μετά από την δήλωση μετανοίας μουρμούρισε, "αλλά εγώ όντως τις είδα". [12]

Ο Nelson ακολούθησε επίπονα τη μέθοδο πειραματισμού του. Η RCA κατασκεύασε έναν ηλιακό χάρτη, στον οποίο ο Nelson μπορούσε να καταγράψει τις ηλιακές κηλίδες, μετά από παρατήρησή τους με τηλεσκόπιο, όπως ακριβώς είχε κάνει και ο Γαλιλαίος. Με αυτόν τον χάρτη μπορούσε να κάνει τα σχέδια των ηλιακών κηλίδων και να τα τοποθετήσει έπειτα στην κατάλληλη θέση που βρίσκονταν στον Ήλιο. Αρχικά, η έρευνα με αυτούς τους χάρτες επιβεβαίωσε ότι οι προϋποθέσεις των ραδιοσυχνοτήτων ποίκιλλαν, σε συνάρτηση με τον αριθμό των κηλίδων από βδομάδα σε βδομάδα, και ακόμα και σε μερικές περιπτώσεις από μέρα σε μέρα. Παρατηρήθηκε επίσης ότι μερικοί τύποι κηλίδων ασκούσαν μεγαλύτερη επιρροή σε σχέση με άλλες. Με αυτές οι πληροφορίες ο Nelson μπόρεσε να αναπτύξει ένα σύστημα πρόβλεψης της χρονικής μεταβολής των συχνοτήτων σε καθημερινή βάση. "Αυτό αύξησε την αποδοτικότητά μας στον χειρισμό των μηνυμάτων, επειδή θα χανόταν λιγότερος χρόνος κατά τη διάρκεια αυτών που είναι γνωστές ως "μεταβατικές περίοδοι συχνότητας". Υπό κανονικές συνθήκες, θα εμφανίζονταν περίπου δύο ώρες νωρίτερα ενώ, διαφορετικά θα μπορούσε να είναι περίπου δύο ώρες αργότερα. Το να προβλέπουμε τις μεταβολές ωφελούσε στην εξοικονόμηση χρόνου, αλλά και δύναμης.

"Ήταν πολύ πιο δύσκολο ο να γίνουν κατανοητές οι ηλιακές κηλίδες σε σχέση με τα καλά και κακά ραδιοσήματα. Χαρτογράφησα και ανέλυσα τις ηλιακές κηλίδες για ένα περίπου έτος, προτού τολμήσω να δοκιμάσω να προβλέψω για το πώς επρόκειτο αυτές να επηρεάσουν τα ραδιοσήματα. Ωστόσο κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1947-48 σημειώθηκε πρόοδος, όταν τοποθέτησα έναν ηλιακό χάρτη σε έναν πίνακα σχεδίων και κατέγραψα τη θέση όλων των ηλιακών κηλίδων κάθε ημέρα, που τα ραδιοσήματα δεν ήταν καλά. Μετά από μερικούς μήνες, αυτός ο χάρτης καλύφθηκε με ηλιακές κηλίδες, αλλά παρουσίασε εμφανώς μια συγκέντρωσή τους σε ένα ιδιαίτερο σημείο της επιφάνειας του ήλιου. Αυτό έδειξε ότι οι κηλίδες σε αυτήν την περιοχή ήταν αυτές που προκαλούν προβλήματα σε εμάς." [13]

Αυτό που ακόμα απεδείχθη περίεργο ήταν ότι κάθε κηλίδα είχε τη "δική της προσωπικότητα". Μερικές κηλίδες προκαλούσαν προβλήματα στα ραδιοσήματα, ενώ άλλες "συμπεριφέρονταν καλά". Ο Nelson δεν μπορούσε να βρει κάποια λογική εξήγηση γι' αυτό. Αυτό, όμως, που μπόρεσε να επισημάνει μετά από τόσα χρόνια έρευνας ήταν ότι οι ηλιακές κηλίδες λειτουργούν μέσα σε έναν κύκλο 11 ετών και συσχετίζονταν με γεγονότα, όπως η σύνοδος ή αντίθεση του Ήλιου με τον Δία, την Αφροδίτη, τον Ερμή και τη Γη.

Αρκετά χρόνια μετά από την εδραίωση αυτής της μνημειώδους έρευνας, ο Nelson αποφάσισε να μάθει περισσότερα για το μυστηριώδες θέμα της Αστρολογίας. Συμμετείχε σε αστρολογικά συνέδρια στη Νέα Υόρκη και, κατόπιν, αποφάσισε να κρατηθεί μακριά από αυτά, δηλώνοντας:"Αυτό που έχω δει στα βιβλία τους είναι ότι η Αστρολογία είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα και ειλικρινά, έχω αρκετά ακόμα να κάνω στην δική μου ειδικότητα". [14] Μετά από ένα συνέδριο, δύο αστρολόγοι τον πλησίασαν και ζήτησαν τα στοιχεία γέννησής του, λέγοντας ότι ήθελαν να κάνουν προβλέψεις γι' αυτόν. "Στην δουλειά μου, που προβλέπει τις μαγνητικές θύελλες, ξέρω ότι μπορώ να κάνω προβλέψεις είτε προς τα εμπρός είτε προς τα πίσω. Εάν παραδείγματος χάριν, κάποιος μου ζητούσε να του πω ποιες ήταν η μαγνητική κατάσταση στις 4 Σεπτεμβρίου το 1918, θα μπορούσα να αναλύσω τις πλανητικές θέσεις εκείνης της ημέρας και να του πω πώς ήταν με αρκετή βεβαιότητα. Σκέφτηκα πως οι αστρολόγοι θα πρέπει να είναι σε θέση να κάνουν το ίδιο πράγμα με τα δικά τους δεδομένα". [15] Ο Nelson αποφάσισε να κάνει μία αναδρομική μελέτη, ζητώντας από κάθε αστρολόγο να του πει τι έκανε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία δύο χρόνια πριν στις 12:30 μ.μ EST. Τρεις μήνες αργότερα, έλαβε μια ανάλυση από κάθε αστρολόγο με μια λεπτομερή ανάλυση της ημερομηνίας. "Ήταν και οι δύο σωστοί, για την ακρίβεια, ενοχλητικά ακριβείς. Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς το κατάφεραν αυτό απλά συγκρίνοντας τις θέσεις των πλανητών την ημέρα που γεννήθηκα με τις θέσεις τους την ημέρα που, αφού τους ζήτησα, ανέλυσαν. Ούτε οι αστρολόγοι οι ίδιοι είχαν κάποια λογική εξήγηση. Αυτό τους τοποθετεί στο ίδιο σημείο με τους αστρονόμους που δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί οι ηλιακές κηλίδες αλλάζουν πολικότητα ανά κύκλο, αλλά και γεωγραφικό πλάτος, όταν αυτός ο κύκλος αλλάξει. Και βρίσκομαι σε μία παρόμοια κατάσταση, επειδή δεν μπορώ να εξηγήσω το συσχετισμό που έχω παρατηρήσει, για πολλά χρόνια, ανάμεσα στη θέση των πλανητών και τη συμπεριφορά των ραδιοσημάτων μικρού κύματος". [16]

Είναι τώρα καιρός τα ΜΜΕ να σταματήσουν να χλευάζουν την αστρολογία. "Το 1988, μια έρευνα του Εθνικού Επιστημονικού Ιδρύματος (National Science Foundation) έδειξε ότι το 38% των ανθρώπων πίστευαν ότι η Αστρολογία είναι "αρκετά επιστημονική" ή "κάπως επιστημονική". Το 6% παραδέχτηκε, ότι κατά καιρούς άλλαζε τα σχέδια του ανάλογα με το ωροσκόπιο του... " [17] Η πρωτοποριακή εργασία του John H. Nelson και η πρόσφατη θεωρία του Percy Seymour έφεραν ισορροπία στους σύγχρονους επιστήμονες για να αλλάξουν ολόκληρη την προοπτική τους αναφορικά με τους μηχανισμούς του σύμπαντος. Εάν το αποκαλούμενο απόκρυφο αξίωμα "όπως κάτω, έτσι πάνω" μπορεί να μορφοποιηθεί μέσα σε μια λογική, αποδεδειγμένη επιστημονικά θεωρία, κατόπιν η ιστορική τέχνη της αστρολογίας θα θεμελιώσει τις αρχές της και ο παγκόσμιος πληθυσμός θα κατανοήσει τα λόγια του φιλοσόφου του 13ου αιώνα St. Thomas Aquinas (Α. Θωμάς Ακινάτης): "Τα ουράνια σώματα είναι η αιτία όσων συμβαίνουν στον κόσμο που φωτίζει η Σελήνη μας".

Σημειώσεις

[1] Patricia King, in Newsweek, January 15, 1990.
[2] Sobel, Dava, "Dr. Zodiac," in Omni, December, 1989, pp.63-64.
[3] Ibid., p. 64.
[4] Ibid.
[5] Michel Gauquelin, Birthtimes, Hill and Wang, New York, 1983, p. 21.
[6] Ibid., p. 26.
[7] Ibid., p. 43.
[8] Ibid., p. 39.
[9] Sobel, Dava, "Dr. Zodiac," in Omni, December 1989, p. 66.
[10] Ibid., p. 68.
[11] John H. Nelson, The Propagation Wizard's Handbook, 73 Inc., Peterborough, NH 1978, p. viii.
[12] Ibid., p. 7.
[13] Ibid., pp. 20-21.
[14] Ibid., p. 84.
[15] Ibid., p. 85.
[16] Ibid., pp.86-87.
[17] Patricia King, in Newsweek, Jan 15, 1990.

All rights reserved © 1999-2000 Jackie Slevin

Συγγραφέας: Jackie Slevin
Πρωτότυπος τίτλος: Why Astrology Works
Πηγή: C.U.R.A. The International Astrology Research Center Astrology: Why Astrology Works by Jackie Slevin
Μετάφραση - Απόδοση: Αγγελική Κ. της Ομάδας Editors and Staff του myHoroscope.gr
(κατόπιν έγγραφης άδειας του εκδότη και συγγραφέα Patrice Guinard).