Η στιγμή της αλήθειας...

[dim-esoteric]

Πόσο επιρρεπείς είμαστε σε αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις (τις οποίες ενίοτε δημιουργούμε και μόνοι μας)?Έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να κοιτάξουμε στα μάτια σκέψεις και συναισθήματα που θα προτιμούσαμε να κρατάμε θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας?

[gold soul]

Kαλημέρα,

..σκέψεις και συναισθήματα που προτιμούμε να κρατάμε θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.. δηλαδή τις ανασφάλειες και τους φόβους μας θα εννοείς, φαντάζομαι..
Νομίζω πως το θέμα δεν είναι το πόσο εύκολο είναι να κοιτάξουμε τους φόβους μας, όπως λες.. αλλά πόσο δύσκολο είναι να μην τους αντιμετωπίζουμε.. να τους αφήνουμε να “χορεύουν” προκλητικά μπροστά μας, να μας αποσπούν την προσοχή απΆτην πραγματικότητα, να υπονομεύουν τις δυνατότητες μας και να “ξεφυτρώνουν” ως δια μαγείας, σαν μικρές Σειρήνες, σε κάθε νέο μας ξεκίνημα..

Οι φόβοι και οι ανασφάλειες είναι δικοί μας και όπως κάθε τι δικό μας, είναι στο χέρι μας να το διαχειριστούμε.. όσο πιο δύσκολη η διαδικασία.. τόσο πιο λυτρωτικό το αποτέλεσμα... τουλάχιστον απΆτη δική μου οπτική.. με ταυ τετράγωνα, αντιθέσεις και την χαρά του ανάδρομου..:cheesy::cry::cheesy:(“παρ� �γοριά στον άρρωστο” θα μου πεις τώρα.. μπορεί.. αλλά μπορεί και όχι..)

Είμαι της γνώμης ότι ποτέ δεν μας έρχεται κάτι που δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, απλά μπορεί να μην το ξέρουμε ότι μπορούμε.. και να μην θέλουμε να το μάθουμε..

Και βέβαια μιλάω για συνθήκες μέσα στα πλαίσια της λογικής.. όχι για τραγικές καταστάσεις που πιθανώς να υπερβαίνουν την ανθρώπινη αντοχή.. έτσι;;

Οπότε.. υπομονή.. είναι θέμα χρόνου και πίστης στον εαυτό μας:love:

Keep walking.. σαν τον Johnnie..
:bigsmile:

[popininja]

Εννοείς αν λέμε ψέμματα στον εαυτό μας?
Χμ, ναι, νομίζω πώς λίγο πολύ όλοι το κάνουμε αυτό.
Θα πρέπει να είμαστε πολύ κατασταλαγμένοι ψυχικά για να μην μας έχει συμβεί.
Θεωρώ πώς όλοι είμαστε ατελείς στον έναν τομέα ή στον άλλον
κι έτσι αντί να κοιτάζουμε μέσα μας και να διορθώνουμε τις πληγές μας εφ΄όλης της ύλης
στρουθοκαμηλίζουμε και τα κουκουλώνουμε όπως όπως.
Αυτό βέβαια δεν είναι λύση. Κάνουμε το πρόβλημα απόστημα και αναγκαστικά
κάποτε πρέπει να αποσυμφορηθούμε απ΄αυτό. Μερικές φορές έχουμε να ασχοληθούμε με άλλα
πιο σημαντικά για την ώρα θέματα και το αφήνουμε γι΄αργότερα....
Πάντως πέρα από τον απολογισμό που κάνει ο καθένας μας μέσα του
πιστεύω πως πολλά πράγματα είτε δε λύνονται ακόμα κι αν τα εξαντλήσεις
είτε λύνονται από μόνα τους...
έτσι απλά.....:wink2:

[leoma]

Εννοείς αν λέμε ψέμματα στον εαυτό μας?
Χμ, ναι, νομίζω πώς λίγο πολύ όλοι το κάνουμε αυτό.
Θα πρέπει να είμαστε πολύ κατασταλαγμένοι ψυχικά για να μην μας έχει συμβεί.
Θεωρώ πώς όλοι είμαστε ατελείς στον έναν τομέα ή στον άλλον
κι έτσι αντί να κοιτάζουμε μέσα μας και να διορθώνουμε τις πληγές μας εφ΄όλης της ύλης
στρουθοκαμηλίζουμε και τα κουκουλώνουμε όπως όπως.
Αυτό βέβαια δεν είναι λύση. Κάνουμε το πρόβλημα απόστημα και αναγκαστικά
κάποτε πρέπει να αποσυμφορηθούμε απ΄αυτό. Μερικές φορές έχουμε να ασχοληθούμε με άλλα
πιο σημαντικά για την ώρα θέματα και το αφήνουμε γι΄αργότερα....
Πάντως πέρα από τον απολογισμό που κάνει ο καθένας μας μέσα του
πιστεύω πως πολλά πράγματα είτε δε λύνονται ακόμα κι αν τα εξαντλήσεις
είτε λύνονται από μόνα τους...
έτσι απλά.....:wink2:

Και τότε περνάει ένας Κρόνος από τον 8ο και μας δίνει να καταλάβουμε :toung:

[dim-esoteric]

Πιστευω ότι ο ευαυτός μας είναι ο τελευτάιος στον οποίον θα πρέπει να λέμε ψέματα και οποιαδήποτε ελλτώματα ή ανασφαλειες δεν πρέπει να είναι κρυφές.Τώρα,συναισθήματα όπως η ζήλεια μπορεί να είναι τόσο έντονα που να καταντάνε καταστροφικά για τις κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις...μια ζήλεια που οφείλεται στην ανασφάλεια μας και την συνηδειτοποίησή της.
Όπως και να έχει,πιστεύω ότι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας έχει να κάνει με καταστάσεις έντασης που οδηγεί στην κάθαρση...μέχρι να ξαναξυπνήσουν οι φόβοι μας.
Οπότε let's keep walking :bigsmile:

[kiaRRa]

Δεν νομίζω πως μπορούμε να πούμε ψεμματα στον εαυτό μας, αλλωστε εκείνος μας ξέρει καλυτερα και δεν παραμυθιάζεται. Απλά λόγω ανασφαλειων, φόβων και αλλων αιτιών δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικοτητα. Οπότε απλά γυρνάμε το κεφάλι περιμένοντας πως και ο εαυτός μας θα κάνει το ίδιο. Εκείνος όμως δεν το κανει, μας παρακολουθεί και εν καιρώ μας αντιλέγει "τι θες τώρα; όταν επρεπε να κανεις κινηση, χαζευες αμέριμνα"
Σε όλους μας υπαρχει μια εσωτερική μαχη που διατηρεί τις ισορροπιες σε γενικό πλάνο... σε ειδικό αλλοτε επικρατούν οι φοβίες μας και αλλοτε ρισκάρουμε.

Νομίζω αντιλαμβάνομαι σαν εναν "κρόνο" τον εαυτό μας. :blink:

[Δείμων]

Δεν νομίζω πως μπορούμε να πούμε ψεμματα στον εαυτό μας, αλλωστε εκείνος μας ξέρει καλυτερα και δεν παραμυθιάζεται. Απλά...

Έχω έναν φίλο Ψαρίνο να σου τον φέρω να του το πεις αυτό... Και μια φίλη Τοξοτένια με Ψαρωροσκόπο, εκεί να δεις δράματα ο Τοξότης με το Ψάρι. Καλά που έχει σύνοδο Πλούτο - ¶ρη στον Σκορπιό και αντέχει.

[kiaRRa]

Έχω έναν φίλο Ψαρίνο να σου τον φέρω να του το πεις αυτό... Και μια φίλη Τοξοτένια με Ψαρωροσκόπο, εκεί να δεις δράματα ο Τοξότης με το Ψάρι. Καλά που έχει σύνοδο Πλούτο - ¶ρη στον Σκορπιό και αντέχει.

Δεν χρειάζεται να κουβαλάς κόσμο, εναν καθρέφτη φέρε μου! Τώρα είμαι σε κρίση... μετά με θυμάται η σελήνη και ο άρης μου!!! :toung:

[Fotini Christodoulou]

Έχω έναν φίλο Ψαρίνο να σου τον φέρω να του το πεις αυτό... Και μια φίλη Τοξοτένια με Ψαρωροσκόπο, εκεί να δεις δράματα ο Τοξότης με το Ψάρι. Καλά που έχει σύνοδο Πλούτο - ¶ρη στον Σκορπιό και αντέχει.

Bασικά όσο Ψάρι κι αν έχει κάποιος κι όσο τονισμένο κι αν ειναι το Ποσειδώνιο στοιχείο , ο εαυτός του την αλήθεια θα την ξέρει όπως και την πραγματικότητα. Τώρα αν ο καθένας μας επιλέγει να στροθοκαμηλίζει είναι μία άλλη ιστορία:bigsmile:

[Ανν Νικολαου]

[QUOTE=dim-esoteric;102073]Πόσο επιρρεπείς είμαστε σε αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις (τις οποίες ενίοτε δημιουργούμε και μόνοι μας)?Έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να κοιτάξουμε στα μάτια σκέψεις και συναισθήματα που θα προτιμούσαμε να κρατάμε θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας?[/


Προσωπικά θεωρώ ότι το ζώων άνθρωπος,συνήθως,δεν έχει ούτε την δύναμη ούτε το θάρρος,να κοιτάξει τον εαυτό του στο καθρέφτη.Είμαστε υποκειμενικοί με τον εαυτό μας,τον εξιδανικεύουμε.Έχουμε ξεχάσει την αυτοκριτική,αλλά στην κριτική είμαστε αστέρια!

[aktina]

Έχω έναν φίλο Ψαρίνο να σου τον φέρω να του το πεις αυτό... Και μια φίλη Τοξοτένια με Ψαρωροσκόπο, εκεί να δεις δράματα ο Τοξότης με το Ψάρι. Καλά που έχει σύνοδο Πλούτο - ¶ρη στον Σκορπιό και αντέχει.

Συμφωνώ για το στοιχείο του Ιχθύ. Μεγάλη ταλαιπωρία!
Επίσης θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει κάποια όψη ή διέλευση που να το ανατρέπει αυτό.
:embarrest:blink:

[Δείμων]

Φωτεινή δεν έχω κάνει Ψάρι αλλά οι εμπειρίες μου με το είδος συνηγορούν στο ότι οι Ιχθείς που σέβονται τον εαυτό τους ακόμα και να την σκιαγραφούν την αλήθεια (που ΠΟΛΥ το αμφιβάλλω) πείθονται τόσο καλά στο να μην την δουν ώστε είναι σαν να μην υπάρχει ή την ανάγουν σε μια απλή πιθανότητα μεταξύ όλων των άλλων. Γιατί τα Ψαράκια είναι και έξυπνα και διαισθητικά. Στο δια ταύτα έχουν το πρόβλημα.

Ανν με τα χρόνια και τις πολλαπλές Πλουτοκρονοεπιστροφές χαστούκια στραπάτσα κλπ. στο τέλος μαθαίνουμε ότι αυτό που υπάρχει στον καθρέφτη είμαστε εμείς και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μας αποδεχτούμε. Τελικά βγαίνει προς όφελός μας, αν και τα ρίσκα βήματα είναι αναπόσπαστο ιδίωμα της νέας ηλικίας. Οπότε όλα απαραίτητα - και στην ώρα τους.

Ακτίνα ακόμα και το μεγαλύτερο ψαροόνειρο υποκλίνεται και διαλά μπροστά σε κάποια σκληρή όψη ¶ρη ή Πλούτο με τα φώτα. Ο πρώτος σε βραχυπρόθεσμη και ο δεύτερος σε μακροπρόθεσμη βάση. Όψεις Κρόνου ή Ποσειδώνα δεν θα έλεγα ότι τα ξυπνάνε, γιατί τον μεν πρώτο έχουν συνηθίσει να τον σέρνουν υπομονετικά ο δε δεύτερος δεν τους κάνει εντύπωση - είναι το σπίτι τους. Ίσως κάποια δυνατή όψη Ουρανού επίσης τα ταρακουνήσει, και αυτό μόνο εάν δεν τους προσφέρεται άλλη επιλογή.

[dim-esoteric]

Έχω έναν φίλο Ψαρίνο να σου τον φέρω να του το πεις αυτό... Και μια φίλη Τοξοτένια με Ψαρωροσκόπο, εκεί να δεις δράματα ο Τοξότης με το Ψάρι. Καλά που έχει σύνοδο Πλούτο - ¶ρη στον Σκορπιό και αντέχει.
Ναι,μεγάλη ταλαιπωρία...ωροσκόπος στον Ιχθύ και Σελήνη στον Σκορπιό,ωραία τα καταφέραμε:cheesy:

[κρασακι]

Συμφωνώ απόλυτα με τη Φωτεινή.. όσο ψάρι και όσο ποσειδώνα να έχει κάποιος μια χαρά την ξέρει μέσα του την αλήθεια και ας μη την παραδέχεται..ειδικά τα ψάρια λόγω και ανεπτυγμένης διαίσθησης έχουν μια φωνούλα κάπου μέσα που τους λέει..ουπς την κάνεις τη βλακεία..δεν είναι για σένα αυτά..ώρα να φεύγεις.. και μια χαρά και μέσα στη θολούρα τους καταλαβαίνουν πως αισθάνονται, αν είναι πραγματικό ή όχι κάτι.

Απλώς αν τους αρέσει η θολούρα και το όνειρο που ζούνε και τη βρίσκουν μέσα εκεί ''για την ώρα'' ή στην χειρότερη για να μην κακοκαρδίσουν κάποιον, επιλέγουν να στρουθοκαμηλίσουν. Όταν σβήσει όλο αυτό αποδέχονται την αλήθεια που τόσο καιρό γνώριζαν.. και το πιστεύω ότι λίγο πολύ όλοι τη γνωρίζουν.:bigsmile:

[κρασακι]

Και όλα αυτά όπως είπες Δείμων τα κάνει λίγο πολύ κάθε ψάρι που σέβεται τον εαυτό του για κάποια περίοδο της ζωής του, και ειδικά την νεανική θα λεγα..αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα τα κάνει για πάντα και μια ζωή..πρώτον δεν τα κάνουν όλοι και δεύτερον ναναι καλά κρόνοι, πλούτωνες, ουρανοί που σου ρίχνουν μια σφαλιάρα που και που (όχι εσένα Δείμων :cheesy:) να ρχεσαι στα ίσια σου και να πέφτεις απο τα ροζ, άσπρα συννεφάκια και να βλέπεις την αλήθεια κατάματα..

[Κοραλλία Μόζορα]

Το πραγματικό θέμα με τους Ιχθείς δεν είναι το όνειρο και τα ροζ συννεφάκια. Οι Ιχθείς είναι το ζώδιο του Ασυνείδητου, που είναι το πιο βαθύ και πιο απρόσιτο κομμάτι του εαυτού μας. Οι Ιχθείς ζουν τον περισσότερο χρόνο εκεί με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται περισσότερο από τα άλλα ζώδια να έχουν συνείδηση των σκέψεων και των συναισθημάτων τους και χρειάζονται μεγαλύτερη προσπάθεια για να αποκτήσουν συνειδητότητα, να είναι δηλαδή "παρόντα" σ' αυτά που τους συμβαίνουν. Οι Ιχθείς που έχουν καλλιεργήσει την συνειδητότητα έχουν τεράστιο όφελος στην συναισθηματική αυτογνωσία τους γιατί ακριβώς έχουν πρόσβαση στον ασυνείδητο κόσμο τους.

[asas]

Φόβος και ανασφάλεια ? Τι είναι αυτά ?
Κανείς δεν μπορεί να πει ψέματα στον εαυτό του, απλά θελει δουλειά για να μάθουμε να τον ακούμε και να τον σεβόμαστε...
Τώρα για τους ιχθείς τι να πω ? Με σελήνη στους ιχθείς,και τόσους εκπρόσωπους του ζωδίου να με περιβάλλουν! Για να μην λέω και ψέματα, λίγο κυκλοθιμική και επιρρεπής σε αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις είμαι, κατά κάποιον τρόπο το έχω ανάγκη για να επαναπροσδιορίσω μέσα μου διάφορες καταστάσεις, αλλά συγχρόνως δεν χάνω και την αισιοδοξία μου. Τώρα πως γίνεται αυτό δεν ξέρω!!
Γενικά οι ιχθείς έχουν αντιφατικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους, αλλά όλοι μου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν
μία εντελώς διαφορετική και δική τους αντίληψη για την πραγματικότητα και άσχετα με ότι δείχνουν αρκετά ευάλωτοι από τις επιρροές από το περιβάλλον τους.

[Ανν Νικολαου]

Ανν με τα χρόνια και τις πολλαπλές Πλουτοκρονοεπιστροφές χαστούκια στραπάτσα κλπ. στο τέλος μαθαίνουμε ότι αυτό που υπάρχει στον καθρέφτη είμαστε εμείς και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μας αποδεχτούμε. Τελικά βγαίνει προς όφελός μας, αν και τα ρίσκα βήματα είναι αναπόσπαστο ιδίωμα της νέας ηλικίας. Οπότε όλα απαραίτητα - και στην ώρα τους.



Συμφωνώ ότι το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μας αποδεχτούμε.Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας πραγματικά,γιατί μόνο έτσι
θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε και τον απέναντι.

Έχω κάποιες επιφυλάξεις ότι οι Κρόνοι και οι Πλούτωνες μας χαρίζουν αυτογνωσία με το πέρασμα τους.Το εύκολο μονοπάτι εδώ είναι να γίνουμε πικρόχολοι,κυνικοί,γεμάτοι καχυποψία.Το δύσβατο μονοπάτι το περπατάνε λίγοι.Ένα παράδειγμα εδώ είναι όλα αυτά τα γερόντια που τριγυρνούν εκεί έξω,και έχουν περάσει και Κρονους και Πλουτωνες,και κάποιοι από αυτούς έχουν και αξιόλογη μόρφωση,κι όμως αρκετοί από αυτούς απέχουν πολύ από το πρότυπο του σεβάσμιου γέροντα.
Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν καταφέρει να δουν τον εαυτό τους στο σύνολο του,άλλα παρόλα αυτά συνεχίζουν να είναι αυτοί που είναι.
Anyway,η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. :love:

[Katerina Paraskevopoulou]

Πόσο επιρρεπείς είμαστε σε αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις (τις οποίες ενίοτε δημιουργούμε και μόνοι μας)?Έχουμε τη δύναμη και το θάρρος να κοιτάξουμε στα μάτια σκέψεις και συναισθήματα που θα προτιμούσαμε να κρατάμε θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μας?

Σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι η εν λόγω ερώτηση ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Στις παραπάνω απόψεις διακρίθηκαν αναφορές σε ανθρώπους με ποσειδώνια χαρακτηριστικά και μπόλικο νεράκι. Αυτά που τα κρατάμε κρυμμένα έως και ξεχασμένα, αποτελεί άμυνα γιατί δεν αντέχουμε να τα διαχειριστούμε. Η φύση φαρ. Για να βρούμε τη δύναμη ή πρέπει να μας τη δίνει η φύση μας ή να την δημιουργεί η εκπαίδευσή μας..... ή ένας Κρόνος. Έτσι απλά. Ευχαριστώ!

[Δείμων]

...δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουν καταφέρει να δουν τον εαυτό τους στο σύνολο του,άλλα παρόλα αυτά συνεχίζουν να είναι αυτοί που είναι.


Μπορούν γιατί άλλο αυτογνωσία και άλλο αυτοβελτίωση. Μπορεί δλδ να ξέρουν τα 1000 κακά που έχουνε και να τα έχουν αποδεχτεί μονάχα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να τα αλλάξουν. Αντίθετα, να τα διασκεδάζουν κιόλας πολλές φορές..

[kiaRRa]

Μπορούν γιατί άλλο αυτογνωσία και άλλο αυτοβελτίωση. Μπορεί δλδ να ξέρουν τα 1000 κακά που έχουνε και να τα έχουν αποδεχτεί μονάχα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να τα αλλάξουν. Αντίθετα, να τα διασκεδάζουν κιόλας πολλές φορές..

Θέλει δύναμη η αλλαγή και ειδικά το να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Δεν έχουν όλοι αυτή τη δύναμη, οπότε πιο εύκολο είναι να προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις θεωρώντας πως οι αλλοι θα τους δεχτουν όπως είναι!

[Ανν Νικολαου]

Δείμων Μπορούν γιατί άλλο αυτογνωσία και άλλο αυτοβελτίωση. Μπορεί δλδ να ξέρουν τα 1000 κακά που έχουνε και να τα έχουν αποδεχτεί μονάχα χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να τα αλλάξουν. Αντίθετα, να τα διασκεδάζουν κιόλας πολλές φορές..


Όπως και να χει,διαφωνώ με τον ισχυρισμό σου ότι είναι άλλο η αυτογνωσία κι άλλο η αυτοβελτίωση.
Η αυτοβελτίωση είναι μια καθημερινή μάχη των σκεπτόμενων ανθρώπων.Κάποιοι απ αυτούς θα φτάσουν στα μισά του δρόμου,και κάποιοι άλλοι,ακόμα λιγότεροι,στο τέλος του.Το τέλος του δρόμου ας το πούμε αυτογνωσία.Εννοώ πως η αυτογνωσία είναι το τελευταίο σκαλί,όχι το πρώτο.
Ολα τα σταφύλια καταλήγουν σ ενα εξαιρετικό κρασί?Όχι βέβαια.Κάποια θα φαγωθούν στο τραπέζι,άλλα θα γίνουν ξύδι,κι ελάχιστα θα φτάσουν κάτω από πολλές προυποθέσεις να παλαιώνουν για χρόνια στα σωστά βαρέλια,για να δώσουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Κι αν θες να πάμε ένα βήμα παρακάτω,αν ο άνθρωπος γνωρίσει τον εαυτό του,έχει γνωρίσει όλους τους ανθρώπους.Όπως θαυμάσια το έθεσε ο Καμύ: Τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο.Ο Καμύ είχε φτάσει στο τελευταίο σκαλί. :love:

[Δείμων]

Εγώ πάλι θα επιμείνω στο ότι οι δύο διεργασίες//έννοιες διαφέρουν.. Το παράδειγμα σταφυλιού με το κρασί θα το έλεγα αλλοιώς: αυτογνωσία είναι να γνωρίζουμε τον τρόπο να καλλιεργήσουμε το αμπέλι να τρυγήσουμε και να κάνουμε οινοποίηση, καλή ή κακή όπως σωστά είπες δεν έχει σημασία, ενώ αυτοβελτίωση να χρησιμοποιήσουμε το κρασί που μάθαμε να παράγουμε για να ευφραίνουμε τα γεύματά μας και το πνεύμα.

Πρόσεξες ότι δεν απέκλεισα την φαύλη χρήση της γνώσης - εν προκειμένω το να μεθάμε κατά συρροή δηλητηριάζοντας τον εαυτό και τους γύρω. Αυτό δείχνει ότι το αποτέλεσμα, το «κέρδος» από την αυτογνωσία, δεν είναι μονοσήμαντα θετικό.

Επίσης δεν θεωρώ ούτε την αυτογνωσία ούτε την αυτοβελτίωση σαν κάποιο ορόσημο. Η πορεία του ανθρώπινου όντος είναι ένας διαρκής αγώνας κατά της ημιμάθειας οπότε το απόλυτο ποτέ δεν κατακτάται.

[aquatic]

Σε κάποιες φάσεις της ζωής είμαστε περισσότερο επιρρεπείς, προσφέρονται για ενδοσκόπηση. Μια από αυτές δε θα είναι και το πέρασμα του Κρόνου από το 12ο; Το πώς κανείς θα αντιμετωπίσει φόβους και σκοτάδια και αν αυτό τον οδηγήσει σε αυτοβελτίωση, είναι στο χέρι του.
Πιστεύω πως βοηθάει πολύ να κοιτάμε μπροστά.. Η ενδοσκόπηση, χωρίς εξωτερικό αντίβαρο, μπορεί να λειτουργήσει ως ρουφήχτρα. Ένας σκοπός, δραστηριότητες έξω από τον εαυτό, μπορούν να προσφέρουν ισορροπία, ώστε να αποφευχθεί το "χάσιμο"..