Βασιλης Παπαδολιας
19-05-2009, 09:45 AM
Ο μηχανισμός της Συνείδησης και της Ζωής
Έχοντας αντιστοιχίσει τον Ωροσκόπο στη Συνείδηση και το Μεσουράνημα στη Ζωή, απομένει τώρα να κατανοήσουμε το μηχανισμό αλληλεπίδρασης των δύο, ο οποίος δυστυχώς για μας δεν είναι τόσο απλός όσο νομίζουμε. Ζωή και Συνείδηση για τους εσωτεριστές λειτουργούν σε κάθετα μεταξύ τους επίπεδα και η επιλογή του συμβολισμού του σταυρού δεν είναι τυχαία. Έχει επιλεγεί γιατί όντως η αλληλεπίδραση έχει μία τέτοια συμβολική μορφή.
Όπως όταν πετάξουμε ένα πετραδάκι σε μία λίμνη, προκαλούμε κυματισμούς κάθετους προς την κίνηση της πέτρας, έτσι και η συνείδηση, όταν κινείται και «δρα» προκαλεί έμμεσα αποτελέσματα (side effects) στην ύλη και τη ζωή και όχι άμεσα όπως νομίζουμε. Αλλά, ταυτόχρονα ισχύει και το αντίθετο. Τα αποτελέσματα της ζωής μας δημιουργούν κι αυτά αλλαγές σε επίπεδο συνείδησης, αλλαγές που δε σχετίζονται πάντα απευθείας με το θέμα.
Ο μηχανισμός της κάθετης αλληλεπίδρασης είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο για την κατανόηση του τρόπου που αλληλοεπηρεάζονται συνείδηση και ζωή. Είναι πολύ σημαντικός γιατί μας εξηγεί γιατί οι πράξεις μας προκαλούν π.χ. τη ζήλεια και το φθόνο ανθρώπων που δεν περιμέναμε, γιατί τα γεγονότα όταν ξεκινούμε να κάνουμε κάτι από ένα σημείο και μετά δείχνουν να παίρνουν δική τους ζωή και να γίνονται ανεξέλεγκτα.
Ο μηχανισμός της κάθετης επίδρασης είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την επίδραση της συνείδησης πάνω στην ύλη ( ή το αντίστροφο ) με τους νόμους της φυσικής. Είναι κατά την προσωπική μου άποψη και ο λόγος που επιλέγουμε ως εξήγηση για την ύπαρξη της αστρολογικής επίδρασης το φαινόμενο του συγχρονισμού.
Η Dion Fortune στο βιβλίο της Κοσμικό Δόγμα γράφει για την απαρχή του κόσμου. «Η πρώτη εκδήλωση είναι ένα ρεύμα στο διάστημα» … «Όταν το διάστημα κινείται, λειτουργούν δύο δυνάμεις: α) Η δύναμη που προκαλεί την κίνηση του»… «και β) η δύναμη η οποία μέχρι τώρα το προκαλούσε να μην κινείται. … Επομένως η κίνηση αναχαιτίζεται ελαφρά. ΓιΆ αυτό δεν υπάρχει τίποτα αντίστοιχο της ευθείας γραμμής στον Κόσμο. Όλη η κίνηση, λοιπόν, έχει στην προβολή της μία ελαφριά καμπύλη. Επομένως προοδευτικά επιστρέφει στο σημείο από όπου ξεκίνησε και σχηματίζει ένα περιδινιζόμενο δακτύλιο». «Η περιδίνηση στο ένα επίπεδο συνεχίζεται μέχρις ότου οι τάσεις που παράγει προκαλούν μία νέα κίνηση και τότε σχηματίζεται ένα νέο ρεύμα στο διάστημα, σε ορθή γωνία προς το πρώτο».
«Για αμέτρητους αιώνες τα δύο αυτά επίπεδα περιδινίζονται σε ορθή γωνία το ένα προς το άλλο» … «Όταν το μεγαλύτερο έχει αποκτήσει την ίδια ταχύτητα με το μικρότερο και αρχαιότερο αρχίζει να έλκει μία ορισμένη όψη του, με συνέπεια ο αρχαιότερος κύκλος (στμ: Πατέρας) να έλκεται από το νεότερο (στμ:Υιός).»… «Αυτοί οι κύκλοι έλκουν και απωθούν αμοιβαία ο ένας τον άλλο» … «μπορείτε να φανταστείτε την επάνω επιφάνεια του … πρώτου κύκλου να ανυψώνεται προς τη συμπληρωματική της όψη στο δεύτερο κύκλο, ενώ η κάτω επιφάνεια… πιέζει προς τα κάτω. Έτσι έχετε μία δεύτερη κίνηση που μεταδίνεται στον περιδινιζόμενο δίσκο.»
http://www.myhoroscope.gr/articles/images/_sxpap.gif
«Όταν αυτή η δευτερεύουσα κίνηση έχει συμπληρώσει τον πρώτο της γύρο κι έχει εγκαθιδρύσει τη σταθερή της περιστροφή, ο νέος Κόσμος έρχεται σε ύπαρξη». «Η δευτερεύουσα περιδίνηση της πρώτης περιφέρειας είναι ο Αδιαπέραστος Δακτύλιος»… «είναι ο κυματοθραύστης που φράζει την ώθηση της δύναμης του Κόσμου, είναι εκείνο που αντιστέκεται, που από μόνο του καθιστά δυνατή την επίτευξη της ορμής, και μπορείτε να το ονομάσετε Δακτύλιο – Χάος (το Πρωταρχικό Κακό).» … «Η έλξη του Δακτύλιου – Χάος έθεσε το Δακτύλιο –Κόσμο στη δεύτερη κίνηση του»… «Επομένως κατά βάση, εκείνο που προσφέρει στον Κόσμο τη δυνατότητα να υπάρχει είναι το Πρωταρχικό Κακό». …
« Το Κακό με αυτή την έννοια είναι μόνο η αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στα δύο ρεύματα, που σχηματίζουν μεταξύ τους ορθή γωνία»… « το Κακό εκπροσωπεί τον περιορισμό, δηλαδή το στοιχείο του πεπερασμένου και επομένως συγκεντρώνει.»… « Όταν η θέση αυτή αντιστρέφεται οπότε γίνεται μία απόπειρα να λειτουργήσουν ενεργητικά οι δυνάμεις του Δακτυλίου – Χάους, τότε το κακό εμφανίζεται με την κοινή έννοια του όρου.»
Οι παραπάνω αναφορές περιέχουν μέσα τους τόσες αλήθειες που θα χρειάζονταν ίσως αρκετά βιβλία για να τις αναλύσει κανείς. Τι να πρωτοεξετάσει κανείς; Το αρχικό σχήμα δράσης – αντίδρασης, που μετατρέπει την όποια πρωταρχική μας κίνηση από ευθεία σε περιστροφή; Την επεξήγηση ότι όταν η περιστροφή αυτή ως σχήμα συμπεριφοράς εγκαθιδρυθεί σταθερά και επαναληφθεί επαρκώς, δρα ως ποσοτική συσσώρευση που δημιουργεί ένα νέο ποιοτικό αποτέλεσμα (ως τέτοιο εννοείται εδώ η κάθετη κίνηση);
Ή το γεγονός ότι κάθε εγκαθιδρυμένο σχήμα κυκλικής κίνησης περιέχει και το σπόρο της καταστροφής του μέσω της έλξης του Δακτύλιου Χάους που η ίδια έχει δημιουργήσει; Θυμίζει ίσως η τελευταία θέση την άποψη του διαλεκτικού υλισμού ότι το περιθώριο που δημιουργείται κάθε φορά στην κοινωνία από τις συνθήκες παραγωγής ενός συστήματος είναι και αυτό που το ανατρέπει, κι όχι οι άμεσα εμπλεκόμενες ανταγωνιστικές τάξεις, που μέσω της αντίθεσης τους το συντηρούν, η φαινομενική αντίθεση ΔΕΝ είναι η αντίθεση που θα ανατρέψει το σύστημα, αλλά είναι «τα απόνερα του συστήματος» που θα το επιδιώξουν.
Το σίγουρο είναι ότι οι απόψεις αυτές μας δείχνουν ότι το επόμενο βήμα για να δημιουργηθεί ένας Κόσμος - μετά το γνωστό σχήμα δράσης – αντίδρασης, που δημιουργεί την αρχική Κίνηση - είναι η δημιουργία μίας δευτερεύουσας κίνησης. Η δευτερεύουσα κίνηση που δημιουργείται στο περιβάλλον από την έναρξη της αρχικής διαμάχης λειτουργεί σε ορθή γωνία σε σχέση με την αρχική κίνηση και στόχος της είναι ο Περιορισμός της αρχικής κίνησης.
Με την έννοια αυτή ενέχει τη θέση Κακού αλλά παράλληλα είναι και αυτό που μετατρέπει το Δύο σε Τέσσερα, ώστε στη συνέχεια το περιστρεφόμενο Τέσσερα να δημιουργήσει ένα Κόσμο. Αυτός είναι και ο βαθύτερος συμβολισμός του περιστρεφόμενου Τροχού της Ζωής ή ακόμα και της – ταλαιπωρημένης κατά τα άλλα από τους Ναζιστές – Σβάστικας (που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας περιστρεφόμενος σταυρός, που συμβολίζει τη «γυροσκοπική» κίνηση του κόσμου).
Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο για να σχηματιστεί η ζωή δεν αρκεί η πρωταρχική Διαμάχη (δράση – αντίδραση), αλλά χρειάζεται και η προσπάθεια περιορισμού της. Η Ζωή είναι αποτέλεσμα και των δύο κι όχι μόνο της Αρχικής Κίνησης. Η Αρχική Κίνηση είναι υπεύθυνη μόνο για τη διαιώνιση της ύπαρξης του Αιτίου, όχι όμως και του Αποτελέσματος.
Για το λόγο αυτό ως άξονα της Ζωής ή της Εκδήλωσης στο Ωροσκόπιο υιοθετούμε τον άξονα του περορισμού κι όχι τον άξονα της πρωταρχικής Κίνησης όπως θα υπέθετε αρχικά κανείς. Κι αυτό αν και φαίνεται αντιφατικό σε σχέση με όσα είπαμε (ότι π.χ. το Μεσουράνημα είναι το σημείο της μέγιστης εκδήλωσης) στην πραγματικότητα δεν είναι γιατί γιατί η πρωταρχική Κίνηση δε δημιουργεί ζωή με την αριστοτελική έννοια καθώς δε δίνει Μορφή.
Δημιουργεί μόνο «εν δυνάμει» ζωή κι αυτό δίνει ίσως και μία άλλη διάσταση στην έννοια της σποράς που έχουμε μάθει να συνδέουμε με το ζώδιο του Κριού, καθώς ο σπόρος (πνευματικός ή υλικός) αντικατοπτρίζει τη γέννηση ενός πλήθους δυνατών πιθανοτήτων κι όχι τη γέννηση της τελικής μορφής. Στο χώρο της ύλης για παράδειγμα ο σπόρος του φυτού περιέχει μέσα του ένα πλήθος από δυνατότητες κι όχι την τελική μορφή του φυτού. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με το ανθρώπινο DNA (κάπως έτσι θα μπορούσε να ιδωθεί και η αρχική εγχάραξη του ωροσκόπου που είδαμε στην αρχή του κεφαλαίου).
Ο άξονας του Ωροσκόπου λοιπόν ως άξονας της Συνείδησης είναι η πρωταρχική μας κίνηση, το ξεκίνημα της δημιουργίας πιθανοτήτων, η έναρξη της προσπάθειας για τη δημιουργία ζωής. Αλλά η ζωή αυτή θα αποκτήσει συμβολικά μορφή μετά από εννιά μήνες (δηλαδή εννιά ζώδια ή οίκους) και θα έρθει σε εκδήλωση στο Μεσουράνημα, πράγμα που δίνει και μία άλλη εξήγηση στο γιατί το Μεσουράνημα θεωρείται από την μεσαιωνική αστρολογία ως εκπρόσωπος της μητέρας (αργότερα στην αστική κοινωνία τον ίδιο ρόλο της δημιουργίας «μορφών» βρέθηκε να εκπροσωπεί κι ο πατέρας βέβαια μέσω της κοινωνικής δράσης του και σε αντιπαραβολή με την αποτραβηγμένη στο σπίτι μητέρα).
Η έννοια της Μορφής είναι αντίθετα συνυφασμένη με τον άξονα του Μεσουρανήματος. Ο άξονας αυτός μας περιορίζει στα καθημερινά αλλά μας αναγκάζει να δώσουμε στα πράγματα «σχήμα». Υπό την έννοια αυτή συνδέεται με τον Κρόνο, που είναι και κυβερνήτης του Μεσουρανήματος, και ο οποίος μας δείχνει τις δύο πλευρές του «Κακού». Καταρχήν ως εκπρόσωπος της 3ης ακτίνας αλλά και ως εκπρόσωπος της 3ης σεφίρα στο Καμπαλλιστικό Δέντρο της Ζωής αντιπροσωπεύει την οργάνωση της ζωής και με αυτή την έννοια είναι αυτός που δίνει τον παράγοντα «σχήμα» για να διαμορφωθεί η ζωή. Από την άλλη συνδέεται παραδοσιακά και με το Σατανά, αυτόν δηλαδή που, ενώ ξεκίνησε ως σύμβουλος του Θεού, υπέυθυνος να αξιολογεί την πρόοδο των ανθρώπων (έτσι εμφανίζεται στην αρχή στην Παλαιά Διαθήκη) στη συνέχεια πίστεψε ότι δε χρειάζεται το Θεό και μπορεί να κυβερνήσει μόνος του. Συμβολικά αυτό θα μπορούσε να παραλληλιστεί με πολλές εικόνες:
- ως αποκοπή του κόσμου από το Θεό (από τη σφαίρα του Μπίνα και κάτω αρχίζει ο χώρος της εκδήλωσης, κι εδώ υποδηλώνεται μία φραγή ενεργειακής ροής μεταξύ της εκδήλωσης και του θείου).
- ως απόφαση του Σατανά ότι προτιμά να είναι κύριος των επί της Γης αφήνοντας τον Ουρανό στο Θεό.
- κ.ά.
Αστρολογικά ωστόσο η απόφαση αυτή θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί και στη ως δυσκολία κατανόησης από μέρους του Κρόνου ότι η αλλαγή είναι μέρος της ζωής και η επιθυμία του να ξεφύγει από το ρόλο του «να ορίζει τις συνέπειες» και να μπει στο ρόλο του «να ορίζει τις αιτίες».
Ο ρόλος του Κρόνου (που θα μπορούσαμε να τον αντιστοιχίσουμε στο ρόλο του προίσταμένου) θα πρέπει να είναι πάντα «αμυντικός», οργανωτικός και να αρκείται στον έλεγχο και τη σωστή εφαρμογή των ιδεών, των πρωτοβουλιών και των δράσεων της ομάδας ή να δρομολογεί τις κατευθύνσεις της διοίκησης. Όχι να απονεκρώνει την ομάδα από ζωή ή να φράζει το πέρασμα της πληροφορίας από πάνω προς τα κάτω και αντιστρόφως. Στη λειτουργία ενός κακού προϊσταμένου βλέπουμε και την κακή λειτουργία του Κρόνου.
Αν και στην αστρολογία ο Κρόνος θεωρείται αρσενικός πλανήτης, στο Δέντρο της Ζωής κυβερνά τη θηλυκή στήλη. Η θηλυκή στήλη είναι η στήλη της Δύναμης γιατί περιορίζει, ενώ η αρσενική ονομάζεται στήλη του Ελέους και είναι αρσενική, επειδή επεκτείνει.
Αυτή η αλληλεπίδραση απεικονίζεται και συμβολικά με την αντιπαράθεση του Κρόνου με το Δία που κατά τον Leo εμπλέκεται στην ενεργειακή υπόσταση (αύρα) του Ωροσκόπου και μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα το συμβολισμό της αντίθεσης Επέκταση / Κίνηση – Αντίθεση / Περιορισμός που σχηματίζει τον υλικό κόσμο που βλέπουμε γύρω μας.
Ο σταυρός του Ωροσκοπίου λοιπόν είναι ένα σύμβολο με μεγάλο βάθος και μπορεί κανείς να διαλογίζεται επΆ άπειρον πάνω σε αυτόν και να ανακαλύπτει νεότερους συμβολισμούς. Μέσα από αυτόν μπορούμε να αρχίσουμε να κατανοούμε κάτι περισσότερο από την αρχική εικόνα του Ωροσκόπου ως αποτυπώματος της συμπαντικής ενέργειας στο σώμα μας. Τον κατανοούμε ως μέρος μίας αρχικής αντίθεσης Κίνησης – Περιορισμού ή Ωροσκόπου – Μεσουρανήματος. Μέσα από αυτή την αρχική αντίθεση τίθεται σε κίνηση ο μηχανισμός χτισίματος ενός σχήματος συμπεριφοράς μέσα από μία διαδικασία που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε ως σύστημα των οίκων.
Βιβλιογραφία
1. Το κοσμικό Δόγμα, Dion Fortune, 1983, Ιάμβλιχος
2. Η Καββάλα και τα Σύμβολα της, Israel Regardie, 1991, Ιάμβλιχος
Έχοντας αντιστοιχίσει τον Ωροσκόπο στη Συνείδηση και το Μεσουράνημα στη Ζωή, απομένει τώρα να κατανοήσουμε το μηχανισμό αλληλεπίδρασης των δύο, ο οποίος δυστυχώς για μας δεν είναι τόσο απλός όσο νομίζουμε. Ζωή και Συνείδηση για τους εσωτεριστές λειτουργούν σε κάθετα μεταξύ τους επίπεδα και η επιλογή του συμβολισμού του σταυρού δεν είναι τυχαία. Έχει επιλεγεί γιατί όντως η αλληλεπίδραση έχει μία τέτοια συμβολική μορφή.
Όπως όταν πετάξουμε ένα πετραδάκι σε μία λίμνη, προκαλούμε κυματισμούς κάθετους προς την κίνηση της πέτρας, έτσι και η συνείδηση, όταν κινείται και «δρα» προκαλεί έμμεσα αποτελέσματα (side effects) στην ύλη και τη ζωή και όχι άμεσα όπως νομίζουμε. Αλλά, ταυτόχρονα ισχύει και το αντίθετο. Τα αποτελέσματα της ζωής μας δημιουργούν κι αυτά αλλαγές σε επίπεδο συνείδησης, αλλαγές που δε σχετίζονται πάντα απευθείας με το θέμα.
Ο μηχανισμός της κάθετης αλληλεπίδρασης είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο για την κατανόηση του τρόπου που αλληλοεπηρεάζονται συνείδηση και ζωή. Είναι πολύ σημαντικός γιατί μας εξηγεί γιατί οι πράξεις μας προκαλούν π.χ. τη ζήλεια και το φθόνο ανθρώπων που δεν περιμέναμε, γιατί τα γεγονότα όταν ξεκινούμε να κάνουμε κάτι από ένα σημείο και μετά δείχνουν να παίρνουν δική τους ζωή και να γίνονται ανεξέλεγκτα.
Ο μηχανισμός της κάθετης επίδρασης είναι και ο λόγος που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την επίδραση της συνείδησης πάνω στην ύλη ( ή το αντίστροφο ) με τους νόμους της φυσικής. Είναι κατά την προσωπική μου άποψη και ο λόγος που επιλέγουμε ως εξήγηση για την ύπαρξη της αστρολογικής επίδρασης το φαινόμενο του συγχρονισμού.
Η Dion Fortune στο βιβλίο της Κοσμικό Δόγμα γράφει για την απαρχή του κόσμου. «Η πρώτη εκδήλωση είναι ένα ρεύμα στο διάστημα» … «Όταν το διάστημα κινείται, λειτουργούν δύο δυνάμεις: α) Η δύναμη που προκαλεί την κίνηση του»… «και β) η δύναμη η οποία μέχρι τώρα το προκαλούσε να μην κινείται. … Επομένως η κίνηση αναχαιτίζεται ελαφρά. ΓιΆ αυτό δεν υπάρχει τίποτα αντίστοιχο της ευθείας γραμμής στον Κόσμο. Όλη η κίνηση, λοιπόν, έχει στην προβολή της μία ελαφριά καμπύλη. Επομένως προοδευτικά επιστρέφει στο σημείο από όπου ξεκίνησε και σχηματίζει ένα περιδινιζόμενο δακτύλιο». «Η περιδίνηση στο ένα επίπεδο συνεχίζεται μέχρις ότου οι τάσεις που παράγει προκαλούν μία νέα κίνηση και τότε σχηματίζεται ένα νέο ρεύμα στο διάστημα, σε ορθή γωνία προς το πρώτο».
«Για αμέτρητους αιώνες τα δύο αυτά επίπεδα περιδινίζονται σε ορθή γωνία το ένα προς το άλλο» … «Όταν το μεγαλύτερο έχει αποκτήσει την ίδια ταχύτητα με το μικρότερο και αρχαιότερο αρχίζει να έλκει μία ορισμένη όψη του, με συνέπεια ο αρχαιότερος κύκλος (στμ: Πατέρας) να έλκεται από το νεότερο (στμ:Υιός).»… «Αυτοί οι κύκλοι έλκουν και απωθούν αμοιβαία ο ένας τον άλλο» … «μπορείτε να φανταστείτε την επάνω επιφάνεια του … πρώτου κύκλου να ανυψώνεται προς τη συμπληρωματική της όψη στο δεύτερο κύκλο, ενώ η κάτω επιφάνεια… πιέζει προς τα κάτω. Έτσι έχετε μία δεύτερη κίνηση που μεταδίνεται στον περιδινιζόμενο δίσκο.»
http://www.myhoroscope.gr/articles/images/_sxpap.gif
«Όταν αυτή η δευτερεύουσα κίνηση έχει συμπληρώσει τον πρώτο της γύρο κι έχει εγκαθιδρύσει τη σταθερή της περιστροφή, ο νέος Κόσμος έρχεται σε ύπαρξη». «Η δευτερεύουσα περιδίνηση της πρώτης περιφέρειας είναι ο Αδιαπέραστος Δακτύλιος»… «είναι ο κυματοθραύστης που φράζει την ώθηση της δύναμης του Κόσμου, είναι εκείνο που αντιστέκεται, που από μόνο του καθιστά δυνατή την επίτευξη της ορμής, και μπορείτε να το ονομάσετε Δακτύλιο – Χάος (το Πρωταρχικό Κακό).» … «Η έλξη του Δακτύλιου – Χάος έθεσε το Δακτύλιο –Κόσμο στη δεύτερη κίνηση του»… «Επομένως κατά βάση, εκείνο που προσφέρει στον Κόσμο τη δυνατότητα να υπάρχει είναι το Πρωταρχικό Κακό». …
« Το Κακό με αυτή την έννοια είναι μόνο η αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στα δύο ρεύματα, που σχηματίζουν μεταξύ τους ορθή γωνία»… « το Κακό εκπροσωπεί τον περιορισμό, δηλαδή το στοιχείο του πεπερασμένου και επομένως συγκεντρώνει.»… « Όταν η θέση αυτή αντιστρέφεται οπότε γίνεται μία απόπειρα να λειτουργήσουν ενεργητικά οι δυνάμεις του Δακτυλίου – Χάους, τότε το κακό εμφανίζεται με την κοινή έννοια του όρου.»
Οι παραπάνω αναφορές περιέχουν μέσα τους τόσες αλήθειες που θα χρειάζονταν ίσως αρκετά βιβλία για να τις αναλύσει κανείς. Τι να πρωτοεξετάσει κανείς; Το αρχικό σχήμα δράσης – αντίδρασης, που μετατρέπει την όποια πρωταρχική μας κίνηση από ευθεία σε περιστροφή; Την επεξήγηση ότι όταν η περιστροφή αυτή ως σχήμα συμπεριφοράς εγκαθιδρυθεί σταθερά και επαναληφθεί επαρκώς, δρα ως ποσοτική συσσώρευση που δημιουργεί ένα νέο ποιοτικό αποτέλεσμα (ως τέτοιο εννοείται εδώ η κάθετη κίνηση);
Ή το γεγονός ότι κάθε εγκαθιδρυμένο σχήμα κυκλικής κίνησης περιέχει και το σπόρο της καταστροφής του μέσω της έλξης του Δακτύλιου Χάους που η ίδια έχει δημιουργήσει; Θυμίζει ίσως η τελευταία θέση την άποψη του διαλεκτικού υλισμού ότι το περιθώριο που δημιουργείται κάθε φορά στην κοινωνία από τις συνθήκες παραγωγής ενός συστήματος είναι και αυτό που το ανατρέπει, κι όχι οι άμεσα εμπλεκόμενες ανταγωνιστικές τάξεις, που μέσω της αντίθεσης τους το συντηρούν, η φαινομενική αντίθεση ΔΕΝ είναι η αντίθεση που θα ανατρέψει το σύστημα, αλλά είναι «τα απόνερα του συστήματος» που θα το επιδιώξουν.
Το σίγουρο είναι ότι οι απόψεις αυτές μας δείχνουν ότι το επόμενο βήμα για να δημιουργηθεί ένας Κόσμος - μετά το γνωστό σχήμα δράσης – αντίδρασης, που δημιουργεί την αρχική Κίνηση - είναι η δημιουργία μίας δευτερεύουσας κίνησης. Η δευτερεύουσα κίνηση που δημιουργείται στο περιβάλλον από την έναρξη της αρχικής διαμάχης λειτουργεί σε ορθή γωνία σε σχέση με την αρχική κίνηση και στόχος της είναι ο Περιορισμός της αρχικής κίνησης.
Με την έννοια αυτή ενέχει τη θέση Κακού αλλά παράλληλα είναι και αυτό που μετατρέπει το Δύο σε Τέσσερα, ώστε στη συνέχεια το περιστρεφόμενο Τέσσερα να δημιουργήσει ένα Κόσμο. Αυτός είναι και ο βαθύτερος συμβολισμός του περιστρεφόμενου Τροχού της Ζωής ή ακόμα και της – ταλαιπωρημένης κατά τα άλλα από τους Ναζιστές – Σβάστικας (που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας περιστρεφόμενος σταυρός, που συμβολίζει τη «γυροσκοπική» κίνηση του κόσμου).
Όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο για να σχηματιστεί η ζωή δεν αρκεί η πρωταρχική Διαμάχη (δράση – αντίδραση), αλλά χρειάζεται και η προσπάθεια περιορισμού της. Η Ζωή είναι αποτέλεσμα και των δύο κι όχι μόνο της Αρχικής Κίνησης. Η Αρχική Κίνηση είναι υπεύθυνη μόνο για τη διαιώνιση της ύπαρξης του Αιτίου, όχι όμως και του Αποτελέσματος.
Για το λόγο αυτό ως άξονα της Ζωής ή της Εκδήλωσης στο Ωροσκόπιο υιοθετούμε τον άξονα του περορισμού κι όχι τον άξονα της πρωταρχικής Κίνησης όπως θα υπέθετε αρχικά κανείς. Κι αυτό αν και φαίνεται αντιφατικό σε σχέση με όσα είπαμε (ότι π.χ. το Μεσουράνημα είναι το σημείο της μέγιστης εκδήλωσης) στην πραγματικότητα δεν είναι γιατί γιατί η πρωταρχική Κίνηση δε δημιουργεί ζωή με την αριστοτελική έννοια καθώς δε δίνει Μορφή.
Δημιουργεί μόνο «εν δυνάμει» ζωή κι αυτό δίνει ίσως και μία άλλη διάσταση στην έννοια της σποράς που έχουμε μάθει να συνδέουμε με το ζώδιο του Κριού, καθώς ο σπόρος (πνευματικός ή υλικός) αντικατοπτρίζει τη γέννηση ενός πλήθους δυνατών πιθανοτήτων κι όχι τη γέννηση της τελικής μορφής. Στο χώρο της ύλης για παράδειγμα ο σπόρος του φυτού περιέχει μέσα του ένα πλήθος από δυνατότητες κι όχι την τελική μορφή του φυτού. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και με το ανθρώπινο DNA (κάπως έτσι θα μπορούσε να ιδωθεί και η αρχική εγχάραξη του ωροσκόπου που είδαμε στην αρχή του κεφαλαίου).
Ο άξονας του Ωροσκόπου λοιπόν ως άξονας της Συνείδησης είναι η πρωταρχική μας κίνηση, το ξεκίνημα της δημιουργίας πιθανοτήτων, η έναρξη της προσπάθειας για τη δημιουργία ζωής. Αλλά η ζωή αυτή θα αποκτήσει συμβολικά μορφή μετά από εννιά μήνες (δηλαδή εννιά ζώδια ή οίκους) και θα έρθει σε εκδήλωση στο Μεσουράνημα, πράγμα που δίνει και μία άλλη εξήγηση στο γιατί το Μεσουράνημα θεωρείται από την μεσαιωνική αστρολογία ως εκπρόσωπος της μητέρας (αργότερα στην αστική κοινωνία τον ίδιο ρόλο της δημιουργίας «μορφών» βρέθηκε να εκπροσωπεί κι ο πατέρας βέβαια μέσω της κοινωνικής δράσης του και σε αντιπαραβολή με την αποτραβηγμένη στο σπίτι μητέρα).
Η έννοια της Μορφής είναι αντίθετα συνυφασμένη με τον άξονα του Μεσουρανήματος. Ο άξονας αυτός μας περιορίζει στα καθημερινά αλλά μας αναγκάζει να δώσουμε στα πράγματα «σχήμα». Υπό την έννοια αυτή συνδέεται με τον Κρόνο, που είναι και κυβερνήτης του Μεσουρανήματος, και ο οποίος μας δείχνει τις δύο πλευρές του «Κακού». Καταρχήν ως εκπρόσωπος της 3ης ακτίνας αλλά και ως εκπρόσωπος της 3ης σεφίρα στο Καμπαλλιστικό Δέντρο της Ζωής αντιπροσωπεύει την οργάνωση της ζωής και με αυτή την έννοια είναι αυτός που δίνει τον παράγοντα «σχήμα» για να διαμορφωθεί η ζωή. Από την άλλη συνδέεται παραδοσιακά και με το Σατανά, αυτόν δηλαδή που, ενώ ξεκίνησε ως σύμβουλος του Θεού, υπέυθυνος να αξιολογεί την πρόοδο των ανθρώπων (έτσι εμφανίζεται στην αρχή στην Παλαιά Διαθήκη) στη συνέχεια πίστεψε ότι δε χρειάζεται το Θεό και μπορεί να κυβερνήσει μόνος του. Συμβολικά αυτό θα μπορούσε να παραλληλιστεί με πολλές εικόνες:
- ως αποκοπή του κόσμου από το Θεό (από τη σφαίρα του Μπίνα και κάτω αρχίζει ο χώρος της εκδήλωσης, κι εδώ υποδηλώνεται μία φραγή ενεργειακής ροής μεταξύ της εκδήλωσης και του θείου).
- ως απόφαση του Σατανά ότι προτιμά να είναι κύριος των επί της Γης αφήνοντας τον Ουρανό στο Θεό.
- κ.ά.
Αστρολογικά ωστόσο η απόφαση αυτή θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί και στη ως δυσκολία κατανόησης από μέρους του Κρόνου ότι η αλλαγή είναι μέρος της ζωής και η επιθυμία του να ξεφύγει από το ρόλο του «να ορίζει τις συνέπειες» και να μπει στο ρόλο του «να ορίζει τις αιτίες».
Ο ρόλος του Κρόνου (που θα μπορούσαμε να τον αντιστοιχίσουμε στο ρόλο του προίσταμένου) θα πρέπει να είναι πάντα «αμυντικός», οργανωτικός και να αρκείται στον έλεγχο και τη σωστή εφαρμογή των ιδεών, των πρωτοβουλιών και των δράσεων της ομάδας ή να δρομολογεί τις κατευθύνσεις της διοίκησης. Όχι να απονεκρώνει την ομάδα από ζωή ή να φράζει το πέρασμα της πληροφορίας από πάνω προς τα κάτω και αντιστρόφως. Στη λειτουργία ενός κακού προϊσταμένου βλέπουμε και την κακή λειτουργία του Κρόνου.
Αν και στην αστρολογία ο Κρόνος θεωρείται αρσενικός πλανήτης, στο Δέντρο της Ζωής κυβερνά τη θηλυκή στήλη. Η θηλυκή στήλη είναι η στήλη της Δύναμης γιατί περιορίζει, ενώ η αρσενική ονομάζεται στήλη του Ελέους και είναι αρσενική, επειδή επεκτείνει.
Αυτή η αλληλεπίδραση απεικονίζεται και συμβολικά με την αντιπαράθεση του Κρόνου με το Δία που κατά τον Leo εμπλέκεται στην ενεργειακή υπόσταση (αύρα) του Ωροσκόπου και μας βοηθά να κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα το συμβολισμό της αντίθεσης Επέκταση / Κίνηση – Αντίθεση / Περιορισμός που σχηματίζει τον υλικό κόσμο που βλέπουμε γύρω μας.
Ο σταυρός του Ωροσκοπίου λοιπόν είναι ένα σύμβολο με μεγάλο βάθος και μπορεί κανείς να διαλογίζεται επΆ άπειρον πάνω σε αυτόν και να ανακαλύπτει νεότερους συμβολισμούς. Μέσα από αυτόν μπορούμε να αρχίσουμε να κατανοούμε κάτι περισσότερο από την αρχική εικόνα του Ωροσκόπου ως αποτυπώματος της συμπαντικής ενέργειας στο σώμα μας. Τον κατανοούμε ως μέρος μίας αρχικής αντίθεσης Κίνησης – Περιορισμού ή Ωροσκόπου – Μεσουρανήματος. Μέσα από αυτή την αρχική αντίθεση τίθεται σε κίνηση ο μηχανισμός χτισίματος ενός σχήματος συμπεριφοράς μέσα από μία διαδικασία που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε ως σύστημα των οίκων.
Βιβλιογραφία
1. Το κοσμικό Δόγμα, Dion Fortune, 1983, Ιάμβλιχος
2. Η Καββάλα και τα Σύμβολα της, Israel Regardie, 1991, Ιάμβλιχος