Κώδικας Da Vinci

[Άκης Αντωνίου]

«Μεταξύ της φωτεινής αλήθειας και της σκοτεινής πραγματικότητας»

Ο Dan Brown είναι αναμφισβήτητα ένα χαρισματικός συγγραφέας όπου έχει βρει το τι ακριβώς πουλά στο ευρύ κοινό και μάλιστα το κάνει με έναν αριστουργηματικό τρόπο. Το βιβλίο του ουσιαστικά πιάνει «πτυχές» της Χριστιανικής πίστης και τα φανερώνει με τέτοιο τρόπο που αναρωτιέσαι αν διάβασες ιστορικό σύγγραμμα ή κάποιο μυθιστόρημα. Είναι επίσης το μόνο βιβλίο (εκτός σχολικών βιβλίων) το οποίο έχει «λυσάριο» (βλέπε Σπάζοντας τον Κώδικα da Vinci). Από την αρχή σε καθηλώνει σε προβληματίζει, γενικά σε βάζει σε μια πρίζα ανατρέποντας σου τα πιστεύω σου για το Χριστό και τη Θρησκεία. Καταβάλει μια προσπάθεια να σου βγάλει τα «πιστεύω» του αβίαστα κάτι σε στυλ «Σωκρατικής ειρωνείας» δηλαδή της προσποίησης δεν ξέρω αλλά προσπαθώ να μάθω, ενώ συγγραφικά δεν είναι Uberto Eco, ούτε καν τα νοήματα του είναι βαθυστόχαστα σε στυλ Καζαντζάκη ή Coelcho.

Ο κύριος άξονας του βιβλίου του είναι η Μαρία η Μαγδαληνή και οι διάφορες ανακρίβειες των Ευαγγελίων. Πράγμα για το οποίο ευθύνονται οι εκάστοτε προκαθήμενοι της Ορθοδόξου και της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Dan Brown μέσα από το βιβλίο, όπου ομολογουμένως σε καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος, αμφισβητεί την θεικοτητα του Χριστού, ενώ η βιβλιογραφία του είναι εστιασμένη σε τρία βιβλία (Holy Graal, templar revelation, κ.λπ.). Εδώ όμως είμαστε ενώπιον μιας μαθηματικής ανωμαλίας (singularity) δηλαδή ή η Εκκλησία αποκρύπτει επιμελώς την αλήθεια προκειμένου να διασφαλίσει το όραμα από το ποίμνιο της ή ο Dan Brown προσπαθεί να καρατομήσει την χριστιανική πίστη.

Το βιβλίο αυτό έχει έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα όπου μέσα από μια τυπική «ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ» δηλαδή προσποιούμενος πως το ψάχνει επιδεικνύοντας μια άγνοια του θέματος, σε καθηλώνει βάζοντας σε πρίζα για το ότι όλη η θρησκεία τελικά είναι μια ιστορία συνομωσίας 2000 και πλέον ετών, αλλά δεν είναι δυνατόν ένα Χριστιανό με βάσεις να τον αποτραβήξει από την θρησκεία, όπως ένα video game δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Άλλωστε δεν είμαστε Μονοφυσίτες να αποδεχόμαστε το ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ!!

Με όπλο του τον Φαρισαϊκό κρυψινισμο τον επιτελών της εκκλησίας όπου στην Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. πέταξαν εκτός πολλά «ευαγγέλια» άλλων μαθητών του Ιησού διότι πολλά από αυτά που έγραφαν δεν ήταν συμφέροντα για το προφίλ που «κατασκεύαζαν» (αλήθεια πόσο αιρετικό είναι το ευαγγέλιο του Φιλίππου ή της Μαρίας Μαγδαληνής) ο Dan Brown θέτει το ερώτημα περί Μαρίας Μαγδαληνής αν είχε ερωτική σχέση ή και παιδί με τον Χριστό. Άλλωστε και ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ» επιχειρεί μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση. Η Μαρία η Μαγδαληνή πάντως λανθασμένα θεωρείται μετανιωμένη πόρνη. Ήταν δίπλα στον Χριστό σε τέσσερις τουλάχιστον φάσεις (σε κήρυγμα, στην Σταύρωσή Του, στην Ταφή Του, ενώ ήταν η πρώτη που μίλησε μαζί Του μετά την Ανάσταση). Όλα αυτά συνηγορούν πως η Μαρία η Μαγδαληνή είχε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον Χριστό.

Όμως για να μην γελιόμαστε πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Χριστός εφόσον είχε και την ανθρώπινη φύση είχε ασπαστεί τις ανάγκες, τα δικαιώματα, αλλά και τις υποχρεώσεις της με ότι αυτό συνεπάγεται. Κατά συνέπεια εκεί είναι που πατάει ο Dan Brown διότι στην Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος σε συνεργασία με τους επισκόπους εκτός της Διακηρύξεως του Συμβόλου της Πίστεως είχαν να «δουν» πια βιβλία τους κάνουν. Έτσι είχαμε ως αποτέλεσμα να κριθούν ως «ΑΙΡΕΤΙΚΑ» τα ευαγγέλια του Ιακώβου, του Φίλιππου και της Μαρίας (Μαγδαληνής). Τώρα για το πώς 2 μαθητές του Χριστού γράφουν τελικά «ΑΙΡΕΤΙΚΑ» είναι μια υπόθεση που θα μου άρεσε να ακούσω την άποψη της Εκκλησίας. Εγώ απλώς θα σας παραθέσω ένα απόσπασμα από το ΚΑΤΑ ΦΙΛΙΠΠΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ το οποίο απόσπασμα του αντιγράφω από το βιβλίο του Νταν Μπερνσταιν «ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΤΟΥ ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ» << ...η σύντροφός του (Σωτήρα είναι), η Μαρία Μαγδαληνή. (Αλλά ο Χριστός την αγαπούσε) περισσότερο από (όλους) τους μαθητές και συνήθιζε να τη φιλάει (συχνά) στο (στόμα) της. Οι υπόλοιποι (μαθητές ένιωθαν προσβεβλημένοι)... Είπαν σε Εκείνον: «Γιατί την αγαπάς περισσότερο από όλους μας»; Ο Σωτήρας απάντησε και τους είπε: «Γιατί δεν σας αγαπάω όπως (αγαπάω) εκείνη»;

Από την άλλη το Leonardo da Vinci ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα διότι ως μεγαλοφυΐα είχε κάποια δόση τρέλας. Ας μην ξεχνάμε πως εμμέσως πλην σαφώς αφήνουν να εννοηθεί πως πίσω από το «φιάσκο» της Άγιας Σινδονης του Τορίνο κρύβεται ο da Vinci. O da Vinci ήταν ένας παν- επιστήμονας της εποχής του (homo universalis) όπου με την Ιερά Εξέταση ειχε κάποιους ανοικτούς λογαριασμούς. Είναι όμως ξεκάθαρο πως ο Dan Brown δεν έκανε καμία ανακάλυψη αλλά ακολούθησε την περπατημένη οδό άλλων και με τα στοιχεία που συνέλεξε έγραψε ένα μυθιστόρημα, αυτό είναι όλο.

Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι πως η Εκκλησία που για πολύ μικρότερης σημασίας θέματα έχει κινήσει γη και ουρανό και εδώ τηρεί σιγή ιχθύος. Αν αυτό το είχε κάνει ο Dan Brown για τον προφήτη Μωάμεθ τότε οι μουσουλμάνοι θα τον είχαν φυλακίσει (αν δεν τον είχαν «αυτοκτονήσει» οι Ταξιαρχίες του Αλλάχ) ενώ εδώ ασχολούνται επιδερμικά, μιας και υπάρχουν θέματα ενδο – εκκλησιαστικά. Σε κάθε περίπτωση όμως ο λόγος του Χριστού είναι καθάριος και ευθύς και η εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον κάθε Dan Brown που θα εμφανίζεται κατά καιρούς, αλλά από την ίδια όπου δικοί της «λειτουργοί» κάνουν ανομήματα ενώ η ζωή η οποία διάγουν δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον βίο του Χριστού όπου ήταν καθαρός και με αυταπάρνηση. Σε κάθε περίπτωση ο Κώδικας Ντα Βίντσι είναι μόνο ένα μυθιστόρημα όπου σκοπό έχει να κάνει τον Νταν Μπραουν πιο πλούσιο. Η δε πιθανότητα να σε κάνει το «μυθιστόρημα» αυτό να αλλάξεις πίστη είναι σαν να προσπαθήσεις να μάθεις πως λειτουργεί ένα τηλέφωνο μέσα από τηλεφωνικό κατάλογο. Άλλωστε οι ίδιοι οι ιερείς κάνουν τις διακρίσεις. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα που θα το συζητήσουμε σε άλλο άρθρο. Απλά για επίλογο θα κλείσω με μια ρήση: Εκείνος που δεν αγαπάει τον πλησίον του τον οποίον βλέπει, πώς θα μπορέσει ν' αγαπήσει τον Θεό τον οποίο δε βλέπει. Τάδε εφη Απόστολος Ιωάννης

[fillenia]

Να δηλώσω κατ' αρχήν πως δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα (λόγω χρόνου).
Θα στηριχτώ λοιπόν στα δικά σας γραφόμενα και να κάνω μερικές επισημάνσεις. Διορθώστε με αν γνωρίζετε περισσότερα ιστορικά στοιχεία, θα με ενδιέφερε.

Η σωκρατική ειρωνεία, δεν λειτουργεί ως προσποίηση, τουλάχιστον όσον αφορά τον Σωκράτη. Το ζήτημα βεβαίως είναι ανοικτό ακόμα. Ο Σωκράτης, όπως εμφανίζεται στα πρώτα πλατωνικά έργα, δηλώνει πράγματι άγνοια ενός θέματος, και υποβάλλοντας ερωτήματα, μέσα από την μαιευτική διαλεκτική του, προσπαθεί να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα λογικά αποδεκτό. Χαρακτηριστικός ο διάλογος με τον σοφιστή Πρωταγόρα, περί του αν διδάσκεται ή όχι η αρετή, όπου στο τέλος ο πρώτος υιοθετεί την άποψη του δεύτερου. Ουσιαστικά, με την ειρωνεία (που δεν είναι διακωμώδηση ή γελοιοποίηση) υπονομεύει το κύρος ή την εγκυρότητα ορισμένων δεδομένων αληθειών. Αμφισβητεί την αυθεντία κάθε μορφής και την θέτει υπό κρίση. Η δυσκολία της ερμηνείας της ειρωνείας έγκειται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει ασφαλές συμπέρασμα γιατί και αυτό ακόμα είναι υπό αμφισβήτηση. Η σωκρατική ειρωνεία, χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα κατά την περίοδο του Ουμανισμού του 14-17ου αιώνα, όταν ήρθαν στο φως τα αρχαία χειρόγραφα, και μπόρεσαν οι λόγιοι, να μελετήσουν ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ από το πρωτότυπο την αρχαία ελληνική γραμματεία και να αμφισβητήσουν, μεταξύ άλλων, το κύρος και την αυθεντία της θεοκρατικής μεσαιωνικής αντίληψης.
Μέχρι τότε όμως, οι δυτικοί γνώριζαν για τα αρχαία ελληνικά έργα αλλα και τα βιβλικά (ευαγγέλια, παλαιά διαθήκη κλπ) μέσα από τις λατινικές τους μεταφράσεις της ύστερης αρχαιότητας. Πράγμα που σημαίνει πως είχαν ήδη υποστεί εννοιολογικές αλλοιώσεις. Με τη σειρά τους, τα κείμενα αυτά μεταφράστηκαν ξανά και ξανά στα μοναστήρια και τις επισκοπικές σχολές, κατά την κρίση και την μεσαιωνική οπτική του μεταφραστή, παραλάχθηκαν σχολιάστηκαν, επιδιορθώθηκαν. Η απευθείας μετάφραση από το πρωτότυπο (ελληνικά, εβραϊκα) και η σύγκριση με προηγούμενες μεταφράσεις, διόρθωσε κατά πολυ τα πράγματα (πρώτη φιλολογική δραστηριότητα). Μεγάλη δουλειά έκανε ο γνωστός Ερασμος που γνώριζε ελληνικά, λατινικά, εβραϊκά και άλλες γλώσσες και μετέφρασε πρώτος την Παλαιά Διαθήκη στα ελληνικά.
Ετσι λοιπόν, όσον αφορά το ευαγγέλιο του Φιλίππου, διατηρώ τις ενστάσεις μου ως προς την αυθεντικότητά του.
Τα "απαγορευμένα βιβλία" θα καταγράφηκαν σε κάποιον ΙNDEX. Διασώθηκε στο πρωτότυπο ή όχι; Τι απέγιναν τα χειρόγραφα ; Ποιος τα είχε μέχρι την εποχή της Νίκαιας; Είχαν μελετηθεί;Υπάρχουν αναφορές από άλλους σύγχρονους ή παλαιότερους συγγραφείς; Είχαν διασωθεί μέχρι τότε, ή στις μέρες μας, αποσπάσματα τουλάχιστον, και σε ποια γλώσσα, σε ποια μορφή (μετάφραση)

Πιστεύω πως η ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού είναι το ερεθιστικό σημείο.
Ο ρόλος της ερωμένης αποδίδεται στην Μαγδαληνή, γιατί ακριβώς ήταν πόρνη. Υπεισέρχεται και το στοιχείο της σωτηρίας και της λύτρωσης. Καμία άλλη Εβραία, από τον γνωστό του κύκλο δεν θα μπορούσε να είναι σύντροφος του Ιησού. Μπορούμε να υποθέσουμε λοιπόν, πως οι άλλοι ευαγγελιστές, έγραψαν, κατόπιν συννενόησης, ανακρίβειες για την Μαγδαληνή και τον Ιησού και μόνον ο Φίλιππος ήταν αληθινός.
Πάντα θα προσπαθούν να τονίσουν την ανθρώπινη φύση του σε βάρος της θεϊκής, ή τουλάχιστον να τις εξισορροπήσουν, για να φέρουν τα πράγματα πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα. Μα και ο άνθρωπος ταλαντεύεται ανάμεσα στις πνευματικες και τις υλικές/φυσικές του ανάγκες. Και ο Τελευταίος Πειρασμός μου άφησε αυτή τη γεύση, αν τελικά, μέσα από την αυτογνωσία μας, θα μπορέσουμε να υπερβούμε την υλική μας διάσταση προς μια πνευματικότερη. Ο Καζαντζάκης, εδώ αμφισβητεί την υποκριτική ηθική της εκκλησίας και πολυ σωστά έπραξε (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) και της κοινωνίας ευρύτερα. Ο Ιησούς είναι το απόλυτο σύμβολο της ηθικής (το καθ ομοίωσιν) και ως σύμβολο παραπέμπει σε πολλές περισσότερες ιδέες. Εν τέλει, ανθρώπινη φύση δεν σημαίνει αξιωματικά πλήρη αποδοχή και εκτέλεση των φυσικών ή υλιστικών αναγκών της. Υπάρχει και η πνευματική διάσταση, σαφώς δυσκολότερη και στη σύγχρονη υλιστική εποχή μας η κατεύθυνση δίνεται προς την αποφυγή της.

Τέλος, η εξαιρετική δημοσιότητα του ΚΩΔΙΚΑ, όπου και να στρέψεις το μάτι σου, κάποιος το διαβάζει, με κάνει επιφυλακτική. Μου θυμίζει τα δημοφιλή ιπποτικά μυθιστορήματα, που ειρωνεύεται και παρωδεί ο Θερβάντες στον Δον Κιχώτη. Ακόμα και αν το βιβλίο τεκμηριώνει με έγκυρα ιστορικά στοιχεία τις θέσεις του, είναι παρακινδυνευμένο να μιλάμε για ιστορικό σύγγραμμα. Μυθιστόρημα είναι και μάλιστα με έντονο το στοιχείο της φαντασίας, ως είθισται, έστω και αν απεικονίζει μια πραγματικότητα με ρεαλιστικά στοιχεία. Γιατί ακόμα και ο ρεαλισμός διέπεται από τον υποκειμενισμό του συγγραφέα.

Φυλλένια

[Άκης Αντωνίου]

Κατ ΄αρχην ειμαι ιδιαιτερα χαρουμενος που συνομιλω με εναν τοσο οξυδερκη ανθρωπο. Πραγματι , εχεις δικιο περι της Σωκρατικης Ειρωνιας αλλα ως ορισμο το τοποθετησα απο την Νεοελληνικη μερια , αυτη ακριβως του προσποιουμε (οτι δθεν ) δεν γνωριζω με σκοπο να γελιοποιησω τον αλλο. Κατα την γνωμη μου ο Dan Brown καταφερνει να γινει πλουσιος και διασημος μεσα απο ενα θεμα που καιει. Γιατι αν θα ηθελες και την γνωμη μου υπαρχουν ιστορικα κενα που αμφισβητουν και μαλιστα εντονα την ''ιστορικη '' υπαρξη του Ιησου. Αλλα αυτα θα τα εκθεσω σε αλλο αρθρο.

Τελος θα ηθελα να σου πω κατα την γνωμη μου ακομα και αν υπηρξε ο Ιησους απο την στιγμη που αποδεχεται την ανθρωπινη φυση ( με οτι αυτο συνεπαγεται) ενδεχομενως θα ασπαζοταν τα ηθη τα εθιμα , τις συνηθειες, τα δικαιωματα αλλα και τις υποχρεωσεις.

[fillenia]

Eπίσης, χαίρομαι να διαπιστώνω την κριτική διάθεση των ανθρώπων.
Κατ' αρχήν να διευκρινίσω πως συμπαθώ τους αιρετικούς ακριβώς γιατί αμφισβητούν τα δεδομένα και τις αυθεντίες. Ο αιρετικός βέβαια είχε άλλη σημασία στο παρελθόν και άλλη στη σύγχρονη εποχή όπου τα πάντα μεταλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα.

Τα βιβλία αυτού του τύπου, παρουσιάζουν πάντα ιστορικά κενά και ακριβώς εκεί οφείλεται η επιτυχία τους. Οτι δηλαδή δεν μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει τον ρεαλισμό τους ή να επαληθεύσει τα τεκμήριά τους. Το κύριο ζητούμενο είναι ο τρόπος ή η μέθοδος με την οποία θα αναπαραστήσουν την δική τους αλήθεια ή μια συγκεκριμένη πραγματικότητα. Πως θα χρησιμοποιήσουν τη φαντασία. Πόσο αληθοφανή θα είναι. Και η αληθοφάνεια είναι συνώνυμη της ψευδαίσθησης. Ο καλός μυθιστοριογράφος είναι και καλός δεξιοτέχνης.

Συμφωνώ για την ειρωνεία. Κακή χρήση, παρεξηγημένη και όχι μόνο στην Ελλάδα. Την μπερδεύουμε συχνά με τον κυνισμό ή την έλλειψη αγωγής.
Δεν ξέρω πως λειτουργεί στον Κώδικα. Αν γίνεται σωστή χρήση της ίσως να παρωδεί ακριβώς αυτά τα γεγονότα και την έλλειψη σκεπτικισμού, αλλά θέλει πολυ "ψαγμένους" αναγνώστες.

Ο Ιησούς ήταν πράγματι μέλος της Εβραϊκής κοινωνίας και δεν το αρνήθηκε, αντίθετα, η ζωή του δηλώνει την προσήλωσή του. Ομως γνωρίζοντας την υψηλή αποστολή του, ως εκλεκτός του Θεού (κατά τις εβραϊκές γραφές) μου φαίνεται εύλογη η απόστασή του από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.

Το ότι η Καθολική Εκκλησία, δεν αντέδρασε με αφορισμούς κλπ., όπως οι ημέτεροι Ορθόδοξοι, ίσως να εξηγείται από το νεωτεριστικό πνεύμα του τελευταίου Πάπα, που προσπάθησε να αποκαταστήσει το χαμένο της γόητρο, χωρίς τους υστερισμούς της Ιεράς Εξέτασης ή τον μεσαιωνικό δογματισμό και την εμμονή στην τυπολατρία. Η χριστιανική φιλοσοφία άλλωστε, έχει δοκιμαστεί στη διάρκεια 2000 χρόνων, έχει πλέον εδραιωθεί στην συνείδηση του κόσμου, οι αξίες της είναι πανανθρώπινες και υπήρχαν και πριν την εμφάνιση του Ιησού.

Το αν ο Ιησούς ήταν ιστορικά υπαρκτό πρόσωπο ή έστω στο πρόσωπό του εκφράστηκαν οι ιδέες μιας εποχής, λίγο με απασχολεί γιατι τελικά προέκυψε ένα σύστημα ηθικών αξιών το οποίο προβλημάτισε τον πνευματικό κόσμο και ο ίδιος έγινε πηγή έμπνευσης. Είναι ένας μυθικός ήρωας, το ιδανικότερο πρότυπο, που άλλαξε την ανθρώπινη ιστορία, ότι και αν συνεπάγεται αυτό.

Φυλλένια

Υ.Γ - Περιμένουμε το "άλλο άρθρο".

[Άκης Αντωνίου]

Επειδη ειναι ιδιαιτερα αιρετικο το αρθρο που ανεφερα θα στο στειλω πρωτα να το διαβασεις και να μου πεις την γνωμη σου. Ειμαι λιγο αντιρρησιας σε καποια πραγματα. Αλλα εχω συνηθισει στην ''ρετσινια '' του αιρετικου. Μου εχουν κοψει 2 φορες αρθρο για την αστρολογικη εξηγηση της κρισης των Ιμιων , μου εχουν ΄΄ κοψει΄΄ και ραδιοφωνικη εκπομπη .Συνηθισμενα τα βουνα απο τα χιονια.Ducunt volentem fata, nolentem trahunt δηλαδη Εκείνον που επιθυμεί να προχωράει η μοίρα τον συνοδεύει, εκείνον που δεν επιθυμεί τον σέρνει. (Κλέανθης)

[fillenia]

Σε πολλές περιπτώσεις, η ανθρώπινη ιστορία δείχνει, ό,τι λέει και ο Κλεάνθης. Οι αιρετικοί επαληθεύονται, εφόσον δεν πέφτουν στην παγίδα της αλαζονείας και του δογματισμού, οι ουτοπιστές (όχι οι ονειροπαρμένοι ή οι ανεδαφικοί) αποδεικνύονται προφήτες της εποχής τους. Μην ανησυχείς λοιπόν. Σε θέματα θρησκευτικής πίστης, τα πράγματα είναι πιο σκληρά και μονολιθικά. Ο κόσμος είναι περίεργα ορθολογιστής παρά το γεγονός ότι η σκέψη αυτή έχει παρέλθει προ πολλού. Οι θετικές επιστήμες δεν είχαν όλες τις απαντήσεις, διεύρυναν όμως την ανθρώπινη νόηση. Η λογική χρεωκόπησε από τις αρχές του 20ου αιώνα (2 παγκόσμιοι πόλεμοι) Αγνοώντας την φιλοσοφία και την μέθοδο της Αστρολογίας, περιμένουν ακριβή περιγραφή της πρόβλεψης, με το νι και το σίγμα.Ο,τι και να πουν οι τιβι-αστρολόγοι, δεν θα το καταλάβει κανείς και θα ξεχάστει την επόμενη στιγμή, γιατί αγνοούν βασικά πράγματα. Εμπιστεύονται περισσότερο την μαντική παρά την πρόβλεψη. Περιμένω το άρθρο...τώρα που αν δεν λαθεύω, η Νέα Σελήνη θα είναι στους Διδύμους!!!(Δίδυμος γαρ με Παρθένο)

Φυλλένια

[Lady_SnowBlood]

Κατ’αρχην θεώρησα τον τρόπο συγγραφής μάλλον μέτριο , για το βιβλίο μιλάω . Αλλά μια που ανάφερες συγγραφείς όπως ο Ουμπερτο Εκο θέλω να κάνω μια παραπλήσια ερώτηση : Στο όνομα του ρόδου ο Εκο διαπραγματευόταν ουσιαστικά το χαμένο τόμο της ποιητικής του Αριστοτέλη και αναφέρει ότι η κεντρική ιδέα του βιβλίου ήταν το γέλιο , ως μέσω θεοσης και αυτογνωσίας . Υπάρχει κάποια βάση σε αυτό;

[Άκης Αντωνίου]

Αγαπητη Lady snowblood κατα την γνωμη μου ο Ουμπερτο Εκο ειναι κλασεις ανωτερος του Dan Brown o οποιος πραγματικα βολοδερνει μεταξυ του παραμυθιου και της υποκειμενικης(απο την δικη του οπτικη γωνια) πραγματικοτητας. Απλα εβαλε αρκετα ΄΄μεταφυσικα΄΄ συμβολα μεσα για να το κανει πιο μυστηριωδες. Κατα την γνωμη μου τα εκανε σαλατα , αλλα σε μια Υδροχοικη εποχη ολα αυτα τα ΄΄ψιλοσαλεμενα΄΄ θα πουλανε. Τωρα ακομα και για τον Εκο καπου σε ενα προσχημα πατησε αλλα που το διαπραγματευτηκε πολυ πιο ανθρωπινα. Παντως απλα εγω ειμαι Καζαντζακικος (για να λεμε και του στραβου το δικιο) τους θεωρω πολυ μιζερους αυτους τους ξενοφερτους ( με μονη εξαιρεση τον Κουελο που τον θεωρω μεγαλο συγγραφεα , σαφεστατα πιο φιλοσοφικο).Τα εργα ομως αυτων δεν πιανουν μια μπροστα στο ΄΄ Τελευταιο Πειρασμο΄΄ . Αλλωστε με τον Καζαντζακη ειμαστε γεννημενοι την ιδια ημερομηνια (2 δεκεμβριου). Παντως ειμαι χαρουμενος που κανεις τετοιου ειδους ερωτησεις και που εχουμε εναν τοσο εποικοδομητικο διαλογο.

[fillenia]

Aνοίξαμε ένα μεγάλο θέμα.

Ο Don Brown, στο μόνο πιθανό σημείο που πλησιάζει τον Umberto Eco, είναι ίσως η ανεπιτυχής απομίμηση της θεματικής του μυθιστορήματος, δηλαδή "τα χαμένα αρχαία έγγραφα" και η συνωμοσία γύρω από αυτά.

Και λίγη... θεωρία

Στο όνομα του ρόδου, η προβληματική του Εκο δεν αφορά καθόλου το έργο ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ, του Αριστοτέλη, του οποίου, για την ιστορία, έχει χαθεί το μέρος που αναφέρεται στους κανόνες της κωμωδίας. Εχει σωθεί όμως απόσπασμα από την εισαγωγή του όπου η κωμωδία ορίζεται ως "μίμησις φαυλοτέρων" δηλαδή των μη σπουδαίων και μάλιστα με τρόπο που να προκαλεί το γέλιο. Το αμάρτημα εδώ, (στην τραγωδία είναι η Υβρις=αλαζονεία) δεν είναι φθαρτικό και δεν φέρει οδύνη.
Στην εποχή του Μεσαίωνα και ειδικότερα στην Αναγέννηση υπήρξε έντονος προβληματισμός γύρω από την κωμωδία που μάλλον αφορά τον ορισμό και τους κανόνες συγγραφής και όχι την "θέωση" και την "αυτογνωσία" μέσω του γέλιου (?). Ακολουθήθηκε το πρότυπο του Βιργίλιου, γενικά και ειδικά στην τραγωδία σύμφωνα με τους κανόνες της ωφέλειας (διαπαιδαγώγηση) και της τέρψης. Ο Αριστοτέλης ήταν ελάχιστα γνωστός την εποχή αυτή και μόνο μέσω αραβικών μεταφράσεων. Ο ίδιος ο Δάντης, που μεγαλουργεί στις αρχές του 14ου αιώνα, ορίζει ως κωμωδία την απουσία εντάσεων τραγικού τύπου (Θεία Κωμωδία, 1310).
Ας κρατήσουμε στα υπόψιν πως τον Μεσαίωνα η παιδεία είναι κυρίως έργο και υπόθεση των μοναστικών και επισκοπικών σχολών (και τα Πανεπιστήμια από εκεί ξεκίνησαν), για να μην παραβλέπουμε και τον σπουδαίο ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας στην διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πολιτισμικής συνείδησης.

Ο Εκο, λοιπόν, στα έργα του κινείται στα πλαίσια της σύγχρονης μοντερνιστικής πεζογραφίας, όπου η Φιλοσοφία γίνεται λογοτεχνία και η Λογοτεχνια φιλοσοφεί, θέτοντας φιλοσοφικά ερωτήματα.
Στο Ονομα του ρόδου, ασχολείται με την γένεση της δυτικής σκέψης (Μεσαίωνας-Αναγέννηση) ιδιαίτερα εξαιτίας μιας παγκόσμιας σημειωτικής απαγωγής. Συγκεκριμένα :
Το όνομα του ρόδου είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πηγή έμπνευσης την Ιστορία. Η πλοκή του αφορά την αναζήτηση ενός serial killer, σε ένα αβαείο του 14ου αιώνα και στην βιβλιοθήκη του - λαβύρινθο. Το βιβλίο είναι σύμβολο ελευθερίας και φορέας θανάτου. Μέσα από μια αστυνομική έρευνα, το μυθιστόρημα, με μορφή φιλοσοφικού δοκιμίου, παρουσιάζει τις ιδεολογικές και κοινωνικές αντιθέσεις του τέλους του Μεσαίωνα, προβάλει τις αντιθέσεις του παρόντος μέσα από τη σύγκρουση των δυνάμεων της προόδου και της αντίδρασης, της λογικής και του παράλογου (στα πρόσωπα του Γ. ντε Μπάσκερβιλ και του αντιπάλου του Χόρχε ντε Μπούργκος).

Στο Εκκρεμές του Φουκώ, επαναλαμβάνει το εγχείρημα με την διαφορά πως ξεκινάει από το παρόν για να αναχθεί στο παρελθόν.

Umberto Eco - Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και είναι καθηγητής Σημειωτικής στο πανεπιστήμιο της Μπολώνια. Δοκιμιογράφος, αφηγητής, δημοσιογράφος, με σημαντική θέση τον εκδοτικό χώρο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την κριτική και τη θεωρία της λογοτεχνίας. Το Ονομα του ρόδου, συγκεντρώνει το σύνολο της θεωρητικο-πολιτισμικής σκέψης του.

Νίκος Καζαντζάκης- Ο μεγάλος συγγραφέας και στοχαστής, ανήκει στην περίοδο των πρώτων 10ετιών του 20ου αιώνα όπου η ιστορία των ιδεών γύρισε την πλάτη στον θετικισμό και την επιβολή της επιστημονικής μεθόδου στην πνευματική δημιουργία. Τα έργα του σημαδεύονται από την βαθιά πνευματική του ανησυχία και την ακούραστη αναζήτηση του Θεού. Σκοπός είναι η κατάκτηση από τον άνθρωπο της ύψιστης κορυφής, δηλ. της σωτηρίας του πνεύματος, μέσα από δύο δρόμους. Το δρόμο της σάρκας και το δρόμο της πνευματικής άσκησης. Κοινά χαρακτηριστικά των ανθρώπων αυτών είναι η συνεχής πορεία προς την τελειότητα, η ηρωική στάση, η περηφάνεια και η αδιαλλαξία, και η χειραφέτηση από κάθε ελπίδα παρηγοριάς, ύψιστη ελευθερία του ανθρώπου.Οι ήρωές του είναι μέσα από τον μύθο, την θρησκεία και την καθημερινότητα. Ασκητική, Ο τελευταίος πειρασμός, Ο βίος και η πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.

Την ίδια περίοδο, η τάση αυτή της αναζήτησης σε λογοτεχνικό επίπεδο, καλλιεργείται σε όλη Ευρώπη για να μην θεωρούμε "άγριους" τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και συνδέεται με τη θεωρία της διαίσθησης και της μνήμης του υποκειμενικού χρόνου (ψυχολογικός χρόνος) του Μπερξόν, τον πεσιμισμό του Σοπενχάουερ, την φιλοσοφία του Νίτσε, την ψυχανάλυση του Φρόϋντ και την "ροή συνείδησης" του αμερικανού ψυχολόγου Γουίλιαμ Τζέημς.
Eνδεικτικά : T.Σ. Ελιος, Γκράχαμ Γκρήν, Μωριάκ, Βέρφελ, Ε.Μ. Λούκατς.

Δεν υφίσταται λοιπόν, ούτε καν ως απόπειρα, η σύγκριση μεταξύ του Brown και των Εκο & Καζαντζάκη, όχι μόνο σε επίπεδο γραφής, αλλά και σε επίπεδο φιλοσοφίας. Και ο Κοέλιο, απέχει πάρα πολυ, όσο κι αν μας ευχαριστεί η γραφή του, από το να θεωρηθούν τα έργα του μυθιστορήματα φιλοσοφικής διάστασης.

Φυλλένια

Βιβλιογραφία :

Τα στοιχεία της λογοτεχνίας αντλήθηκαν από το 3τομο:
Α.Benoit-Dussausoy & G. Fontaine, Ευρωπαϊκά Γράμματα, Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας, τ.Γ' εκδ. ΣΟΚΟΛΗ, Αθήνα 1992

[Άκης Αντωνίου]

Μπραβο φυλλενια τουλαχιστον δειχνεις πως το εχεις ψαξει σε βαθος το θεμα. Το συπερασμα που βγαζω ειναι πως το κατεχεις το ΄΄αθλημα΄΄. Αυτο φαινεται και απο τα κειμενα σου. Απλα το ολο το επιχειρημα του Brown τουλαχιστον απο την δικη μου οπτικη γωνια , μου θυμιζει υβριδιακη κατασταση ,κατι απο ΄΄κλωνοποιηση΄΄ πολλων στοιχειαων απο πολλους συγγραφεις. Δεν επιχειρω , κατα συνεπεια, να συγκρινω πραγματα μη ομοια μεταξυ τους

[fillenia]

Σκοπός μου ήταν η κριτική θεώρηση από λογοτεχνική άποψη, στο μέτρο που επιτρέπουν οι γνώσεις μου, σχετικά με τον ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ για την αξια του οποίου πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί και την αποφυγή τυχόν συνειρμών και συγκρίσεων. Εμένα το μυαλό μου πήγε αμέσως στον Καζαντζάκη γιατί όταν προβλήθηκε η ταινία δόθηκε μεγάλη σημασία στην ερωτική ζωή του Ιησού.
Δεν προσάπτω τίποτα σε κανένα, αλλά καλό είναι να αποφεύγονται αστήρικτοι συσχετισμοί. Αλλωστε το άρθρο σου προβάλει και απόψεις άλλων που προφανώς δεν υιοθετείς.
Η αναφορά στον Εκο έγινε για την ενημέρωση της Lady Snowblood μια και έτυχε να γνωρίζω το θέμα.
Η αναφορά στον Καζαντζάκη προς ενίσχυση του θαυμασμού σου.

Φυλλένια

[Άκης Αντωνίου]

Δεν εχω προβλημα με την κριτικη σου φυλλενια ισα-ισα μου αρεσει γιατι μονο ετσι γινομαστε καλυτεροι. Παντως οφειλω να ομολογησω πως εισαι πολυ ευστοχη στις παρατηρησεις σου

[fillenia]

Δεν δείχνεις άνθρωπος με συμπλέγματα τέτοιου είδους.
Ευτυχώς το κουσούρι της κριτικής ανάλυσης και της υπεραναλυτικότητάς μου, βρίσκει και θετική διέξοδο!
Κακό στην προσωπική ζωή, βεβαίως...

Φυλλένια

[kiaRRa]

ο Brawn προσπαθει να μιμηθει τροπους γραφης καταξιωμενων συγγραφεων και αυτο γινεται αισθητο.Οσον αφορα την αντιδραση της εκκλησιας οι καθολικοι ηδη τον αφορησαν αλλα τελικα και η κακη διαφημιση επιτελει τον ιδιο ρολο με την καλη.Ο Brawn συνεχιζει να πλουτιζει οποτε η καλυτερη αντιδραση ειναι η αδιαφορια.Αλλωστε τα θεματα της θρησκειας λογω της μυστικιστικης φυσης τους παντα θα προκαλουν στον ορθολογιστικο ανθρωπινο νου αμφιβολιες

[starfish]

Θα μου επιτρεψετε να κανω κι εγω μερικες παρατηρησεις.
Το βιβλιο του Brown το διαβασα και μαλιστα μονορουφι. Το βρηκα πολυ ενδιαφερον, χωρις να το υιοθετω απαραιτητως. Ως αστυνομικο μυθιστορημα εχει μια πολυπλοκη δομη [που κανει σε καποια σημεια κοιλιες] η οποια κραταει το ενδιαφερον του αναγνωστη μεχρι τελους.
Αυτο που προκαλεσε τοση αντιδραση, δεν νομιζω οτι ηταν απλως η σχεση του Χριστου με την Μαρια, αλλα το γεγονος πως στο βιβλιο η Μαρια [μια γυναικα δηλαδη, και μαλιστα πορνη] ειναι το βασικο προσωπο και η μητρα της το ιερο δισκοποτηρο, μια που υποτιθεται οτι κυοφορησε και γεννησε το παιδι του Ιησου. Εδω ερχεται να ανατρεψει την εικονα της γυναικας οπως αυτη εξελιχθηκε μεσα στο δογμα της χριστιανικης εκκλησιας, αρχης γενομενης απο την διδασκαλια του Παυλου. Την εξυψωνει και της προσφερει μια θεση κυριαρχη στην καρδια του χριστιανισμου αμφισβητωντας ακομη και την ιδιοτητας της ως πορνης.
Χριστιανικες αιρετικες [οπως ονομαστηκαν απο την Καθολικη εκκλησια] κοινοτητες εχουν εξοντωθει μεχρι τελευταιου οπαδου, στο παρελθον, για λιγοτερο σημαντικους δογματικους λογους! Και ειναι αρκετα ενδιαφερον, να δουμε πως απο αυτα που γνωριζουμε ως διδασκαλια του Ιησου μεσα απο τα Ευαγγελια, εχουν μεταλλαχθει και διαστρεβλωθει μεσα απο τα δογματα των επιγονων του.
Για να ξαναγυρισω ομως στο βιβλιο, το οτι εγινε τοσο μεγαλη επιτυχια, κατα την γνωμη μου δειχνει οτι ο συγγραφεας κατ αρχην μελετησε το θεμα του και κατοπιν το "ξαναδιαβασε" με τροπο ωστε να προκαλεσει την μεγαλυτερη δυνατη περιεργεια. Αυτο απο μονο του ειναι κατορθωμα. Μυθιστοριογραφος ειναι και μυθιστορημα εγραψε. Μεσα απ αυτο δημιουργησε ερωτηματα και δινει μια πιθανη απαντηση. Πως θα τα προσλαβουν αυτα οι αναγνωστες ειναι δικο τους θεμα.
"Αιρετικα" εργα σε σχεση με την ζωη του Χριστου εχουν γραφτει και απο αλλους [δυο τιτλους τους θυμαμαι: Τα ενεα προσωπα του Χριστου και το Ο ανθρωπος που εγινε Θεος] που δεν εγιναν διασημοι γιατι ισως δεν πραγματευτηκαν το θεμα τους στα πλαισια μιας εξυπνης αστυνομικης ιστοριας. Χωρις αυτο να σημαινει πως οτι ειχαν να πουν δεν ηταν σημαντικο.

[starfish]

Και επειδη δεν βλεπω την δυνατοτητα διορθωσης η προσθηκης, συνεχιζω εδω.
Δεν διεκρινα προσπαθεια μιμησης εκ μερους του. Δεν ξερω ποιους εννοει η Kiarra καταξιωμενους συγγραφεις τους οποιους ο Brown μιμειται η προσπαθει να μιμηθει.

[kiaRRa]

αναφερομουν κατα κυριο λογο στον Εco.Ειχα διαβασεια πολυ καιρο πριν το εκκρεμες του Φουκω και το ονομα του Ροδου και μου φαινοταν πως και ο κωδικας και οι πεφωτισμενοι προσπαθουσαν να ακολουθησουν τα χναρια γραφης του Eco.Ωστοσο αυτο δεν ειναι παρα η εντυπωση που εγω αποκομισα

[starfish]

αναφερομουν κατα κυριο λογο στον Εco.Ειχα διαβασεια πολυ καιρο πριν το εκκρεμες του Φουκω και το ονομα του Ροδου και μου φαινοταν πως και ο κωδικας και οι πεφωτισμενοι προσπαθουσαν να ακολουθησουν τα χναρια γραφης του Eco.Ωστοσο αυτο δεν ειναι παρα η εντυπωση που εγω αποκομισα

Να σου πω την αληθεια το μονο κοινο [σαν συνοδος πλανητων με μεγαλη ανοχη! :smile1: ] που μπορω να σκεφτω, αναμεσα στο Ονομα του ροδου και τον Κωδικα, ειναι η αστυνομικη πλοκη. Στον Eco ομως κατα την γνωμη μου λειτουργει καθαρα ως προσχημα, για να μας εισαγει στα δογματικα/φιλοσοφικα προβληματα του τελους του Μεσαιωνα και στις ζημωσεις που λαβαιναν χωρα μεσα στην Καθολικη Εκκλησια...Στο δε Εκκρεμες εχουμε την ευκαιρια να μαθουμε την ιστορια των μυστικιστικων ταγματων. Τους Πεφωτισμενους δεν τους εχω διαβασει...:push:

[kiaRRa]

Να σου πω την αληθεια το μονο κοινο [σαν συνοδος πλανητων με μεγαλη ανοχη! :smile1: ] που μπορω να σκεφτω, αναμεσα στο Ονομα του ροδου και τον Κωδικα, ειναι η αστυνομικη πλοκη. Στον Eco ομως κατα την γνωμη μου λειτουργει καθαρα ως προσχημα, για να μας εισαγει στα δογματικα/φιλοσοφικα προβληματα του τελους του Μεσαιωνα και στις ζημωσεις που λαβαιναν χωρα μεσα στην Καθολικη Εκκλησια...Στο δε Εκκρεμες εχουμε την ευκαιρια να μαθουμε την ιστορια των μυστικιστικων ταγματων. Τους Πεφωτισμενους δεν τους εχω διαβασει...:push:
διαβασε το.Βεβαια και τα παραπανω αποτελουν τροπους να περναμε την ωρα μας.το πως αντιλαμβανεται ο καθενας καποιο βιβλιο ειναι αποτελεσμα προσωπικων ερθισματων και πολλων αλλων παραγοντων.γι'αυτο και παντα θα προκυπτουν διαφορετικες αποψεις

[Maroulita]

Πολύς λόγος πάντως για τον Κώδικα, αυτό είναι αλήθεια... και καλώς γίνεται, γιατί έχω την εντύπωση πως η ανταλλαγή απόψεων, όπως γίνεται και εδώ, είναι εξίσου σημαντική. Τώρα ως προς το βιβλίο, κι εγώ το διάβασα το καλοκαίρι, καθώς μου το είχαν προτείνει ως ένα βιβλίο εξαιρετικό, που σε κρατάει στην "τσίτα" και σου δημουργεί ερωτήματα του στυλ "μήπως όντως υπάρχει αλήθεια σ' αυτά;;". Το διάβασα λοιπόν...
Για μένα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μυθιστόρημα, του οποίου ο συγγραφέας αποδεικνύει πως μάλλον είναι καλός στα μαθήματα "δημιουργικής συγγραφής" που κάνει στην Ακαδημία Φίλιπς Έξετερ. Επέλεξε ένα "καυτό" θέμα και το πλαισίωσε με όλα εκείνα τα στοιχεία που η σύγχρονη μυθιστοριογραφία θεωρεί, ας το πω έτσι "must" (αν και όταν μιλάμε για δημιοργία, τέχνη και λογοτεχνία δεν χωρούν τέτοιοι όροι, αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν και τμήματα δημιουργικής συγγραφής σε πανεπιστήμια, σίγουρα υπάρχουν και φόρμουλες).
Το μόνο καλό που προσέφερε σε μένα το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι μου έδωσε εναύσματα για να αρχίσω να ψάχνω για τα της Μαγδαλινής, του Δισκοπότηρου, των απόκρυφων ευαγγελίων κ.λπ.
Πάντως, να δείτε πόσος ντόρος θα γίνει όταν θα βγει στις αίθουσες η ταινία... μιλάμε για promoting, εδώ είστε και εδώ είμαι...

[kiaRRa]

δεν φανταζεσαι ποσο συμφωνω μαζι σου.

[fillenia]

Αχ Marouli μου, πόσο δίκιο έχεις!
Η συνταγή της επιτυχίας, γενικώς, είναι τα σενάρια συνωμοσίας, τα οποία φυσικά σπανίως αποδεικνύονται. Συνήθως αιωρούνται.
Ο Ουμπέρτο Εκκο δυστυχώς έχει πολλά κακέκτυπα και αντιγραφείς, αλλά ο Εκκο είναι μοναδικός και επιστήμονας στο είδος του. Και φροντίζει να υπάρχει ιστορική αληθοφάνεια. Η αληθοφανής πραγματικότητα είναι ένα από τα στοιχεία της λογοτεχνίας η οποία αντανακλά τα κοινωνικά δρώμενα.

[Maroulita]

Αχ Marouli μου, πόσο δίκιο έχεις!
Η συνταγή της επιτυχίας, γενικώς, είναι τα σενάρια συνωμοσίας, τα οποία φυσικά σπανίως αποδεικνύονται. Συνήθως αιωρούνται.
Ο Ουμπέρτο Εκκο δυστυχώς έχει πολλά κακέκτυπα και αντιγραφείς, αλλά ο Εκκο είναι μοναδικός και επιστήμονας στο είδος του. Και φροντίζει να υπάρχει ιστορική αληθοφάνεια. Η αληθοφανής πραγματικότητα είναι ένα από τα στοιχεία της λογοτεχνίας η οποία αντανακλά τα κοινωνικά δρώμενα.

Να σου πω την αλήθεια Φυλλένια μου, δεν έχω διαβάσει, δυστυχώς, κανένα από τα λογοτεχνικά κείμενα του Έκο (ντροπή μου δηλαδή...). Τον έμαθα μέσα από τα γραπτά του για την σημειολογία και τη θεωρία της λογοτεχνίας και πραγματικά παρατηρώ αυτό που κι εσύ λες περί της ιστορικής αληθοφάνειας.
Συνταγή της επιτυχίας είναι όντως τέτοιου είδους σενάρια συνωμοσίας, η αντοπόκριση όμως του καθενός από εμάς είναι αυτή που οδηγεί κάτι στο να γίνει επιτυχές. Πάντοτε θέλαμε και εξακολουθούμε να θέλουμε να υπάρχει παρασκήνιο... Κατι που μας το κρύβουν, αλλά κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί...

[fillenia]

Αν γνώρισες τον Εκκο από τη Σημειολογία και την Κριτική του, έχεις κάνει το καλύτερο. Αλλωστε αυτή είναι η κύρια δουλειά του! Το Εκκρεμές είναι καταπληκτικό και άρχισε από εκεί. Εγώ ξεκίνησα αντίστροφα και πέρσι τον διδάχτηκα στην Λογοτεχνία.
Οταν λέω "θεωρίες συνωμοσίας" αναφέρομαι αποκλειστικά σε θεωρίες που δεν αποδεικνύονται γιατί απλά κατασκευάζονται. Οχι στο παρασκήνιο που κρύβει αλήθειες. Αναπτύσσοντας την κριτική σου ικανότητα μαθαίνεις να αποφεύγεις τις απάτες. Αυτό γίνεται σιγά σιγά...Οσο περισσότερο χρησιμοποιείς το λογικό μέρος του μυαλού σου, παραμένεις εναργής και αμφισβητείς. Οχι σαν σκεπτικιστής, γιατί και αυτό κρύβει παγίδες. Κριτικά και μεθοδικά. Αλλά νομίζω είσαι σε καλό δρόμο...

[Maroulita]

Αν γνώρισες τον Εκκο από τη Σημειολογία και την Κριτική του, έχεις κάνει το καλύτερο. Αλλωστε αυτή είναι η κύρια δουλειά του! Το Εκκρεμές είναι καταπληκτικό και άρχισε από εκεί. Εγώ ξεκίνησα αντίστροφα και πέρσι τον διδάχτηκα στην Λογοτεχνία.
Οταν λέω "θεωρίες συνωμοσίας" αναφέρομαι αποκλειστικά σε θεωρίες που δεν αποδεικνύονται γιατί απλά κατασκευάζονται. Οχι στο παρασκήνιο που κρύβει αλήθειες. Αναπτύσσοντας την κριτική σου ικανότητα μαθαίνεις να αποφεύγεις τις απάτες. Αυτό γίνεται σιγά σιγά...Οσο περισσότερο χρησιμοποιείς το λογικό μέρος του μυαλού σου, παραμένεις εναργής και αμφισβητείς. Οχι σαν σκεπτικιστής, γιατί και αυτό κρύβει παγίδες. Κριτικά και μεθοδικά. Αλλά νομίζω είσαι σε καλό δρόμο...

Μπορώ να πω ότι αυτό ήταν από τα λίγα καλά που μου προσέφεραν οι σπουδές μου στη φιλολογία: αν και σε ό,τι αφορά την προσέγγιση της λογοτεχνίας μείναμε στα Πτωχοπροδρομικά και στον Ερωτόκριτο (εννοώ να μελετήσουμε και να αναλύσουμε το κείμενο αυτό καθαυτό), μας έδωσαν κάποια ερεθίσματα -ελάχιστα- για τα ρεύματα και τη θεωρία της λογοτεχνίας.
Καλό είναι να μην επαναπαυόμαστε, τουλάχιστον αυτό προσπαθώ να κάνω εγώ προσωπικά. Μαθαίνω, αμφισβητώ, ζητώ να μάθω, διασταυρώνω, μαθαίνω και ούτω καθεξής...

[fillenia]

Διδάχτηκα μόνο Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας, δεν ξέρω τι συμβαίνει στα καθ' ημάς! Η ιστοριογραφική διαδρομή πάντως μου άνοιξε τα μάτια σε πολλά.
Είχα την καλη τύχη μιας καταπληκτικής καθηγήτριας που ξέφευγε από τα στενά πλαίσια της συμβατικής παράδοσης και εξακολουθούμε να έχουμε επαφή.

[Maroulita]

Δυστυχώς σε κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα, λίγες είναι οι φωτεινές εξαιρέσεις διδασκόντων που πραγματικά εμπνέουν τους μαθητές τους και δε μένουν στα στερεότυπα, στα κλασικά και στα παραδοσιακά... Να'ξερες, Φυλλένια μου, πόσα εξάμηνα "έφαγα" επιλέγοντας μάθημα Νεοελληνικής Φιλολογίας (λογοτεχνίας) αλλά κάνοντας τα ίδια πράγματα του στυλ: ποιες είναι οι περίοδοι της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ταυτίζεται η υστεροβυζαντινή περίοδος με τις αρχές της νεοελληνικής λογοτεχνίας;; .... και μια εμμονή στα βυζαντινά που καταντά -κατ' εμέ πάντα- σκόπιμη. Το θεωρώ ντροπή μου/μας να μην έχω διδαχθεί Καζαντζάκη π.χ. ή σύγχρονη ελληνική ποίηση... Τέλος πάντων, μάλλον βγήκα εκτός θέματος... θα με κράξει ο ιδιοκτήτης!!!

[ScP]

καλή χώνεψη με τα εξάμηνα που "έφαγες".

Ο ιδιοκτήτης δεν κράζει εκτός αν ξεφεύγουμε επαναλαμβανόμενα. Το καταπληκτικό είναι ότι το γνωρίζουμε και το ξεχωρίζουμε πλέον άρα έχουμε μάθει να κινούμαστε πολύ πιο άνετα μέσα στα φόρουμς.

[sagita]

Πολύς λόγος πάντως για τον Κώδικα, αυτό είναι αλήθεια... και καλώς γίνεται, γιατί έχω την εντύπωση πως η ανταλλαγή απόψεων, όπως γίνεται και εδώ, είναι εξίσου σημαντική. Τώρα ως προς το βιβλίο, κι εγώ το διάβασα το καλοκαίρι, καθώς μου το είχαν προτείνει ως ένα βιβλίο εξαιρετικό, που σε κρατάει στην "τσίτα" και σου δημουργεί ερωτήματα του στυλ "μήπως όντως υπάρχει αλήθεια σ' αυτά;;". Το διάβασα λοιπόν...
Για μένα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μυθιστόρημα, του οποίου ο συγγραφέας αποδεικνύει πως μάλλον είναι καλός στα μαθήματα "δημιουργικής συγγραφής" που κάνει στην Ακαδημία Φίλιπς Έξετερ. Επέλεξε ένα "καυτό" θέμα και το πλαισίωσε με όλα εκείνα τα στοιχεία που η σύγχρονη μυθιστοριογραφία θεωρεί, ας το πω έτσι "must" (αν και όταν μιλάμε για δημιοργία, τέχνη και λογοτεχνία δεν χωρούν τέτοιοι όροι, αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν και τμήματα δημιουργικής συγγραφής σε πανεπιστήμια, σίγουρα υπάρχουν και φόρμουλες).
Το μόνο καλό που προσέφερε σε μένα το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ότι μου έδωσε εναύσματα για να αρχίσω να ψάχνω για τα της Μαγδαλινής, του Δισκοπότηρου, των απόκρυφων ευαγγελίων κ.λπ.
Πάντως, να δείτε πόσος ντόρος θα γίνει όταν θα βγει στις αίθουσες η ταινία... μιλάμε για promoting, εδώ είστε και εδώ είμαι...

Καλή μου, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω λιγ'οτερο μαζί σου.Όμως, θέλω να τονίσω την επικινδυνότητα τέτοιου είδους αναγνωσμάτων σε άτομα νεαρής ηλικίας που γοητευμένα από την ομολογουμένως εκπληκτική ικανότητα γραφής του Μπράουν,καταπίνουν αμάσητα , ας μου επιτραπεί ο όρος, οτιδήποτε τους περνάει, ντυμένα με τον μανδύα της αληθοφάνειας. Δε σας κρύβω,πως ήρθαν στιγμές κατά την ανάγνωση του βιβλίου, που πίστεψα ότι πρόκειται για κάποιο εγχειρίδιο σατανιστή!!!Μη γελάτε, σκεφτείτε το λίγο! Τι πιο έξυπνο για έναν οπαδό του αντίχρηστου από το να περάσει τα μηνύματά του από την πίστη στην απόλυτη ισοπέδωση! Αναλογιστέιτε, ακόμα, πού τελικά επέλεξε να θάψει μια για πάντα το Άγιο Δισκοπότηρο! Κάτω από 666 κρυστάλλους!!!;;

[starfish]

Καλή μου, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω λιγ'οτερο μαζί σου.Όμως, θέλω να τονίσω την επικινδυνότητα τέτοιου είδους αναγνωσμάτων σε άτομα νεαρής ηλικίας που γοητευμένα από την ομολογουμένως εκπληκτική ικανότητα γραφής του Μπράουν,καταπίνουν αμάσητα , ας μου επιτραπεί ο όρος, οτιδήποτε τους περνάει, ντυμένα με τον μανδύα της αληθοφάνειας. Δε σας κρύβω,πως ήρθαν στιγμές κατά την ανάγνωση του βιβλίου, που πίστεψα ότι πρόκειται για κάποιο εγχειρίδιο σατανιστή!!!Μη γελάτε, σκεφτείτε το λίγο! Τι πιο έξυπνο για έναν οπαδό του αντίχρηστου από το να περάσει τα μηνύματά του από την πίστη στην απόλυτη ισοπέδωση! Αναλογιστέιτε, ακόμα, πού τελικά επέλεξε να θάψει μια για πάντα το Άγιο Δισκοπότηρο! Κάτω από 666 κρυστάλλους!!!;;

"Αιρετικοι" εχουν θεωρηθει πολλοι συγγραφεις και οχι μονο, στο παρελθον. Το να δει καποιος μεσα στο μυθιστορημα αυτο, σατανιστικες ιδεες του συγγραφεα και μαλιστα επικινδυνες για τους νεους το θεωρω παρατραβηγμενο. Ανατρεπτικο ως αποψη ναι, σατανιστικο οχι. Το 666 και ο αντιχριστος, βασιστηκαν σε ενα ορα μα που ειδε ενας ανθρωπος καποτε. Δεν θυμαμαι να αναφερεται στα κειμενα της Καινης Διαθηκης. Για να μην αρχισουμε τωρα την συζητηση περι σατανισμου, που ειναι ενα πολυπλοκο θεμα, καλο θα ηταν να ξαναριξουμε μια ματια στο αρθρο του κυριου Αρχου για τον Μπαφομετ και την ιστορικη διαδρομη ενος επινοημενου συμβολου.
Παντως, σπανια ενα βιβλιο, εχει δημιουργησει τοσο θορυβο, ακομη και αν δεχτουμε οτι κατα ενα μερος ο θορυβος αυτος, βασιστηκε στο promotion.

[Maroulita]

Προσωπικά δεν ξέρω τα πιστεύω του Dan Brown, τον έμαθα μόνο μέσα από τον Κώδικα Da Vinci, τα άλλα του βιβλία δεν έκανα τον κόπο ούτε να τα αγοράσω, ούτε να τα διαβάσω γιατί πολύ απλά δεν με ενθουσίασε το πολυσυζητημένο βιβλίο του. Τώρα... είναι δεν είναι σατανιστής δεν ξέρω... θα το θεωρούσα όμως το ίδιο "επικίνδυνο" αν δεν ήταν και απλά αναφέρει τόσα σύμβολα γιατί αυτά τραβούν την προσοχή και την περιέργεια του αναγνώστη. Δεν έχω εντρυφήσει στην αποκωδικοποίηση συμβόλων όπως είναι η πεντάλφα κ.λπ. (αν και τέτοια θέματα θρησκειολογίας είναι άκρως ενδιαφέροντα), αλλά αυτή η απόλυτη σιγουριά και η αληθοφάνεια του λόγου του με μπερδεύει. Επειδή ακριβώς το συνειδητοποίησα αυτό το πράγμα, επέλεξα να ψάξω για να βρω την αλήθεια. Τώρα ένας έφηβος ή και ενήλικος, μη υποψιασμένος, διαβάζοντας τον κώδικα Da Vinci, ίσως να τα θεωρήσει δεδομένα...

[ilav]

Διάβασα κι εγώ τον κώδικα Da Vinci. (και τους πεφωτεισμένους) Mε καθήλωσε από την αρχή ως το τέλος. Το βέβαιο είναι ότι άρχισα να αναζητώ αλήθειες και να προβληματίζομαι σε θέματα η που αγνοούσα η που θεωρούσα δεδωμένα.

[sagita]

Προσωπικά δεν ξέρω τα πιστεύω του Dan Brown, τον έμαθα μόνο μέσα από τον Κώδικα Da Vinci, τα άλλα του βιβλία δεν έκανα τον κόπο ούτε να τα αγοράσω, ούτε να τα διαβάσω γιατί πολύ απλά δεν με ενθουσίασε το πολυσυζητημένο βιβλίο του. Τώρα... είναι δεν είναι σατανιστής δεν ξέρω... θα το θεωρούσα όμως το ίδιο "επικίνδυνο" αν δεν ήταν και απλά αναφέρει τόσα σύμβολα γιατί αυτά τραβούν την προσοχή και την περιέργεια του αναγνώστη. Δεν έχω εντρυφήσει στην αποκωδικοποίηση συμβόλων όπως είναι η πεντάλφα κ.λπ. (αν και τέτοια θέματα θρησκειολογίας είναι άκρως ενδιαφέροντα), αλλά αυτή η απόλυτη σιγουριά και η αληθοφάνεια του λόγου του με μπερδεύει. Επειδή ακριβώς το συνειδητοποίησα αυτό το πράγμα, επέλεξα να ψάξω για να βρω την αλήθεια. Τώρα ένας έφηβος ή και ενήλικος, μη υποψιασμένος, διαβάζοντας τον κώδικα Da Vinci, ίσως να τα θεωρήσει δεδομένα...

Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ αγαπητοί μου φίλοι. Κάθε βιβλίο όμως που διαβάζουμε μας δημιουργεί ένα συναίσθημα. Αυτό που είπα είναι ότι κάποιες φορές ένιωσα πως προσπαθεί να περάσει μηνύματα που φτάνουν στην αντίπερα όχθη. Τώρα, όσον αφορά τους νεαρούς αναγνώστες, καλό κι ελπιδοφόρο είναι το γεγονός ότι διαβάζουν, από μόνο του. Κι αν τους ενδιαφέρει το θέμα, σίγουρα θα ψάξουν. Τους βάζει σ' ένα δρόμο...Έτσι, το παραθέτω σαν δεύτερη σκέψη. Κι αν περνάει ένα μήνυμα αυτό ας είναι να ψάξουμε λίγο βαθύτερα για την αλήθεια. Σίγουρα η σημειολογία στην οποία αναφέρεται ο Μπράουν είναι υπαρκτή. Εξάλλου, όλη η ζωή του Ιησού ήταν ένας συμβολισμός από την αρχή ως το τέλος. Ίσως είναι καιρός να πάψουμε να δεχόμαστε τη θρησκεία όπως μας την έχουν επιβάλλει και να σκύψουμε στα βαθύτερα νοήματα, στην ουσία της Αλήθειας, που ξεπερνάει τα στενά όρια της εκάστοτε θρησκείας. Στη συμπαντική αλήθεια. Μακριά από τα τυχόν συμφέροντα των αρχομανών κάθε εποχής. Αυτές οι προσωπικότητες ,όπως ο Ντα Βίντσι, είχαν συλλάβει τα υψηλά νοήματα,μα δεν μπορούσαν να τα αποκαλύψουν,όχι χωρίς να θεωρηθούν αιρετικοί σε εποχές που κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με αφανισμό. Αν το είχε πράξει, σήμερα δε θα είχαμε την ευκαιρία να προχωράμε στο μονοπάτι που εκείνος και οι όμοιοι του χάραξαν.

[fillenia]

Ο Ντα Βίντσι ήταν ένας Μεσαιωνικός άνθρωπος της Αναγεννησιακής περιόδου.
Τοποθετώντας τον σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, ήταν απολύτως σύμφωνος με τις ιδέες και τις αντιλήψεις της εποχής του. Και η γενική αντίληψη της εποχής είναι ότι η Φύση είναι μαγική, διαθέτει δηλαδή μυστικές δυνάμεις που η ανθρώπινη διάνοια από τη φύση της δεν μπορεί να συλλάβει.

Πρόκειται για μια εποχή-μεταίχμιο μεταξύ του Μεσαίωνα και του Διαφωτισμού. Πρεσβεύει την επιστροφή στα καθαρά πρότυπα της κλασσικής αρχαιότητας και πάντα στο πλαίσιο του αριστοτελικού κοσμοειδώλου. Η επιστήμη είναι υποταγμένη στη θεολογική αυθεντία, κάθε προσπάθεια διερεύνησης της φυσικής νομοτέλειας ανάγεται στην ανθρώπινη αλαζονεία να ελέγξει και να κυριαρχήσει τη φύση και συνιστά Υβρη απέναντι στη θεϊκή βούληση.

Ωστόσο, η Αναγέννηση είναι ανθρωποκεντρική. Τοποθετεί τον άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου, άξιο να κυριαρχήσει με τις φυσικές του δυνάμεις και σταδιακά τον στρέφει, στον Διαφωτισμό, να διερευνήσει και να διαπιστώσει τις δυνάμεις του νου του, να αποκωδικοποιήσει τη φύση, να διεκδικήσει την αυτοτέλεια και την φυσική του ελευθερία.
Με λίγα λόγια... να αποκτήσει την βεβαιότητα ότι είναι ο ίδιος διαχειριστής του πεπρωμένου του και η ύπαρξή του δεν υπόκειται στη Θεία πρόνοια ή τις άρρητες δυνάμεις της Φύσης.

Οποιες αλήθειες συνέλαβε ο Ντα Βίντσι σίγουρα δεν είναι συμπαντικές και δεν είναι καν αλήθειες με την επιστημονική έννοια του όρου, δηλαδή δεν συνιστούν βέβαιη γνώση. Η στροφή του ανθρώπινου πνεύματος ανήκει σε άλλη εποχή και από ιστορική ειρωνεία υπεύθυνοι στάθηκαν άνθρωποι θεοσεβούμενοι που συγκρουστηκαν με το πανεπιστημιακό κατεστημένο που ήταν ταυτόχρονα και θεολογικό και πολιτικό. Τα αίτια της σύγκρουσης είναι αρκετά ταπεινά...και ο συμβιβασμός ευτυχώς βοήθησε την ανεξάρτητη επιστημονική έρευνα. Το πεδίο της μάχης ήταν η σχολαστικιστική κατανόηση του Αριστοτέλη. Τα συμφέροντα, συντεχνιακά!