Margaret
27-12-2004, 01:44 AM
Ο άνθρωπος μεγάλωσε συντροφιά με τα υπόλοιπα πλάσματα της Δημιουργίας. Τα ζώα, τα φυτά και τα ορυκτά, συμπορεύονταν κοντά του, στο διάβα των αιώνων και των χιλιετηρίδων. Ωστόσο, η σύνδεσή του με τα ζώα ήταν ανέκαθεν πιο στενή. Ίσως γιατί μπορούσε να δεχθεί τη φιλία τους, τη συνεργασία τους, αλλά και το φαγητό του από αυτά. Εκείνο που δεν αντιλήφθηκε πολλές φορές, όμως, και δεν αντιλαμβάνεται συχνά ακόμη και σήμερα, είναι πως τα ζώα έχουν ιδιαίτερες ικανότητες, και ένα ευαίσθητο τρόπο αντίληψης της ζωής.
Πολύ λιγότερο δεσμευμένα από τις πέντε αισθήσεις που μας κυβερνούν, είναι δεκτικά σε ψυχικά και παραψυχικά φαινόμενα. Προαισθάνονται την επιστροφή κάποιου στο σπίτι, τον θάνατο ενός μέλους που είναι μακριά, τον σεισμό πριν εκδηλωθεί. Αλλά και μεταξύ αυτών, πολλές είναι οι διαφορές. Άλλο σκυλί θα τρέξει μακριά να σώσει το αφεντικό του που κινδυνεύει, χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων τον τόπο που βρίσκεται, ενώ άλλο θα αδιαφορήσει. Θεωρούμε συχνά πως είναι άλογα όντα, ωστόσο, έχουν ατομικότητα, έχουν ψυχή και αισθήσεις που αγνοούμε ή θέλουμε να αγνοούμε.
Μελετητές της συμπεριφοράς των ζώων, έχουν διαπιστώσει πολλά φαινόμενα. Οι ερευνητές αυτοί, έχοντας ανοικτό μυαλό, δεν διστάζουν να καταγράψουν αρκετά παραδείγματα που τους έχουν εντυπωσιάσει.
Ένα από τα εντυπωσιακότερα θηλαστικά, είναι το δελφίνι . Πόσες φορές έχουμε ιστορίες που σώζουν ανθρώπους, βοηθούν ναυτικούς και καράβια; Γιατί από τα αρχαία χρόνια, το δελφίνι ήταν ιδιαίτερα σεβαστό και μάλιστα προκαλούσε την εκτίμηση των ανθρώπων;
Το ζεύγος των ερευνητών Γκάντις, τονίζουν στο βιβλίο τους «Ο παράξενος κόσμος των ζώων», πως υποβάλλουμε τα ζώα σε τεστ νοημοσύνης, με βάση τα ανθρώπινα δεδομένα. Αυτό είναι εντελώς άτοπο και κουτό. Καθώς ζουν σε διαφορετικές συνθήκες, έχουν διαφορετικές ανάγκες από εμάς, χρειάζονται διαφορετικές ικανότητες. Επομένως, το να τα κρίνουμε με τα ανθρώπινα δεδομένα, δεν έχει να μας προσφέρει κάτι.
Στο βιβλίο τους «Πιο έξυπνα κι από τον άνθρωπο» οι σουηδοί ερευνητές Κ. Φιχτέλιους και Σ. Σόλαντερ, θεωρούν ότι εξυπνάδα είναι η ικανότητα να διαφοροποιούμε, να συνδυάζουμε και να αναλύουμε, να συγκρίνουμε και να αντιλαμβανόμαστε. Να προβλέπουμε τις συνέπειες μίας πράξης και να βρίσκουμε τον τρόπο να επιτύχουμε τον σκοπό μας.
Αναφέρουν παραδείγματα, μεταξύ αυτών ένα με δελφίνια. Τα δελφίνια ανήκουν σε μία κατηγορία θηλαστικών που επίσημα πλέον η επιστημονική κοινότητα θεωρεί ότι ξεχωρίζει σε ευφυΐα και μάλιστα, μερικοί υποστηρίζουν ότι ίσως να είναι υψηλότερη του μέσου ανθρώπου τουλάχιστον. Ένα παράδειγμα είναι αυτό δύο δελφινιών που έπαιζαν με ένα χέλι. Το χέλι ξέφευγε και κρυβόταν σε μία τρύπα στον βυθό. Τότε, ένα από τα δελφίνια έπιανε με το στόμα ένα ψαράκι με φαρμακερό κεντρί, το έχωνε μέσα στη τρύπα και το χέλι πεταγόταν έξω. Το παιχνίδι συνεχίζονταν κι όποτε το χέλι προσπαθούσε να κρυφτεί, τα δελφίνια με έξυπνο τρόπο το έβγαζαν από την κρυψώνα του.
Το ζεύγος Γκάντις, θεωρεί πως αν εξαιρέσουμε την πιθανή μας επαφή με εξωγήινα όντα, οι πρώτες πολύπλοκες συζητήσεις με πλάσματα μη ανθρώπινα, θα είναι αυτές των δελφινιών. Τα δελφίνια έχουν μεγαλύτερο εγκεφαλικό φλοιό από τον δικό μας και τα γκρίζα εγκεφαλικά κύτταρα που μας προικίζουν με ευφυΐα, είναι πιο περίπλοκα στα δελφίνια από ό,τι σε μας.
Το αμερικανικό ναυτικό, προσπάθησε για χρόνια να αντιγράψει τις κολυμβητικές ικανότητες του δελφινιού, για να σχεδιάσει καλύτερα υποβρύχια. Ο επικεφαλής της έρευνας, Δρ Λίλλυ, ανακάλυψε πως ο εγκέφαλος των δελφινιών δουλεύει με απίστευτη ταχύτητα σε σχέση με τον ανθρώπινο (δεκαέξι φορές πιο γρήγορα!). Σε πειράματα που έγιναν, η επικοινωνία των δελφινιών μπορούσε να γίνει ανάμεσα σε μεταλλικά διαχωριστικά, ή μέσω υποβρύχιων μικροφώνων, όπου ένα δελφίνι ήταν στον Ειρηνικό κι ένα άλλο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Συνομιλούσαν λες και ήταν κοντά και μάλιστα το ένα περίμενε να τελειώσει ο συνομιλητής του πριν απαντήσει. Πολλά πειράματα του Δρα Λίλλυ, απέδειξαν πως τα δελφίνια μιμούνται άψογα την ανθρώπινη ομιλία, ακόμη και το γέλιο. Για να το διαπιστώσει, έπρεπε να παίξει την μαγνητοφώνηση που τους έκανε, στο ένα τέταρτο της ταχύτητας. Τότε το δελφίνι επαναλάμβανε τους ήχους (λέξεις ή γέλια) σε ένα υψίτονο σφύριγμα. Ανέφερε μάλιστα, πως αν το δούμε αυτό, θα μας πιάσει δέος. Κάποτε πειραματίστηκε με ένα δελφίνι με ήχους βαλμένους σε ορισμένη σειρά. Το δελφίνι απαντούσε με τη σωστή συλλαβή και στη σωστή σειρά για μία ακολουθία δέκα ήχων, κάτι εξαιρετικά δύσκολο ακόμη και για τον άνθρωπο. Καθώς η μητέρα-δελφίνι θηλάζει από 18-21 μήνες το μωρό της, ενδέχεται να του διδάσκει το σύνολο των γνώσεων και των μύθων των δελφινιών στο μεγάλο αυτό διάστημα. Υπάρχει η υπόθεση ότι ο «πολιτισμός των δελφινιών» μεταφέρει την ιστορία του προφορικά από γενιά σε γενιά, μη έχοντας γραπτό λόγο.
Οι ερευνητές Φιχτέλιους και Σόλαντερ αναφέρουν πως ενώ στα διάφορα θηλαστικά η ομιλία είναι αδύνατη, λόγω ενός ορίου κρίσιμου του εγκεφάλου, το δελφίνι υπερτερεί στον αριθμό νευρονίων και γαγγλίων του ανθρώπου, άρα είναι ανώτερό του. Απέδειξαν, πως παίρνει τόσες πληροφορίες με την όραση και την ακοή, όσες κι εμείς. Αλλά δεν διαφέρει ούτε στην έκφραση. Μεταχειρίζεται συχνότητα τεσσεράμισι φορές πιο ψηλή από τους ανθρώπους και αποθηκεύει το ίδιο περισσότερες πληροφορίες ανά μονάδα χρόνου, από εμάς.
Η συνηθισμένη λέξη «ένστικτο» δεν ισχύει για όλα τα ζώα και δεν εξηγεί τις συνήθειές τους. Για παράδειγμα, στον εξελιγμένο κόσμο των δελφινιών, η οικογένεια και η ομάδα, η συμπαράσταση και η αγάπη, παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Αν τους επιτεθεί η φάλαινα-φονιάς, ένας από τα πιο επικίνδυνα πλάσματα του βυθού, μήκους άνω των 10 μέτρων, τα δελφίνια δεν σκορπίζουν τρομαγμένα. Ξεσπάνε σε στριγκά σφυρίγματα, αλλά δεν φεύγουν πανικοβλημένα, όπως θα συνέβαινε σε μία ομάδα ανθρώπων. Αντίθετα, προσπαθούν πρώτα να σώσουν τους πληγωμένους συντρόφους και τα παιδιά.
Ο Δρ Λίλλυ αναρωτιέται στο βιβλίο τους «Ο άνθρωπος και το δελφίνι», τι θα συμβεί αν φθάσουμε κάποτε στην αμφίπλευρη επικοινωνία με το θηλαστικό αυτό. Κατά τη γνώμη του, θα αποτελέσει μεγάλο ηθικό, νομικό και κοινωνικό πρόβλημα. Θα πρέπει να τα στηρίξουμε σαν το ανθρώπινο είδος, να τους παρέχουμε προστασία νομική, ιατρική και ηθική. Αν δε, πάρουν μέρος στην εκπαίδευση, αυτό θα φέρει μία επανάσταση στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα!
Στο βιβλίο του «Ο ελέφαντας» ο συγγραφέας Τζ. Ουίλλιαμς, αναφέρει μεταξύ άλλων την περίπτωση δύο ελεφάντων, που βούλωσαν τα κουδούνια που φορούσαν με λάσπη και στη συνέχεια πήγαν τη νύχτα κρυφά στη φυτεία με τις μπανάνες και κατάφεραν να κλέψουν ένα μεγάλο αριθμό από μπανάνες χωρίς να τους πάρουν είδηση!
Πειράματα πάνω στις ψυχικές δυνάμεις των ζώων, βρίσκουμε πολλά. Συχνά, αναφέρονται σε οικιακά ζώα ή ζώα φιλικά προς τον άνθρωπο, κι αυτό όχι γιατί έχουν «εξανθρωπιστεί» όπως έχω ακούσει να λένε (βλέπετε θέλουμε πάντα να είμαστε το επίκεντρο της Δημιουργίας!), αλλά γιατί, απλά, αυτά μπορούν να τα πλησιάσουν οι άνθρωποι και να τα εξετάσουν.
Στο βιβλίο «Ψυχικές Δυνάμεις των ζώων» του Μπιλ Σχουλ, υπάρχει μεταξύ άλλων, το παράδειγμα της σκυλίτσας Μίσσυ, του σκυλιού μέντιουμ. Αυτό το σκυλάκι εξετάστηκε από πολλούς ερευνητές, άλλοτε θετικούς κι άλλοτε αρνητικούς, αλλά η περίπτωσή της έχει καταγραφεί, σαν ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ήταν ένα σκυλάκι από το Ντένβερ και η εφημερίδα «Ντέιλι Μαίηλ» του Λονδίνου, την αποκάλεσε ένα σύγχρονο προφήτη. Τα σχόλια πάνω στην Μίσσυ είναι πολλά, ωστόσο, επιγραμματικά θα αναφέρω πως είχε εξωαισθητήριες δυνάμεις και μάντευε τα χαρτιά της τράπουλας χωρίς κανένα λάθος, προέβλεπε πολλά μελλοντικά γεγονότα και λέγεται πως προέβλεψε την μέρα και ώρα του θανάτου της. Επειδή οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την σκυλίτσα ήταν πολλοί κι οι αυτόπτες μάρτυρες πολυάριθμοι, η περίπτωση αυτή δεν αμφισβητείται. Η ιδιοφυΐα της την έκανε να προσθέτει και να αφαιρεί χωρίς να κάνει λάθος. Να λέει τον αριθμό των γραμμάτων του ονόματος ενός ανθρώπου που δεν γνώριζε, ή μίας λέξης που της ανέφεραν και μάλιστα σε πέντε διαφορετικές γλώσσες. Σε γιορτές μπορούσε να πει στους καλεσμένους πόσα κέρματα είχαν στη τσέπη τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν ήξεραν ακριβώς.
Το σκυλάκι είχε πολλές παθήσεις και κρίσεις επιληψίας, αλλά μεγάλη θέληση για ζωή. Αναφέρεται μία φορά που πήγε σε νοσοκομείο και ρώτησαν τον γιατρό σε πιο θάλαμο θα την πήγαιναν. Ο γιατρός δεν ήξερε, αλλά η Μίσσυ γάβγισε πέντε φορές. Πράγματι, την πήγαν στο θάλαμο νούμερο πέντε. Μπορούσε να μαντέψει τον αύξοντα αριθμό ενός δολαρίου, την ημερομηνία γέννησης κάποιου ή τον αριθμό τηλεφώνου του. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η πρώτη ουσιαστική πρόβλεψη που έκανε στις 15 Οκτωβρίου 1964, πριν τις εκλογές Προέδρου. Σε ένα κατάστημα που πήγε με την κυρία της, οι υπάλληλοι έπαιζαν μαζί της και την ρώτησαν πόσες βδομάδες και πόσες μέρες θέλουν ως τις εκλογές. Η Μίσσυ απάντησε. Τότε τη ρώτησαν ποιος θα βγει, αναφέροντας τα δύο υποψήφια άτομα. Η Μίσσυ γάβγισε για το πρώτο εξ αυτών. Αφού αντέστρεψαν τα ονόματα, η Μίσσυ γάβγισε για το δεύτερο. Ένας μάρτυρας που παρευρισκόταν, εντυπωσιασμένος τηλεφώνησε στην εφημερίδα του. Η εφημερίδα έστειλε ρεπόρτερ και στις 8/11/64, η Μίσσυ είχε τη φωτογραφία της στην «Ρόκυ Μάουνταιν Νιους» με τη πρόβλεψή της. Αργότερα προέβλεψε την προεδρεία του Νίξον, την απογείωση του Τζέμινι 12, τον άνθρωπο στη Σελήνη, αποτελέσματα αγώνων, πολιτικά και άλλα γεγονότα. Προείπε την αποτυχία του ατομικού εργοστασίου που θα έκαναν στο Ντένβερ, την επιστροφή του στρατιωτικού Τάγματος του Κολοράντο από το Βιετ Ναμ. Μπορούσε να πει σε εγκυμονούσα αν θα έκανε αγόρι ή κορίτσι. Να βρει την ημερομηνία και τη θερμοκρασία της ημέρας.
Τα κατορθώματα της μικρής Μίσσυ ήταν πολλά, αλλά εντυπωσιακός είναι ακόμη κι ο θάνατός της. Λίγο πριν πεθάνει, γάβγιζε στην κυρία της, με τον αριθμό 8. Εκείνη δεν καταλάβαινε, την ρωτούσε αν ήξερε τι ώρα ήταν. Η Μίσσυ έλεγε την ώρα, αλλά στη συνέχεια γάβγιζε 8. Εκείνη την ημέρα, το επανέλαβε επτά φορές. Στις 8 το βράδυ, η Μίσσυ πνίγηκε τρώγοντας το φαγητό της. Ο εγκέφαλός της δόθηκε στη Κτηνιατρική Σχολή του Κολοράντο. Το σωματάκι της θάφτηκε στον κήπο του σπιτιού και τα λουλούδια στον τάφο της ήταν πάντα ανθισμένα, ακόμη και στη βαριά χειμωνιά, κάτω από 17 βαθμούς υπό το μηδέν. Ο τάφος της παρέμενε πράσινος όλο τον χρόνο.
Ίσως σκεφθεί κάποιος ότι αυτά είναι περιττά, ότι το να ασχολούμαστε με τα ζώα, ενώ υπάρχουν τόσα προβλήματα στη ανθρωπότητα, δεν είναι το πλέον σημαντικό. Η αλυσίδα της ζωής, όμως, είναι κάτι που δεν ξεκινά και σταματά στον εγωκεντρικό άνθρωπο. Η αλυσίδα αυτή μας συνδέει με κάθε δημιούργημα και όλα αυτά δίνουν και παίρνουν, συνυπάρχουν και οφείλουμε να τα σεβαστούμε για να συνυπάρξουν. Η αλληλεπίδραση κάθε πλάσματος κι η αναγνώριση κάθε μορφής ζωής είναι απαραίτητη. Ο σεβασμός προς όλη τη Δημιουργία, μπορεί να διασφαλίσει και το δικό μας το μέλλον. Ας ξεφύγουμε, λοιπόν, από το καβούκι μας, κι ας δούμε πέρα από τον ακριβό μας εαυτό το μεγαλείο που υπάρχει!
Πολύ λιγότερο δεσμευμένα από τις πέντε αισθήσεις που μας κυβερνούν, είναι δεκτικά σε ψυχικά και παραψυχικά φαινόμενα. Προαισθάνονται την επιστροφή κάποιου στο σπίτι, τον θάνατο ενός μέλους που είναι μακριά, τον σεισμό πριν εκδηλωθεί. Αλλά και μεταξύ αυτών, πολλές είναι οι διαφορές. Άλλο σκυλί θα τρέξει μακριά να σώσει το αφεντικό του που κινδυνεύει, χωρίς να γνωρίζει εκ των προτέρων τον τόπο που βρίσκεται, ενώ άλλο θα αδιαφορήσει. Θεωρούμε συχνά πως είναι άλογα όντα, ωστόσο, έχουν ατομικότητα, έχουν ψυχή και αισθήσεις που αγνοούμε ή θέλουμε να αγνοούμε.
Μελετητές της συμπεριφοράς των ζώων, έχουν διαπιστώσει πολλά φαινόμενα. Οι ερευνητές αυτοί, έχοντας ανοικτό μυαλό, δεν διστάζουν να καταγράψουν αρκετά παραδείγματα που τους έχουν εντυπωσιάσει.
Ένα από τα εντυπωσιακότερα θηλαστικά, είναι το δελφίνι . Πόσες φορές έχουμε ιστορίες που σώζουν ανθρώπους, βοηθούν ναυτικούς και καράβια; Γιατί από τα αρχαία χρόνια, το δελφίνι ήταν ιδιαίτερα σεβαστό και μάλιστα προκαλούσε την εκτίμηση των ανθρώπων;
Το ζεύγος των ερευνητών Γκάντις, τονίζουν στο βιβλίο τους «Ο παράξενος κόσμος των ζώων», πως υποβάλλουμε τα ζώα σε τεστ νοημοσύνης, με βάση τα ανθρώπινα δεδομένα. Αυτό είναι εντελώς άτοπο και κουτό. Καθώς ζουν σε διαφορετικές συνθήκες, έχουν διαφορετικές ανάγκες από εμάς, χρειάζονται διαφορετικές ικανότητες. Επομένως, το να τα κρίνουμε με τα ανθρώπινα δεδομένα, δεν έχει να μας προσφέρει κάτι.
Στο βιβλίο τους «Πιο έξυπνα κι από τον άνθρωπο» οι σουηδοί ερευνητές Κ. Φιχτέλιους και Σ. Σόλαντερ, θεωρούν ότι εξυπνάδα είναι η ικανότητα να διαφοροποιούμε, να συνδυάζουμε και να αναλύουμε, να συγκρίνουμε και να αντιλαμβανόμαστε. Να προβλέπουμε τις συνέπειες μίας πράξης και να βρίσκουμε τον τρόπο να επιτύχουμε τον σκοπό μας.
Αναφέρουν παραδείγματα, μεταξύ αυτών ένα με δελφίνια. Τα δελφίνια ανήκουν σε μία κατηγορία θηλαστικών που επίσημα πλέον η επιστημονική κοινότητα θεωρεί ότι ξεχωρίζει σε ευφυΐα και μάλιστα, μερικοί υποστηρίζουν ότι ίσως να είναι υψηλότερη του μέσου ανθρώπου τουλάχιστον. Ένα παράδειγμα είναι αυτό δύο δελφινιών που έπαιζαν με ένα χέλι. Το χέλι ξέφευγε και κρυβόταν σε μία τρύπα στον βυθό. Τότε, ένα από τα δελφίνια έπιανε με το στόμα ένα ψαράκι με φαρμακερό κεντρί, το έχωνε μέσα στη τρύπα και το χέλι πεταγόταν έξω. Το παιχνίδι συνεχίζονταν κι όποτε το χέλι προσπαθούσε να κρυφτεί, τα δελφίνια με έξυπνο τρόπο το έβγαζαν από την κρυψώνα του.
Το ζεύγος Γκάντις, θεωρεί πως αν εξαιρέσουμε την πιθανή μας επαφή με εξωγήινα όντα, οι πρώτες πολύπλοκες συζητήσεις με πλάσματα μη ανθρώπινα, θα είναι αυτές των δελφινιών. Τα δελφίνια έχουν μεγαλύτερο εγκεφαλικό φλοιό από τον δικό μας και τα γκρίζα εγκεφαλικά κύτταρα που μας προικίζουν με ευφυΐα, είναι πιο περίπλοκα στα δελφίνια από ό,τι σε μας.
Το αμερικανικό ναυτικό, προσπάθησε για χρόνια να αντιγράψει τις κολυμβητικές ικανότητες του δελφινιού, για να σχεδιάσει καλύτερα υποβρύχια. Ο επικεφαλής της έρευνας, Δρ Λίλλυ, ανακάλυψε πως ο εγκέφαλος των δελφινιών δουλεύει με απίστευτη ταχύτητα σε σχέση με τον ανθρώπινο (δεκαέξι φορές πιο γρήγορα!). Σε πειράματα που έγιναν, η επικοινωνία των δελφινιών μπορούσε να γίνει ανάμεσα σε μεταλλικά διαχωριστικά, ή μέσω υποβρύχιων μικροφώνων, όπου ένα δελφίνι ήταν στον Ειρηνικό κι ένα άλλο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Συνομιλούσαν λες και ήταν κοντά και μάλιστα το ένα περίμενε να τελειώσει ο συνομιλητής του πριν απαντήσει. Πολλά πειράματα του Δρα Λίλλυ, απέδειξαν πως τα δελφίνια μιμούνται άψογα την ανθρώπινη ομιλία, ακόμη και το γέλιο. Για να το διαπιστώσει, έπρεπε να παίξει την μαγνητοφώνηση που τους έκανε, στο ένα τέταρτο της ταχύτητας. Τότε το δελφίνι επαναλάμβανε τους ήχους (λέξεις ή γέλια) σε ένα υψίτονο σφύριγμα. Ανέφερε μάλιστα, πως αν το δούμε αυτό, θα μας πιάσει δέος. Κάποτε πειραματίστηκε με ένα δελφίνι με ήχους βαλμένους σε ορισμένη σειρά. Το δελφίνι απαντούσε με τη σωστή συλλαβή και στη σωστή σειρά για μία ακολουθία δέκα ήχων, κάτι εξαιρετικά δύσκολο ακόμη και για τον άνθρωπο. Καθώς η μητέρα-δελφίνι θηλάζει από 18-21 μήνες το μωρό της, ενδέχεται να του διδάσκει το σύνολο των γνώσεων και των μύθων των δελφινιών στο μεγάλο αυτό διάστημα. Υπάρχει η υπόθεση ότι ο «πολιτισμός των δελφινιών» μεταφέρει την ιστορία του προφορικά από γενιά σε γενιά, μη έχοντας γραπτό λόγο.
Οι ερευνητές Φιχτέλιους και Σόλαντερ αναφέρουν πως ενώ στα διάφορα θηλαστικά η ομιλία είναι αδύνατη, λόγω ενός ορίου κρίσιμου του εγκεφάλου, το δελφίνι υπερτερεί στον αριθμό νευρονίων και γαγγλίων του ανθρώπου, άρα είναι ανώτερό του. Απέδειξαν, πως παίρνει τόσες πληροφορίες με την όραση και την ακοή, όσες κι εμείς. Αλλά δεν διαφέρει ούτε στην έκφραση. Μεταχειρίζεται συχνότητα τεσσεράμισι φορές πιο ψηλή από τους ανθρώπους και αποθηκεύει το ίδιο περισσότερες πληροφορίες ανά μονάδα χρόνου, από εμάς.
Η συνηθισμένη λέξη «ένστικτο» δεν ισχύει για όλα τα ζώα και δεν εξηγεί τις συνήθειές τους. Για παράδειγμα, στον εξελιγμένο κόσμο των δελφινιών, η οικογένεια και η ομάδα, η συμπαράσταση και η αγάπη, παίζουν πρωταρχικό ρόλο. Αν τους επιτεθεί η φάλαινα-φονιάς, ένας από τα πιο επικίνδυνα πλάσματα του βυθού, μήκους άνω των 10 μέτρων, τα δελφίνια δεν σκορπίζουν τρομαγμένα. Ξεσπάνε σε στριγκά σφυρίγματα, αλλά δεν φεύγουν πανικοβλημένα, όπως θα συνέβαινε σε μία ομάδα ανθρώπων. Αντίθετα, προσπαθούν πρώτα να σώσουν τους πληγωμένους συντρόφους και τα παιδιά.
Ο Δρ Λίλλυ αναρωτιέται στο βιβλίο τους «Ο άνθρωπος και το δελφίνι», τι θα συμβεί αν φθάσουμε κάποτε στην αμφίπλευρη επικοινωνία με το θηλαστικό αυτό. Κατά τη γνώμη του, θα αποτελέσει μεγάλο ηθικό, νομικό και κοινωνικό πρόβλημα. Θα πρέπει να τα στηρίξουμε σαν το ανθρώπινο είδος, να τους παρέχουμε προστασία νομική, ιατρική και ηθική. Αν δε, πάρουν μέρος στην εκπαίδευση, αυτό θα φέρει μία επανάσταση στο υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα!
Στο βιβλίο του «Ο ελέφαντας» ο συγγραφέας Τζ. Ουίλλιαμς, αναφέρει μεταξύ άλλων την περίπτωση δύο ελεφάντων, που βούλωσαν τα κουδούνια που φορούσαν με λάσπη και στη συνέχεια πήγαν τη νύχτα κρυφά στη φυτεία με τις μπανάνες και κατάφεραν να κλέψουν ένα μεγάλο αριθμό από μπανάνες χωρίς να τους πάρουν είδηση!
Πειράματα πάνω στις ψυχικές δυνάμεις των ζώων, βρίσκουμε πολλά. Συχνά, αναφέρονται σε οικιακά ζώα ή ζώα φιλικά προς τον άνθρωπο, κι αυτό όχι γιατί έχουν «εξανθρωπιστεί» όπως έχω ακούσει να λένε (βλέπετε θέλουμε πάντα να είμαστε το επίκεντρο της Δημιουργίας!), αλλά γιατί, απλά, αυτά μπορούν να τα πλησιάσουν οι άνθρωποι και να τα εξετάσουν.
Στο βιβλίο «Ψυχικές Δυνάμεις των ζώων» του Μπιλ Σχουλ, υπάρχει μεταξύ άλλων, το παράδειγμα της σκυλίτσας Μίσσυ, του σκυλιού μέντιουμ. Αυτό το σκυλάκι εξετάστηκε από πολλούς ερευνητές, άλλοτε θετικούς κι άλλοτε αρνητικούς, αλλά η περίπτωσή της έχει καταγραφεί, σαν ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ήταν ένα σκυλάκι από το Ντένβερ και η εφημερίδα «Ντέιλι Μαίηλ» του Λονδίνου, την αποκάλεσε ένα σύγχρονο προφήτη. Τα σχόλια πάνω στην Μίσσυ είναι πολλά, ωστόσο, επιγραμματικά θα αναφέρω πως είχε εξωαισθητήριες δυνάμεις και μάντευε τα χαρτιά της τράπουλας χωρίς κανένα λάθος, προέβλεπε πολλά μελλοντικά γεγονότα και λέγεται πως προέβλεψε την μέρα και ώρα του θανάτου της. Επειδή οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με την σκυλίτσα ήταν πολλοί κι οι αυτόπτες μάρτυρες πολυάριθμοι, η περίπτωση αυτή δεν αμφισβητείται. Η ιδιοφυΐα της την έκανε να προσθέτει και να αφαιρεί χωρίς να κάνει λάθος. Να λέει τον αριθμό των γραμμάτων του ονόματος ενός ανθρώπου που δεν γνώριζε, ή μίας λέξης που της ανέφεραν και μάλιστα σε πέντε διαφορετικές γλώσσες. Σε γιορτές μπορούσε να πει στους καλεσμένους πόσα κέρματα είχαν στη τσέπη τους, ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν ήξεραν ακριβώς.
Το σκυλάκι είχε πολλές παθήσεις και κρίσεις επιληψίας, αλλά μεγάλη θέληση για ζωή. Αναφέρεται μία φορά που πήγε σε νοσοκομείο και ρώτησαν τον γιατρό σε πιο θάλαμο θα την πήγαιναν. Ο γιατρός δεν ήξερε, αλλά η Μίσσυ γάβγισε πέντε φορές. Πράγματι, την πήγαν στο θάλαμο νούμερο πέντε. Μπορούσε να μαντέψει τον αύξοντα αριθμό ενός δολαρίου, την ημερομηνία γέννησης κάποιου ή τον αριθμό τηλεφώνου του. Το πιο εντυπωσιακό ήταν η πρώτη ουσιαστική πρόβλεψη που έκανε στις 15 Οκτωβρίου 1964, πριν τις εκλογές Προέδρου. Σε ένα κατάστημα που πήγε με την κυρία της, οι υπάλληλοι έπαιζαν μαζί της και την ρώτησαν πόσες βδομάδες και πόσες μέρες θέλουν ως τις εκλογές. Η Μίσσυ απάντησε. Τότε τη ρώτησαν ποιος θα βγει, αναφέροντας τα δύο υποψήφια άτομα. Η Μίσσυ γάβγισε για το πρώτο εξ αυτών. Αφού αντέστρεψαν τα ονόματα, η Μίσσυ γάβγισε για το δεύτερο. Ένας μάρτυρας που παρευρισκόταν, εντυπωσιασμένος τηλεφώνησε στην εφημερίδα του. Η εφημερίδα έστειλε ρεπόρτερ και στις 8/11/64, η Μίσσυ είχε τη φωτογραφία της στην «Ρόκυ Μάουνταιν Νιους» με τη πρόβλεψή της. Αργότερα προέβλεψε την προεδρεία του Νίξον, την απογείωση του Τζέμινι 12, τον άνθρωπο στη Σελήνη, αποτελέσματα αγώνων, πολιτικά και άλλα γεγονότα. Προείπε την αποτυχία του ατομικού εργοστασίου που θα έκαναν στο Ντένβερ, την επιστροφή του στρατιωτικού Τάγματος του Κολοράντο από το Βιετ Ναμ. Μπορούσε να πει σε εγκυμονούσα αν θα έκανε αγόρι ή κορίτσι. Να βρει την ημερομηνία και τη θερμοκρασία της ημέρας.
Τα κατορθώματα της μικρής Μίσσυ ήταν πολλά, αλλά εντυπωσιακός είναι ακόμη κι ο θάνατός της. Λίγο πριν πεθάνει, γάβγιζε στην κυρία της, με τον αριθμό 8. Εκείνη δεν καταλάβαινε, την ρωτούσε αν ήξερε τι ώρα ήταν. Η Μίσσυ έλεγε την ώρα, αλλά στη συνέχεια γάβγιζε 8. Εκείνη την ημέρα, το επανέλαβε επτά φορές. Στις 8 το βράδυ, η Μίσσυ πνίγηκε τρώγοντας το φαγητό της. Ο εγκέφαλός της δόθηκε στη Κτηνιατρική Σχολή του Κολοράντο. Το σωματάκι της θάφτηκε στον κήπο του σπιτιού και τα λουλούδια στον τάφο της ήταν πάντα ανθισμένα, ακόμη και στη βαριά χειμωνιά, κάτω από 17 βαθμούς υπό το μηδέν. Ο τάφος της παρέμενε πράσινος όλο τον χρόνο.
Ίσως σκεφθεί κάποιος ότι αυτά είναι περιττά, ότι το να ασχολούμαστε με τα ζώα, ενώ υπάρχουν τόσα προβλήματα στη ανθρωπότητα, δεν είναι το πλέον σημαντικό. Η αλυσίδα της ζωής, όμως, είναι κάτι που δεν ξεκινά και σταματά στον εγωκεντρικό άνθρωπο. Η αλυσίδα αυτή μας συνδέει με κάθε δημιούργημα και όλα αυτά δίνουν και παίρνουν, συνυπάρχουν και οφείλουμε να τα σεβαστούμε για να συνυπάρξουν. Η αλληλεπίδραση κάθε πλάσματος κι η αναγνώριση κάθε μορφής ζωής είναι απαραίτητη. Ο σεβασμός προς όλη τη Δημιουργία, μπορεί να διασφαλίσει και το δικό μας το μέλλον. Ας ξεφύγουμε, λοιπόν, από το καβούκι μας, κι ας δούμε πέρα από τον ακριβό μας εαυτό το μεγαλείο που υπάρχει!