impulse
09-12-2006, 04:35 PM
Πράγματι πρόκειται για ένα θέμα με εξαιρετικό ενδιαφέρον από πολλές απόψεις.
Σίγουρα η χημεία είναι ένας παράγοντας που παίζει σημαντικό ρόλο αλλά είναι η χημεία ο παράγοντας που παίζει τον καθοριστικό ρόλο σε αυτές τις περιπτώσεις ή μήπως και οι διαφορετικές ανάγκες της κάθε ηλικίας, που επίσης προσδιορίζονται από διαφορετικές προσωπικές εμπειρίες, ανασφάλειες, κλπ.; Ο άνδρας που μεγαλώνει αναζητάει μια μικρότερη για να επιβεβαιωθεί, η μικρή σε ηλικία αναζητάει έναν δεύτερο πατέρα ή κάποιον να της εξασφαλίσει αυτά που θέλει να αποκτήσει, η μεγάλη γυναίκα αισθάνεται ενεργή και αναζητάει την ανανέωση μέσα από μια σχέση με μικρότερο άντρα... Μπορώ να αναφέρω δεκάδες παράγοντες που οδηγούν έναν άντρα και μια γυναίκα με μεγάλη διαφορά ηλικίας να δημιουργήσουν μια σχέση. Κατά την άποψη μου, στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των σχέσεων, δεν λειτουργεί κάποια χημεία, αλλά μια ιδιοτέλεια. Μία ιδιοτέλεια όχι απαραίτητα εκ του πονηρού.
Πέραν όμως αυτού, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι σε μια τέτοια σχέση δεν υπάρχει ιδιοτέλεια, σίγουρα ελλοχεύουν άλλα προβλήματα. Προβλήματα που μπορεί να μην δύναται να αναγνωριστούν στην αρχή της σχέσης, τα οποία όμως θα παρουσιαστούν κατά την διάρκεια. Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε ίσως να αναφέρουμε το "ύψος" της διαφοράς στην ηλικία... Εάν μιλάμε για μια διαφορά 5-6 ετών, το πολύ 10 ετών, σίγουρα τα πράγματα είναι πιο ομαλά. Όταν όμως αυτή η διαφορά είναι μεγαλύτερη (15-20-30 χρόνια), τότε τα πράγματα δυσκολεύουν και δυσκολεύουν λόγω της φυσιολογικής τους εξέλιξης και της εξελικτικής φθοράς που επέρχεται. Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα, κι ας υποθέσουμε ότι στην αρχή της σχέσης υπάρχει πραγματική αγάπη... Ας πούμε λοιπόν ότι η γυναίκα είναι 25 ετών και ο άντρας 45 ετών. Διαφορά 20 χρόνια. Έχουμε δύο πρόσωπα με διαφορετικές εμπειρίες (ο άντρας σίγουρα έχει ζήσει πολύ περισσότερα πράγματα) και σίγουρα με διαφορετικά "θέλω" τα οποία όμως πρέπει να συνυπάρξουν. Πέντε χρόνια μετά, ο άντρας είναι 50 και η γυναίκα 30. Ο άντρας βρίσκεται σχεδόν στην κορύφωση της ακμής του και η γυναίκα βρίσκεται στην είσοδο της δεκαετίας που αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν οι ουσιαστικές της ανάγκες. Πέντε χρόνια μετά, η γυναίκα εξακολουθεί να βρίσκεται στην εξέλιξη ενώ ο άντρας εκ των πραγμάτων μπαίνει στη φάση της ηρεμίας που αναζητάει ύστερα από τα τόσα χρόνια αγώνων. Πέντε χρόνια μετά, στην περίοδο που πλέον η συνήθεια έχει επιφέρει τα πρώτα σημάδια φθοράς, η γυναίκα βρίσκεται στο σημείο που πλέον ξέρει τι θέλει και ο άντρας (εξήντα πλέον) αναζητάει διεξόδους για να ξαναζήσει την νιότη του που πλέον είναι σαφές ότι φεύγει με ταχύτατους ρυθμούς... Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, αρχίζουν οι πρώτες - και σοβαρές συγκρούσεις και ξαφνικά ανακαλύπτουν και οι δύο το πόσο διαφορετικές ανάγκες είχαν.
Η σύγκρουση είναι λογική. Η μία πλευρά θα ζητήσει από την άλλη να "ζήσει" πράγματα που δε θέλει. Η γυναίκα θα θέλει πράγματα που ο άντρας τα έχει ήδη κάνει και δεν βρίσκει κανένα νόημα να τα ξανακάνει ή δεν έχει το κουράγιο να τα επαναλάβει. Ο άντρας από την άλλη, μπαίνει στην περίοδο της "ηρεμίας" και της ξεκούρασης, τη στιγμή που η γυναίκα βρίσκεται στο σημείο που θέλει να ζήσει και να βιώσει όλα αυτά στα οποία καταστάλαξε και όλα αυτά που δεν έζησε προσπαθώντας όλα αυτά τα χρόνια να κλείσει την ψαλίδα των ετών.
Η διαφορετικότητα και τα προβλήματα, θα υπάρξουν όση "αγάπη" κι αν υπάρχει.
Πριν από 5 χρόνια (ήμουν 38 χρονών), δημιούργησα ένα δεσμό με μια κοπέλα που τότε ήταν 24 ετών. Διαφορά ηλικίας 14 χρόνια. Τρελός έρωτας, αλλά μόλις "έσβησε" το πάθος και η "τρέλα" των 3-4 πρώτων μηνών, αρχίσανε τα εύλογα και αναμενόμενα για μένα προβλήματα. Πρώτο πρόβλημα η καθημερινότητα και τα προβλήματα της (εργασία, διαβίωση, υποχρεώσεις - εγώ έχω κι ένα παιδί, κλπ). Αυτή από την πλευρά της, ζητούσε όλα τα φυσιολογικά για την ηλικία της: εκδρομές, διασκέδαση, νυχτερινή ζωή, κλπ. Πράγματα που α) εγώ δεν μπορούσα να της προσφέρω στο βαθμό που τα ήθελε λόγω άλλων υποχρεώσεων και β) δεν μπορούσα να της τα προσφέρω γιατί τα είχα ήδη ζήσει όταν ήμουν στην ηλικία της! Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να "κατέβω" την ηλικιακή σκάλα για να την πλησιάσω και σίγουρα δεν είχα την απαίτηση να "ανέβει" αυτή προς τα πάνω, καθότι δεν είχε ούτε την γνώση αλλά ούτε και τις εμπειρίες για να το κάνει. Το αποτέλεσμα ήταν να επέλθει η "κόπωση" και από τις δύο πλευρές κι ένα πρωί αναζήτησε και βρήκε έναν άνθρωπο στην ηλικία της. Έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούσε να ζήσει όλα όσα έπρεπε να ζήσει σύμφωνα με την ηλικία της. Και καλά έκανε.
Η κάθε ηλικία έχει τις δικές της επιταγές και πρέπει να την ζούμε ανάλογα. Το εάν δε τα καταφέρνουμε πάντοτε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Δεν αναφέρομαι στις κοινωνικές επιταγές, διότι δε με ενδιαφέρουν. Αναφέρομαι στις επιταγές που η ίδια η φύση επιβάλλει.
Έχω μια πολύ καλή φίλη. Είναι 32 και ο άνθρωπος της είναι 61! Στη σχέση δεν εισέρχονται οικονομικές ανάγκες καθότι και οι δύο είναι του ιδίου επιπέδου. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων κύριος, με υψηλό πνευματικό επίπεδο, αλλά η σχέση αυτή διατρέχεται από πολλά και σοβαρά προβλήματα. Αυτή, νέα κοπέλα και πολύ όμορφη, είναι μόνιμα στενοχωρημένη διότι δεν μπορεί με τίποτα να καταλάβει, ότι: α) δεν μπορεί να τον αλλάξει σε αυτή την ηλικία, β) δεν μπορεί να του επιβάλλει τον δικό της τρόπο ζωής και γ) ότι αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη κάνει αυτά που τώρα ζητάει αυτή, όταν αυτή ακόμα ήταν αγέννητη!
Αναγκάζεται να ντύνεται και να συμπεριφέρεται σαν 50άρα, ακολουθεί έναν ρυθμό ζωής που δεν συμβαδίζει με την ηλικία της και καταπιέζεται αφόρητα. Όση αγάπη και όση μαγεία και όση έλξη κι αν υπάρχει, τα προβλήματα είναι τεράστια! Επιπλέον, τώρα πια έχει επέλθει και το απολύτως φυσιολογικό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από την ερωτική πλευρά της σχέσης που είναι πλέον ανύπαρκτη με βάση τα όσα αυτή ζητάει και που καλώς τα αναζητεί. Η κατάληξη αυτής της σχέσης είναι προδιαγεγραμμένη και ο πόνος που θα ακολουθήσει επίσης.
Στα προβλήματα μιας τέτοιας σχέσης, δεν πρέπει να αφήσουμε απ' έξω και τον παράγοντα "παιδί"! Ένας άντρας σε μεγάλη ηλικία, μπορεί και να μην έχει πρόβλημα στο να κάνει ένα παιδί. Όμως θα έχει στα σίγουρα πρόβλημα, όταν θα κληθεί να υπάρξει σαν "πατέρας" κι ένας άντρας πάνω από τα 50-55 δύσκολα θα αντέξει αυτόν τον ρόλλο. Το ίδιο δύσκολο θα είναι και για το παιδί, το να μεγαλώνει με κάποιον που πολύ σύντομα θα τον βλέπει σαν παππού και που σίγουρα δε θα μπορεί να έχει την πρέπουσα επικοινωνία μαζί του... Ας φανταστούμε έναν άντρα στα 50 να κάνει παιδί... Όταν το παιδί του θα είναι 20 αυτός θα είναι 70 και ανήμπορος να σταθεί στα όποια προβλήματα του (δεν αναφέρομαι σε οικονομικά προβλήματα). Πόσο μάλλον αν κάνει αυτό το παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία! Όσο κι αν θέλουμε να δούμε το θέμα από την "ρομαντική" πλευρά, δεν γίνεται διότι πάντα θα υπάρχουν τα "πρακτικά" προβλήματα που θα επιβάλλουν μια άλλη στυγνή πραγματικότητα.
Όσο ώριμες κι αν είναι οι δύο πλευρές, τα προβλήματα στις σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας θα υπάρχουν. Όση αγάπη κι αν υπάρχει, θα πρέπει να υπάρχει και η παραδοχή ότι κάποια μέρα αυτά τα προβλήματα θα γίνουν ορατά και τότε θα πρέπει και οι δύο πλευρές να αφήσουν στην άκρη τον εγωισμό και να τα αντιμετωπίσουν στην πραγματική τους διάσταση για να μην υπάρξει πόνος. Αν όντως υπάρχει πραγματική αγάπη, τότε θα μπορέσει να υπάρξει λύση. Εάν όμως η αγάπη έχει αντικατασταθεί από την συνήθεια και επικρατήσουν οι ανασφάλειες, τότε και λύση δε θα υπάρξει και ο πόνος θα είναι τεράστιος.
Σίγουρα η χημεία είναι ένας παράγοντας που παίζει σημαντικό ρόλο αλλά είναι η χημεία ο παράγοντας που παίζει τον καθοριστικό ρόλο σε αυτές τις περιπτώσεις ή μήπως και οι διαφορετικές ανάγκες της κάθε ηλικίας, που επίσης προσδιορίζονται από διαφορετικές προσωπικές εμπειρίες, ανασφάλειες, κλπ.; Ο άνδρας που μεγαλώνει αναζητάει μια μικρότερη για να επιβεβαιωθεί, η μικρή σε ηλικία αναζητάει έναν δεύτερο πατέρα ή κάποιον να της εξασφαλίσει αυτά που θέλει να αποκτήσει, η μεγάλη γυναίκα αισθάνεται ενεργή και αναζητάει την ανανέωση μέσα από μια σχέση με μικρότερο άντρα... Μπορώ να αναφέρω δεκάδες παράγοντες που οδηγούν έναν άντρα και μια γυναίκα με μεγάλη διαφορά ηλικίας να δημιουργήσουν μια σχέση. Κατά την άποψη μου, στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των σχέσεων, δεν λειτουργεί κάποια χημεία, αλλά μια ιδιοτέλεια. Μία ιδιοτέλεια όχι απαραίτητα εκ του πονηρού.
Πέραν όμως αυτού, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι σε μια τέτοια σχέση δεν υπάρχει ιδιοτέλεια, σίγουρα ελλοχεύουν άλλα προβλήματα. Προβλήματα που μπορεί να μην δύναται να αναγνωριστούν στην αρχή της σχέσης, τα οποία όμως θα παρουσιαστούν κατά την διάρκεια. Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε ίσως να αναφέρουμε το "ύψος" της διαφοράς στην ηλικία... Εάν μιλάμε για μια διαφορά 5-6 ετών, το πολύ 10 ετών, σίγουρα τα πράγματα είναι πιο ομαλά. Όταν όμως αυτή η διαφορά είναι μεγαλύτερη (15-20-30 χρόνια), τότε τα πράγματα δυσκολεύουν και δυσκολεύουν λόγω της φυσιολογικής τους εξέλιξης και της εξελικτικής φθοράς που επέρχεται. Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα, κι ας υποθέσουμε ότι στην αρχή της σχέσης υπάρχει πραγματική αγάπη... Ας πούμε λοιπόν ότι η γυναίκα είναι 25 ετών και ο άντρας 45 ετών. Διαφορά 20 χρόνια. Έχουμε δύο πρόσωπα με διαφορετικές εμπειρίες (ο άντρας σίγουρα έχει ζήσει πολύ περισσότερα πράγματα) και σίγουρα με διαφορετικά "θέλω" τα οποία όμως πρέπει να συνυπάρξουν. Πέντε χρόνια μετά, ο άντρας είναι 50 και η γυναίκα 30. Ο άντρας βρίσκεται σχεδόν στην κορύφωση της ακμής του και η γυναίκα βρίσκεται στην είσοδο της δεκαετίας που αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν οι ουσιαστικές της ανάγκες. Πέντε χρόνια μετά, η γυναίκα εξακολουθεί να βρίσκεται στην εξέλιξη ενώ ο άντρας εκ των πραγμάτων μπαίνει στη φάση της ηρεμίας που αναζητάει ύστερα από τα τόσα χρόνια αγώνων. Πέντε χρόνια μετά, στην περίοδο που πλέον η συνήθεια έχει επιφέρει τα πρώτα σημάδια φθοράς, η γυναίκα βρίσκεται στο σημείο που πλέον ξέρει τι θέλει και ο άντρας (εξήντα πλέον) αναζητάει διεξόδους για να ξαναζήσει την νιότη του που πλέον είναι σαφές ότι φεύγει με ταχύτατους ρυθμούς... Σε εκείνο ακριβώς το σημείο, αρχίζουν οι πρώτες - και σοβαρές συγκρούσεις και ξαφνικά ανακαλύπτουν και οι δύο το πόσο διαφορετικές ανάγκες είχαν.
Η σύγκρουση είναι λογική. Η μία πλευρά θα ζητήσει από την άλλη να "ζήσει" πράγματα που δε θέλει. Η γυναίκα θα θέλει πράγματα που ο άντρας τα έχει ήδη κάνει και δεν βρίσκει κανένα νόημα να τα ξανακάνει ή δεν έχει το κουράγιο να τα επαναλάβει. Ο άντρας από την άλλη, μπαίνει στην περίοδο της "ηρεμίας" και της ξεκούρασης, τη στιγμή που η γυναίκα βρίσκεται στο σημείο που θέλει να ζήσει και να βιώσει όλα αυτά στα οποία καταστάλαξε και όλα αυτά που δεν έζησε προσπαθώντας όλα αυτά τα χρόνια να κλείσει την ψαλίδα των ετών.
Η διαφορετικότητα και τα προβλήματα, θα υπάρξουν όση "αγάπη" κι αν υπάρχει.
Πριν από 5 χρόνια (ήμουν 38 χρονών), δημιούργησα ένα δεσμό με μια κοπέλα που τότε ήταν 24 ετών. Διαφορά ηλικίας 14 χρόνια. Τρελός έρωτας, αλλά μόλις "έσβησε" το πάθος και η "τρέλα" των 3-4 πρώτων μηνών, αρχίσανε τα εύλογα και αναμενόμενα για μένα προβλήματα. Πρώτο πρόβλημα η καθημερινότητα και τα προβλήματα της (εργασία, διαβίωση, υποχρεώσεις - εγώ έχω κι ένα παιδί, κλπ). Αυτή από την πλευρά της, ζητούσε όλα τα φυσιολογικά για την ηλικία της: εκδρομές, διασκέδαση, νυχτερινή ζωή, κλπ. Πράγματα που α) εγώ δεν μπορούσα να της προσφέρω στο βαθμό που τα ήθελε λόγω άλλων υποχρεώσεων και β) δεν μπορούσα να της τα προσφέρω γιατί τα είχα ήδη ζήσει όταν ήμουν στην ηλικία της! Κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να "κατέβω" την ηλικιακή σκάλα για να την πλησιάσω και σίγουρα δεν είχα την απαίτηση να "ανέβει" αυτή προς τα πάνω, καθότι δεν είχε ούτε την γνώση αλλά ούτε και τις εμπειρίες για να το κάνει. Το αποτέλεσμα ήταν να επέλθει η "κόπωση" και από τις δύο πλευρές κι ένα πρωί αναζήτησε και βρήκε έναν άνθρωπο στην ηλικία της. Έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούσε να ζήσει όλα όσα έπρεπε να ζήσει σύμφωνα με την ηλικία της. Και καλά έκανε.
Η κάθε ηλικία έχει τις δικές της επιταγές και πρέπει να την ζούμε ανάλογα. Το εάν δε τα καταφέρνουμε πάντοτε, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Δεν αναφέρομαι στις κοινωνικές επιταγές, διότι δε με ενδιαφέρουν. Αναφέρομαι στις επιταγές που η ίδια η φύση επιβάλλει.
Έχω μια πολύ καλή φίλη. Είναι 32 και ο άνθρωπος της είναι 61! Στη σχέση δεν εισέρχονται οικονομικές ανάγκες καθότι και οι δύο είναι του ιδίου επιπέδου. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων κύριος, με υψηλό πνευματικό επίπεδο, αλλά η σχέση αυτή διατρέχεται από πολλά και σοβαρά προβλήματα. Αυτή, νέα κοπέλα και πολύ όμορφη, είναι μόνιμα στενοχωρημένη διότι δεν μπορεί με τίποτα να καταλάβει, ότι: α) δεν μπορεί να τον αλλάξει σε αυτή την ηλικία, β) δεν μπορεί να του επιβάλλει τον δικό της τρόπο ζωής και γ) ότι αυτός ο άνθρωπος είχε ήδη κάνει αυτά που τώρα ζητάει αυτή, όταν αυτή ακόμα ήταν αγέννητη!
Αναγκάζεται να ντύνεται και να συμπεριφέρεται σαν 50άρα, ακολουθεί έναν ρυθμό ζωής που δεν συμβαδίζει με την ηλικία της και καταπιέζεται αφόρητα. Όση αγάπη και όση μαγεία και όση έλξη κι αν υπάρχει, τα προβλήματα είναι τεράστια! Επιπλέον, τώρα πια έχει επέλθει και το απολύτως φυσιολογικό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από την ερωτική πλευρά της σχέσης που είναι πλέον ανύπαρκτη με βάση τα όσα αυτή ζητάει και που καλώς τα αναζητεί. Η κατάληξη αυτής της σχέσης είναι προδιαγεγραμμένη και ο πόνος που θα ακολουθήσει επίσης.
Στα προβλήματα μιας τέτοιας σχέσης, δεν πρέπει να αφήσουμε απ' έξω και τον παράγοντα "παιδί"! Ένας άντρας σε μεγάλη ηλικία, μπορεί και να μην έχει πρόβλημα στο να κάνει ένα παιδί. Όμως θα έχει στα σίγουρα πρόβλημα, όταν θα κληθεί να υπάρξει σαν "πατέρας" κι ένας άντρας πάνω από τα 50-55 δύσκολα θα αντέξει αυτόν τον ρόλλο. Το ίδιο δύσκολο θα είναι και για το παιδί, το να μεγαλώνει με κάποιον που πολύ σύντομα θα τον βλέπει σαν παππού και που σίγουρα δε θα μπορεί να έχει την πρέπουσα επικοινωνία μαζί του... Ας φανταστούμε έναν άντρα στα 50 να κάνει παιδί... Όταν το παιδί του θα είναι 20 αυτός θα είναι 70 και ανήμπορος να σταθεί στα όποια προβλήματα του (δεν αναφέρομαι σε οικονομικά προβλήματα). Πόσο μάλλον αν κάνει αυτό το παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία! Όσο κι αν θέλουμε να δούμε το θέμα από την "ρομαντική" πλευρά, δεν γίνεται διότι πάντα θα υπάρχουν τα "πρακτικά" προβλήματα που θα επιβάλλουν μια άλλη στυγνή πραγματικότητα.
Όσο ώριμες κι αν είναι οι δύο πλευρές, τα προβλήματα στις σχέσεις με μεγάλη διαφορά ηλικίας θα υπάρχουν. Όση αγάπη κι αν υπάρχει, θα πρέπει να υπάρχει και η παραδοχή ότι κάποια μέρα αυτά τα προβλήματα θα γίνουν ορατά και τότε θα πρέπει και οι δύο πλευρές να αφήσουν στην άκρη τον εγωισμό και να τα αντιμετωπίσουν στην πραγματική τους διάσταση για να μην υπάρξει πόνος. Αν όντως υπάρχει πραγματική αγάπη, τότε θα μπορέσει να υπάρξει λύση. Εάν όμως η αγάπη έχει αντικατασταθεί από την συνήθεια και επικρατήσουν οι ανασφάλειες, τότε και λύση δε θα υπάρξει και ο πόνος θα είναι τεράστιος.