Chiron
17-12-2004, 01:10 AM
Ο άνθρωπος ζει, χωρίς να το υποπτεύεται, μέσα σ' έναν αόρατο, άπειρο, γεμάτο ζωή κόσμο. Μπορεί ν' αντιληφθεί κάπως αυτόν τον κόσμο κατά τη διάρκεια του ύπνου ή σε κατάσταση ύπνωσης, όταν οι φυσικές του αισθήσεις βρίσκονται προς στιγμήν αδρανείς, και συμβαίνει καμιά φορά όταν ξυπνά, να διατηρεί μια* ανάμνηση μόνο, όσων είδε κι άκουσε. Κατά τη στιγμή της μεταβολής εκείνης που καλούμε θάνατο, ο άνθρωπος εγκαταλείπει οριστικά το φυσικό του σώμα και εισέρχεται στον αόρατο αυτό κόσμο, όπου αιώνια διαμένει με μοναδικά διαλείμματα τις διαδοχικές του ενσαρκώσεις στον ορατό κόσμο. Το μεγαλύτερο μέρος των μακρών αυτών περιόδων, το περνά ο άνθρωπος στο νοητικό πεδίο.
Εδώ όμως θα εξετάσουμε το κατώτερο τμήμα του άγνωστου εκείνου κόσμου, το μέρος όπου μεταβαίνει ο άνθρωπος, αμέσως μετά το θάνατό του, τον Άδη ή βασίλειο των σκιών των Αρχαίων Ελλήνων, το Καθαρτήριο των καθολικών Χριστιανών, εκείνο που οι αλχημιστές του μεσαίωνα αποκαλούσαν αστρικό πεδίο. Το αστρικό πεδίο, αποτελεί το πλησιέστερο πεδίο υπεράνω και εντός του φυσικού κόσμου, που είναι τόσο οικείο σε μας.
Πρέπει να θυμηθούμε πρώτα απ' όλα, ότι το αστρικό πεδίο ή αστρικός κόσμος αποτελείται από επτά υποδιαιρέσεις με διαφορετικό βαθμό υλικότητας και μία ιδιάζουσα κατάσταση της ύλης. Αν και η πενία της φυσικής μας γλώσσας, μας υποχρεώνει να ονομάσουμε αυτές τις υποδιαιρέσεις ανώτερες ή κατώτερες, θα ήταν σφάλμα να νομίσουμε ότι αυτές κατέχουν χώρο, τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη σα ράφια βιβλιοθήκης, ή ότι καλύπτουν η μια την άλλη σαν τα στρώματα του κρεμμυδιού. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μεγάλες διαιρέσεις που ονομάζονται πεδία. Η ύλη κάθε πεδίου ή υποπεδίου, εισδύει στην πυκνότερη ύλη του πεδίου ή υποπεδίου, που καλούνται κατώτερα, με τρόπο ώστε να εμφανίζονται ομοίως πάνω στην επιφάνεια της γης και να κατέχουν τον ίδιο χώρο. Οι ποικιλίες των ανώτερων ή καλύτερα λεπτότερων υλών, επεκτείνονται πέρα από τη φυσική γη και των πυκνότερων υλών. Έτσι, όταν λέμε ότι ένας άνθρωπος ανυψώνεται από ένα πεδίο ή υποπεδίο σε άλλο, δεν εννοούμε ότι μετακινείται στο χώρο, αλλά ότι μεταφέρει την κατάσταση της συνείδησής του σε άλλη, παύοντας βαθμιαία ν' ανταποκρίνεται στους κραδασμούς μιας κατώτερης τάξης ύλης για ν' ανταποκρίνεται ολοένα και περισσότερο σε κραδασμούς πολύ πιο λεπτής ύλης, με τρόπο ώστε όταν εξαφανίζεται βαθμηδόν από τα μάτια του ένας κόσμος, με όλες τις όψεις και τους κατοίκους του, ν' ανακαλύπτεται εμπρός του άλλος κόσμος, νέος και υψηλότερος.
Αν αριθμήσουμε τα επτά υποπεδία αρχίζοντας από το υψηλότερο, βλέπουμε ότι κάθε πεδίο διαιρείται σε τρεις τάξεις. Η πρώτη περιλαμβάνει τα υπ' αριθμόν 1, 2 και 3 υποπεδία, η δεύτερη τα υπ' αριθμόν 4, 5 και 6 και η τρίτη το έβδομο και τελευταίο. Οι διαφορές της ύλης μεταξύ αυτών των τάξεων, θα μπορούσαν να συγκριθούν προς εκείνες που υφίστανται μεταξύ ενός στερεού κι ενός υγρού, ενώ οι διαφορές μεταξύ των υποπεδίων της ίδιας τάξης, θα έμοιαζαν με ποικιλίες στερεών. Αφήνοντας για τώρα κατά μέρος το έβδομο υποπεδίο, θα πούμε ότι η έκτη, η πέμπτη και η τέταρτη υποδιαίρεση του αστρικού πεδίου, έχουν για διάκοσμο το φυσικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, με όλα τα σκεύη του που μας είναι οικεία. Η ζωή στο έκτο υποπεδίο είναι όμοια με τη συνήθη γήινη ζωή μας χωρίς όμως το φυσικό μας σώμα και τις ανάγκες του. Καθώς όμως ανυψώνεται προς το πέμπτο και το τέταρτο υποπεδίο, αποβαίνει ολοένα και λιγότερο υλική κι απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον κατώτερο φυσικό μας κόσμο κι από τις συμφεροντολογίες που τον χαρακτηρίζουν.
Η όψη λοιπόν αυτών των κατώτερων υποδιαιρέσεων, είναι αυτή της ορατής γης μας, αλλά πολυπλοκότερη, εφόσον τα φυσικά αντικείμενα παρατηρούμενα με τη βοήθεια των αστρικών αισθήσεων, κάτω από τις νέες αυτές συνθήκες, παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική όψη. Το άτομο που έχει ανεπτυγμένη αστρική όραση, βλέπει τα αντικείμενα, όχι όπως κάνουμε εμείς, από τη μια τους όψη, άλλοι ταυτόχρονα απ' όλες τις μεριές. Αν προσθέσουμε λοιπόν ότι, όλα τα μόρια του εσωτερικού ενός στερεού είναι ορατά όπως ακριβώς κι αυτά που αποτελούν το εξωτερικό, θα γίνει κατανοητό γιατί τα οικεία αντικείμενα φαίνονται τελείως άγνωστα στην αρχή. Εν τούτοις αν σκεφτούμε, θα γίνει φανερό ότι ένας τέτοιος τρόπος όρασης, είναι πολύ κοντύτερα στην αλήθεια της φυσικής όρασης. Για παράδειγμα, αν εξετάσουμε τις πλευρές ενός γυάλινου κύβου στο αστρικό πεδίο, θα μας φανούν ίσες, όπως άλλωστε και είναι, ενώ στο φυσικό πεδίο, η πίσω πλευρά, αν και βρίσκεται μακρύτερα, θα μας φαινόταν μικρότερη της μπροστινής, πράγμα που είναι φυσικά αποτέλεσμα της προοπτικής, μια οπτική απάτη. Χάρη στο φαινόμενο αυτό, η αστρική όραση αποκαλέστηκε και όραση τεσσάρων διαστάσεων. Πρέπει στις πηγές σφαλμάτων της όρασης, να προσθέσουμε και νέες περιπλοκές, λόγω του ότι η ανώτερη αυτή όραση, βλέπει ποικιλίες ύλης που αν και καθαρά φυσικές, είναι αόρατες στην κοινή όραση. Για παράδειγμα, αυτές είναι, τα μόρια που αποτελούν την ατμόσφαιρα. Οι ποικίλες εκπομπές όλων των ζωντανών όντων και τέσσερις ακόμη βαθμοί λεπτότερης ύλης, τους οποίους αποκαλούμε αιθερικούς. Κι αν ακόμη η φαντασία συλλάβει καλά τις συνέπειες των ανωτέρω, η πολυπλοκότητα του προβλήματος δεν θα εννοηθεί ούτε κατά το ήμισυ, αφού πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν και οι ακόμη πολυαριθμότερες ποικιλίες της αστρικής ύλης. Πρέπει να σημειωθεί κατ' αρχήν, ότι κάθε υλικό αντικείμενο, ακόμη και κάθε μόριο, έχει το αντίστοιχο αστρικό του μέρος, κι ότι αυτό, πέρα από το αν είναι απλό, είναι συνήθως πολυπλοκώτατο, αφού αποτελείται από διάφορα είδη αστρικής ύλης. Επιπλέον, κάθε ζωντανό ον περιβάλλεται από μια προσωπική ατμόσφαιρα η οποία αποκαλείται Αύρα. Αυτή έχει εμφάνιση φωτεινού νέφους πολύπλοκης σύνθεσης και είναι ωοειδής στη μορφή.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι, μολονότι τα οικεία αντικείμενα του φυσικού κόσμου σχηματίζουν το διάκοσμο ορισμένων διαστάσεων του αστρικού πεδίου, τ' αντικείμενα αυτά είναι ορατά κατά πολύ τελειότερα και πιο κοντά στην πραγματικότητα τρόπο, η δε γενική θέα είναι πολύ διαφορετική από την οικεία μας. Ας πάρουμε ένα απλούστατο παράδειγμα, ένα βράχο. Για τον καλά εξασκημένο ορατικά ο βράχος δε είναι ένας αδρανής λίθος μόνο.
Πρώτον, μπορεί να δει όλη τη φυσική του ύλη, αντί του εξωτερικού μόνο μέρους.
Δεύτερον, διακρίνει την ταραχή των φυσικών μορίων.
Τρίτον ανακαλύπτει ένα διπλό αστρικό που αποτελείται από διάφορα είδη αστρικής ύλης, τα μόρια της οποίας βρίσκονται σε διηνεκή κίνηση επίσης.
Τέταρτον, βλέπει την παγκόσμια ζωή, να κυκλοφορεί εντός της μάζας και να ακτινοβολεί γύρω της.
Πέμπτον, διακρίνει μια αύρα να περιβάλλει τον ίδιο.
Έκτο, την ίδια με αυτόν στοιχειακή ουσία να εισδύει στο βράχο, αδιάκοπα κινούμενη και ταραγμένη.
Στην περίπτωση ενός ζώου, ενός φυτού, ενός ανθρώπου, τα πράγματα βέβαια γίνονται πιο περίπλοκα. Μερικοί θ' αντιτάξουν αναμφίβολα ότι οι περισσότεροι ψυχικοί δεν περιγράφουν καθόλου τέτοια πράγματα έχοντας κατά το μάλλον ή ήττον μια στιγμιαία αντίληψη του αστρικού πεδίου, κι ότι οι οντότητες που εμφανίζονται κατά τις πνευματιστικές συνεδρίες δεν αναφέρουν περισσότερα γι' αυτό. Η ερμηνεία είναι εύκολη. Λίγοι ζωντανοί ή νεκροί επιτυγχάνουν να δουν τα πράγματα όπως είναι στο πεδίο αυτό αν δεν τύχουν ειδικής εξάσκησης. Εκείνοι μάλιστα των οποίων η όραση είναι τέλεια, είναι συνήθως πολύ σκοτισμένοι και δεν μπορούν να εννοήσουν και να θυμηθούν. Και από τη μικρή μειονότητα που νοεί και θυμάται, λίγοι θα βρεθούν που θα μπορέσουν να μεταφράσουν σε γήινη γλώσσα τις αναμνήσεις τους.
Πολλοί μη εξασκημένοι ψυχικοί δε μελετούν τα οράματά τους, δέχονται απλά μια εντύπωση η οποία ίσως είναι ορθή, αλλά ίσως να είναι κατά το ήμισυ λανθασμένη ή κι εντελώς εσφαλμένη.
Η τελευταία αυτή υπόθεση γίνεται ακόμη πιο πιθανή αν λάβουμε υπ' όψιν τα παιχνίδια που γίνονται σε βάρος των περίεργων και των αδαών ν' αμυνθούν από ορισμένους κατοίκους του αστρικού κόσμου. Ας σημειωθεί ότι οι κάτοικοι του αστρικού κόσμου, άνθρωποι ή στοιχειακά, δε βλέπουν συνήθως παρά τα αντικείμενα του πεδίου αυτού, και γι' αυτούς η φυσική ύλη είναι αόρατη όπως είναι για μας αστρική. Εν τούτοις, αν μία απ' αυτές τις οντότητες χρησιμοποιεί συνέχεια έναν μεσάζοντα, της είναι εύκολο ν' αμαυρώσει αρκετά τις λεπτές αστρικές της αισθήσεις και ν' αντικαταστήσει με την όραση του φυσικού μας κόσμου την ανώτερη όραση του πεδίου της. Μόνον ένας ζωντανός άνθρωπος αρκετά εξασκημένος, τέλεια ενσυνείδητος επί του ενός πεδίου και επί του άλλου, μπορεί να είναι βέβαιος ότι βλέπει καθαρά και αμφότερα συγχρόνως. Ας εννοηθεί λοιπόν ότι η πολυπλοκότητα αυτή είναι πραγματική κι ότι δεν είναι εύκολο να προφυλαχτεί κανείς από τα ψεύδη και τα σφάλματα, παρά μόνο όταν γνωρίζει να τη βλέπει ολόκληρη και ν' αναλύει τα μέρη της επιστημονικά.
Η έβδομη είναι η κατώτατη υποδιαίρεση του αστρικού πεδίου κι έχει επίσης για σκηνή τον φυσικό μας κόσμο, αλλά από μια άποψη σκοτεινότερη, επειδή ότι είναι ωραίο και καλό εξαφανίζεται.
Να πως την περιγράφει ο συγγραφέας Avi πριν 4.000 χρόνια, σ' έναν αιγυπτιακό πάπυρο. "Ποιο είναι το μέρος τούτο που βρίσκομαι χωρίς ύδωρ, χωρίς αέρα, βαθύ, χωρίς βυθό, σκοτεινό όπως η σκοτεινότερη νύχτα, όπου περιπλανώνται σε άθλια κατάσταση οι άνθρωποι; Εκεί κανείς δεν μπορεί να ζήσει με ειρηνική καρδιά". Για το δυστυχή που έχει πέσει σε αυτό το επίπεδο, είναι αλήθεια ότι "ολόκληρη η γη είναι γεμάτη σκοτάδια και φρικτές κατοικίες αλλά απ' αυτόν τον ίδιο προέρχεται το σκοτάδι που τον αναγκάζει να ξοδεύει την ύπαρξή του σε μια διηνεκή νύχτα γεμάτη κακά και φρικαλεότητες σε μια πραγματική κόλαση, αν και αυτή όπως κι οι λοιπές κολάσεις, είναι καθαρά μια ανθρώπινη δημιουργία".
Η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη υποδιαίρεση, αν και κατέχουν το ίδιο μέρος στο χώρο, δίνουν την εντύπωση ότι απέχουν πολύ από το φυσικό κόσμο κι επομένως έχουν αραιότερη ύλη. Οι οντότητες που διαμένουν εκεί δεν έχουν επικοινωνία με τη γη, είναι πολύ απορροφημένες να δημιουργουν το διάκοσμο που τις περιβάλλει, διάκοσμο που είναι αρκετά αντικειμενικός, για να είναι ορατός, τόσο στις άλλες οντότητες όσο και στους ορατικούς. Είναι το τμήμα εκείνο που συχνά αναφέρουν "τα πνεύματα", κατά τις πνευματιστικές συνεδρίες με το όνομα Ηρεμία, και το περιγράφουν με τρόπο που απέχει από την αλήθεια, στο μέτρο που γνωρίζουν αυτό το τμήμα. Στο πεδίο αυτό, οι άσαρκοι επιτυγχάνουν με τη φαντασία τους την προσωρινή δόμηση των οικιών τους των σχολείων τους και των πόλεών τους, κι όλα αυτά διατηρούνται αρκετά πραγματικά για λίγο χρόνο, αν και λίγο διαφορετικά, για μια εξασκημένη όραση από εκείνα που φαίνονται στους μαγικούς οφθαλμούς των δημιουργών τους.
Οι περισσότερες από τις φαντασίες που λαμβάνουν εκεί μορφή, δε στερούνται ωραιότητας κι ο επισκέπτης που δεν θα γνώριζε κάτι ανώτερο, θα περνούσε τον καιρό του αρκετά ευχάριστα, πλανώμενος στα βουνά, στις λίμνες και στους ανθισμένους κήπους, πολύ ωραιότερους απ' όλους όσους υπάρχουν στο φυσικό κόσμο. Θα ήταν δυνατόν κι αυτός επίσης να πλάσει στην ανάγκη τα τοπία κατά τη δική του φαντασία.
Μετά αυτή την περιγραφή του διάκοσμου του αστρικού πεδίου, τώρα θα περιγράψουμε τους κατοίκους της.
Νεκροί. Η λέξη νεκροί δεν έχει καμία θέση εδώ, καθόσον οι περισσότερες οντότητες είναι ζωντανές όπως εμείς, και μερικές φορές ακόμη περισσότερο. Πρέπει να εννοηθεί λοιπόν ότι αυτή αποδίδεται σ' εκείνους που προς στιγμή στερούνται το φυσικό σώμα.
Οι κοινοί νεκροί. Η τάξη αυτή είναι πολυαριθμότερη κατά εκατομμύρια απ' όλες τις προηγούμενες και παρουσιάζει τις μεγαλύτερες ποικιλίες τύπων και συνθηκών.
Η διάρκεια της αστρικής ζωής των κοινών νεκρών ποικίλλει πολύ. Άλλοι παραμένουν μερικές ημέρες ή και ώρες, άλλοι χρόνια κι αιώνες. Ο άνθρωπος που έχει αγνή ζωή, αλτρουιστικά αισθήματα και πνευματιστικές εφέσεις, δε βρίσκει κάτι που να τον προσελκύει σε αυτό το πεδίο. Πρέπει να θυμηθούμε ότι ο πραγματικός άνθρωπος, μετά το θάνατό του συγκεντρώνεται στον εαυτό και μετά την εγκατάλειψη του φυσικού σώματος, εγκαταλείπει αμέσως και το διπλό αιθερικό του, αν και θα έπρεπε ν' αποβάλλει επίσης το ταχύτερο και το αστρικό του σώμα ή σώμα της επιθυμίας (θυμικό) και να εισέλθει στον ουράνιο κόσμο, μια και μόνον εκεί μπορούν να καρποφορήσουν οι πνευματικές εφέσεις.
Ο άνθρωπος που η καρδιά του είναι ευγενική και αγνή, μπορεί να φτάσει σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα εφόσον νίκησε τα πάθη του κατά τη γήινη ζωή, κατεύθυνε τις προσπάθειές του προς έναν υψηλό σκοπό, και δεν έχει παρά λίγες κατώτερες επιθυμίες για ν' αποβάλλει στο αστρικό πεδίο. Η παραμονή του στο αστρικό πεδίο θα είναι μικρή και προφανώς η συνείδησή του αόριστη, μέχρι τη στιγμή που θα πέσει σε βαθύ ύπνο και τ' ανώτερα στοιχεία του θ' απελευθερωθούν οριστικά από το αστρικό περίβλημα, για να εισέλθουν στη χαρά της ουράνιας ζωής.
Αυτή είναι η ιδεώδης κι επιθυμητή κατάσταση, μόνο που δεν είναι ίδια για όλους, ούτε για την πλειονότητα. Χρειάζονται πολλά πριν ο κοινός άνθρωπος απαλλαγεί πριν από το θάνατο του από κάθε γήινη επιθυμία, και πρέπει να περάσει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια κατάσταση ενσυνείδητη τις διάφορες υποδιαιρέσεις του αστρικού πεδίου, για ν' απαλλαγεί από τις δυνάμεις που δημιουργήθηκαν πάνω του κι έτσι να κατορθώσει ν' απελευθερώσει το ανώτερο "εγώ" του.
Ο καθένας είναι υποχρεωμένος να διέλθει από τις επτά υποδιαιρέσεις του αστρικού κόσμου, για να φτάσει στον ουράνιο κόσμο, αλλά δεν πρέπει να υποτεθεί ότι θα έχει, συνείδηση σε όλες αυτές τις υποδιαιρέσεις. Όπως το φυσικό σώμα αποτελείται από όλες τις καταστάσεις της ύλης (στερεά, υγρά, αέρια, αιθερική), έτσι κι ο αστρικός φορέας περικλείει μόρια ύλης κάθε υποδιαίρεσης του αστρικού πεδίου. Μόνο οι αναλογίες ποικίλλουν ανάλογα με τα πρόσωπα.
Ο άνθρωπος παραμένει σε κάθε επίπεδο του αστρικού κόσμου ανάλογο χρόνο με την ποσότητα της αντίστοιχης ύλης που περιέχεται στο αστρικό του σώμα, και εξαρτάται πάλι από τη ζωή που πέρασε κι από τις επιθυμίες που τον κατείχαν, εφόσον με αυτές προσέλκυσε και προσκόλλησε το ένα ή το άλλο είδος της ύλης στο αστρικό του σώμα. Είναι δυνατόν λοιπόν με αγνό βίο και υψηλές σκέψεις να μειώσει ο άνθρωπος στο ελάχιστο τις ποσότητες της ύλης που ανήκουν στα κατώτερα πεδία κι έτσι να μπορέσει περάσει γρήγορα στο αμέσως επόμενο.
Το ανεπτυγμένο πνευματικά άτομο μπορεί στιγμιαία σχεδόν κι ασυνείδητα, να περάσει ολόκληρο το αστρικό πεδίο και να ξαναβρεί τη συνείδηση του περιβάλλοντος στον ουράνιο κόσμο. Τα υποπεδία δεν κατέχουν χωρισμένα τμήματα του χώρου, αλλά το ένα διεισδύει στο άλλο, ώστε δίοδος από μια υποδιαίρεση σε άλλή, δε σημαίνει ότι πρέπει να κινηθεί κάποιος στο χώρο, αλλά να μετατοπίσει μόνο το κέντρο της συνείδησής του, από ένα σημείο σε ένα άλλο.
Μόνο οι άνθρωποι που οι επιθυμίες τους είναι κτηνώδεις, άσωτοι, κ.λπ. έχουν συνείδηση στο κατώτερο υποπεδίο του αστρικού κόσμου. Εκεί αυτοί παραμένουν ανάλογο χρόνο προς την ένταση των επιθυμιών τους, συχνά αυτο-τυραννιούνται σκληρά καθώς δεν μπορούν να τις ικανοποιήσουν, εκτός αν κατορθώσουν και μπουν σε συχνότητα το σώμα κάποιου ζωντανού που να έχει τις ίδιες με αυτούς επιθυμίες.
Ο άνθρωπος με μέση ηθική ανάπτυξη, δεν θα μείνει σίγουρα καθόλου στο έβδομο υποπεδίο. Όμως αν ο μοναδικός σκοπός των σκέψεων και των επιθυμιών του ήταν καθαρά οι γήινες ασχολίες, θα παραμείνει στο έκτο υποπεδίο επισκεπτόμενος πρόσωπα και μέρη όπου σύχναζε στη γη. Το πέμπτο και το τέταρτο υποπεδίο είναι της ίδιας φύσης με μόνη διαφορά ότι αυτός που διέρχεται από κει δίνει λιγότερη προσοχή στα πράγματα του κατώτερου αυτού κόσμου και τείνει να διαπλάσει το περιβάλλον του, σύμφωνα με τις πιο επίμονες σκέψεις του.
Φθάνοντας στο τρίτο υποπεδίο, βλέπουμε μια τάση αντικατάστασης εξ' ολοκλήρου της όψης της πραγματικότητας, μια και οι κάτοικοί του ζουν σε φανταστικές πόλεις, οι οποίες δεν είναι αποκλειστικά, όπως στον ουράνιο κόσμο η δημιουργία της ίδιας της σκέψης τους, αλλά μια κληρονομιά των προκατόχων τους, στην οποία προσθέτουν αδιάκοπα και τις δικές τους πίστεις. Εκεί βρίσκονται οι εκκλησίες, τα σχολεία και οι κατοικίες των γαλήνιων που περιγράφονται κατά τις πνευματιστικές συνεδρίες.
Η δεύτερη υποδιαίρεση είναι κύρια διαμονή των εγωιστών και των ευλαβών περιορισμένης αντίληψης. Εκεί διαβιούν χαρούμενοι, λατρεύοντας την ιδιάζουσα θεότητά τους με περισσότερο υλική μορφή.
Η ανώτερη υποδιαίρεση προορίζεται ειδικά για εκείνους που πέρασαν τη ζωή τους με διανοητικές ασχολίες, αλλά υλιστές, με σκοπό να μην ωφελήσουν τους σύγχρονούς τους αλλά να ικανοποιήσουν την προσωπική τους φιλοδοξία ή απλά λόγω νοητικής άσκησης.
Η ποιητική ιδέα ότι ο θάνατος φέρνει τους πάντες σε ίση μοίρα, είναι καθαρή ανοησία, καθόσον στις περισσότερες περιπτώσεις, η απώλεια του φυσικού σώματος δε μεταβάλλει διόλου το χαρακτήρα και την αντίληψη του ανθρώπου.
Η κοινή διδασκαλία των δυτικών θρησκειών για την τύχη που περιμένει την ανθρωπότητα μετά θάνατον, απέχει τόσο από την αλήθεια ώστε και ευφυείς ακόμη άνθρωποι, αφυπνιζόμενοι μετά θάνατον στον αστρικό κόσμο, βρίσκονται αποπλανημένοι. Ο αποθανών βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που περίμενε και δεν είναι σπάνιο να μην πιστεύει ότι πέθανε.
Το τρομερό δόγμα των αιώνιων τιμωριών είναι επίσης αιτία πολλών αδικαιολογήτων τρόμων. Εξ' αιτίας του οι άνθρωποι περνούν συχνά μακρές περιόδους με μεγάλη νοητική ταλαιπωρία πριν κατορθώσουν ν' αποβάλλουν την επιρροή αυτής της φοβίας και ν' αντιληφθούν ότι ο κόσμος δεν κυβερνιέται από την ιδιοτροπία ενός δαίμονα άπληστου για ανθρώπινες αγωνίες, αλλά σύμφωνα με τον αγαθοποιό και υπομονετικό νόμο της εξέλιξης.
Οποιοδήποτε κι αν είναι το διανοητικό επίπεδο του αποθανόντος, η αντίληψη που έχει στο αστρικό του σώμα ποικίλλει συνήθως, επειδή καθώς έλκεται προς τα άνω από την πνευματική φύση και προς τα κάτω από τις δυνάμεις της επιθυμίας, κυμαίνεται μεταξύ αυτών των δύο, τείνοντας ολοένα και περισσότερο προς την πρώτη, εφόσον οι κατώτερες επιθυμίες αδυνατούν.
Εδώ μπορεί να ασκηθεί κριτική πάνω στις πνευματιστικές συνεδρίες. Ένας άνθρωπος αμαθής είναι σε θέση να μάθει πολλά μετά το θάνατό του, καθοδηγούμενος από σοβαρούς βοηθούς, κι έτσι να βοηθηθεί και ν' ανυψωθεί. Αλλά η συνείδηση του κοινού ανθρώπου ανυψώνεται από το κατώτερο μέρος της φύσης του προς το ανώτερο. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να εννοηθεί η εξέλιξή του αν τον αποσύρουμε από την ευεργετική αυτή αδιαφορία προς την οποία έχει μια φυσική τάση, για να θυμίσουμε την επαφή με τη γη, επικοινωνώντας μαζί του διαμέσου κάποιου μεσάζοντα. Ο κίνδυνος μιας τέτοιας πρόσκλησης, θα κατανοηθεί καλύτερα αν ληφθεί υπ' όψιν ότι ο άνθρωπος αποσυρόμενος ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του, γίνεται ολοένα και λιγότερο ικανός να επηρεάσει και να κυβερνήσει την κατώτερη φύση του.
Υπάρχει και μια άλλη επιρροή που ασκείται συχνότερα, ζημιώνοντας τους νεκρούς που αναχώρησαν για τον ουράνιο κόσμο. Είναι ο έντονος κι αμέτρητος πόνος των επιζώντων. Οι δυτικές ιδέες μας για το θάνατο, τόσο σφαλερές κι αντιθρησκευτικές, έχουν το δυσάρεστο αυτό αποτέλεσμα μεταξύ τόσων άλλων, να ενοχλούμε εκείνους για τους οποίους κλαίμε με την ίδια τη δύναμη της λύπης μας, χωρίς να λογαριάσουμε και τον περιττό πόνο που αισθανόμαστε λόγω του προσωρινού χωρισμού.
Ενώ ο αδελφός μας πέφτει ειρηνικά και φυσικά στον ασυνείδητο ύπνο που προηγείται από την εγρήγορση που ακολουθεί στο μέσον της λαμπρότητας του ουράνιου κόσμου, συχνά βλέπει να διακόπτονται τα όνειρά του και να του υπενθυμίζεται η γήινη ζωή μέσα από τη μεγάλη στεναχώρια και τους πόνους των συγγενών του, οι οποίοι συντελούν στον κραδασμό του θυμικού του σώματος, προξενώντας του μεγάλο κακό.
Αξίζει να κατανοήσουν όλοι ότι ο πόνος για εκείνους που αποχωρούν από το φυσικό πεδίο, που είναι φυσικός αλλά εγωιστικός, δεν έχει καμία αξία. Δεν πρέπει να νομίσει κανείς όμως ότι η απόκρυφη διδασκαλία διδάσκει τη λήθη των νεκρών, το αντίθετο. Αλλά δείχνει πως η γλυκειά ανάμνηση του ζωντανού προς το νεκρό είναι μια δύναμη που αν διευθυνθεί κατάλληλα, με μορφή ευχών υπέρ της γρήγορης προόδου του στον ουράνιο κόσμο και της ειρηνικής διόδου του μέσα από τον αστρικό κόσμο, μπορεί ν' αποβεί πραγματικά χρήσιμη. Ενώ οι μάταιοι πόνοι δεν είναι μόνο περιττοί αλλά κι επιζήμιοι.
Εν τούτοις, η επιθυμία για επικοινωνία, είναι δυνατό να γεννηθεί από μέρους του αποθανόντα, ζητώντας κάποια φορά ν' ανακοινώσει κάτι σοβαρό στους οικείους του. Τότε είναι καλύτερα να επικοινωνήσει, αφού τον βασανίζει η έντονη αυτή επιθυμία και μπορεί να κρατήσει για πολύ τη συνείδησή του προσκολλημένη στο γήινο κόσμο και να εμποδίσει τη δίοδό του σε ανώτερες σφαίρες.
Στην ερώτηση, γιατί δεν μπορεί ο νεκρός να γράψει ή να μιλήσει, έχουμε ν' απαντήσουμε ότι επειδή αυτός δεν έχει πιο πυκνή ύλη από την αστρική, δεν κατορθώνει να δονήσει τον αέρα που αποτελείται από ύλη φυσική, ούτε να κινήσει ένα μολύβι χωρίς να δανειστεί τη ζωντανή διάμεση ύλη του διπλού αιθερικού μέσω της οποίας μια ώθηση από τον αστρικό κόσμο μπορεί εύκολα να διαβιβαστεί στο φυσικό πεδίο. Δεν είναι δυνατόν βέβαια να δανειστεί ο αποθανών την αιθερική ύλη οποιουδήποτε προσώπου που τα στοιχεία του είναι στενά συνδεδεμένα με τα δικά του και δεν μπορούν να διαχωριστούν. Μόνο τα στοιχεία του μεσάζοντα διαχωρίζονται εύκολα, κι έτσι μπορεί αυτός να παράσχει την απαραίτητη ύλη για την εκδήλωση.
Όταν αυτός που έχει πεθάνει, δε βρίσκει μεσάζοντα ή δεν μπορεί να τον χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με τις δικές του δυνάμεις να επικοινωνήσει και η δύναμη της θέλησή του είναι δυνατόν να θέσει σε κίνηση αντικείμενα, να ρίξει λίθους, κ.λπ.
Η αστρική ουσία που ανήκει στην εξέλιξή μας. Όπως η λέξη "στοιχειώδες" χρησιμοποιήθηκε από μερικούς συγγραφείς για να περιγραφεί κάθε μεταθανάτια κατάσταση του ανθρώπου, όμοια με τον όρο "στοιχειακά" αποκαλέστηκαν κατά διαφορετικές εποχές διάφορα "πνεύματα" μη ανθρώπινα, από τα πιο θεία, τους "Ντέβα" (Αγγέλους), μέχρι την άμορφη ουσία που διαχέεται στα κατώτερα βασίλεια των ορυκτών, διερχόμενη μέσα απ' όλες τις ποικιλίες των πνευμάτων της φύσης. Το αστρικό βασίλειο είναι μια απέραντη δεξαμενή στοιχειακής ουσίας, εκπληκτικά ευαίσθητης και στην πιο φευγαλέα από τις ανθρώπινες σκέψεις κραδασμιακή αρμονικά και με την ελαχιστότερη ανθρώπινη επιθυμία. Από τη στιγμή όμως που κάτω από την επιρροή μιας σκέψης ή μιας επιθυμίας, ένα περιορισμένο μέρος της στοιχειακής ουσίας λαμβάνει μορφή ζωντανής δύναμης ενός όντος που είναι ένα στοιχειακό, τότε αυτή παύει ν' αποτελεί μέρος της παρούσας ομάδας και συγκαταλέγεται στην τάξη των στοιχειακών. Η ξεχωριστή αυτή ύπαρξη είναι άλλωστε από τις πιο φευγαλέες. Μόλις καταναλωθεί η προωθητική δύναμη, το στοιχειακό επανέρχεται στη μη διαμορφωμένη μάζα του είδους της στοιχειακής ή ουσίας από την οποία προήλθε. Πάμπολλα είναι τα είδη της στοιχειακής ουσίας, περιττή όμως και χωρίς ουσία η πλήρης απαρίθμησή τους. Πρώτ' απ' όλα υπάρχει η μεγάλη διαίρεσή τους από τα φυσικά στοιχεία όπου κατοικούν. Ξαναβρίσκουμε εδώ, όπως άλλωστε και παντού, τον επταδικό χαρακτήρα της εξέλιξής μας, εφόσον υπάρχουν επτά κύριες ομάδες που αντιστοιχούν στις επτά καταστάσεις της φυσικής ύλης, "γη, ύδωρ, αέρας, πυρ," ή για να χρησιμοποιήσουμε το συμβολισμό του μεσαίωνα για τις καταστάσεις: στερεά, υγρά και αέρια και οι τέσσερις αιθερικές. Οι επτά αυτές τάξεις της αστρικής στοιχειακής ουσίας ή των στοιχειακών διαφέρουν μεταξύ τους κατά βαθμό υλικότητας, και είναι εύκολα αντιληπτό ότι θεωρούμενη από τέτοια άποψη, κάθε μια διαιρείται με τη σειρά της σε επτά υποδιαιρέσεις αφού υπάρχουν διάφοροι βαθμοί πυκνότητας μεταξύ των στερεών, των υγρών, των αερίων, καθώς και των αιθέρων. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η εξέλιξη της στοιχειακής ουσίας βρίσκεται τώρα σ' εκείνο το σημείο που αποκαλούμε συχνά καθοδικό τόξο της εξέλιξης, δηλαδή βαίνει προς την πλήρη υλοποίηση την οποία παρατηρούμε στο ορυκτό βασίλειο, αντί ν' απομακρύνεται όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα τόξα εξέλιξης που γίνονται περισσότερο ή λιγότερο αισθητή σε μας. Έτσι πρόοδος για το στοιχειακό βασίλειο είναι η κάθοδος στην ύλη, αντί να είναι η άνοδος προς τα κατώτερα πεδία. Παρά τις πολυάριθμες υποδιαιρέσεις οι ποικιλίες της εκπληκτικής και ζωντανής ουσίας έχουν ορισμένες ιδιότητες κοινές, εντελώς όμως διαφορετικές από το κάθε τι που βλέπουμε στο φυσικό πεδίο. Ας υποθέσουμε ότι κάποιο μέρος της ουσίας αυτής βρίσκεται για λίγο μακριά από κάθε εξωτερική επιρροή.
Τότε δεν κατέχει καμία ιδιάζουσα μορφή και εκδηλώνεται με μια ταχύτατη και διηνεκή κίνηση. Η ελάχιστη ώθηση που μπορεί να προέρχεται ακόμη κι από μια φευγαλέα σκέψη, τη μεταβάλλει στιγμιαία σε συγκεχυμένες μορφές, κινούμενες και μεταβαλλόμενες διαρκώς, που εμφανίζονται, ταράζονται κι εξαφανίζονται όπως οι φυσαλίδες του νερού που βράζει. Αν και αυτές οι φευγαλέες εμφανίσεις μοιάζουν συνήθως με πλάσματα ζωντανά, ανθρώπινα ή όχι, δεν αποτελούν ιδιαίτερες οντότητες. Είναι φυσικό να γίνει η ερώτηση, ποια είναι η σκέψη που καθορίζει το σχηματισμό της μορφής ή τη διάλυσή της. Δεδομένου ότι εδώ δεν πρόκειται για διαρκές και ισχυρό στοιχειακό που πλάστηκε από κάποια ισχυρή και ορισμένη σκέψη, αλλά για το αποτέλεσμα που δημιουργείται από ημισυνείδητες κι όχι εθελοντικές αόριστες ιδέες που διέρχονται άσκοπα μέσα από τον εγκέφαλο της πλειονότητας των ανθρώπων, φαίνεται ότι η σκέψη δεν προέρχεται από τον αφηρημένο διανοητή. Παρ' όλα αυτά η στοιχειακή ουσία κατέχει μια θαυμάσια ικανότητα προσαρμογής κι αυτό έχει συντελέσει να ονομαστούν τα στοιχειακά κημισυνείδητα πλάσματα του αστρικού φωτός. Όταν ακούμε ότι ένα στοιχειακό είναι καλό ή κακό, πρόκειται για μια οντότητα τεχνητή ή μια από τις πολυάριθμες ποικιλίες των πνευμάτων της φύσης, εφόσον τα στοιχειακά βασίλεια δεν έχουν αυτά καθ' εαυτό αντίληψη του καλού ή του κακού.
Εν τούτοις όλες σχεδόν οι υποδιαιρέσεις τους έχουν μια μάλλον εχθρική τάση προς τον άνθρωπο. Όλοι οι νέοι μαθητές το γνωρίζουν αφού η πρώτη τους εντύπωση στον αστρικό κόσμο είναι η παρουσία άπειρων ορδών απαίσιων φασμάτων που προστρέχουν απειλητικά, αλλά αποσύρονται ή διαλύονται αν βρουν αντίσταση. Σήμερα είναι εχθρικά λόγω της αδιαφορίας μας ή της έλλειψης συμπάθειας από μέρους μας προς τα άλλα ζωντανά όντα.
Το μεγαλύτερο μέρος των μαγικών τελετουργιών εξαρτάται σχεδόν μόνο από το χειρισμό των ποικιλιών της στοιχειακής ουσίας, είτε άμεσα δια της ενέργειας της θέλησης του μάγου, είτε έμμεσα διαμέσου κάποιας αστρικής οντότητας την οποία επικαλείται. Μέσα από τη στοιχειακή ουσία παράγονται σχεδόν όλα τα φυσικά φαινόμενα των πνευματιστικών συνεδριών, καθώς κι οι κρότοι, τα κουδουνίσματα και η πτώση λίθων. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα των προσπαθειών κάποιου πεθαμένου, πολύ προσκολλημένου ακόμη στη γη, για να προσελκύσει την προσοχή μας ή και απλά παιχνίδια των μικρών πνευμάτων της φύσης της τρίτης τάξης μας. Το "στοιχειακό" δε δρα μόνο του, δεν είναι παρά μια λανθάνουσα δύναμη που έχει ανάγκη από κάποια εξωτερική επιρροή για να τεθεί σε κίνηση.
ΑΓΓΕΛΟΙ - ΝΤΕΒΑ
Το υψηλότερο σύστημα εξέλιξης σε σχέση με τη δική μας γη, είναι απ' όσα γνωρίζουμε το αποκαλούμενο από τους Ινδούς "Ντέβα" ή από μας Άγγελοι. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως το αμέσως ανώτερο του ανθρώπινου Βασιλείου, ακριβώς όπως το ανθρώπινο είναι αμέσως ανώτερο από το ζωικό, με τη μεγάλη όμως διαφορά ότι το ζώο δεν έχει άλλη δυνατότητα εξέλιξης εκτός από την είσοδό του στην ανθρωπότητα, ενώ για τον άνθρωπο παρουσιάζονται πολλές οδοί προόδου, ευθύς μόλις ανέλθει σε ορισμένο επίπεδο, μια από τις οποίες είναι η μεγάλη εξέλιξη των Ντέβα - ΑΓΓΕΛΩΝ.
Δεν είμαστε σε θέση να εννοήσουμε πολλά για την εξέλιξή τους. Οι τρεις πρώτες μεγάλες διαιρέσεις αν αρχίσουμε από κάτω προς τα επάνω, ονομάζονται "Καμαντέβα", "Ρουπαντέβα" και "Αρουπαντέβα". Όπως εμείς έχουμε για πυκνότερο σώμα το φυσικό, έτσι οι Καμαντέβα έχουν το αστρικό, οι Ρουπαντέβα το νοητικό, και οι Αρουπαντέβα το αιτιατό. Άλλωστε οι δύο τελευταίες τάξεις εμφανίζονται σπάνια στο αστρικό πεδίο. Γι' αυτό απλά και μόνο τις αναφέρουμε.
Θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι όλα τα μέλη της υποδιαίρεσης των Καμαντέβα είναι πολύ ανώτερα από εμάς.
Κατά μέσο όρο είναι βέβαια ανώτερα, αλλά η φύση τους είναι εντελώς διαφορετική, κι ένας πραγματικά ευγενής, αλτρουιστής και πνευματικά ανεπτυγμένος άνθρωπος, είναι δυνατόν να βρίσκεται σε μια ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης.
Μπορούμε να ελκύσουμε την προσοχή τους με κάποιες μαγικές τελετουργίες, αλλά η μόνη ανθρώπινη θέληση που μπορεί να επιβληθεί πάνω τους είναι μιας ανώτερης τάξης Μυστών. Οι Ντέβα μόλις που διακρίνονται παρακολουθώντας την παρουσία μας στο φυσικό πεδίο, αλλά καμιά φορά συμβαίνει μερικοί απ' αυτούς βλέποντας τον άνθρωπο σε αμηχανία, να του παρέχουν βοήθεια, ακριβώς όπως εμείς θα βοηθούσαμε ένα ζώο.
Όλα τα πνεύματα της φύσης από τα ανώτερα μέχρι τις λεγεώνες των τεχνητών στοιχειακών, είναι όλα εργάτες του μεγάλου σκοπού που έχουν να επιτελέσουν.
Εδώ όμως θα εξετάσουμε το κατώτερο τμήμα του άγνωστου εκείνου κόσμου, το μέρος όπου μεταβαίνει ο άνθρωπος, αμέσως μετά το θάνατό του, τον Άδη ή βασίλειο των σκιών των Αρχαίων Ελλήνων, το Καθαρτήριο των καθολικών Χριστιανών, εκείνο που οι αλχημιστές του μεσαίωνα αποκαλούσαν αστρικό πεδίο. Το αστρικό πεδίο, αποτελεί το πλησιέστερο πεδίο υπεράνω και εντός του φυσικού κόσμου, που είναι τόσο οικείο σε μας.
Πρέπει να θυμηθούμε πρώτα απ' όλα, ότι το αστρικό πεδίο ή αστρικός κόσμος αποτελείται από επτά υποδιαιρέσεις με διαφορετικό βαθμό υλικότητας και μία ιδιάζουσα κατάσταση της ύλης. Αν και η πενία της φυσικής μας γλώσσας, μας υποχρεώνει να ονομάσουμε αυτές τις υποδιαιρέσεις ανώτερες ή κατώτερες, θα ήταν σφάλμα να νομίσουμε ότι αυτές κατέχουν χώρο, τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη σα ράφια βιβλιοθήκης, ή ότι καλύπτουν η μια την άλλη σαν τα στρώματα του κρεμμυδιού. Το ίδιο συμβαίνει και με τις μεγάλες διαιρέσεις που ονομάζονται πεδία. Η ύλη κάθε πεδίου ή υποπεδίου, εισδύει στην πυκνότερη ύλη του πεδίου ή υποπεδίου, που καλούνται κατώτερα, με τρόπο ώστε να εμφανίζονται ομοίως πάνω στην επιφάνεια της γης και να κατέχουν τον ίδιο χώρο. Οι ποικιλίες των ανώτερων ή καλύτερα λεπτότερων υλών, επεκτείνονται πέρα από τη φυσική γη και των πυκνότερων υλών. Έτσι, όταν λέμε ότι ένας άνθρωπος ανυψώνεται από ένα πεδίο ή υποπεδίο σε άλλο, δεν εννοούμε ότι μετακινείται στο χώρο, αλλά ότι μεταφέρει την κατάσταση της συνείδησής του σε άλλη, παύοντας βαθμιαία ν' ανταποκρίνεται στους κραδασμούς μιας κατώτερης τάξης ύλης για ν' ανταποκρίνεται ολοένα και περισσότερο σε κραδασμούς πολύ πιο λεπτής ύλης, με τρόπο ώστε όταν εξαφανίζεται βαθμηδόν από τα μάτια του ένας κόσμος, με όλες τις όψεις και τους κατοίκους του, ν' ανακαλύπτεται εμπρός του άλλος κόσμος, νέος και υψηλότερος.
Αν αριθμήσουμε τα επτά υποπεδία αρχίζοντας από το υψηλότερο, βλέπουμε ότι κάθε πεδίο διαιρείται σε τρεις τάξεις. Η πρώτη περιλαμβάνει τα υπ' αριθμόν 1, 2 και 3 υποπεδία, η δεύτερη τα υπ' αριθμόν 4, 5 και 6 και η τρίτη το έβδομο και τελευταίο. Οι διαφορές της ύλης μεταξύ αυτών των τάξεων, θα μπορούσαν να συγκριθούν προς εκείνες που υφίστανται μεταξύ ενός στερεού κι ενός υγρού, ενώ οι διαφορές μεταξύ των υποπεδίων της ίδιας τάξης, θα έμοιαζαν με ποικιλίες στερεών. Αφήνοντας για τώρα κατά μέρος το έβδομο υποπεδίο, θα πούμε ότι η έκτη, η πέμπτη και η τέταρτη υποδιαίρεση του αστρικού πεδίου, έχουν για διάκοσμο το φυσικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, με όλα τα σκεύη του που μας είναι οικεία. Η ζωή στο έκτο υποπεδίο είναι όμοια με τη συνήθη γήινη ζωή μας χωρίς όμως το φυσικό μας σώμα και τις ανάγκες του. Καθώς όμως ανυψώνεται προς το πέμπτο και το τέταρτο υποπεδίο, αποβαίνει ολοένα και λιγότερο υλική κι απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον κατώτερο φυσικό μας κόσμο κι από τις συμφεροντολογίες που τον χαρακτηρίζουν.
Η όψη λοιπόν αυτών των κατώτερων υποδιαιρέσεων, είναι αυτή της ορατής γης μας, αλλά πολυπλοκότερη, εφόσον τα φυσικά αντικείμενα παρατηρούμενα με τη βοήθεια των αστρικών αισθήσεων, κάτω από τις νέες αυτές συνθήκες, παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική όψη. Το άτομο που έχει ανεπτυγμένη αστρική όραση, βλέπει τα αντικείμενα, όχι όπως κάνουμε εμείς, από τη μια τους όψη, άλλοι ταυτόχρονα απ' όλες τις μεριές. Αν προσθέσουμε λοιπόν ότι, όλα τα μόρια του εσωτερικού ενός στερεού είναι ορατά όπως ακριβώς κι αυτά που αποτελούν το εξωτερικό, θα γίνει κατανοητό γιατί τα οικεία αντικείμενα φαίνονται τελείως άγνωστα στην αρχή. Εν τούτοις αν σκεφτούμε, θα γίνει φανερό ότι ένας τέτοιος τρόπος όρασης, είναι πολύ κοντύτερα στην αλήθεια της φυσικής όρασης. Για παράδειγμα, αν εξετάσουμε τις πλευρές ενός γυάλινου κύβου στο αστρικό πεδίο, θα μας φανούν ίσες, όπως άλλωστε και είναι, ενώ στο φυσικό πεδίο, η πίσω πλευρά, αν και βρίσκεται μακρύτερα, θα μας φαινόταν μικρότερη της μπροστινής, πράγμα που είναι φυσικά αποτέλεσμα της προοπτικής, μια οπτική απάτη. Χάρη στο φαινόμενο αυτό, η αστρική όραση αποκαλέστηκε και όραση τεσσάρων διαστάσεων. Πρέπει στις πηγές σφαλμάτων της όρασης, να προσθέσουμε και νέες περιπλοκές, λόγω του ότι η ανώτερη αυτή όραση, βλέπει ποικιλίες ύλης που αν και καθαρά φυσικές, είναι αόρατες στην κοινή όραση. Για παράδειγμα, αυτές είναι, τα μόρια που αποτελούν την ατμόσφαιρα. Οι ποικίλες εκπομπές όλων των ζωντανών όντων και τέσσερις ακόμη βαθμοί λεπτότερης ύλης, τους οποίους αποκαλούμε αιθερικούς. Κι αν ακόμη η φαντασία συλλάβει καλά τις συνέπειες των ανωτέρω, η πολυπλοκότητα του προβλήματος δεν θα εννοηθεί ούτε κατά το ήμισυ, αφού πρέπει να ληφθούν υπ' όψιν και οι ακόμη πολυαριθμότερες ποικιλίες της αστρικής ύλης. Πρέπει να σημειωθεί κατ' αρχήν, ότι κάθε υλικό αντικείμενο, ακόμη και κάθε μόριο, έχει το αντίστοιχο αστρικό του μέρος, κι ότι αυτό, πέρα από το αν είναι απλό, είναι συνήθως πολυπλοκώτατο, αφού αποτελείται από διάφορα είδη αστρικής ύλης. Επιπλέον, κάθε ζωντανό ον περιβάλλεται από μια προσωπική ατμόσφαιρα η οποία αποκαλείται Αύρα. Αυτή έχει εμφάνιση φωτεινού νέφους πολύπλοκης σύνθεσης και είναι ωοειδής στη μορφή.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι, μολονότι τα οικεία αντικείμενα του φυσικού κόσμου σχηματίζουν το διάκοσμο ορισμένων διαστάσεων του αστρικού πεδίου, τ' αντικείμενα αυτά είναι ορατά κατά πολύ τελειότερα και πιο κοντά στην πραγματικότητα τρόπο, η δε γενική θέα είναι πολύ διαφορετική από την οικεία μας. Ας πάρουμε ένα απλούστατο παράδειγμα, ένα βράχο. Για τον καλά εξασκημένο ορατικά ο βράχος δε είναι ένας αδρανής λίθος μόνο.
Πρώτον, μπορεί να δει όλη τη φυσική του ύλη, αντί του εξωτερικού μόνο μέρους.
Δεύτερον, διακρίνει την ταραχή των φυσικών μορίων.
Τρίτον ανακαλύπτει ένα διπλό αστρικό που αποτελείται από διάφορα είδη αστρικής ύλης, τα μόρια της οποίας βρίσκονται σε διηνεκή κίνηση επίσης.
Τέταρτον, βλέπει την παγκόσμια ζωή, να κυκλοφορεί εντός της μάζας και να ακτινοβολεί γύρω της.
Πέμπτον, διακρίνει μια αύρα να περιβάλλει τον ίδιο.
Έκτο, την ίδια με αυτόν στοιχειακή ουσία να εισδύει στο βράχο, αδιάκοπα κινούμενη και ταραγμένη.
Στην περίπτωση ενός ζώου, ενός φυτού, ενός ανθρώπου, τα πράγματα βέβαια γίνονται πιο περίπλοκα. Μερικοί θ' αντιτάξουν αναμφίβολα ότι οι περισσότεροι ψυχικοί δεν περιγράφουν καθόλου τέτοια πράγματα έχοντας κατά το μάλλον ή ήττον μια στιγμιαία αντίληψη του αστρικού πεδίου, κι ότι οι οντότητες που εμφανίζονται κατά τις πνευματιστικές συνεδρίες δεν αναφέρουν περισσότερα γι' αυτό. Η ερμηνεία είναι εύκολη. Λίγοι ζωντανοί ή νεκροί επιτυγχάνουν να δουν τα πράγματα όπως είναι στο πεδίο αυτό αν δεν τύχουν ειδικής εξάσκησης. Εκείνοι μάλιστα των οποίων η όραση είναι τέλεια, είναι συνήθως πολύ σκοτισμένοι και δεν μπορούν να εννοήσουν και να θυμηθούν. Και από τη μικρή μειονότητα που νοεί και θυμάται, λίγοι θα βρεθούν που θα μπορέσουν να μεταφράσουν σε γήινη γλώσσα τις αναμνήσεις τους.
Πολλοί μη εξασκημένοι ψυχικοί δε μελετούν τα οράματά τους, δέχονται απλά μια εντύπωση η οποία ίσως είναι ορθή, αλλά ίσως να είναι κατά το ήμισυ λανθασμένη ή κι εντελώς εσφαλμένη.
Η τελευταία αυτή υπόθεση γίνεται ακόμη πιο πιθανή αν λάβουμε υπ' όψιν τα παιχνίδια που γίνονται σε βάρος των περίεργων και των αδαών ν' αμυνθούν από ορισμένους κατοίκους του αστρικού κόσμου. Ας σημειωθεί ότι οι κάτοικοι του αστρικού κόσμου, άνθρωποι ή στοιχειακά, δε βλέπουν συνήθως παρά τα αντικείμενα του πεδίου αυτού, και γι' αυτούς η φυσική ύλη είναι αόρατη όπως είναι για μας αστρική. Εν τούτοις, αν μία απ' αυτές τις οντότητες χρησιμοποιεί συνέχεια έναν μεσάζοντα, της είναι εύκολο ν' αμαυρώσει αρκετά τις λεπτές αστρικές της αισθήσεις και ν' αντικαταστήσει με την όραση του φυσικού μας κόσμου την ανώτερη όραση του πεδίου της. Μόνον ένας ζωντανός άνθρωπος αρκετά εξασκημένος, τέλεια ενσυνείδητος επί του ενός πεδίου και επί του άλλου, μπορεί να είναι βέβαιος ότι βλέπει καθαρά και αμφότερα συγχρόνως. Ας εννοηθεί λοιπόν ότι η πολυπλοκότητα αυτή είναι πραγματική κι ότι δεν είναι εύκολο να προφυλαχτεί κανείς από τα ψεύδη και τα σφάλματα, παρά μόνο όταν γνωρίζει να τη βλέπει ολόκληρη και ν' αναλύει τα μέρη της επιστημονικά.
Η έβδομη είναι η κατώτατη υποδιαίρεση του αστρικού πεδίου κι έχει επίσης για σκηνή τον φυσικό μας κόσμο, αλλά από μια άποψη σκοτεινότερη, επειδή ότι είναι ωραίο και καλό εξαφανίζεται.
Να πως την περιγράφει ο συγγραφέας Avi πριν 4.000 χρόνια, σ' έναν αιγυπτιακό πάπυρο. "Ποιο είναι το μέρος τούτο που βρίσκομαι χωρίς ύδωρ, χωρίς αέρα, βαθύ, χωρίς βυθό, σκοτεινό όπως η σκοτεινότερη νύχτα, όπου περιπλανώνται σε άθλια κατάσταση οι άνθρωποι; Εκεί κανείς δεν μπορεί να ζήσει με ειρηνική καρδιά". Για το δυστυχή που έχει πέσει σε αυτό το επίπεδο, είναι αλήθεια ότι "ολόκληρη η γη είναι γεμάτη σκοτάδια και φρικτές κατοικίες αλλά απ' αυτόν τον ίδιο προέρχεται το σκοτάδι που τον αναγκάζει να ξοδεύει την ύπαρξή του σε μια διηνεκή νύχτα γεμάτη κακά και φρικαλεότητες σε μια πραγματική κόλαση, αν και αυτή όπως κι οι λοιπές κολάσεις, είναι καθαρά μια ανθρώπινη δημιουργία".
Η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη υποδιαίρεση, αν και κατέχουν το ίδιο μέρος στο χώρο, δίνουν την εντύπωση ότι απέχουν πολύ από το φυσικό κόσμο κι επομένως έχουν αραιότερη ύλη. Οι οντότητες που διαμένουν εκεί δεν έχουν επικοινωνία με τη γη, είναι πολύ απορροφημένες να δημιουργουν το διάκοσμο που τις περιβάλλει, διάκοσμο που είναι αρκετά αντικειμενικός, για να είναι ορατός, τόσο στις άλλες οντότητες όσο και στους ορατικούς. Είναι το τμήμα εκείνο που συχνά αναφέρουν "τα πνεύματα", κατά τις πνευματιστικές συνεδρίες με το όνομα Ηρεμία, και το περιγράφουν με τρόπο που απέχει από την αλήθεια, στο μέτρο που γνωρίζουν αυτό το τμήμα. Στο πεδίο αυτό, οι άσαρκοι επιτυγχάνουν με τη φαντασία τους την προσωρινή δόμηση των οικιών τους των σχολείων τους και των πόλεών τους, κι όλα αυτά διατηρούνται αρκετά πραγματικά για λίγο χρόνο, αν και λίγο διαφορετικά, για μια εξασκημένη όραση από εκείνα που φαίνονται στους μαγικούς οφθαλμούς των δημιουργών τους.
Οι περισσότερες από τις φαντασίες που λαμβάνουν εκεί μορφή, δε στερούνται ωραιότητας κι ο επισκέπτης που δεν θα γνώριζε κάτι ανώτερο, θα περνούσε τον καιρό του αρκετά ευχάριστα, πλανώμενος στα βουνά, στις λίμνες και στους ανθισμένους κήπους, πολύ ωραιότερους απ' όλους όσους υπάρχουν στο φυσικό κόσμο. Θα ήταν δυνατόν κι αυτός επίσης να πλάσει στην ανάγκη τα τοπία κατά τη δική του φαντασία.
Μετά αυτή την περιγραφή του διάκοσμου του αστρικού πεδίου, τώρα θα περιγράψουμε τους κατοίκους της.
Νεκροί. Η λέξη νεκροί δεν έχει καμία θέση εδώ, καθόσον οι περισσότερες οντότητες είναι ζωντανές όπως εμείς, και μερικές φορές ακόμη περισσότερο. Πρέπει να εννοηθεί λοιπόν ότι αυτή αποδίδεται σ' εκείνους που προς στιγμή στερούνται το φυσικό σώμα.
Οι κοινοί νεκροί. Η τάξη αυτή είναι πολυαριθμότερη κατά εκατομμύρια απ' όλες τις προηγούμενες και παρουσιάζει τις μεγαλύτερες ποικιλίες τύπων και συνθηκών.
Η διάρκεια της αστρικής ζωής των κοινών νεκρών ποικίλλει πολύ. Άλλοι παραμένουν μερικές ημέρες ή και ώρες, άλλοι χρόνια κι αιώνες. Ο άνθρωπος που έχει αγνή ζωή, αλτρουιστικά αισθήματα και πνευματιστικές εφέσεις, δε βρίσκει κάτι που να τον προσελκύει σε αυτό το πεδίο. Πρέπει να θυμηθούμε ότι ο πραγματικός άνθρωπος, μετά το θάνατό του συγκεντρώνεται στον εαυτό και μετά την εγκατάλειψη του φυσικού σώματος, εγκαταλείπει αμέσως και το διπλό αιθερικό του, αν και θα έπρεπε ν' αποβάλλει επίσης το ταχύτερο και το αστρικό του σώμα ή σώμα της επιθυμίας (θυμικό) και να εισέλθει στον ουράνιο κόσμο, μια και μόνον εκεί μπορούν να καρποφορήσουν οι πνευματικές εφέσεις.
Ο άνθρωπος που η καρδιά του είναι ευγενική και αγνή, μπορεί να φτάσει σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα εφόσον νίκησε τα πάθη του κατά τη γήινη ζωή, κατεύθυνε τις προσπάθειές του προς έναν υψηλό σκοπό, και δεν έχει παρά λίγες κατώτερες επιθυμίες για ν' αποβάλλει στο αστρικό πεδίο. Η παραμονή του στο αστρικό πεδίο θα είναι μικρή και προφανώς η συνείδησή του αόριστη, μέχρι τη στιγμή που θα πέσει σε βαθύ ύπνο και τ' ανώτερα στοιχεία του θ' απελευθερωθούν οριστικά από το αστρικό περίβλημα, για να εισέλθουν στη χαρά της ουράνιας ζωής.
Αυτή είναι η ιδεώδης κι επιθυμητή κατάσταση, μόνο που δεν είναι ίδια για όλους, ούτε για την πλειονότητα. Χρειάζονται πολλά πριν ο κοινός άνθρωπος απαλλαγεί πριν από το θάνατο του από κάθε γήινη επιθυμία, και πρέπει να περάσει για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια κατάσταση ενσυνείδητη τις διάφορες υποδιαιρέσεις του αστρικού πεδίου, για ν' απαλλαγεί από τις δυνάμεις που δημιουργήθηκαν πάνω του κι έτσι να κατορθώσει ν' απελευθερώσει το ανώτερο "εγώ" του.
Ο καθένας είναι υποχρεωμένος να διέλθει από τις επτά υποδιαιρέσεις του αστρικού κόσμου, για να φτάσει στον ουράνιο κόσμο, αλλά δεν πρέπει να υποτεθεί ότι θα έχει, συνείδηση σε όλες αυτές τις υποδιαιρέσεις. Όπως το φυσικό σώμα αποτελείται από όλες τις καταστάσεις της ύλης (στερεά, υγρά, αέρια, αιθερική), έτσι κι ο αστρικός φορέας περικλείει μόρια ύλης κάθε υποδιαίρεσης του αστρικού πεδίου. Μόνο οι αναλογίες ποικίλλουν ανάλογα με τα πρόσωπα.
Ο άνθρωπος παραμένει σε κάθε επίπεδο του αστρικού κόσμου ανάλογο χρόνο με την ποσότητα της αντίστοιχης ύλης που περιέχεται στο αστρικό του σώμα, και εξαρτάται πάλι από τη ζωή που πέρασε κι από τις επιθυμίες που τον κατείχαν, εφόσον με αυτές προσέλκυσε και προσκόλλησε το ένα ή το άλλο είδος της ύλης στο αστρικό του σώμα. Είναι δυνατόν λοιπόν με αγνό βίο και υψηλές σκέψεις να μειώσει ο άνθρωπος στο ελάχιστο τις ποσότητες της ύλης που ανήκουν στα κατώτερα πεδία κι έτσι να μπορέσει περάσει γρήγορα στο αμέσως επόμενο.
Το ανεπτυγμένο πνευματικά άτομο μπορεί στιγμιαία σχεδόν κι ασυνείδητα, να περάσει ολόκληρο το αστρικό πεδίο και να ξαναβρεί τη συνείδηση του περιβάλλοντος στον ουράνιο κόσμο. Τα υποπεδία δεν κατέχουν χωρισμένα τμήματα του χώρου, αλλά το ένα διεισδύει στο άλλο, ώστε δίοδος από μια υποδιαίρεση σε άλλή, δε σημαίνει ότι πρέπει να κινηθεί κάποιος στο χώρο, αλλά να μετατοπίσει μόνο το κέντρο της συνείδησής του, από ένα σημείο σε ένα άλλο.
Μόνο οι άνθρωποι που οι επιθυμίες τους είναι κτηνώδεις, άσωτοι, κ.λπ. έχουν συνείδηση στο κατώτερο υποπεδίο του αστρικού κόσμου. Εκεί αυτοί παραμένουν ανάλογο χρόνο προς την ένταση των επιθυμιών τους, συχνά αυτο-τυραννιούνται σκληρά καθώς δεν μπορούν να τις ικανοποιήσουν, εκτός αν κατορθώσουν και μπουν σε συχνότητα το σώμα κάποιου ζωντανού που να έχει τις ίδιες με αυτούς επιθυμίες.
Ο άνθρωπος με μέση ηθική ανάπτυξη, δεν θα μείνει σίγουρα καθόλου στο έβδομο υποπεδίο. Όμως αν ο μοναδικός σκοπός των σκέψεων και των επιθυμιών του ήταν καθαρά οι γήινες ασχολίες, θα παραμείνει στο έκτο υποπεδίο επισκεπτόμενος πρόσωπα και μέρη όπου σύχναζε στη γη. Το πέμπτο και το τέταρτο υποπεδίο είναι της ίδιας φύσης με μόνη διαφορά ότι αυτός που διέρχεται από κει δίνει λιγότερη προσοχή στα πράγματα του κατώτερου αυτού κόσμου και τείνει να διαπλάσει το περιβάλλον του, σύμφωνα με τις πιο επίμονες σκέψεις του.
Φθάνοντας στο τρίτο υποπεδίο, βλέπουμε μια τάση αντικατάστασης εξ' ολοκλήρου της όψης της πραγματικότητας, μια και οι κάτοικοί του ζουν σε φανταστικές πόλεις, οι οποίες δεν είναι αποκλειστικά, όπως στον ουράνιο κόσμο η δημιουργία της ίδιας της σκέψης τους, αλλά μια κληρονομιά των προκατόχων τους, στην οποία προσθέτουν αδιάκοπα και τις δικές τους πίστεις. Εκεί βρίσκονται οι εκκλησίες, τα σχολεία και οι κατοικίες των γαλήνιων που περιγράφονται κατά τις πνευματιστικές συνεδρίες.
Η δεύτερη υποδιαίρεση είναι κύρια διαμονή των εγωιστών και των ευλαβών περιορισμένης αντίληψης. Εκεί διαβιούν χαρούμενοι, λατρεύοντας την ιδιάζουσα θεότητά τους με περισσότερο υλική μορφή.
Η ανώτερη υποδιαίρεση προορίζεται ειδικά για εκείνους που πέρασαν τη ζωή τους με διανοητικές ασχολίες, αλλά υλιστές, με σκοπό να μην ωφελήσουν τους σύγχρονούς τους αλλά να ικανοποιήσουν την προσωπική τους φιλοδοξία ή απλά λόγω νοητικής άσκησης.
Η ποιητική ιδέα ότι ο θάνατος φέρνει τους πάντες σε ίση μοίρα, είναι καθαρή ανοησία, καθόσον στις περισσότερες περιπτώσεις, η απώλεια του φυσικού σώματος δε μεταβάλλει διόλου το χαρακτήρα και την αντίληψη του ανθρώπου.
Η κοινή διδασκαλία των δυτικών θρησκειών για την τύχη που περιμένει την ανθρωπότητα μετά θάνατον, απέχει τόσο από την αλήθεια ώστε και ευφυείς ακόμη άνθρωποι, αφυπνιζόμενοι μετά θάνατον στον αστρικό κόσμο, βρίσκονται αποπλανημένοι. Ο αποθανών βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που περίμενε και δεν είναι σπάνιο να μην πιστεύει ότι πέθανε.
Το τρομερό δόγμα των αιώνιων τιμωριών είναι επίσης αιτία πολλών αδικαιολογήτων τρόμων. Εξ' αιτίας του οι άνθρωποι περνούν συχνά μακρές περιόδους με μεγάλη νοητική ταλαιπωρία πριν κατορθώσουν ν' αποβάλλουν την επιρροή αυτής της φοβίας και ν' αντιληφθούν ότι ο κόσμος δεν κυβερνιέται από την ιδιοτροπία ενός δαίμονα άπληστου για ανθρώπινες αγωνίες, αλλά σύμφωνα με τον αγαθοποιό και υπομονετικό νόμο της εξέλιξης.
Οποιοδήποτε κι αν είναι το διανοητικό επίπεδο του αποθανόντος, η αντίληψη που έχει στο αστρικό του σώμα ποικίλλει συνήθως, επειδή καθώς έλκεται προς τα άνω από την πνευματική φύση και προς τα κάτω από τις δυνάμεις της επιθυμίας, κυμαίνεται μεταξύ αυτών των δύο, τείνοντας ολοένα και περισσότερο προς την πρώτη, εφόσον οι κατώτερες επιθυμίες αδυνατούν.
Εδώ μπορεί να ασκηθεί κριτική πάνω στις πνευματιστικές συνεδρίες. Ένας άνθρωπος αμαθής είναι σε θέση να μάθει πολλά μετά το θάνατό του, καθοδηγούμενος από σοβαρούς βοηθούς, κι έτσι να βοηθηθεί και ν' ανυψωθεί. Αλλά η συνείδηση του κοινού ανθρώπου ανυψώνεται από το κατώτερο μέρος της φύσης του προς το ανώτερο. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να εννοηθεί η εξέλιξή του αν τον αποσύρουμε από την ευεργετική αυτή αδιαφορία προς την οποία έχει μια φυσική τάση, για να θυμίσουμε την επαφή με τη γη, επικοινωνώντας μαζί του διαμέσου κάποιου μεσάζοντα. Ο κίνδυνος μιας τέτοιας πρόσκλησης, θα κατανοηθεί καλύτερα αν ληφθεί υπ' όψιν ότι ο άνθρωπος αποσυρόμενος ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του, γίνεται ολοένα και λιγότερο ικανός να επηρεάσει και να κυβερνήσει την κατώτερη φύση του.
Υπάρχει και μια άλλη επιρροή που ασκείται συχνότερα, ζημιώνοντας τους νεκρούς που αναχώρησαν για τον ουράνιο κόσμο. Είναι ο έντονος κι αμέτρητος πόνος των επιζώντων. Οι δυτικές ιδέες μας για το θάνατο, τόσο σφαλερές κι αντιθρησκευτικές, έχουν το δυσάρεστο αυτό αποτέλεσμα μεταξύ τόσων άλλων, να ενοχλούμε εκείνους για τους οποίους κλαίμε με την ίδια τη δύναμη της λύπης μας, χωρίς να λογαριάσουμε και τον περιττό πόνο που αισθανόμαστε λόγω του προσωρινού χωρισμού.
Ενώ ο αδελφός μας πέφτει ειρηνικά και φυσικά στον ασυνείδητο ύπνο που προηγείται από την εγρήγορση που ακολουθεί στο μέσον της λαμπρότητας του ουράνιου κόσμου, συχνά βλέπει να διακόπτονται τα όνειρά του και να του υπενθυμίζεται η γήινη ζωή μέσα από τη μεγάλη στεναχώρια και τους πόνους των συγγενών του, οι οποίοι συντελούν στον κραδασμό του θυμικού του σώματος, προξενώντας του μεγάλο κακό.
Αξίζει να κατανοήσουν όλοι ότι ο πόνος για εκείνους που αποχωρούν από το φυσικό πεδίο, που είναι φυσικός αλλά εγωιστικός, δεν έχει καμία αξία. Δεν πρέπει να νομίσει κανείς όμως ότι η απόκρυφη διδασκαλία διδάσκει τη λήθη των νεκρών, το αντίθετο. Αλλά δείχνει πως η γλυκειά ανάμνηση του ζωντανού προς το νεκρό είναι μια δύναμη που αν διευθυνθεί κατάλληλα, με μορφή ευχών υπέρ της γρήγορης προόδου του στον ουράνιο κόσμο και της ειρηνικής διόδου του μέσα από τον αστρικό κόσμο, μπορεί ν' αποβεί πραγματικά χρήσιμη. Ενώ οι μάταιοι πόνοι δεν είναι μόνο περιττοί αλλά κι επιζήμιοι.
Εν τούτοις, η επιθυμία για επικοινωνία, είναι δυνατό να γεννηθεί από μέρους του αποθανόντα, ζητώντας κάποια φορά ν' ανακοινώσει κάτι σοβαρό στους οικείους του. Τότε είναι καλύτερα να επικοινωνήσει, αφού τον βασανίζει η έντονη αυτή επιθυμία και μπορεί να κρατήσει για πολύ τη συνείδησή του προσκολλημένη στο γήινο κόσμο και να εμποδίσει τη δίοδό του σε ανώτερες σφαίρες.
Στην ερώτηση, γιατί δεν μπορεί ο νεκρός να γράψει ή να μιλήσει, έχουμε ν' απαντήσουμε ότι επειδή αυτός δεν έχει πιο πυκνή ύλη από την αστρική, δεν κατορθώνει να δονήσει τον αέρα που αποτελείται από ύλη φυσική, ούτε να κινήσει ένα μολύβι χωρίς να δανειστεί τη ζωντανή διάμεση ύλη του διπλού αιθερικού μέσω της οποίας μια ώθηση από τον αστρικό κόσμο μπορεί εύκολα να διαβιβαστεί στο φυσικό πεδίο. Δεν είναι δυνατόν βέβαια να δανειστεί ο αποθανών την αιθερική ύλη οποιουδήποτε προσώπου που τα στοιχεία του είναι στενά συνδεδεμένα με τα δικά του και δεν μπορούν να διαχωριστούν. Μόνο τα στοιχεία του μεσάζοντα διαχωρίζονται εύκολα, κι έτσι μπορεί αυτός να παράσχει την απαραίτητη ύλη για την εκδήλωση.
Όταν αυτός που έχει πεθάνει, δε βρίσκει μεσάζοντα ή δεν μπορεί να τον χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με τις δικές του δυνάμεις να επικοινωνήσει και η δύναμη της θέλησή του είναι δυνατόν να θέσει σε κίνηση αντικείμενα, να ρίξει λίθους, κ.λπ.
Η αστρική ουσία που ανήκει στην εξέλιξή μας. Όπως η λέξη "στοιχειώδες" χρησιμοποιήθηκε από μερικούς συγγραφείς για να περιγραφεί κάθε μεταθανάτια κατάσταση του ανθρώπου, όμοια με τον όρο "στοιχειακά" αποκαλέστηκαν κατά διαφορετικές εποχές διάφορα "πνεύματα" μη ανθρώπινα, από τα πιο θεία, τους "Ντέβα" (Αγγέλους), μέχρι την άμορφη ουσία που διαχέεται στα κατώτερα βασίλεια των ορυκτών, διερχόμενη μέσα απ' όλες τις ποικιλίες των πνευμάτων της φύσης. Το αστρικό βασίλειο είναι μια απέραντη δεξαμενή στοιχειακής ουσίας, εκπληκτικά ευαίσθητης και στην πιο φευγαλέα από τις ανθρώπινες σκέψεις κραδασμιακή αρμονικά και με την ελαχιστότερη ανθρώπινη επιθυμία. Από τη στιγμή όμως που κάτω από την επιρροή μιας σκέψης ή μιας επιθυμίας, ένα περιορισμένο μέρος της στοιχειακής ουσίας λαμβάνει μορφή ζωντανής δύναμης ενός όντος που είναι ένα στοιχειακό, τότε αυτή παύει ν' αποτελεί μέρος της παρούσας ομάδας και συγκαταλέγεται στην τάξη των στοιχειακών. Η ξεχωριστή αυτή ύπαρξη είναι άλλωστε από τις πιο φευγαλέες. Μόλις καταναλωθεί η προωθητική δύναμη, το στοιχειακό επανέρχεται στη μη διαμορφωμένη μάζα του είδους της στοιχειακής ή ουσίας από την οποία προήλθε. Πάμπολλα είναι τα είδη της στοιχειακής ουσίας, περιττή όμως και χωρίς ουσία η πλήρης απαρίθμησή τους. Πρώτ' απ' όλα υπάρχει η μεγάλη διαίρεσή τους από τα φυσικά στοιχεία όπου κατοικούν. Ξαναβρίσκουμε εδώ, όπως άλλωστε και παντού, τον επταδικό χαρακτήρα της εξέλιξής μας, εφόσον υπάρχουν επτά κύριες ομάδες που αντιστοιχούν στις επτά καταστάσεις της φυσικής ύλης, "γη, ύδωρ, αέρας, πυρ," ή για να χρησιμοποιήσουμε το συμβολισμό του μεσαίωνα για τις καταστάσεις: στερεά, υγρά και αέρια και οι τέσσερις αιθερικές. Οι επτά αυτές τάξεις της αστρικής στοιχειακής ουσίας ή των στοιχειακών διαφέρουν μεταξύ τους κατά βαθμό υλικότητας, και είναι εύκολα αντιληπτό ότι θεωρούμενη από τέτοια άποψη, κάθε μια διαιρείται με τη σειρά της σε επτά υποδιαιρέσεις αφού υπάρχουν διάφοροι βαθμοί πυκνότητας μεταξύ των στερεών, των υγρών, των αερίων, καθώς και των αιθέρων. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η εξέλιξη της στοιχειακής ουσίας βρίσκεται τώρα σ' εκείνο το σημείο που αποκαλούμε συχνά καθοδικό τόξο της εξέλιξης, δηλαδή βαίνει προς την πλήρη υλοποίηση την οποία παρατηρούμε στο ορυκτό βασίλειο, αντί ν' απομακρύνεται όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα τόξα εξέλιξης που γίνονται περισσότερο ή λιγότερο αισθητή σε μας. Έτσι πρόοδος για το στοιχειακό βασίλειο είναι η κάθοδος στην ύλη, αντί να είναι η άνοδος προς τα κατώτερα πεδία. Παρά τις πολυάριθμες υποδιαιρέσεις οι ποικιλίες της εκπληκτικής και ζωντανής ουσίας έχουν ορισμένες ιδιότητες κοινές, εντελώς όμως διαφορετικές από το κάθε τι που βλέπουμε στο φυσικό πεδίο. Ας υποθέσουμε ότι κάποιο μέρος της ουσίας αυτής βρίσκεται για λίγο μακριά από κάθε εξωτερική επιρροή.
Τότε δεν κατέχει καμία ιδιάζουσα μορφή και εκδηλώνεται με μια ταχύτατη και διηνεκή κίνηση. Η ελάχιστη ώθηση που μπορεί να προέρχεται ακόμη κι από μια φευγαλέα σκέψη, τη μεταβάλλει στιγμιαία σε συγκεχυμένες μορφές, κινούμενες και μεταβαλλόμενες διαρκώς, που εμφανίζονται, ταράζονται κι εξαφανίζονται όπως οι φυσαλίδες του νερού που βράζει. Αν και αυτές οι φευγαλέες εμφανίσεις μοιάζουν συνήθως με πλάσματα ζωντανά, ανθρώπινα ή όχι, δεν αποτελούν ιδιαίτερες οντότητες. Είναι φυσικό να γίνει η ερώτηση, ποια είναι η σκέψη που καθορίζει το σχηματισμό της μορφής ή τη διάλυσή της. Δεδομένου ότι εδώ δεν πρόκειται για διαρκές και ισχυρό στοιχειακό που πλάστηκε από κάποια ισχυρή και ορισμένη σκέψη, αλλά για το αποτέλεσμα που δημιουργείται από ημισυνείδητες κι όχι εθελοντικές αόριστες ιδέες που διέρχονται άσκοπα μέσα από τον εγκέφαλο της πλειονότητας των ανθρώπων, φαίνεται ότι η σκέψη δεν προέρχεται από τον αφηρημένο διανοητή. Παρ' όλα αυτά η στοιχειακή ουσία κατέχει μια θαυμάσια ικανότητα προσαρμογής κι αυτό έχει συντελέσει να ονομαστούν τα στοιχειακά κημισυνείδητα πλάσματα του αστρικού φωτός. Όταν ακούμε ότι ένα στοιχειακό είναι καλό ή κακό, πρόκειται για μια οντότητα τεχνητή ή μια από τις πολυάριθμες ποικιλίες των πνευμάτων της φύσης, εφόσον τα στοιχειακά βασίλεια δεν έχουν αυτά καθ' εαυτό αντίληψη του καλού ή του κακού.
Εν τούτοις όλες σχεδόν οι υποδιαιρέσεις τους έχουν μια μάλλον εχθρική τάση προς τον άνθρωπο. Όλοι οι νέοι μαθητές το γνωρίζουν αφού η πρώτη τους εντύπωση στον αστρικό κόσμο είναι η παρουσία άπειρων ορδών απαίσιων φασμάτων που προστρέχουν απειλητικά, αλλά αποσύρονται ή διαλύονται αν βρουν αντίσταση. Σήμερα είναι εχθρικά λόγω της αδιαφορίας μας ή της έλλειψης συμπάθειας από μέρους μας προς τα άλλα ζωντανά όντα.
Το μεγαλύτερο μέρος των μαγικών τελετουργιών εξαρτάται σχεδόν μόνο από το χειρισμό των ποικιλιών της στοιχειακής ουσίας, είτε άμεσα δια της ενέργειας της θέλησης του μάγου, είτε έμμεσα διαμέσου κάποιας αστρικής οντότητας την οποία επικαλείται. Μέσα από τη στοιχειακή ουσία παράγονται σχεδόν όλα τα φυσικά φαινόμενα των πνευματιστικών συνεδριών, καθώς κι οι κρότοι, τα κουδουνίσματα και η πτώση λίθων. Όλα αυτά είναι αποτελέσματα των προσπαθειών κάποιου πεθαμένου, πολύ προσκολλημένου ακόμη στη γη, για να προσελκύσει την προσοχή μας ή και απλά παιχνίδια των μικρών πνευμάτων της φύσης της τρίτης τάξης μας. Το "στοιχειακό" δε δρα μόνο του, δεν είναι παρά μια λανθάνουσα δύναμη που έχει ανάγκη από κάποια εξωτερική επιρροή για να τεθεί σε κίνηση.
ΑΓΓΕΛΟΙ - ΝΤΕΒΑ
Το υψηλότερο σύστημα εξέλιξης σε σχέση με τη δική μας γη, είναι απ' όσα γνωρίζουμε το αποκαλούμενο από τους Ινδούς "Ντέβα" ή από μας Άγγελοι. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως το αμέσως ανώτερο του ανθρώπινου Βασιλείου, ακριβώς όπως το ανθρώπινο είναι αμέσως ανώτερο από το ζωικό, με τη μεγάλη όμως διαφορά ότι το ζώο δεν έχει άλλη δυνατότητα εξέλιξης εκτός από την είσοδό του στην ανθρωπότητα, ενώ για τον άνθρωπο παρουσιάζονται πολλές οδοί προόδου, ευθύς μόλις ανέλθει σε ορισμένο επίπεδο, μια από τις οποίες είναι η μεγάλη εξέλιξη των Ντέβα - ΑΓΓΕΛΩΝ.
Δεν είμαστε σε θέση να εννοήσουμε πολλά για την εξέλιξή τους. Οι τρεις πρώτες μεγάλες διαιρέσεις αν αρχίσουμε από κάτω προς τα επάνω, ονομάζονται "Καμαντέβα", "Ρουπαντέβα" και "Αρουπαντέβα". Όπως εμείς έχουμε για πυκνότερο σώμα το φυσικό, έτσι οι Καμαντέβα έχουν το αστρικό, οι Ρουπαντέβα το νοητικό, και οι Αρουπαντέβα το αιτιατό. Άλλωστε οι δύο τελευταίες τάξεις εμφανίζονται σπάνια στο αστρικό πεδίο. Γι' αυτό απλά και μόνο τις αναφέρουμε.
Θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι όλα τα μέλη της υποδιαίρεσης των Καμαντέβα είναι πολύ ανώτερα από εμάς.
Κατά μέσο όρο είναι βέβαια ανώτερα, αλλά η φύση τους είναι εντελώς διαφορετική, κι ένας πραγματικά ευγενής, αλτρουιστής και πνευματικά ανεπτυγμένος άνθρωπος, είναι δυνατόν να βρίσκεται σε μια ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης.
Μπορούμε να ελκύσουμε την προσοχή τους με κάποιες μαγικές τελετουργίες, αλλά η μόνη ανθρώπινη θέληση που μπορεί να επιβληθεί πάνω τους είναι μιας ανώτερης τάξης Μυστών. Οι Ντέβα μόλις που διακρίνονται παρακολουθώντας την παρουσία μας στο φυσικό πεδίο, αλλά καμιά φορά συμβαίνει μερικοί απ' αυτούς βλέποντας τον άνθρωπο σε αμηχανία, να του παρέχουν βοήθεια, ακριβώς όπως εμείς θα βοηθούσαμε ένα ζώο.
Όλα τα πνεύματα της φύσης από τα ανώτερα μέχρι τις λεγεώνες των τεχνητών στοιχειακών, είναι όλα εργάτες του μεγάλου σκοπού που έχουν να επιτελέσουν.