Σελήνη - Πλούτωνας: Πλουτώνιος θυμός και οργή (3)

[Χρυσάνθη Σπίγγου]

Ο ισχυρότερος και καταλυτικότερος ενεργειακός τροφοδότης της επιρροής του Πλούτωνα είναι η «οργή» και ο «θυμός». Ο καταπιεσμένος θυμός! Του θυμού και της οργής, προηγούνται μερικά άλλα συναισθήματα που λόγω της ιδιότητας του Πλούτωνα θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει κανείς «σατανικά» συναισθήματα. Ο Πλούτωνας, εκπροσωπεί την χημεία. Εξαιρετικά αργοκίνητος εξωτερικός πλανήτης όπως είναι, δρα εθιστικά σε ορμονικές εκκρίσεις από συγκεκριμένα συναισθήματα.


Ακολουθούν απορίες και συζήτηση επί του άρθρου: Σελήνη - Πλούτωνας: Πλουτώνιος θυμός και οργή (3) (http://php56.astrowin3.org/forum/%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%B8%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%C E%AF%CE%B1-148/%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1%C F%82-%CF%80%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%C E%BF%CF%82-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AE-3-a-13379/)

[taurine]

Τι άλλο να πω εκτός από συγχαρητήρια!
Το άρθρο αλλα και το παράδειγμα μου ήταν τόσο οικείο!
Εχοντας τον Αρη στον Κριό και τον Πλούτωνα στο Ζυγό (ευτυχώς η σελήνη είναι στον Τοξότη), πάντα θύμωνα! Το καλό βέβαια είναι πως ο θυμός μου πάντα εβρισκε διεξόδους, και το ξεχνούσα αρκετα εύκολα. Κι εκεί ερχόταν και η δική μου γλυκειά Τοξοτίνα γιαγιά μου,(όταν με μάλωνε και με αδικούσε η μαμά μου), μου έψηνε την αγαπημένη μου γαλατοπιτα, μου τραγουδούσε γλυκά, σαν άγγελος, με μια φωνή που εβγαινε από την ψυχή της.
Δεν πρόκειται ποτε να την ξεχάσω.
Φυσικά, δεν με αφήνουν η Σελήνη και ο Πλούτωνας (εξάγωνο) να την ξεχάσω, και ταυτόχρονα να βάζω μέσα μου κακίες και δηλητήρια. Υπήρξε γλυκειά και κατευναστική η παρουσία της. Σαν ο από μηχανής Θεός. Η καλοσύνη του Τοξότη σε όλο του το μεγαλείο, με την πολύτιμη βοήθεια του Πλούτωνα πό το Ζυγό.

Ευχαριστούμε και πάλι Κα Σπίγγου.
Μας γεμίσατε με γλυκειές αναμνήσεις.

[doukas]

Με την σειρά μου να πω συγχαρητήρια για το απλά γραμμένο και συνάμα βαθύ άρθρο της Κας Σπίγγου και να πω και εγώ λακωνικά ότι:
Ο Πλούτων δημιουργεί όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα και το πρόβλημα είναι ότι τα κάνει σε βάθος χρόνου. Οπότε όταν έρθουμε αντιμέτωποι με όλες τις αρνητικές καταστάσεις , αντιλαμβανόμαστε πόσο αρνητικά συναισθήματα και πόσο φοβερές εμπειρίες βιώναμε και μας φαίνεται μετά βουνό η λύση και η κάθαρση. Είναι σαν να παίρνει είδηση μετά από χρόνια ότι το τεράστιο σπίτι σου , είναι χτισμένο σε σαθρά θεμέλια και πρέπει να το γκρεμίσεις και να το ξαναχτίσεις. Δύσκολο. Η λύση έγκειται κατά την γνώμη μου στο πόσο υπομονή έχει "ο Ήλιος" και κατά πόσο ενισχύεται από την Σελήνη ο Ήλιος, να δεχτεί να ξαναεργαστεί (Κρόνος, γι΄αυτό τελικά λένε οι αστρολόγοι για την σημασία του) , να αποδεχτεί τα λάθη του και κατ' επέκταση να μετασχηματιστεί ( Πλούτων) . Συνεπώς ότι κινείται αργά (Πλούτων) και αναγνωρίζεται ως "χρόνιο" νόσημα , θεραπεύεται και δύσκολα και με κόπο. Τα καλά φάρμακα είναι τελικά τα πικρά!
Περιμένω να ακούσω και εσάς

[Χρυσάνθη Σπίγγου]

Αχ αυτός ο Αρης στον Κριό! Πόσο καλός για δράση, ενέΡγεια, ζωντάνια και ζωτικότητα! Αντίθετα πόσος άδοξα χαμένος χρόνος να περιφέρεται κανείς με την οργή του. Πόση βιασύνη, πόσες παρεΞηγήσεις πόσες παρερμηνείες γιατί δεν πρόλαβε κανείς να σκεφτεί μία στιγμή παραπέρα, ένα λεπτό ακόμα να αφουγκραστεί..................να ακούσει προσεχτικά τον άλλον.

Να όμως, μία Σελήνη, ένας Τοξότης, μία γιαγιά, μία δόση στοργή, πάντα κάτι άλλο εκεί, να μας δείξει ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά.

Ξέρω καλή μου taurine, πως ξεκινώντας το άρθρο περί Πλούτωνα, (θα επακολουθήσει και τέταρτο μέρος ) πως "χτύπησα πόρτα" του κακού, αυτού ως πλανήτη, μα και εκείνη του κακού που κατοκεί μέσα μας και καίει όλων μας, τα σωικά.

Η δική μου μετουσιωμένη "οργή", - πλέον περίσκεψη - μου άνοιξε μία ζεστή πύρινη σε πλούσια απο φως, νέα σκέψη!


Στεναχωριέμαι βαθύτατα, σκεπτόμενη πάντα, πως η αστρολογία έχει πάρει παράπλευρο δρόμο.

Χρειάζεται εν ολίγοις ένα Πλουτώνιο βλέμμα, ώστε να παρατηρήσουμε στενά, στενότατα, ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε, αλλά ούτε και να βασιζόμαστε στο τι θα μας φέρει ένας πλανήτης. Κακός ή καλός. ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ πλανήτης δεν μπορεί να κάνει κακό, κανενός και για το οτιδήποτε.

Το κεφάλι μας τα φταίει. Ο τρόπος που σκεπτόμαστε, η βιαιότητα με την οποία εκπορεύεται από μέσα μας ο εγωισμός μας, η αδυναμία μας να δούμε να κατανοήσουμε τόσο την θέση του άλλου, όσο όμως και την δική μας.

Αφορμής όλων αυτών των σκέψεων -συν του απλού παιδικού παραδείγματος μου - ήταν μία πρώτη προσπάθεια, να καταδείξω, πόσο εύκολα, πόσο απο το τίποτε και το πουθενά, απορρέουν πάραυτα, μέσα από το δικό μας ψυχικό κόσμο.

Μέσα από εκείνο μα παιδικό, μα ώριμο πλέον υποσευνείδητο κάθε ανθρώπου, να μεταστρέφει εφόσον εκείνος το θέλει, ή γιατί έτσι νιώθει ή στο κάτω -κάτω γιατί έτσι γουστάρει, να κάνει τις δικές του πεταλιές είτε βρίζοντας, είτε καταλήγοντας να μοιραστεί μαζί μας τις δικές του σκέψεις.

Τα δικά του μικρά αλλά τόσο σημαντικά μικρά θαύματα της καθημερινότητας μας.


Κοντολογίς, ας φύγουμε επιτέλους από εκείνο το τρυπάκι, του είδους με χτυπάει ο Κρόνος, και έπεσα και τσακίστηκα γιατί ο Ερμής είναι ανάδρομος, και ο αγαπημένος μου την έκανε λακιστή με την κολλητή μου λόγω Ποσειδώνα. Ναι δεν λέω συμβαίνουν και αυτά. Γιατί όμως δεν μιλάμε, γιατί δεν ασχολούμαστε καθόλου με τα άλλα; Γιατί τέλος πάντων αναγάγαμε την αστρολογία σε ακτινογραφία, να ορίστε εκεί έχετε πάθει κάκωση, πάρτε χάπι και θα περάσει και γιατί δεν αναρωτιόμαστε γιατί το καλό προέκυψε η κάκωση.

Ο χρόνος περνά, η ζωή αλλάζει, οι σκέψεις, οι θεωρήσεις, οι αντιλήψεις πέρνουν καινούριους δρόμους.

Είναι καιρός να επινοήσουμε μία άλλη αστρολογική γλώσσα! Δεν ξέρω πως. Ισως με αυτά τα απλά απτά παραδείγματα, ίσως με άλλες μεθόδους διδασκαλίας, ίσως πηγαίνοντας σχολείο ξανά απο την αρχή, δεν ξέρω. Ο καιρός θα δείξει.

Για ένα όμως είμαι απολύτως ξεκάθαρη και αποκρυσταλλωμένη. Η αστρολογία είναι σαν ένα όχημα.

Δεν έχει σημασία εάν είναι Σιτροέν ή ένα παλιό τζιπ. Ούτε ποιός είναι ο οδηγός του κάθε αυτοκινήτου. Ομως και οι δυό έχουν προορισμό την Θεσσαλονίκη. Το εάν ο ένας οδηγός πάει μέσω Δελφών να δει τα αρχαία, και ο άλλος με ενδιάμεσο σταθμό την Κατερίνη, και εάν ο ένας φτάσει πιο γρήγορα, ο άλλο όμως πιο αργά, δεν φταίει ούτε ο Ερμής ανάδρομος, ούτε το παλιό τζιπ, ούτε η υπέροχη Σιτροέν.

Κανείς και τίποτε δεν φταίει. Η λέξη φταίει δεν χωρά καν. Είναι απλώς ο δικός μας πηγαιμός, ποιός και πως θα φτάσει πρώτος, ποιός δεύτερος δεν έχει σημασία. Ποιός δαίμονας πλανήτης έκανε ίσως την ζημιά.

Η αστρολογία ήταν, είναι και θα είναι καθοριστική, στο να μας δείξει ότι είναι στο χέρι μας το που και πως εμείς θέλουμε την ρότα της ζωής και του πεπρωμένου μας να την πάμε. Τίποτε λιγότερο, τίποτε παραπάνω.

Φιλικά,

Χ.Σ

[Χρυσάνθη Σπίγγου]

Αν δεν είχε η ζωή πίκρες πως θα καταλαβαίναμε τις γλύκες της;

Σήμερα, αποχαιρέτισα για χιλιοστή φορά τον γιο μου που έφυγε και πάλι για την ξενητειά.

Πιο πριν τους φίλους του που τους πήγα ή ίδια στο αεροδρόμιο. Στο γυρισμό άκουγα το Βαμμένα Κόκκινα μαλιά, και έκλαψα ακούγωντας τα λόγια του.

Σκούπισα τα δάκρυα μου, -να μην τα δει, να μην τα νιώσει, να μην κλάψει και αυτός - και προποιήθηκα την ευδιάθετη και την χαρούμενη.

Μου ήταν δύσκολο. Μα έπρεπε, ναι έπρεπε να το πάρω αλλιώς. Αλλά πως; Και να ο Κριός. Είδα μπροστάμου όλους εκείνους τους γεμάτους ζωντάνια νέους, ( όλοι Γερμανοί ) να μου μιλάνε με τόσο ενθουσιασμό για την Ελλάδα, τα νησιά μας, την θάλασσα, την φιλοξενία μας, τον ήλιο μας, το πόσο θέλουν να ξανάρθουν.

Πήρα κουράγιο. Σήκωσα τον Κρόνο μου στους ώμους μου. Και στους ώμους του λατρεμένου μου γιού. Είδα τον Πλούτωνα μας, τους Ηλιους, και τις Σελήνες, όλους τους πλανήτες μας τους είδα να περνούν ακαριαία για τα 22 ( Κρόνος -Πλούτωνας ) τελευταία χρόνια τουχωρισμού, του καημού και της ξενητειάς.

Και είπα: να λοιπόν για τι τόσες λύπες, τόσες πίκρες και τόσο μαράζι, τόσος καημός. Ηξερα πια πως ήταν το πεπρωμένο μας. Να είμαστε εμείς οι λίγοι -τα δυο μας - να παροτρύνουμε τόσους ξένους να είναι εδώ για χρόνια και χρόνια κοντά μας. Να έχουμε συμμάχους, να υπάρχουν εκείνοι που μας αγαπούν, που ζηλεύουν την τύχη μας μα δεν μας φθονούν! Που σίγουρα θα ξαναρθούν.

Αποχαιρέτισα τον γιό μου με κρυμμένη την πίκρα αλλά ένα πλατύ χαμόγελο.

Σκέφτηκα να λοιπόν γιατί τόση πίκρα. Γιατί είναι πολύ πολύ γλυκός ο γυρισμός!

Φιλικότατα,

Χρυσάνθη

[mariannoyla]

Εχω βιωσει και βιωνω αυτο το εξαντλητικο συναισθημα του θυμου,της μνησικακιας και της χιαρεκακιας χωρις να εχω καποια οψη σεληνης-πλουτωνα.Αλλα ενας αρης στον καρκινο και στον 8οικο μου σε τετραγωνο με ηλιο και ερμη νομιζω αρκετα για να τιναξουν την μπανκα στον αερα!!!!!!Πολυ φιλοσοφημενα τα οσα λετε,αλλα πως καταπνιγεται ενας θυμος που ξεπηδα απο τα εγκατα της ψυχης οπως η λαβα του ηφαιστειου και θελει να εκτοξευθει και να καψει οποιον πληγωσε η ποδοπατησε τον εγωισμο μου;Στα λογια ειναι ολα αντιμετωπισιμα.Πως δαμαζεις ομως ενα αφυνιασμενο αλογο που διψαει να παρει το αιμα του πισω!να πληρωσει με το ιδιο νομισμα!!Η ανωτεροτητα παει περιπατο οταν τετοια ποταπα συναισθηματα σε κατακλυζουν και νιωθεις σαν ενα καζανι που βραζει!!!!Και αυτο συμβαινει σε πασης φυσεως σχεση οταν δεν τειρουνται οι σωστες ισορροπιες!Αναμενω εναγωνιως την συνεχεια των αρθρου σας!!!

[katiakiss]

Εχω βιωσει και βιωνω αυτο το εξαντλητικο συναισθημα του θυμου,της μνησικακιας και της χιαρεκακιας χωρις να εχω καποια οψη σεληνης-πλουτωνα.Αλλα ενας αρης στον καρκινο και στον 8οικο μου σε τετραγωνο με ηλιο και ερμη νομιζω αρκετα για να τιναξουν την μπανκα στον αερα!!!!!!Πολυ φιλοσοφημενα τα οσα λετε,αλλα πως καταπνιγεται ενας θυμος που ξεπηδα απο τα εγκατα της ψυχης οπως η λαβα του ηφαιστειου και θελει να εκτοξευθει και να καψει οποιον πληγωσε η ποδοπατησε τον εγωισμο μου;Στα λογια ειναι ολα αντιμετωπισιμα.Πως δαμαζεις ομως ενα αφυνιασμενο αλογο που διψαει να παρει το αιμα του πισω!να πληρωσει με το ιδιο νομισμα!!Η ανωτεροτητα παει περιπατο οταν τετοια ποταπα συναισθηματα σε κατακλυζουν και νιωθεις σαν ενα καζανι που βραζει!!!!Και αυτο συμβαινει σε πασης φυσεως σχεση οταν δεν τειρουνται οι σωστες ισορροπιες!Αναμενω εναγωνιως την συνεχεια των αρθρου σας!!!Καλημέρα Marianoyla,

Για όλα αυτά που αισθάνεσαι οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στην μελέτη της αστρολογίας σαν έτοιμο πακέτο.Χρειάζεται βαθιά ανάσα και κατάδυση στα έγκατα της ψυχής μας με γενναιότητα, για να αντικρίσουμε και να αποδεχτούμε τα υλικά με τα οποία συστάθηκε η φόρμα της.

Στο προσωπικό μας εξώτερο πυρ, υπάρχουν δαίμονες που δεν θέλουμε να αποδεχτούμε ότι είναι μέρος δικό μας και το κουβαλάμε κατάσαρκα , για να μην σου πω ότι το τρέφουμε κιόλας. Η αστρολογία σε βοηθάει να φωτίσεις τον εσωτερικό σου εαυτό αλλά δεν τα βάζει με τους δράκους σου. Αυτές τις μάχες θα πρέπει να τις δώσεις και να τις κερδίσεις μόνη σου.
Καμία σχέση σου δεν θα ισορροπήσει αν δεν ισορροπήσεις εσύ με τον εαυτό σου.
Είναι ένα τραγούδι του Α. Ιωαννίδη που το αγαπώ ιδιαίτερα για την αλήθεια των στίχων του και νομίζω ότι ταιριάζει στην περίπτωσή σου, επειδή λέει :
......................................
Όποιος μπορεί, όποιος βαστά
την αλήθεια του γυρεύει.
Κι όταν τη βρει, την παρατά
και στο φως μεταναστεύει.

Πώς να μου πεις ποιος είσαι;
Το παραμύθι χτίσε
να το γκρεμίσουμε.

Πώς θες να γίνουμε ένα
αν μέσα στα κρυμμένα
δεν ταξιδέψουμε;
....................................

[SAGIVI]

Ποσο δικιο εχεις Κατια.............. ποσο δικιο εχεις.


Μαριαννα, την πρωτη φορα που αισθανθηκα, ετσι ημουν 45 ετων. Αδυνατον να πιστεψω οτι σε μενα (!)
συνεβαινε κατι τετοιο.

Αρης στον καρκινο στον 7ο, τετραγωνο με ερμη στον ζυγο στον 10ο, κι ευτυχως, εξαγωνο με ηλιο-πλου
τωνα, εστω κι αν βρισκονται στον 8ο.

Ο προοδευμενος αρης, ειχε περασει προσφατα στον 8ο και στον λεοντα. Μετα τον αυτοβασανισμο, (σαν σωστος παρθενος), πως να διαχειριστεις εναν πτωτικο αρη, που ξαφνικα περναει σ ενα φλεγομενο ζωδιο
και συμφωνα με την θεωρια, δεν μπορει να φερει και τα καλυτερα?

Αποφασισα ν αφησω να εκδηλωθει το σκηνικο, στηριζομενη στο ακριβες τριγωνο ερμη-κρονου που εχω.

Εξ αλλου, ειχαν ηδη αρχισει να εκδηλωνονται ψυχοσωματικα προβληματα. Τα ειπα <χυμα και τσουβαλατα>. Μια, δυο,τρεις φορες.

Τελος με μεγαλο, πολυ μεγαλο κοπο, αποδεχθηκα οτι εχω δικαιωμα να νοιωθω και τετοια συναισθηματα.

Εννοειται, περασαν σε μεγαλο βαθμο τα ψυχοσωματικα κι εγω ηρεμησα πολυ.
Με πολυ καθαρη σκεψη πλεον, εβαλα τα πραγματα στην θεση τους.

Στο κατω-κατω, αν καποιος ανθρωπος καταφερνει με τις πραξεις του να μας κανει να αισθανομαστε
ποταπα συναισθηματα, οπως λες, η μιση ντροπη ειναι δικη του.:bigsmile: Αυτο μην το ξεχνας ποτε.

[Χρυσάνθη Σπίγγου]

Marianoyla καλημέρα,

Καλημέρα και σε όλους όσους σήμερα, ημέρα του Αγίου Αλεξάνδρου γιορτάζουν !

Διάβασα με περισσή προσοχή της ψυχής σου τα δυσάρεστα.

Ειλικρινά δεν έχω καμία συνταγή, κανένα συστατικό και κανένα γιατρικό να σου προτείνω.

Το μόνο που έχω να σου πω είναι ότι, όλα όσα ειπώθηκαν στο άρθρο μου, δεν ήταν απλώς λόγια για τα λόγια. Δεν ήταν απλώς ένα συμπλήρωμα ενός άρθρου μόνο και μόνο για την ολοκλήρωση του.

Δεν ήταν καν το απάνθισμα ενός ξέφρενου ατομικού παραληρήματος . Όλα όσα έγραψα και όλοι διαβάσατε, γράφτηκαν σε ώρες της άγριας νύχτας, σε στιγμές απόλυτης μοναξιάς και ανυπόφορου εσωτερικού πόνου, και πότε – πότε θυμού και οργής.

Καθώς στον νου μου μαζί με την ανάμνηση του υπέροχου λουκουμά της γιαγιάς , ξεπηδούσαν από μέσα μου θύμησες, των ισχυρότερων αδελφών, που πιο δυνατοί, πιο έξυπνοι από εμένα, με τρομοκρατούσαν λέγοντας μου, πως κάτω από τα πόδια μου περπατά μία κατσαρίδα.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, η πικρή διαπίστωση να μου αποσπάσουν την προσοχή για να μου δείξουν με περισσή χαιρεκακία ότι το έκαναν ίσα –ίσα για να μου κλέψουν από το πιάτο όχι ένα ή δύο αλλά πολλούς λουκουμάδες. Ότι αυτοί ελέγχουν, αυτοί είναι οι εξουσιαστές της χαράς ή της λύπης μου!

Χειρότερα όταν άγουρο πλάσμα ακόμα, 4-5 χρονών πηγαίνοντας να φορέσω τα παπούτσια που με περισσή λαχτάρα φύλαγα κάτω από το κρεβάτι μου, είχαν κρύψει στο 1 ή και στα δύο πεθαμένους ποντικούς, και την μαμά ( άγουρη, ανήξερη, χαζή, χαιρέκακη ακόμα τότε; Ποιος ξέρει ) ξεκαρδιζόταν μαζί τους στα γέλια.

Ποντίκια, κατσαρίδες, αρουραίοι, νυχτερίδες, σκιουράκια, και όλα τα οικτρά αυτά πλάσματα της φύσης, συνόδευσαν ολάκερη την παιδική μου ηλικία, συνοδευόμενη πάντα από τα χαιρέκακα και περιπαιχτικά καμώματα των ισχυρών!

Σήμερα, αν δω ποντίκι, - όπως έτυχε τις προάλλες – αν γινόταν θα τους σκότωνα όλους! Ακόμα και την μάνα μου! Όμως τι θα κέρδιζα; Τα ποντίκια θα συνέχιζαν να υπάρχουν. Πολλά περισσότερα από τα εκείνα τα νεκρά που έβρισκαν τότε καταφύγιο στα παπούτσια μου όταν εγώ θα ήμουν πια στην φυλακή, και εκείνοι στο χώμα.

Η αλήθεια αυτού όλου του παιδιάστικου θα έλεγε αλλά τόσο γλαφυρού και αληθινού παραδείγματος , δεν απέχει εκείνων των συναισθημάτων που και εσύ με πόνο ψυχής και οργής περιγράφεις καλή μου.

Όμως, όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα –που είναι τρισχειρότερα από τα ποντίκια και τις νυχτερίδες – έχουν δύο μοναδικές διεξόδους.

Η θα τα δαμάσεις, ή θα σε δαμάσουν! Αλλιώς στην φυλακή. Στην φυλακή όπου θα κατέληγα εγώ σκοτώνοντας τους μικρούς και μεγάλους σαδιστές της αθώας τότε ψυχής μου.

Εσύ στην φυλακή ψυχής και πνεύματος όπου ζεις με τα τραγικά σου συναισθήματα.

Θέλει θάρρος, δύναμη, πίστη, κουράγιο, και θέληση να αναστρέψεις τις αρνητικές σου σκέψεις. Και αυτό το θάρρος το βρίσκεις μόνον όταν και εφόσον αποφασίσεις εσύ να κερδίσεις την εσωτερική σου αυτάρκεια, την ψυχική σου αυτοδυναμία, αλλά προπάντων την πεποίθηση ότι, όλα θα αλλάξουν μόνο προς το καλύτερο όταν σκεφτείς το απλό αλλά βγαλμένο από την ζωή παράδειγμα μου.

Τι θες λοιπόν, να τους σκοτώσεις όλους αυτούς; Πάρε πιστόλι και πυροβόλησε τους. Μαχαίρωσε τους. Διώξε τους. Εξόρισε τους. Μίσησε τους. Η αγνόησε τους και πίστεψε ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς να μισείς, προπάντων χωρίς ΕΣΥ να αφήνεις να σε κυριαρχούν απασχολώντας σου, ότι πιο πολύτιμο έχεις. Την γαλήνη και την πραότητα του εσωτερικού σου γίγνεσθαι.

Ναι όντως δεν έχεις Σελήνη-Πλούτωνα, αλλά Αρη 8ο και εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Αμ δεν είναι προνόμιο μόνο των πρώτων όλα αυτά τα μισητά συναισθήματα. Είναι προνόμιο όλων μας. Με ή χωρίς αυτές τις σκέψεις με ή χωρίς αυτούς ή τους άλλους πλανήτες. Εξίσου όμως είναι προνόμιο όλων μας, να ζήσουμε χωρίς αυτά.

Είναι πολύ απλά θέμα επιλογής. Τι προτιμάς, να νοσταλγείς τον κλεμμένο λουκουμά, ή να φτιάξεις και να φας τόσους όσους αγαπά η ψυχή σου;

Το επόμενο μέρος αυτού του άρθρου, ίσως σου φανεί χρήσιμο όχι για το τι κάνει μόνο η Σελήνη και ο Πλούτωνας, αλλά για το τι ότι η ζωή κάνει μόνον έναν διαχωρισμό, να ζήσει ή να πεθάνει κανείς. Η επιλογή είναι προσωπική. Διάβασε το. Τότε να μου πεις. Θες να ζήσεις ή να πεθάνεις;

Φιλικότατα,

Χρυσάνθη

[voix]

Το σωστότερο θα ήταν να τους άρπαζε η γιαγιά σας από το αυτί και να τους έδινε να καταλάβουν και όχι να γλυκαίνει τον πόνο σας και την θλίψη σας για την αδικία που σας γινόταν, με λουκουμάδες. Συγγνώμη κυρία Σπίγγου μου αλλά δεν γίνεται να επιφορτίζεται η ψυχή ενός (άδικα) πληγωμένου και κακοποιημένου ψυχικά παιδιού και με ενοχές από πάνω, για τα δίκαια αισθήματά του. Δηλαδή τί; Φάε παιδί μου το λουκουμά, ρίξε και στο νερό το χαρτάκι με τα κακά συναισθήματα και μετά σαν καλό παιδάκι κάτσε ήσυχα-ήσυχα και μαζοχιστικά να συνεχίζεις να δέχεσαι τον οικογενειακό σαδισμό; Πού ήταν ο πατέρας; Καλά κάνατε και γινόσασταν θηρίο. Και καλά θα κάνατε να αντιδράσετε δυναμικά μεγαλώνοντας. Συγγνώμη. Αλλά η τοποθέτησή σας είναι πέρα για πέρα μαζοχιστική. Μήπως ο Πλούτωνας προσθέτει στα θύματά του και την αδυναμία να θέτουν τα όρια της προσωπικής τους αξιοπρέπειας μεγαλώνοντας; (εννοώ, μόνον όταν πραγματικά αδικούνται;)

[Χρυσάνθη Σπίγγου]

Ο πυρήνας ολόκληρης της θεματολογίας του άρθρου περί Σελήνης -Πλούτωνα έγκειτο ακριβώς στους τρόπους που στην πορεία της ζωής του θα χρησιμοποιήσει κανείς ώστε να καταφέρει να υπερβεί ότι του συνέβη, και όχι να στέκεται στο τι και γιατί συνέβη ή ποιός ήταν ή δεν ήταν εκεί, ή ποιός δεν προστάτεψε κάποιον/α αλλά το πως κανείς ο ίδιος μετεξελίσεται ψυχικά και πνευματικά.

Πάνω από όλα όμως, να βρει διεξόδους ώστε να μάθει να αγαπά και να συχγωρεί απο καρδιάς, και όχι να μένει, στο θυμό την οργή ή οποιοδήποτε άλλα δηλητηριώδη συναισθήματα.


Δεν ξέρω τώρα πια να πω άν ως 5χρονο παιδάκι μπορούσα να καταλάβω αν οι άλλοι ήταν σαδιστές ή εγώ μαζόχα.

Ξέρω όμως μετά βεβαιότητας να πω, πόσο υπέροχο είναι να μπορείς να συμπονάς, να κατανοείς κα να συγχωρείς εκείνους, που είτε από άγνοια, μα είτε από πρόθεση σε έβλαψαν.

Κρατώντας την ανάμνηση της άσχημης πλευράς της παιδικής μου ή όποια άλλης περιπέτειας, ίσως τώρα να είχα καταλήξει ψυχασθενής ή δολοφόνος.

Η πεμπτουσία λοιπόν της αστρολογίας και των παραδειγμάτων που απορρέουν από την επιρροή των πλανητών - οιονδήποτε πλανητών, ειδικότερα όμως του Πλούτωνα - έγκειται στην εσωτερική απελευθέρωση και την αυτογνωσία που μπορεί να κανείς να κερδίσει ώστε να μην βολοδέρενει με μνησικακίες, οργή και ανάθεμα, αλλά μάλλον να μάθει το πως να εξυψώσει ψυχή καρδιά και πνεύμα.

Αυτό λοιπόν ήθελα να καταδείξω σε όλους τους αγαπητούς αναγνώστες μας.

Αυτό ακριβώς εκπροσωπεί και η άλλη - η θετική πλευρά - όλων των πλανητών, η οποία είναι επίσης υπαρκτή και εφικτή για όλους μας.

Κατανοώ την δική σου οργή καλή μου. Σε ευχαριστώ δε, για την ηθική σου συμπαράστηση ακόμα και μετά από τόσα χρόνια.

Θα ένιωθα όμως πολύ πιο ευχαριστημένη εάν εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος, προσλάμβανε τα παραδείγματα που εξέθεσα, από την θετική - και όχι την νοσηρή - πλευρά που ο καθένας μας έχει ούτως ή άλλως στην διάθεση του. Η επιλογή της μίας πλευράς ή της άλλης, είναι πλέον θέμα προσωπικών επιλογών.

Φιλικά,

Χ.Σ

[psipsaki]

Καταρχάς θα ήθελα να σας συγχαρώ για άλλη μια φορά για το άρθρο αλλά για τα λόγια τόσο σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο φόρουμ. Λειτουργείτε σχεδόν θεραπευτικά. Κάθε σας εξομολόγηση μαχαίρι στην καρδιά αλλά και βάλσαμο στην ψυχή.

Πήρα το θάρρος με αφορμή την ιστορία σας με το λουκουμά να σας περιγράψω μια δική μου ιστορία και να επιβεβαιώσω εμπειρικά τα λεγόμενά σας.

Το παιδικό κουβερτάκι και η διττή του σημασία

Έχω ένα ροζ παιδικό κουβερτάκι Είναι αυτό που με τύλιγε όποτε ήθελα να νοιώσω θαλπωρή. Δεν παν να είχε καύσωνα! Εκεί σκεπασμένη, ασφυκτικά κουλουριασμένη να ιδροκοπάω αλλά να μην την αποχωρίζομαι. Συνέχιζα να παραμένω εκεί μπας και σταματήσω να φοβάμαι. Φυσικά, αν ρωτήσετε τους γύρω μου θα σου πουν ότι απλά είναι άλλη μια βλακεία, άλλο ένα παράξενο που έκανα ως παιδί. Αλλά κανένας δεν μπορεί να ψιλιαστεί το τι πραγματικά αντιπροσώπευε αυτό το χούι μου. Για την ακρίβεια το συνειδητοποιώ, η ιδία, μόλις τώρα, πληκτρολογώντας αυτές τις γραμμές.

¶λλο ένα παράξενο που είχε αυτό το κουβερτάκι είναι ότι παράλληλα ήταν το εργαλείο σαδιστικών επιθέσεων που δεχόμουν από τα μεγαλύτερα παιδιά του σογιού. Δεν ξέρω ποιος είχε τη φαεινή ιδέα και ποιος την υλοποίησε πρώτος. Αυτό που ξέρω είναι ότι πολύ γρήγορα έγινε συνήθεια και εγώ ατραξιόν. Εκεί που καθόμουν κάποιος έπαιρνε την κουβέρτα και μου κάλυπτε το πρόσωπο με αυτήν, και εγώ ούρλιαζα και ωρυόμουν. Και τα παιδιά, ξαδέρφια και αδερφός, να γελάνε και να λένε μεταξύ τους «Κοίτα πώς κάνει; Χαχαχαχ». Και σύντομα το μάθανε και οι άλλες ξαδέρφες και πλήθαιναν οι επιθέσεις. Δε θυμάμαι τι έλεγα στον εαυτό μου αλλά ήξερα ότι απολάμβανα την προσοχή τους έστω και με αυτό τον τρόπο. Δε θυμάμαι καν αν με πείραζε ή όχι, αυτό που καταλάβαινα είναι ότι είναι ένα παιχνίδι που ο ρόλος μου ήταν να ουρλιάζω και να ωρύομαι.

Αλλά, πλέον που τα σκέφτομαι θυμώνω. Οργίζομαι! Πώς είχα αφήσει να μου κάνουν κάτι τέτοιο; Γιατί δεν είχα αντιδράσει σαν κάθε παιδάκι που απειλείται η σωματική του ακεραιότητα; Δηλαδή να βάλω τα κλάματα, να κατσουφιάζω και να πάω στη μαμά μου ή σε κάποιον μεγαλύτερο τέλος πάντων που θα μπορούσε να με υπερασπιστεί. Μερικές φορές όντως ήταν βάναυσο αυτό το παιχνίδι. Πάλευα μαζί τους γιατί δεν ήθελα να μου καλύπτουν τόσο ασφυκτικά το πρόσωπο, ή όσο αντιστεκόμουν χτυπούσα. Αλλά και πάλι δε με ένοιαζε, είχα την προσοχή τους. Ήταν άτομα που αγαπούσα, δεν υπήρχε περίπτωση να μου κάνανε κακό. Ή μήπως από τύχη αυτό το παιχνίδι δεν είχε άσχημη κατάληξη; Οι πρεσβύτεροι δεν το είχανε πάρει γραμμή ή αποτελούσε άλλο ένα θέμα ομέρτα;

Σίγουρα δεν ήμουν από τα παιδάκια που θα πηγαίνανε κλαμένα στους γονείς τους για να παραπονεθεί. Ούτως ή άλλως τα πρωτεία στο κλάμα τα είχε η μητέρα μου. Και επίσης ή θα αδιαφορούσαν και θα λέγανε ότι απλά υπερβάλλω ή επιδεικτικά θα μου έδιναν να καταλάβω ότι τους απασχολούν σημαντικότερα προβλήματα. Ή ακόμη πιο απλά ότι έπρεπε να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Και μάλλον ο τρόπος αντιμετώπισης που είχα επιλέξει ήταν ο πλέον σαδομαζοχιστικός. Πόνος και ηδονή μαζί. Φόβος και απόλυτη κυριαρχία εναλλασσόμενα. Να δείξω ότι αντέχω, ότι είμαι δυνατή, ότι μπορώ να τα βάλω μαζί τους.

Περίεργο πράγμα η ζωή. Πόση δύναμη κουβαλάει το παρελθόν. Εκεί που νομίζεις ότι το έχεις ξεπεράσει, εκεί τσακ σαν φλας μπακ επιστρέφει. Όσο το ασυνείδητο ανοίγει τις πύλες του τόσο αυτό σε τροφοδοτεί με δεδομένα και σου ζητά επίμονα να βρεις λύσεις. Για αυτό αγαπάω την αστρολογία. Γιατί μου ανοίγει την ψυχή. Με βοηθάει στο να με ξεκλειδώσω και όχι να στρουθοκαμηλίσω. Μου μαθαίνει τη ζωή μου μέχρις τελευταίας ρανίδας και αυτό μου χαρίζει γαλήνη και εσωτερική ηρεμία.


Για τα πρακτικά της υπόθεσης:
τετράγωνο ανοικτό Αφροδίτης - Πλούτωνα (ασχολίαστο, όσοι το έχουν γνωρίζουν, οι υπόλοιποι απλά μακάριοι)
εξάγωνο Σελήνης - Ποσειδώνα (συνήθιζα να αποτραβιέμαι σε ονειρικούς κόσμους)
σχεδόν ακριβείας τετράγωνο Αρη - Κρόνου (συσσώρευση θυμού και δυσκολία άμεσης δράσης)

Σας ευχαριστώ που μου δίνετε τροφή για σκέψη και αυτοψυχανάλυση αλλά και τον χώρο για να εκφραστώ!

Φιλικά

[psipsaki]

Η πεμπτουσία λοιπόν της αστρολογίας και των παραδειγμάτων που απορρέουν από την επιρροή των πλανητών - οιονδήποτε πλανητών, ειδικότερα όμως του Πλούτωνα - έγκειται στην εσωτερική απελευθέρωση και την αυτογνωσία που μπορεί να κανείς να κερδίσει ώστε να μην βολοδέρενει με μνησικακίες, οργή και ανάθεμα, αλλά μάλλον να μάθει το πως να εξυψώσει ψυχή καρδιά και πνεύμα.

Αγαπητή κυρία Σπίγγου,

είναι πολύ όμορφο αυτό που περιγράφετε αλλά θεωρώ ότι είναι από τα δυσκολότερα πράγματα το να συγχωρείς με τέτοιο τρόπο. Τουλάχιστον για μένα, λόγω του ότι όλο το πανηγύρι γίνεται στο ζώδιο του Σκορπιού φαίνεται αδιανόητο. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να φτάσω σε τέτοιο σημείο. Θεωρώ ότι τα παθη μου είναι πολύ έντονα για να μπορέσω να πω "ΟΚ, δεν πειράζει" τη στιγμή που και πείραξε και με στιγμάτισε και στην τωρινή φάση ζώης βλέπω απομεινάρια τέτοιων συμπεριφορών.

Μπορεί να έχετε δίκιο, μπορεί και κάποιος με τέτοιες όψεις να γίνει από φίδι αετός. Αλλά θεωρώ ότι η συγχώρεση δεν έχει νόημα όταν ο Αλλος δε τη ζητά. Τουλάχιστον αυτό μου δείχνει καθημερινώς ο Πλούτωνας στον ωροσκόπο. Οτι επιβάλλεται να παλέψεις για τον εαυτό σου και να διεκδικήσεις. Το να είσαι απλά παθητικός ενώ δέχεσαι επίθεση είναι μια κατάσταση πολύ φιλοσοφική που προς το παρόν δεν έχει νόημα.

Για παράδειγμα μετά από τόσα χρόνια, οι "θύτες" δεν έχουνε πάρει γραμμή το τι συνέβη και φυσικά το αναπαράγουν σαν μια ιστορία που επιφέρει γέλωτα και σχεδόν νοσταλγία (κάποιες φορές μου δίνουν την αίσθηση ότι ευχαρίστως θα θέλανε να αναβιώσουν την κυριαρχία τους επάνω μου). Σημειωτέον ξέρουν ότι είμαι κλειστοφοβική πλέον αφού βέβαια τους το είπα ευθέως.


Μερικές ακόμη σκέψεις μου.

Σας ευχαριστώ.

Φιλικά

[voix]

Συμφωνώ μαζί σας. Η συγγνώμη πρέπει να έχει έναν διαδραστικό χαρακτήρα. Οι ψυχοσωματικές ασθένειες καραδοκούν. Η κυρία Σπίγγου έχει προφανώς δουλέψει πολύ με τον εαυτό της και έχει φτάσει σε ένα ιδανικό επίπεδο. Αλλά ακόμα και αυτό, θα έλεγα πως έχει τις ιδιαιτερότητές του δηλαδή, προς ποιά κατεύθυνση έχει ανάγκη ο καθένας να δουλέψει. Εγώ, π.χ έχω επιλέξει να θυμάμαι, να προσέχω και να απέχω (από τους θύτες γενικώς. Τους οσμίζομαι πλεον σαν λαγονικό :bigsmile:. )Το "δεν ξεχνώ" είναι βασική προϋπόθεση αποτελεσματικής αυτοπροστασίας.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω και εγώ την κυρία Σπίγγου για το πολύτιμο πνευματικό ερέθισμα που μου χάρισε.

[SAGIVI]

Η συγχωρεση εχει να κανει με μας τους ιδιους.

Δεν εχει σημασια αν μας την ζητουν οι αλλοι.

Οταν συγχωρησουμε, στην πραγματικοτητα απελευθερωνομαστε πρωτιστως εμεις οι ιδιοι. Αυτο συμβαινει γιατι δεν ειναι απαραιτητο
να δηλωσουμε σε καποιον οτι τον <συγχωρησαμε>.
Η ουσια ειναι να αισθανθουμε στο μυαλο και την ψυχη μας την <συγχωρηση>. Γι αυτο και ειναι τοσο δυσκολο.

Επισης, δεν σημανει οτι<ξεχναμε>. Αντιθετα, εχουμε αποκομισει την εμπειρια και προχωρουμε παρακατω.

Δεν χρειαζεται καν, να ειμαστε ξανα σ επαφη με τ ατομα αυτα.

Η δυναμη της συγχωρησης ειναι ακριβως αυτη. Ν απελευθερωσουμε
το μυαλο και την ψυχη απο οποιαδηποτε αρνητικη ενεργεια, που
μπορει ν ανακοπτει την προοδο μας κρατωντας μας στο παρελθον.

[kassy]

Το άρθρο και τα ποστ των μελών με έδωσαν να καταλάβω ότι τελικά η επιρροή του Πλούτωνα μας υπενθυμίζει να διαχειριστούμε άσχημες καταστάσεις από το παρελθόν που τις έχουμε απωθήσει στο υποσυνείδητο για να αποφύγουμε τα ψυχικά τραύματα. Ίσως πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο για να μη μας μένουν απωθημένα, ακόμα και από το μακρυνό παρελθόν. Η συγχώρεση από τα βάθη της ψυχής είναι άκρως λυτρωτική.

Προσωπικά τέτοιου είδους καταστάσεις πάντοτε μου δημιουργούσαν το αίσθημα της αδικίας. Ποτέ δεν είχα στο μυαλό μου να εκδικηθώ ή να ανταποδώσω το κακό, αλλά έπρεπε πάσει θυσία να βρω τρόπο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Στην ιστορία παιδικών χρόνων που διηγήθηκε το psipsaki, εγώ θα ήμουν από τα παιδάκια που θα έκλαιγαν και αν δεν καταλάβαιναν τον πόνο μου οι υπόλοιποι μπορεί να το έλεγα και στους γονείς τους! προκειμένου να αποδοθεί η δικαιοσύνη γινόμουν και σπιουνάκι!

[A Sequel Of Decay]

Γειά σας!!!


Το άρθρο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον!!!! Έχοντας η ίδια ταυ τετράγωνο Σελήνης-Αρη-Πλούτωνα (Σελήνη στον Ταύρο,Αρης στο Λέοντα,Πλούτωνας στο Σκορπιό) μπορώ να πώ ότι σε πολλά σημεία ταυτίστηκα μ' αυτά που γράφει η κυρία Σπιγγου στο άρθρο της... Είμαι Καρκίνος,με ''γεμάτο'' 8ο οίκο στον Αιγόκερω (Κρόνος,Ποσειδώνας,Ουρανός) ,τρίγωνο Σελήνης-Ποσειδώνα,οπότε υπάρχει αρκετα βαρύ συναισθηματικό φορτίο... Παράλληλα με Ερμή και Δία σε σύνοδο στους Διδύμους στον 1ο οίκο και με ωροσκόπο στους Διδύμους προσπαθώ να αποφεύγω συναισθηματικές καταστάσεις οποιουδήποτε είδους,βγαίνοντας ΠΟΛΥ εξω και κάνοντας καινούριες γνωριμίες... Πραγματικά νιωθω αρκετά χαμένη κάποιες φορές μεταξύ αυτών των 2 αντιφατικών καταστάσεων...